tag:blogger.com,1999:blog-82705710145599766942024-03-14T10:49:53.499+02:00microsoultmicrosoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.comBlogger122125tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-73634634512212605732013-07-23T15:14:00.001+03:002013-07-23T15:14:35.213+03:00Τα ένσημα της ηθικολογίαςΣυνεχίζεται απρόσκοπτα, εδώ και τρία χρόνια, η εμβριθής ανάλυση του "ελληνικού φαινομένου", από απολογητές του συστήματος, με κύριο άξονα μια επί της ουσίας απολίτικη προσέγγιση, που κατατείνει σε μια συνεχή, επίμονη, σχεδόν εμμονική ηθικολογία, που επιμένει να αγνοεί επιδεικτικά και τις κοινωνικές αιτίες, αλλά και το διεθνές περιβάλλον.
Με τη χρήση επιθέτων, φορτισμένων αρνητικά, όπως "διεφθαρμένος", "συντηρητικός" ή άλλα ευφάνταστα το πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα, γίνεται αντιληπτό μόνον ως μία συλλογικά ανήθικη στάση του παρελθόντος, που πρέπει να οδηγήσει όλους μας στο εξομολογητήριο. Ο δημόσιος υπάλληλος είναι τεμπέλης, αντιμεταρρυθμιστής, σύμβολο του κακού μας παρελθόντος. Δεν είναι σύμπτωμα ενός σαθρού συστήματος για τους αναλυτές μας, είναι η αιτία του. Μπορεί σε κανένα Πανεπιστήμιο του κόσμου να μην παίρνεις πτυχίο αν ονομάζεις το σύμπτωμα αιτία, αλλά στην Ελλάδα με αυτή τη μεθοδολογία γίνεσαι σοβαρός αναλυτής.
Θα ρωτήσει κανείς: Μα δεν υπάρχουν τεμπέληδες, λαμόγια, κομματόσκυλα στο Δημόσιο; Προφανώς και υπάρχουν. Στην ίδια χώρα ζούσαμε όλοι. Αλλά δεν έχουν αυτή τη στάση ως "παλιοχαρακτήρες". Δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο παλιοχαρακτήρες απ' όλους τους υπόλοιπους. Είναι αυτοί που υιοθέτησαν το πλαίσιο το οποίο δημιούργησε το ίδιο το σύστημα για να αναπαράγεται. Σε όλες τις κοινωνίες οι συντριπτικά περισσότεροι λειτουργούν με τους κανόνες που θέτει το σύστημα μέσα στο οποίο ζουν, μέσα σ' αυτό το πλαίσιο αναζητούν τον τρόπο για να ζήσουν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που φεύγουν από το πλαίσιο και συνήθως λοιδωρούνται, διώκονται ή αντιμετωπίζονται ως "βάρη".
Η λύση λοιπόν δεν είναι ο "κακός" να γίνει "καλός" μέσα από ενδοσκοπήσεις, κάνοντας γιόγκα, σιάτσου ή πηγαίνοντας στον ψυχαναλυτή του. Η λύση δεν είναι επίσης η "τιμωρία". Και κυρίως δεν είναι η τιμωρία από κάποιον "καλό" ξένο, ο οποίος- και πάλι με ηθικολογικούς όρους- βαφτίζεται "σώφρων". Είναι ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποίησαν επί αιώνες οι αποικιοκράτες, χαρακτηρίζοντας τους δούλους τους, ως άξεστους, ακαλλιέργητους, ανίκανους να "εκσυχρονιστούν", οπότε το σοφό χέρι του αποικιοκράτη ήταν αυτοπόδεικτα το μόνο που μπορούσε να τους οδηγήσει με ασφάλεια προς το μέλλον.
Και όλο αυτό παρουσιάζεται ως "η μοναδική λύση." Οι ίδιοι αυτοί ηθικολόγοι (ή αν είναι μικρότεροι σε ηλικία, οι μέντορες τους) ήταν που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης πλάσαραν "μοναδικές λύσεις". Μοναδική λύση ο Καραμανλής για την ομαλότητα μετά τη δικτατορία. μοναδική λύση ο Ανδρέας για την "Αλλαγή", μοναδική λύση ο Μητσοτάκης για την "κάθαρση", μοναδική λύση ο Σημίτης για τις "μεταρρυθμίσεις", μοναδική λύση ο ανηψιός Καραμανλής για "σεμνό και ταπεινό κράτος", μοναδική λύση ο ΓΑΠ "για να περάσουμε στην ψηφιακή εποχή και την κοινωνία των πολιτών". Όλες οι "μοναδικές λύσεις" τώρα που δεν φαίνονται και τόσο "μοναδικές", έχουν ως λύση μια νέα "μοναδική λύση", την τελευταία "μοναδική" προφανώς. Ότι συνέβη στην μεταπολίτευση ήταν αποτέλεσμα της δράσης "παλιοχαρακτήρων" που ως τέτοιοι επηρέασαν και τους κρατούντες και έτσι "φτάσαμε εδώ που φτάσαμε".
Ένα είναι το χαρακτηριστικό αυτών των αναλύσεων. Τα βέλη στρέφονται μονίμως προς τα κάτω. Προς τα πάνω θα βρεις κριτική μόνο για "καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων". Το πρόβλημα είναι αυτός που μούντζωσε, να ένας γιατρός που τα 'παιρνε, να ένας υδραυλικός που δεν έκοβε απόδειξη, να ένας μαϊμού- τυφλός, να ένα ρεμάλι δημόσιος υπάλληλος
Και αυτή η στάση είναι φυσική. Γιατί έτσι κολλάς ένσημα, που θα σου αναγνωριστούν με γενναιότητα, στη “μετά σωτηρίαν” εποχή
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-23222731972518212012013-03-22T10:58:00.006+02:002013-03-22T10:59:05.646+02:00Για λόγους (ολιγ)αρχήςΤο κυρίαρχο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν (φανερά ή στα μουλωχτά) ότι η Κύπρος κακώς καταψήφισε την πρόταση του Eurogroup είναι ότι οι υποστηρικτές του "ΟΧΙ" είναι επί της ουσίας υποστηρικτές των ρώσων ολιγαρχών και του μαύρου χρήματος που αυτοί καταθέτουν στο νησί. Ιδιαιτέρως δε αν δηλώνει κάποιος αριστερός πέφτει στο κεφάλι του το ανάθεμα γιατί "υποστηρίζει το μεγάλο κεφάλαιο και τις παρασιτικές του δραστηριότητες".
Πρώτ' απ' όλα ας δούμε ποιοι είναι οι ρώσοι ολιγάρχες και από πότε άρχισαν να συσσωρεύουν αυτό το μαύρο χρήμα. Μέχρι το 1991 οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσίας ανήκαν στο κράτος. Τότε ήρθε στα πράγματα ο περιβόητος Γέλτσιν. Στη Μόσχα κατέφθασαν αμέσως διάφορα ταλέντα της σχολής του Σικάγο (τη μέκκα του νεοφιλελυθερισμού) με διάφορες προτάσεις αναδιάρθρωσης της ρωσικής οικονομίας. Ναι, σας είναι γνώριμη η λέξη αναδιάρθρωση. Σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και αλλαγή του σοβιετικού μοντέλου προς την κατεύθυνση ενός πιο "παραγωγικού" και δυναμικού μοντέλου της ελεύθερης αγοράς. Για να μην μακρυγορώ (πηγές για το θέμα υπάρχουν χιλιάδες, αν το ψάξει λίγο κανείς) ο Γέλτσιν ξεπούλησε το σύμπαν σ' αυτούς που τώρα ονομάζουμε ολιγάρχες. Για την ακρίβεια το χάρισε. Ύμνοι από τη Δύση, παράσημα αποφασιστικότητας στον Γέλτσιν από τον διεθνή οικονομικό Τύπο. Κι όταν η εκλεγμένη Δούμα εξέφρασε αντιρρήσεις ο Γέλτσιν την βομβάρδισε! Μα είναι δημοκρατικό να βομβαρδίζεις κοινοβούλια; Εύκολη δουλειά. Τους λες νοσταλγούς της Σοβιετίας και καθάρισες. Στη συνείδηση του δυτικού κόσμου είσαι δικαιωμένος.
Αυτοί λοιπόν οι ολιγάρχες συνέχισαν την "παραγωγική" τους δραστηριότητα και αναζητούσαν πάντα διάφορους "παραδείσους" για να παρκάρουν και να ξεπλύνουν το βρώμικο χρήμα τους. Ένας παράδεισος ήταν η Κύπρος. Κακώς; Ηθικά απαράδεκτο; Βεβαίως, αλλά έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι η διεθνής οικονομία λειτουργεί με βάση ηθικούς κανόνες; Είναι αστείο και μόνο να υποννοείται. Οι ρώσοι ολιγάρχες βέβαια στην Κύπρο πάρκαραν μερικά δισ. Αλλά άνοιξαν τα φτερά τους και αλλού. Έγιναν ιδιοκτήτες ομάδων στη Δύση, έγιναν επενδυτές σε δυτικές εταιρείες, έγιναν τζογαδόροι του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως μερικά γιαπάκια στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Βερολίνο. Η εταιρεία- σύμβολο των ολιγαρχών είναι η περιβόητη Gazprom (μεγάλη χορηγός του φετινού Champions League). O πρόεδρος της αυτή τη βδομάδα δεν ήταν στην Κύπρο για να υπερασπιστεί καταθέσεις. Ήταν στην Αθήνα, συναντήθηκε με τον Χατζηδάκη για την αγορά των εταιρείων αερίου στην Ελλάδα. Αλλά είπαμε, αυτή τη βδομάδα το μενού λέει ότι ο Ρώσος είναι κακό παιδί ως καταθέτης, όχι ως επενδυτής.
Για να ξαναπάμε στην Κύπρο, το μοντέλο της προφανώς είναι προβληματικό. Αλλά όποιος ξέρεις στοιχειώδη οικονομικά, γνωρίζει ότι τα οικονομικά μοντέλα δεν αλλάζουν "μια Παρασκευή βράδυ". Αν το ισχυριστεί δεν είναι αριστερός, δεξιός ή κεντρώος. Είναι ηλίθιος. Αν το τραπεζικό σύστημα και οι καταθέσεις είναι μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ μιας χώρας αποφάσεις σαν αυτή του Eurogroup εξαφανίζουν αυτή την οικονομία μέσα σε μία νύχτα. Και είναι λογικό το Κοινοβούλιο αυτής της χώρας να μην ψηφίζει την εξαφάνιση της οικονομίας της μέσα σε μια νύχτα. Εδώ θα έρθει ο αντίλογος και θα πει: "Καλά και τώρα δεν κινδυνεύει να βυθιστεί η κυπριακή οικονομία, αν η Κύπρος δεν πει το "ναι" στους Γερμανούς"
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η κυπριακή οικονομία έχει φάει ένα ανεπανόρθωτο στραπάτσο από την περασμένη Παρασκευή. Αυτό που παίζεται αυτή τη στιγμή είναι η αξιοπρέπεια της και η προσπάθεια να σώσει έστω ένα μικρό μέρος της παρτίδας, ώστε να μπορεί μακροπρόθεσμα να ανακάμψει.
Αλλά χρησιμοποίησα άγνωστη λέξη. Αξιοπρέπεια. Αυτή η λέξη έχει διαγραφεί από το λεξικό ορισμένων εδώ και χρόνια. Αντιθέτως στο λεξικό των συνωνύμων τους ο "ρεαλισμός" έχει την ίδια έννοια με τη "δουλικότητα"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-78310321662083974122013-02-03T23:15:00.000+02:002013-02-03T23:17:58.064+02:00Μπροστά στα μάτια σου...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1sUNDT5eAQI/UQ7TK8PgCBI/AAAAAAAAAgY/ena99rLhjQ0/s1600/amelie%2Bbook%2B021c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="221" width="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-1sUNDT5eAQI/UQ7TK8PgCBI/AAAAAAAAAgY/ena99rLhjQ0/s320/amelie%2Bbook%2B021c.jpg" /></a></div>
Διαβάζω μαρτυρίες, δηλώσεις και ό,τι υπάρχει στο διαδίκτυο γι αυτά τα παιδιά που συνελήφθησαν για τη ληστεία. Όχι για να τους δικαιολογήσω. Αλλά για να καταλάβω. Πάντα μου προκαλούσε αποστροφή η ευκολία των περισσότερων να καθαρίζουν με ένα "καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα" ή να ερμηνεύουν βίαιες πράξεις ως μια ατομική αντικοινωνική ψυχοπαθολογία, που δεν έχει αφορμές ή βαθύτερες αιτίες.
Οι μαρτυρίες αυτές συγκλίνουν ότι ήταν έξυπνα παιδιά και μάλλον ταλαντούχα. Δεν ήταν αυτά τα "περίεργα τέρατα" που γεννήθηκαν έτσι, λειτούργησαν έτσι και έτσι αξίζουν τα χειρότερα. Και προσπαθώ να δω πού ευθύνομαι κι εγώ ο ίδιος. Και ευθύνομαι. Γιατί είμαι συνυπεύθυνος για το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτά- και χιλιάδες άλλα- παιδιά ζουν και προσπαθούν να κάνουν όνειρα. Γιατί εγώ και χιλιάδες άλλα "εγώ" είναι υπεύθυνα και χρωστάνε απαντήσεις. Αυτά τα "έμπειρα εγώ" που έχτιζαν λαθραία ψευδείς ευημερίες για μας τους ίδιους και χιλιάδες αδιέξοδα για τους επόμενους. Εγώ ο σωστός. Εγώ ο σοφός και ο "έμπειρος". Στα 15 μου η πιο σκληρή μου εμπειρία ήταν κανένας γερός καυγάς με τον πατέρα μου για παράβαση του ωραρίου της εξόδου μου από το σπίτι. Θα ήμουν ο ίδιος αν δίπλα μου έπεφτε νεκρός ο κολλητός από πυρά αστυνομικού; Δεν θα ήμουν. Αυτή η εικόνα θα με κυνηγούσε για πάντα. Δεν είναι βέβαιο ότι θα έκανα ένοπλη ληστεία. Αλλά η ζωή μου θα είχε στιγματιστεί για πάντα. Θα ήμουν εχθρός όλου αυτού που με περιέβαλε.
Δεν θα το παίξω σοφός. Δεν θα το παίξω τιμητής. Δε θα υμνήσω ένοπλες ληστείες ως αντισυστημικές πράξεις. Δε θα χαρίσω σε κανέναν το ρόλο του τιμωρού. Δε θα γυρίσω το κεφάλι με απαξίωση γι αυτά τα παιδιά, για κανένα παιδί (έστω κι αν έχει ενηλικιωθεί) που μου απαντάει με το μεγαλύτερο θράσος του κόσμου στο απύθμενο δικό μου θράσος να πιστεύω ότι "όλα βαίνουν καλώς". Και δεν θα χαρίσω σε κανέναν την ευκολία, τώρα που τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς να βρει τους βολικούς εχθρούς. Γιατί είμαι συνυπεύθυνος. Γιατί κι εγώ θα πρέπει να "κατηγορούμαι για...". Για πολλά... Και για τη σημερινή βία και για την αυριανή και γι αυτή τη διάσημη "απ' όπου κι αν προέρχεται". Η πρώτη μας ποινή είναι η εικόνα αυτών των παιδιών. Και θέλουμε, δε θέλουμε θα την εκτίσουμε όλοι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-90135145956153833742012-10-28T10:13:00.002+02:002012-10-28T10:17:41.047+02:00Μικρές ιστορίες, μεγάλες παράτες<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-eKSpzyjRd40/UIzo8MBIVCI/AAAAAAAAAf0/26yNH3SLBVA/s1600/salonica%2Bsunset%2B4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="214" src="http://3.bp.blogspot.com/-eKSpzyjRd40/UIzo8MBIVCI/AAAAAAAAAf0/26yNH3SLBVA/s320/salonica%2Bsunset%2B4.jpg" /></a></div>
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο τα ταρατατζούμ και οι παράτες. Είναι η ιστορία των ανθρώπων της. Είναι τα αργά βήματα στην παραλία με την υγρασία να κόβεται με το μαχαίρι, είναι τα πρώτα φιλιά δίπλα στις γραμμές του τρένου, είναι τα μεθυσμένα βήματα στην Προξένου Κορομηλά, είναι το 21 και το 32 που έτρεχες να το προλάβεις, είναι οι βαρυστομαχιές από τα θαλασσινά, είναι ο πατσάς στην Ολύμπου, είναι το
τοστ "κασέρι- ζαμπόν" τα ξημερώματα, είναι τα βιβλία του Γιώργου Ιωάννου και του Χριστιανόπουλου, είναι τα ίχνη από τα τραγούδια του Σαββόπουλου, είναι η "Διαγώνιος" και το "Εντευκτήριο", είναι ο "Εξώστης" και το "Fix carre", είναι οι απογευματινές προβολές στο "Μακεδονικόν", είναι τα τσοντάδικα στο Βαρδάρη, είναι οι πρώτες συναυλίες από τις "Τρύπες" σε μπαράκια 3Χ3, είναι η αγριάδα του δρόμου προς τα Σφαγεία, είναι οι φίλοι χάνονται και ξαναβρίσκονται μπροστά σου σαν να έχουν περάσει μόλις κάποιες ώρες, είναι τα παιδιά που χάθηκαν και τα παιδιά που επιμένουν...
Είναι πολλά... και είναι αυτά που δεν θα χωρέσουν ποτέ σε επίσημες τελετές, αλλά θα συνεχίσουν να γράφουν την ιστορία της πόλης...
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-63749964423790518992012-10-12T00:48:00.001+03:002012-10-12T00:48:29.130+03:00Ένα συγνώμη... αυτό μόνοΠιτσιρικάς είχα τη βεβαιότητα ότι θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Ναι, το πίστευα. Είχα εκείνη την σχεδόν αλαφροϊσκιωτη ματιά αυτού που πιστεύει στα μικρά καθημερινά θαύματα. Και το πίστευα γιατί έβλεπα και σ' άλλα μάτια αυτή τη βεβαιότητα.
Θέλαμε να κρατήσουμε κάτι από την αποφασιστικότητα και το άρωμα των μυθικών βιωμάτων των προηγούμενων γενεών, τη μεταπολεμική, του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, αλ
λά ταυτοχρόνως να τις προσπεράσουμε, να συνθέσουμε το χαρμάνι με τα ανεξίτηλα χρώματα που θα βάφαμε το μέλλον. Το δικό μας και των επόμενων.
Και βλέπαμε καθημερινά μεγαλύτερους και συνομήλικους να πουλάνε για τριάντα αργύρια εκείνο το καθαρό βλέμμα με αντάλλαγμα λίγα γραμμάρια καταναλωτικής πρέζας. Και μάθαμε να ποζάρουμε. Και μάθαμε και στους επόμενους να ποζάρουν. Και το μάθαμε και στα παιδιά μας. Και το Τέρας γεννιόταν. Και γρύλιζε. Αλλά πού να το ακούσεις μέσα σε τόση φασαρία; Που να το δεις μέσα σε τόσες "επιτυχίες";
Κι όταν τα φώτα χαμήλωσαν το είδαμε. Και αρχίσαμε και φλυαρούμε. Να φλυαρούμε ακατάπαυστα. Μόνο αυτό μάθαμε να κάνουμε με επιτυχία. Να φλυαρούμε, μήπως στο μεταξύ βρούμε άλλοθι.
Ναι, φίλε μου, τον αλλάξαμε τον κόσμο. Γιατί κάναμε τόσα όνειρα, αλλά τους εφιάλτες τους αφήσαμε για τους επόμενους. Βρισκόμαστε μπροστά σε έφηβους και ψελίζουμε δικαιολογίες για το ότι θα δουλέψουν σαν σκλαβάκια, θα βλέπουν συμμορίες νεοναζί και κάποιοι θα τους θεωρούν σωτήρες, θα πληρώνουν το δικό μας λερωμένο μάρμαρο. Λερωμένο όχι από αίμα, αλλά από εμμονές, ματαιοδοξίες και αυτές χιλιοανακυκλωμένες γαμημένες "προοπτικές"
Εύχομαι η Ιστορία απλώς να μας αγνοήσει, όταν θα υπογράφει το γραπτό της εποχής μας.
Εγώ δεν έχω για τον εαυτό μου καμια δικαιολογία. Ένα συγνώμη θέλω να πω μόνο στους μικρότερους... Αυτό... ένα συγνώμη...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-9516820790677041352012-07-28T12:41:00.000+03:002012-07-28T12:41:39.730+03:00Ανασφάλειες ολυμπιακών διαστάσεωνΗ χθεσινή τελετή έναρξης ήταν ανέμπνευστη, μια από τις χειρότερες που έχω δει. Χθες το βράδυ, εδώ στο fb κάναμε την πλακίτσα μας, περάσαμε καλά και είπαμε να πάμε για νανάκια. Αλλά μόλις τέλειωσε η τελετή άρχισε αυτό το μπαράζ σχολίων και συγκρίσεων με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ναι, αγαπητοί μου, η τελετή έναρξης της Αθήνας ήταν σαφώς καλύτερη, μία από τις καλύτερες στην ιστορία. Ήταν όμως όχι γιατί στο δικό σου κεφάλι προσγειώθηκε το Άγιο Πνεύμα και κυκλοφορείς έκτοτε με ένα φωτοστέφανο. Ήταν γιατί η δημιουργική φαντασία του Παπαϊωάννου ήταν σε υψηλότερα επίπεδα απ' αυτήν του Μπόιλ.
Και δώστου ύμνους για το DNA των Ελλήνων και δώστου ρατσιστικά σχόλια για τους Άγγλους και καντήλια και βρισίδια. Όχι χιούμορ, όχι σάτιρα. Ωμά βρισίδια. Κι αυτό για να "αποδείξεις" ότι είσαι καλύτερος. Δε θέλω να σε ταράξω, αλλά επειδή είσαι μαλωμένος με το βιβλίο (και την ανάγνωση, εν γένει) δεν υπάρχει ελληνικό, βρετανικό, αραβικό DNA. Υπάρχει το DNA του ανθρώπινου είδους. DNA που να σε κάνει να διοργανώνεις καλύτερους Ολυμπιακούς δεν υπάρχει. Και όταν ισχυρίζεσαι τέτοια πράγματα, απλώς γελοιοποιήσαι.
Όσο για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, εκτός της τελετής έναρξης ήταν ένα 15ήμερο πανηγύρι το οποίο το πλήρωσες και το πληρώνεις πολύ ακριβά. Είναι μέρος αυτής της θηλιάς που έχεις τώρα στο λαιμό σου. Έμεινες με την ψευδαίσθηση του "μεγαλείου", έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ένας νεόπλουτος. Τότε που γιουχάιζες αντιπάλους, αποθέωνες ντοπαρισμένους και πλούτιζες εργαλάβους. Αλλά ακόμα κι αν θέλεις να πάμε στη βασική αρχή των Ολυμπιακών, έστω στη μεταλαγμένη της εκδοχή. Εκεχειρία μεταξύ εμπολέμων και αγώνας για ένα κλαδί ελιάς. Αν βρεις πηγές όπου ο ανταγωνισμός στους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας γινόταν με υψωμένα κωλοδάχτυλα και "άι γαμήσου, μωρή λούγκρα" ενήμερωσε με, γιατί έχω κενά.
Όσο για τον πολιτισμό των Άγγλων, αυτός δεν εκφράζεται μόνο από την αποικιοκρατία και από τις γραφικές εμφανίσεις που κάνει το Λιζάκι η βασίλισσα. Εκφράζεται και από έναν απίστευτο πλούτο που έδωσε η Αγγλία στην ποπ κουλτούρα, μια κουλτούρα που στο μεγαλύτερο της μέρος την έχεις υιοθετήσει. Με αγγλικά τραγούδια έχεις χορέψει, έχεις ερωτευτεί, έχεις χωρίσει, έχεις οργιστεί, έχεις κλάψει
Σταμάτα να δείχνεις λοιπόν πόσο ανασφαλής είσαι και δείξε ποιος μπορείς να είσαι σήμερα, χωρίς να επικαλείσαι μονίμως το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" (άλλωστε σπανίως έχετε συναντηθεί, γιατί για να συναντηθείτε θέλει διάβασμα, που δεν είναι το αγαπημένο σου σπορ). Ο καλύτερος τρόπος για να σου βγάλει ο άλλος το καπέλο είναι να γίνεις δημιουργικός, όχι μνησίκακος...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-48716052825298321712012-07-22T17:11:00.001+03:002012-07-22T17:16:51.212+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-bkCyR-nusw8/UAwLG4vZFaI/AAAAAAAAAfU/3EC1rgn_Wq4/s1600/summer%2B001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="214" width="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-bkCyR-nusw8/UAwLG4vZFaI/AAAAAAAAAfU/3EC1rgn_Wq4/s320/summer%2B001.jpg" /></a></div>
Τα αφηρημένα σχέδια από το αλάτι στην πλάτη, χώρες άγνωστες, αχαρτογράφητες που μεγάλωναν και αφανίζονταν ανάλογα με τις διαθέσεις του νερού.
Ιδρωμένα μέτωπα, ο ήχος από τα ζάρια στο τάβλι και ο ήχος από τη βεντάλια της μητέρας στο βάθος
Απογεύματα με κασέτες χρώμιου που βασανίζονταν σε Sanyo κασσετόφωνα. Carrier opportunities και "Do you wanna make tea at the BBC?" Οι Clash μας έβγαζαν από τις κλασσικοροκάδικες βεβαιότητες και μας έδιναν μια πρώτη γεύση για το πόση αβεβαιότητα χωράει σε μια καριέρα
Δυομιση μήνες χωρίς τηλεόραση. Κλεφτές ματιές στις οθόνες των καφενείων. Σπριντ και άλματα σε Ολυμπιακούς που έμειναν στη μνήμη με τα λασπωμένα χρώματα των πρώτων έγχρωμων συσκευών
«Όταν μαυρίζεις, φωτίζονται τα μάτια σου», μου είπε και ήθελα να καταταγώ για πάντα στη μαύρη φυλή για να της αρέσω...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-43871958054008619212011-10-09T11:39:00.001+03:002011-10-09T11:40:47.298+03:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-YR-nTA2yftI/TpFeB6XlUPI/AAAAAAAAAdE/PIMzt1YWMB0/s1600/che-che-guevara-21468922-1249-821.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 210px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-YR-nTA2yftI/TpFeB6XlUPI/AAAAAAAAAdE/PIMzt1YWMB0/s320/che-che-guevara-21468922-1249-821.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5661409593522475250" /></a><br />Δε μου αρέσουν τα μνημόσυνα... Μ' ενδιαφέρει όμως να παραμένει η μνήμη ενεργή, όχι για να σκαρώνει εικονίσματα και να ανάβει (ενοχικά) κεράκια στο παρελθόν, αλλά για να βρίσκει, να ξανανακαλύπτει την πρώτη ύλη, με την οποία θα πάρει μορφή η φωνή των κολασμένων όλου του πλανήτη. Ευχαριστώ, Ερνέστο Γκεβάρα, που ήσουν τόσο ευφυής για να πιστέψεις στο ανέφικτο και τόσο άμυαλος για να πεθάνεις νέος και να γίνεις το σύμβολο της ουτοπίας, που κατοικεί μέσα σε κάθε ανήσυχο μυαλό...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-81961318485737036292011-03-06T00:08:00.002+02:002011-03-06T00:12:55.405+02:00The speaking handsΕίπα να μαζέψω τις φωτογραφίες μου (ολίγες απ' αυτές) και να τις στεγάσω σ' ένα βιντεάκι, απολύτως χειροποίητο!<br />Η μουσική που συνοδεύει το βίντεο είναι το "The speaking hands" των Woven Hands<br /><iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/EAjuJSEeiLI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-25015946104514791032011-02-06T17:16:00.004+02:002011-02-06T17:33:39.749+02:00Ο Ντάριο Φο και οι φο "ευαισθησίες"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TU69nms8xRI/AAAAAAAAAbo/5N6I4JAVBzc/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 218px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TU69nms8xRI/AAAAAAAAAbo/5N6I4JAVBzc/s320/%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5570598277205509394" /></a><br />Τον Ντάριο Φο προφανώς τον αγνοούν οι περισσότεροι σ’ αυτή τη χώρα (οι πιο πολλοί όταν ακούν Φο το μυαλό τους πάει σε μαϊμού κοσμήματα), ο τίτλος ενός έργου του όμως, το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», έχει γίνει το μότο της εποχής<br />Η άρνηση της πληρωμής των διοδίων αρχικά και των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών πρόσφατα δημιούργησαν ένα νέο δεδομένο στο πολιτικό σκηνικό. Από τους θιασώτες τους ονομάστηκε «κίνημα» από τους πολέμιους – κατά τη συνήθη πρακτική- έγινε προσπάθεια να απαξιωθεί με τη χρήση εκφράσεων όπως «αντικοινωνική συμπεριφορά» και «τζαμπατζήδες»<br />Το βέβαιο είναι ότι δημιούργησε στην εξουσία μια εκκωφαντική αμηχανία, αφού είδε ότι οι κινήσεις αυτές έχουν τη λαϊκή αποδοχή. Και εκεί άρχισε η προπαγάνδα περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Γιατί οι κρατούντες καταλαβαίνουν ότι αυτός που δεν πληρώνει (εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων) δεν είναι ο ρέμπελος κακομαθημένος που δε γουστάρει να πληρώσει, αλλά αυτός που λέει το «άι σιχτίρ επιτέλους, δεν πληρώνω». Και δεν είναι απαραιτήτως ο ευνοούμενος του συστήματος που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αντιθέτως οι εργολάβοι είναι! Και τους έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Και είναι δύσκολο να καταπιεί κάποιος να τον καταγγέλλουν ως «αντικοινωνικό» επειδή δεν ξαναπληρώνει τους ίδιους (Δημόσιο και εργολάβους)<br />Να αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά είμαι μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Χρησιμοποιώ την εθνική οδό ( ο Θεός να την κάνει) επί 25 χρόνια. Πληρώνω τα διόδια κανονικά, πάνω- κάτω, πάνω- κάτω, να ανοίγω το παράθυρο για να ρίξω τον οβολό μου στην είσοδο των Τεμπών για να βλέπω τον ίδιο και απαράλλακτο δρόμο. Και πριν από μένα ο πατέρας μου, όποτε χρειάστηκε να κατέβει στην Αθήνα, πλήρωνε τα ίδια διόδια για τον ίδιο δρόμο. Η συνεισφορά της οικογένειας Σούλτα για την εθνική Αθηνών- Θεσσαλονίκης έφτασε τα 50 χρόνια! 50 ΧΡΟΝΙΑ! Πενήντα χρόνια διόδια, συν τέλη κυκλοφορίας στην αρχή για ένα αυτοκίνητο, στη συνέχεια για τρία ( ο καθένας το δικό του, όταν έφυγε από την πατρική εστία, μη με πείτε και μεγαλοαστό), έμμεσοι φόροι, άμεσοι φόροι και σ’ αυτό το κομμάτι του δρόμου δεν είδαμε ούτε ένα γαμημένο χιλιόμετρο που να θυμίζει εθνικό δρόμο. Αν λοιπόν εγώ πω «άι σιχτίρ επιτέλους, δεν σας πληρώνω άλλο» είμαι υπονομευτής του πολιτεύματος; <br />Δεν πείθεστε είπατε; Ωραία. Να πάρουμε ένα απλό παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή, που θα έλεγε και ο Λοβέρδος. Θέλεις να ανακαινίσεις ένα δωμάτιο του σπιτιού σου. Βρίσκεις λοιπόν τον κυρ- Θανάση, το μάστορα, του λες «πόσα θέλεις;», «πέντε χιλιάρικα», σου απαντά, εσύ ανοιχτοχέρης άνθρωπος συμφωνείς και δίνετε τα χέρια. «Σε πόσες μέρες θα το έχουμε έτοιμο, μάστορα», ρωτάς εσύ ο καλόπιστος. «Σε 20 μέρες το πολύ» σου λέει ο ειδικός. Και περνάν οι μέρες και περνάν οι μήνες και εσύ το μόνο που βλέπεις είναι κάτι στοκαρίσματα εδώ κι εκεί, κάτι κουβάδες μες τη μέση του δωματίου. Έχεις δώσει μάλιστα όλο το ποσό στο χέρι και όχι μόνο αυτό, επειδή «ακρίβυναν τα υλικά, κάτι πήγε στραβά, ήταν ανάδρομος ο Ερμής» του έχεις χώσει άλλο ένα πεντοχίλιαρο, αλλά το δωμάτιο είναι όπως ακριβώς το παρέδωσες στο «μάστορα». Λοιπόν, αν έρθει αυτός ο ίδιος μάστορας μετά από ένα χρόνο και σου ζητήσει άλλα πέντε χιλιάρικα για να φτιάξει το ίδιο δωμάτιο, θα του τα δώσεις; Ή θα χρειάζεται στην καλύτερη περίπτωση ορθοπεδικό και οδοντίατρο από τα μπουνίδια που θα του έχεις κατεβάσει;<br />Θα μου πείτε αγαπητοί εκλεγμένοι, «μα αν δεν πληρώνετε τα διόδια και τα εισιτήρια δεν θα έχουμε δρόμους, δεν θα έχουμε συγκοινωνίες». Η απάντηση είναι: «Λάθος»! Αφού τα έργα έχουν πληρωθεί 2 και 3 φορές πάνω από την αρχική εκτίμηση (βλέπε χθεσινό θέμα στην «Ελευθεροτυπία») αφού ένας δρόμος μου κοστίζει 3 φορές περισσότερο απ’ όσο κοστίζει σ’ έναν Ιάπωνα, αφού κάποιοι έχουν φάει με χρυσά κουτάλια να πάτε να τα πάρετε απ’ αυτούς που τα έφαγαν. Εδώ έχουμε το φαινόμενο να πληρώνουμε κερατιάτικα ακόμα και για έργα που δεν έγιναν, ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ. Όπως η υποθαλλάσια της Θεσσαλονίκης για την οποία χώσαμε στον εργολάβο 64 εκατομμύρια ευρώ για εργασίες που ήδη είχε κάνει, λέει. Μα τόσο κοστίζουν 2,5 με 3 χιλιόμετρα δρόμου! Κι εγώ πώς δεν τα είδα που πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο; Τέτοια τύφλα έχω ή απλώς είμαι ο μαλάκας που πληρώνει αέρα κοπανιστό;<br />Το πάρτι με τους εθνικούς δρόμους γίνεται εδώ και δεκαετίες και γίνεται με τους εργολάβους. Και είναι τουλάχιστον θράσος το κόμμα που όταν ήταν στα πράγματα από το 1997 μέχρι το 2004 έγινε το τρελό πάρτι των εργολάβων με τα δημόσια έργα, με τα ολυμπιακά έργα και με τις μίζες να σφυράνε πάνω από τα κεφάλια, να μας εγκαλεί ως επιρρεπείς στην ανομία!<br />Όσο για τις δυναμικές αντιδράσεις είτε σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, είτε σε απεργίες υπάρχει εδώ και αιώνες η πρακτική της περιφρούρησης των κινητοποιήσεων. Πολύ αριστερό θα πεις, μέγα σοσιαλιστή! Εδώ ρε σύντροφε ακόμα και στην ταινία «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» υπάρχει σκηνή όπου οι απεργοί εργάτες βγάζουν τους απεργοσπάστες σηκωτούς στην κανονική ζωή δεν θα συμβεί! Ή μήπως ήταν σκοτεινό όργανο των κομμουνιστών και ο …Αλέκος Σακελλάριος;<br />Και επιτέλους πάψτε να θεωρείτε τις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις σας ως μονόδρομο και να κατακεραυνώνετε όποιον τολμήσει να μιλήσει για «δημόσιο έργο». Έχει γίνει της μόδας στους κύκλους σας όποιος υπερασπίζεται το δημόσιο χαρακτήρα κάποιων έργων ή κάποιων οργανισμών να είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί για τα γκούλακ του Στάλιν, για την πολιτική της Βόρειας Κορέας ή για την εισβολή των Σοβιετικών στη Τσεχοσλοβακία.<br />Ο φόβος σας είναι ότι πλέον δεν πείθετε. Ότι έχοντας σπείρει την απόγνωση σε χιλιάδες σπίτια βλέπετε ότι η οργή μεγαλώνει και συνειδητοποιείτε ότι με επικοινωνιακά παιχνίδια δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη. Γιατί ξέρετε ότι ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον πως οι «ευαισθησίες» σας για τη λειτουργία των νόμων και της Δημοκρατίας είναι απελπιστικά …φο!microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-58409362732747394262010-11-17T00:12:00.002+02:002010-11-17T00:15:02.848+02:00Ξημερώνει 17...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TOMCP8SNs7I/AAAAAAAAAbQ/yjr0lgqAnVM/s1600/polytexneio%2B2009.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 222px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TOMCP8SNs7I/AAAAAAAAAbQ/yjr0lgqAnVM/s320/polytexneio%2B2009.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540274439499658162" /></a><br />Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση: Μια στυφή μελαγχολία σαν ξημερώνει 17 Νοεμβρίου. Τότε ήμουν πολύ μικρός και πολύ μακριά. Δεν θυμάμαι τίποτα. Έπρεπε να χτίσω τις μνήμες αργότερα, όταν οι επέτειοι είχαν φτάσει σε διψήφια νούμερα. Όταν είχε ήδη χτιστεί γύρω από το κτίριο της Πατησίων μια βιομηχανία «μνήμης» από εξουσιομανή τσιράκια και ένας ασεβής καραγκιόζ-μπερντές «επαναστατικής» προσομοίωσης <br />Δηλώσεις, στεφάνια, διαγκωνισμοί των οργανώσεων για το πρώτο τραπεζάκι- πίστα, τσίκνα από τα «βρώμικα», βιομηχανία γαρυφάλλων ίδια μ’ αυτά που το βράδυ γίνονταν ιπτάμενα στα σκυλάδικα.<br />Προδομένες νεότητες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις copy – paste από αδιάθετα μπαλκονάτων λόγων, εκκωφαντικά τίποτα που στήνουν χρόνια τώρα παρελάσεις πλήξης με επαναστατική σως από τα σαλόνια των μεταπτυχιακών τους.<br />Αφίσες- συνθήματα- πανώ - συνθήματα, Αμερικάνικη πρεσβεία, Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει, μολότωφ, κρότου- λάμψης, δακρυγόνα, ματωμένα πρόσωπα, καμένοι κάδοι, ζητάδες, βρισιές, κωλοδάχτυλα, κατάληψη, συλλήψεις… τα συνεργεία του Δήμου. «Η κίνηση στην Πατησίων έχει αποκατασταθεί… να περάσουμε τώρα σε άλλες ειδήσεις»…<br />Κι ύστερα επιστροφή στο καθημερινό μεταπολιτευτικό σαράκι, το ίδιο, απαράλλαχτο, που σου φύτεψε με επιτυχία στο μυαλό ότι μπορείς να επαναστατείς μόνο …χθες.<br />Κακοφόρμισε το σόου σύντροφοι. <br />Αν θέλεις μέλλον, ψάξε να το βρεις στα μάτια των 20άρηδων. Όσο αναιδή ή απελπισμένα κι είναι. Εκεί κατοικεί το επόμενο Πολυτεχνείοmicrosoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-72402942281345200712010-11-10T23:00:00.001+02:002010-11-10T23:01:31.936+02:00Απέχοντας από τον στιγματισμό<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TNsIIRtSiEI/AAAAAAAAAbI/Ovgc8s1q_sQ/s1600/ballot_box.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 301px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TNsIIRtSiEI/AAAAAAAAAbI/Ovgc8s1q_sQ/s320/ballot_box.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5538029105067493442" /></a><br />Απέχω 1. βρίσκομαι σε ορισμένη απόσταση από το σημείο αναφοράς. 2. είμαι διαφορετικός από κάτι άλλο, 3. δεν συμμετέχω συνειδητά σε κοινή δραστηριότητα (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, 1998)<br /><br />Κανονικά δεν καταφεύγεις σε ερμηνευτικά λεξικά για να εξηγήσεις μία πολιτική (ή απολίτικη) στάση, αλλά οδηγήθηκα στην ερμηνευτική αγκαλιά του Μπαμπινιώτη, γιατί τα τελευταία 24ωρα έχω διαβάσει και έχω ακούσει τόσους ορισμούς της αποχής, όσα περίπου και τα λήμματα όλου του λεξικού του mainstream δασκάλου της γλώσσας!<br /><br />Οι περισσότεροι ορισμοί ήταν απαξιωτικοί για τους απέχοντες. Για τους συμμετέχοντες στις εκλογές αυτή η πλειοψηφία (ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα) ήταν οι αδρανείς, οι αδιάφοροι, οι απολίτικοι βλαμένοι που δεν έχουν σκοπό να ασχοληθούν με τα κοινά ακόμα και αν η εξουσία αποφασίσει να τους κρεμάσει ανάποδα και να τους γδέρνει, οι ηθικοί αυτουργοί της ανόδου της ακροδεξιάς, οι εχθροί ή και οι πολέμιοι του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι απολογητές του μνημονίου, οι θλιβεροί ελιτιστές, οι παραιτημένοι, οι φραπεδολάγνοι, οι μικρόνοες, οι αμνήμονες, οι άξιοι μόνο για την απαξίωση μας. Μόνο ότι είναι υπεύθυνοι για την τρύπα του όζοντος δεν διάβασα ότι είναι οι απέχοντες, αλλά δεν το αποκλείω να γράφτηκε κι αυτό και να διέφυγε της προσοχής μου!<br /><br />Σε όλα αυτά τα συμπεράσματα είναι εύκολο να καταλήξεις αν θεωρήσεις (εσφαλμένα, κατά την άποψη μου) αυτό το 50% ως ένα ενιαίο σύνολο, με ενιαία συμπεριφορά, που συγκροτήθηκε περίπου ως εκλογικός συνδυασμός, που απλώς αποφάσισε να μην κατέβει στις εκλογές. Ανάμεσα στους απέχοντες θα βρεις όλες αυτές τις κατηγορίες που παραθέτω παραπάνω, αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Στους απέχοντες υπάρχουν και απολύτως πολιτικοποιημένοι, άνθρωποι με άποψη για την κοινωνία, απηυδησμένοι από το σάπιο μεταπολιτευτικό σκηνικό, διαμαρτυρόμενοι για τους όρους με τους οποίους παίζεται το πολιτικό –και το εκλογικό παιχνίδι.<br /><br />Αυτή η ανώνυμη μάζα αποτελεί εύκολο στόχο. Ορισμένους τους φοβίζει, άλλοι θεωρούν ότι δεν αξίζει ούτε ένα δευτερόλεπτο για να ασχοληθούν μαζί τους. Αλλά το δημοκρατικό παιχνίδι δεν παίζεται έτσι. Αν ορίζεις τον εαυτό σου ως δημοκράτη, το πρώτο που πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις είναι να κατανοήσεις, να έρθεις σε διάλογο με διαφορετικές απόψεις από τη δική σου, να πείσεις ότι έχεις δίκιο και όχι απλώς να στιγματίσεις. Αλλιώς φτάνουμε στο «δημοκρατικό παράδοξο» να ενοχοποιείται αυτός που δεν πείθεται και όχι αυτός που δεν πείθει. Στις εκλογές αυτός που κατεβαίνει είναι υποχρεωμένος να πείσει, δεν είναι ο ψηφοφόρος που είναι υποχρεωμένος να πεισθεί.<br /><br />Το άλλο επιχείρημα που πέφτει στο τραπέζι είναι ότι οι εκλογές και η επιλογή του «λιγότερου κακού» είναι σχεδόν η μόνη που μπορεί να δώσει διεξόδους, η μόνη στάση η οποία μπορεί να μεταβάλει κοινωνικά τα πράγματα. Αυτό ενίοτε ισχύει, αλλά δεν αποτελεί κανόνα. Άπειρα ιστορικά παραδείγματα μας πείθουν για το αντίθετο. Τον Μάη του ’68- που άφησε ισχυρό ιστορικό στίγμα- το γαλλικό εκλογικό σώμα έδινε νίκες θριάμβου στον Ντε Γκωλ, όταν η Αμερική έβραζε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι Αμερικανοί ψηφοφόροι «αγαπούσαν» τον Νίξον. Το στίγμα της εποχής δεν το έδωσαν οι κάλπες, αλλά αυτό που συνέβαινε στην κοινωνία. Θα μου πείτε; Βλέπεις εσύ πουθενά ανάλογη κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα; Ελάτε τώρα! Ας είμαστε σοβαροί! Απαιτείς από τους πολίτες που απέχουν να συγκροτήσουν μέσα σε λίγους μήνες ή ανάμεσα στις δύο εκλογικές Κυριακές κοινωνικό κίνημα που θα ανατρέψει την βαλτωμένη πολιτική κατάσταση και θα δώσει διέξοδο στα εκκωφαντικά αδιέξοδα; Απλούστατα η κοινωνία βράζει. Το τι θα παράγει αυτός ο «βρασμός» δεν το γνωρίζει με ακρίβεια κανείς μας. Και δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι αυτός ο βρασμός θα παράγει αποτελέσματα μέσω της εκλογικής διαδικασίας.<br /><br />Αλλά ας δούμε και τη στάση του συμμετέχοντος στις εκλογές. Αυτός ο συμμετέχων δεν είναι που ενέκρινε επανειλημμένα το χτίσιμο αυτού του σάπιου μεταπολιτευτικού μορφώματος; Είναι πιο ενεργός πολίτης αυτός που προσέρχεται στις κάλπες για να επικροτήσει τη σαπίλα (ή ακόμα και για να την αποδοκιμάσει) και αμέσως μετά αναπαύεται αυτάρεσκα στον καναπέ του, περιμένοντας να περάσουν 4 χρόνια για να «ξαναμιλήσει»; Τι άλλαξε εδώ και δεκαετίες, όταν η συμμετοχή στις εκλογές ήταν απόλυτη; (μόνο οι νεκροί και οι μετανάστες που λείπουν από τη χώρα δεκαετίες δεν συμμετείχαν ουσιαστικά). Οι πολίτες «μιλούσαν» μέσω της ψήφου τους και ως όμηροι του πολιτικού κατεστημένου το επιβράβευαν, ανεξάρτητα αν αμέσως μετά ελεεινολογούσαν εναντίον του. Και γιατί δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να πει με τη στάση του ότι σιχάθηκε όλο αυτό το σκηνικό και να αποφασίσει να του γυρίσει την πλάτη; Γιατί δεν έχει δικαίωμα να πει όχι στους κομματικούς συνδυασμούς που κατεβαίνουν για να «μετρήσουν τις δυνάμεις τους» αρνούμενος να γίνει η «μεζούρα» για πολιτικές φιλοδοξίες;<br /><br />Δεν θέλω να γίνω απολογητής της αποχής. Η αποχή περιέχει και επιλογές που για μένα είναι αποκρουστικές. Την λογική του «εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά», την ελιτίστικη λογική της ξυνισμένης φάτσας ανάλογης μ’ αυτήν της απόρριψης του αποτυχημένου σούσι σε προχω- εστιατόριο, τη λογική του «δε πα να κόψουν το λαιμό τους όλοι»<br /><br />Η στάση μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν μοιρασμένη. Άλλοτε ψηφοφόρος, άλλοτε απέχων. Για την αποχή μου από τις προηγούμενες εκλογές είχα γράψει και ένα κομμάτι στο blog μου http://microsoult.blogspot.com/2009/06/blog-post.html , όπου δεν νοιώθω καθόλου άνετα με την επιλογή μου.<br /><br />Το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε εχθρούς και αμαρτωλούς ανάμεσα μας. Ανάμεσα τουλάχιστον σ’ αυτούς που θέλουν κάτι να αλλάξει επιτέλους. Το ζητούμενο είναι να μάθουμε επιτέλους να μιλάμε μεταξύ μας (έστω έντονα), να «αλληλογραφούμε», όχι απαραιτήτως μέσα από τον φάκελο που πέφτει μέσα σε μία κάλπηmicrosoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-61396497442192637412010-10-30T09:13:00.001+03:002010-10-30T09:15:50.893+03:00Ένοχος με συνοπτικές διαδικασίες...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TMu4CnZqPMI/AAAAAAAAAbA/Cf-RRNZo1WM/s1600/guilty.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 226px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TMu4CnZqPMI/AAAAAAAAAbA/Cf-RRNZo1WM/s320/guilty.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533718922230643906" /></a><br />Μια νέα "αξία" ανατέλλει: η ενοχή! Ένοχος γιατί "μαζί τα φάγαμε", ένοχος γιατί είσαι δημόσιος υπάλληλος, ένοχος γιατί έχεις το μαγαζάκι στη γωνία (άρα εν δυνάμει καπιταλιστής που φοροδιαφεύγει), ένοχος γιατί μετά από 50 χρόνια δουλειάς (τα περισσότερα ανασφάλιστα) τόλμησες να πας σε επιδοτούμενη εκδρομή από τα ΚΑΠΗ, ένοχος γιατί δεν πληρώνεις εγκαίρως τις δόσεις στις κάρτες και αρνείσαι να βοηθήσεις στη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, ένοχος γιατί δεν μπορείς να βρεις τη δύναμη να κόψεις το τσιγάρο, ένοχος γιατί φωνάζεις, ένοχος γιατί σιωπάς, ένοχος για χιλιάδες άλλα...<br /><br />Άλλωστε η ενοχή είναι αλάνθαστη μέθοδος χειραγώγησης. Αν αμφιβάλλεις, ρώτα τους θρησκευτικούς ηγέτες. Αιώνες τώρα κάνουν καριέρα και αποκτούν τους πιο υπάκοους πιστούς, μόνο και μόνο γιατί τους έχουν πείσει να νοιώθουν ένοχοι ακόμα και για την ίδια τους την ύπαρξη....<br /><br />microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-61847536325683999892010-09-15T09:02:00.003+03:002010-09-15T09:05:24.772+03:00Από २० Σεπτεμβρίου... Τώρα και σε τρέιλερ!<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/V_Z1tQOm-Ls?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/V_Z1tQOm-Ls?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-2195299446170831182010-09-01T11:18:00.004+03:002010-09-01T21:49:35.887+03:00Ό,τι μας καπνίσει...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TH4MkaVwTJI/AAAAAAAAAak/5QgqBrsvRb4/s1600/EyeSmoke.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 241px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TH4MkaVwTJI/AAAAAAAAAak/5QgqBrsvRb4/s320/EyeSmoke.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511856813633457298" /></a><br />Πόσο αστείοι γινόμαστε μερικές φορές για τα ελάσσονα ζητήματα... <br />Οι καπνιστές σηκώνουν το λάβαρο του "αγώνα" για το "δικαίωμα" τους να φουμάρουν στα μούτρα των άλλων, βλέποντας πίσω από την απαγόρευση την παγκοσμιοποίηση, το διεθνές κεφάλαιο, τη CIA, τη Μοσάντ και τον αστυνόμο Σαίνη, ενδεχομένως...<br />Η ανύπαρκτη Μαριλίζα από την άλλη, προσπαθεί να χτίσει την πολιτική της αυτοεκτίμηση με αντικαπνιστικούς "αγώνες" όταν έκανε μήνες ολόκληρους να διορίσει διοικητές στα νοσοκομεία. Όταν βλέπει τα δις της διαφθοράς στην Υγεία να πετάνε πάνω από το κεφάλι της και αντί να πάρει απόχη, κρατάει ομπρέλα! Για να ξεσκάσει δε, έχει κατασκηνώσει στα τηλεοπτικά παρέθυρα και ...απαγγέλει πρόστιμα!<br />Εν ολίγοις... ό,τι μας καπνίσει...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-42208845093504006982010-08-23T14:05:00.001+03:002010-08-23T14:10:53.451+03:00Το χάσαμε το μυαλό, πατριώτη!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/THJXKsyTfnI/AAAAAAAAAac/c9naVwCqnqI/s1600/gay+015.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/THJXKsyTfnI/AAAAAAAAAac/c9naVwCqnqI/s320/gay+015.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508561135559999090" /></a><br />Ο “πατριωτισμός” στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι σαν μαγειρικό πολυεργαλείο. Προσφέρεται για να σερβίρεις από το πιο νερόβραστο πιλάφι μέχρι την πιο γκουρμέ ασυναρτησία. Ο στόχος είναι, σχεδόν πάντα, να σερβιριστεί έτσι ώστε να το καταπιείς αμάσητο.<br />Στον κόσμο των νεοφιλελεύθερων σοσιαλιστών που κυβερνούν τη χώρα το “πολυεργαλείο” εκσυχρονίστηκε (όπως τόσα άλλα, στα χέρια τους, επί μία εικοσαετία)<br />Κάποτε το στερεότυπο του πατριώτη είχε ταυτιστεί με τον μουστακαλή συντηρητικό μεσήλικα που ήταν έτοιμος να ζωθεί τα φυσεκλίκια και να ανακαταλάβει, από τους αιμοσταγείες Οθωμανούς, την Αγιά Σοφιά. Σ' αυτό προστέθηκε και αρκετό χουντικό κιτσαριό με χλαμίδα και φουστανέλα και έτσι ο όρος “πατριώτης” έχασε τη γοητεία του, τουλάχιστον στα μάτια των τοποθετημένων πολιτικά από το κέντρο και αριστερά<br />Σ' αυτήν την “πατριωτική” καρικατούρα η απάντηση της αριστεράς ήταν μία άλλη μορφή πατριωτισμού που είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας και έχει τις ρίζες της τόσο στον αντιφασιστικό αγώνα, όσο και στο μεταπολεμικές κοινωνικές διεκδικήσεις που είχαν ως βάση την απαλλαγή από τη σκιά των διεθνών προστατών.<br />Τα χρόνια πέρασαν ο καθένας έραψε για τον εαυτό του (και στα μέτρα του) το “νέο” πατριωτικό κουστουμάκι για να έχει να πορεύεται στις “δύσκολες εθνικές στιγμές”. Το μόνο που άλλαξε- ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός- ήταν το soundtrack που συνόδευε τις πατρωτικές κορώνες. Δεν χρειαζόταν εμβατήρια για να επενδύσεις στον “πατριωτισμό” σου. Μπορύσες να το κάνεις άνετα ακούγοντας από Θεοδωράκη μέχρι Pink Floyd. Ο σουρρεαλισμός άλλωστε δεν γνώρισε ποτέ ύφεση σ' αυτή τη χώρα!<br />Τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός επικαλείται τον “πατριωτισμό”μας για να καταπιούμε – φυσικά αμάσητα- τα μέτρα, που η κυβέρνηση του λαμβάνει μετά από τις εντολές της τρόικας. Το ζητά ενώ προηγουμένως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι υπάρχουν εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία (κάτι που απαγορεύει το σύνταγμα), έχει καταργήσει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων (παραβιάζοντας το Σύνταγμα),έχει αποφασίσει να πουλήσει μεγάλα κομμάτια του εθνικού πλούτου (ίσως ακόμα και το Σύνταγμα- την πλατεία εννοώ)<br />Μπορεί το πολιτικό παιχνίδι γύρω από τον πατριωτισμό να είχε πολλές εκδοχές, μπορεί να χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει πολλές μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας, αλλά είναι η πρώτη φορά που η επίκληση του γίνεται ώστε οι Έλληνες να επιβεβαιώσουν τον πατριωτισμό τους αποδεχόμενοι την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.<br />Προφανώς η νέα lifestyle εκδοχή του “πατριώτη” είναι ο καλογυμνασμένος μουστακαλής (μην χάνουμε και επαφή με το παρελθόν) με casual ντύσιμο (και t-shirt Nautica με την ελληνική σημαία στο στήθος), που θα υποδέχεται χαμογελαστός, σαν ευγενής σερβιτόρος, ακόμα κι αυτόν που έρχεται στη χώρα με πρόθεση να του κλέψει το πορτοφόλι! Ο νέος “πατριώτης” θα φιλοξενεί τους “επισκέπτες” σπίτι του, θέλει- δε θέλει, θα τους παραδίδει τα κλειδιά (μαζί με τους τίτλους ιδιοκτησίας) και θα ρωτάει πάντα πρίν ταϊσει τα παιδιά του ή τους γέρους του.<br />Είναι γλυκός αυτός ο “πατριώτης”! Τόσο γλυκός, που δοκιμάζονας τον, μετά την πρώτη μπουκιά έχεις μια έντονη τάση προς έμετο...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-22089442010715097022010-07-30T23:15:00.001+03:002010-07-30T23:17:11.430+03:00Έλα η παράνοια!!!Επειδή είμαι ένα βήμα πριν από την παράνοια... Εντάξει η επιστράτευση είναι επίδειξη κυβερνητικού τσαμπουκά. Αλλά από το να είμαι κατά της κυβέρνησης μέχρι το να φτάσω να σηκώσω το λάβαρο του "αγώνα" μαζί με τους ιδιοκτήτες φορτηγών έχει μια απόσταση ανάλογη με αυτήν της γης από το Άλφα του Κενταύρου. <br />Ακούμε "απεργία" ...και χτυπάμε παλαμάκια ανεξάρτητα με το ποιός είναι αυτός ο οποίος κατεβαίνει;;;;<br />Αναρωτήθηκε κανείς πόσες άδειες έχουν κάποιοι απ' τους "αγωνιστές" που εμφανίζονται ως οι σουπερ μαχητές των δικαίων του λαού; Σκέφτηκε κανείς ότι κάποιοι απ' αυτούς είναι μεγαλοεπιχειρηματίες που φορολογούνται με ψίχουλα για τα απίθανα λεφτά που βγάζουν από τα 10άδες φορτηγά τους; Σκέφτηκε κανείς ότι αυτοί είναι που αναγκάζουν τους υπαλλήλους τους οδηγούς να δουλεύουν 20ωρα πάνω στο τιμόνι, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση; Πρόσεξε κανείς ότι το σωματείο των οδηγών (όχι των ιδιοκτητών αλλά των εργαζόμενων τους) είναι κατά των κινητοποιήσεων;<br />Και το βασικό ερώτημα; Είμαστε υπέρ του κλειστού επαγγέλματος, μέσω του οποίου κάποιοι θησαυρίζουν και οι οδηγοί- υπάλληλοι δεν μπορούν να βγάλουν μία άδεια γιατί δεν έχουν τα φράγκα;<br />Στο τέλος θα ακούσω ότι οι ιδιοκτήτες των φορτηγών είναι στην αιχμή του αγώνα του προλεταριάτου και θα καταπιώ τις κοτσίδες μου αμάσητες!!!!microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-15182688134343083662010-07-20T11:25:00.001+03:002010-07-20T11:30:22.391+03:00Η Θεία Βία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TEVelRKQ8_I/AAAAAAAAAaQ/x_XnhenIk6k/s1600/good-and-evil.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TEVelRKQ8_I/AAAAAAAAAaQ/x_XnhenIk6k/s320/good-and-evil.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5495902914630185970" /></a><br />Κάποτε πάνω από το πτώμα κυριαρχούσε η σιωπή ή ένας λυγμός. Ακόμα κι αν κάποιος οδηγούνταν σε παραλήρημα ήταν αδιάφορος αν θα είχε κοινό και ποτέ δεν φιλοδοξούσε οι ακατάληπτες κραυγές του να ονομαστούν “δημόσιος λόγος'.<br />Τώρα πάνω από το πτώμα στήνεται μονίμως ένα φεστιβάλ παπαρολογίας με πιασάρικα νούμερα που “διασκεδάζουν” το κοινό με αναλύσεις για τη βία, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, ερωτήματα για τα κίνητρα και ευχολόγια για το μέλλον<br />Ένας είναι ο κοινός παρονομαστής σχεδόν όλων των “αναλύσεων”: Η απλούστευση! Ένας κόσμος χωρισμένος σε θύματα και δολοφόνους ή διεφθαρμένους και επαναστάτες<br />Ήμουνα νιος και γέρασα να ακούω για μάχες ανάμεσα στο Θεό και στο Διάβολο, στο Καλό και στο Κακό, στον αγνό οικογενειάρχη και στον βέβηλο κομμουνισμό, στον εξαθλιωμένο εργάτη ή τον φωτισμένο διανοούμενο και τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό<br />Διαφορετικές θεωρίες,, ίδια λογική: Ένας κόσμος χωρίς αποχρώσεις. Ένας κόσμος χωρισμένος με την ακρίβεια διαβήτη σε καλούς και κακούς. Και η βεβαιότητα ότι η δική μου βία είναι αυτοδικαίως δικαιωμένη.<br />Πολιτικοί και δημοσιογράφοι που περιγράφουν τη βία που γεννιέται κοινωνικά ως αποτέλεσμα μιας διαστροφικής ροπής προς την ανθρωποκτονία, αρνούμενοι ότι η κρατική βία, τα “άδικα αλλά επιβεβλημένα”, το σπρώξιμο προς το περιθώριο, η υπόσχεση ενός ζοφερού μέλλοντος γεννούν- σχεδόν πάντα- ένα μπάσταρδο που λέγεται Βία, πεινασμένο μονίμως, που δεν αργεί να δείξει επιθετικά τους κυνόδοντες του και να επιτίθεται. Κι αυτό το σκυλί δεν είναι ποτέ πιστό και υπάκουο.<br />Από την άλλη “επαναστάτες” σε ρόλο Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.Θεός- τιμωρός, Θεός- ζωχάδας που αφαιρεί χωρίς περιστροφές τις ζωές των “αμαρτωλών”. Και όποιος διαφωνεί θα βαφτιστεί αυτομάτως κι αυτός “αμαρτωλός” και θα πέσουν πάνω οι δέκα πληγές του σεχταριστή Φαραώ.<br />Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία. Αυτών που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος ήταν πάντα ένα αγνό, φιλήσυχο πλάσμα που κάπου στο δρόμο ξεστράτισε και θα πρέπει να επιστρέψει σε έναν κόσμο γεμάτο χαμόγελα και λουλούδια, έναν κόσμο όπου όλοι θα αγκαλιάζονται και θα φιλιούνται, θύτες και θύματα, αδικοπραγούντες και αδικημένοι μαζί, χέρι- χέρι, θα οδεύσουν προς το γαλήνιο τους μέλλον. Καλές οι προθέσεις, αλλά τέτοιο κλίμα δεν υπάρχει ούτε σε στοκατζίδικο πορτ μπεμπέ, πόσο μάλλον στην κανονική ζωή<br />Όση ανάγκη έχουμε από δημιουργία, τόση ανάγκη έχουμε και από στάχτη. Όση ανάγκη έχουμε από θεραπεία, τόση ανάγκη έχουμε από το τραύμα και από το αίμα που τρέχει απ' αυτό. Θα ήθελα να είναι αλλιώς. Αλλά μόνο 5-10 σελίδες να διαβάσω από την ιστορία του ανθρώπινου είδους θα δω να επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η βία είναι ανεξίτηλα γραμμένη στο DNA μας.<br />Τι φταίει για όλα αυτά; <br />Δεν ξέρω. Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω ένα νέο Ευαγγέλιο με έτοιμες απαντήσεις<br />Νομίζω ότι η ρίζα του κακού είναι αυτή η εμμονή του ανθρώπινου είδους να παραμείνει στη νηπιακή ηλικία, όπου ο κόσμος θα είναι χωρισμένος σε καλούς και κακούς, σε θεούς και δαίμονες, σε φίλους και εχθρούς. Έτσι είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις το παιχνίδι σου, να πάρεις το πιστόλι- χριστουγεννιάτικο δώρο και να πυροβολήσεις τον κακό. Αλλά στα παιδικά παιχνίδια ο κακός πεθαίνει μόνο για μια μέρα. Την επόμενη ανασταίνεται και είναι έτοιμος να δεχτεί και πάλι τα παιδικά άσφαιρα<br />Ο δικός μας κόσμος όμως, ο ενήλικος δεν είναι ακριβώς ο ίδιος. Οι περισσότεροι εδώ και χρόνια έχουμε πάρει άδεια οπλοφορίας από τον προσωπικό μας Θεό πυροβολούμε αδιακρίτως τον δικό μας “εχθρό”. Σε λίγο στο πεδίο της μάχης θα ψάχνεις για θύμα και δεν θα βρίσκεις. Και τότε το μόνο διαθέσιμο θύμα θα είσαι εσύ ο ίδιος. Αλλά δεν θα στρέψεις το όπλο στον εαυτό σου. Γιατί θα δειλιάσεις. Γιατί ο Θεός που σου σύστησαν στο σχολείο θεωρεί την αυτοκτονία αμάρτημα. Και τότε θα ψάξεις τους θεούς σου για να ζητήσεις συγχώρεση (πάλι σαν μετανιωμένο παιδί) και δεν θα τους βρίσκεις. Γιατί οι θεοί σου ενηλικιώθηκαν... και αυτοκτονούν χωρίς τύψεις....microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-35191881107492855262010-07-19T13:19:00.004+03:002010-07-20T23:17:02.316+03:00Ο αναπτήρας, η φωτιά και ο ξηρός πάγος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TEQn4arMjxI/AAAAAAAAAaI/rvfMUHbUSRU/s1600/kafeneion.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 256px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TEQn4arMjxI/AAAAAAAAAaI/rvfMUHbUSRU/s320/kafeneion.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5495561295485505298" /></a><br />Δεν θυμάμαι καν χρονιά. Κάπου μεταξύ του '88 και του ΄90. Στο κέντρο της πόλης. Στην Ομόνοια. Το καφενείο “Το Νέον” μετρούσε τις τελευταίες του μέρες πριν γίνει εστιατόριο self-service και στη συνέχεια ένα άδειο κουφάρι, μια κενή υπενθύμιση για το παρελθόν της πόλης. Ο χειμώνας δίσταζε να μπει, Δεκέμβρης μήνας και τα μπουφάν παρέμεναν στα χέρια των περαστικών σαν χρυσή εφεδρεία για το χειμωνιάτικο αυτονόητο.<br />Είχα ξεκινήσει με τα πόδια από τη σχολή. Πάντοτε το Βικτώρια – Ομόνοια το έκανα με τα πόδια. Ποτέ με τον ηλεκτρικό. Βρήκα τον τότε συμφοιτητή μου Κώστα καθισμένο σε ένα τραπέζι που έβλεπε στην οδό Δώρου. Δίπλα του ένας γκριζομάλλης, γύρω στα 40 με σκληρά χαρακτηριστικά χαμογελούσε κοιτώντας έξω από το τζάμι. Τους καλημέρισα και κάθησα αφήνοντας στο τραπέζι το βιβλίο της Μακροοικονομικής που είχα πάρει με καθυστέρηση- πάντα με καθυστέρηση- από το βιβλιοπωλείο “Το οικονομικόν”. Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες, ο Κώστας μας άφησε για λίγο. Περίμενε το οικογενειακό έμβασμα στην Εθνική. Δεν θα αργούσε, είπε. Βέβαια, αν έχεις σκοπό να κάτσεις στην ουρά της Εθνικής δεν μπορείς να δώσεις με βεβαιότητα τέτοια υπόσχεση<br />Η αμηχανία δύο αγνώστων που μοιράζονται στο ίδιο τραπέζι. Πήρε το βιβλίο της Μακροοικονομικής και το έβαλε πάνω στην “Ελευθεροτυπία” που υπήρχε πάνω στο τραπέζι καλύπτοντας το πρωτοσέλιδο με τους τεράστιους τίτλους. Τότε τα πρωτοσέλιδα έκραζαν την πραμάτεια τους με τεράστιους τίτλους. Εποχή των σκανδάλων Κοσκωτά, του καλαμποκιού, του αυριανικού παρακράτους, της πρώτης μπόχας που ανέδυε η “Αλλαγή”<br />- ΑΣΟΕΕ; με ρώτησε κοιτώντας ακόμα το βιβλίο<br />- Ναι, του απάντησα<br />- Εσύ; έκανα την αφελή ερώτηση, λες και περίμενα στην ηλικία του να ασχολείται με εξεταστικές<br />- Εγώ δεν σπούδασα... από μαλακία μου... δεν ήξερα και τι ήθελα... μουσικός ήθελα να γίνω<br />- Και;<br />- και.... τίποτα<br />Ξαναγύρισε το βλέμμα έξω στο δρόμο.<br />- Τους βλέπεις; μου λέει χαμογελώντας.<br />Δεν περίμενε απάντηση<br />- Σε λίγα χρόνια, σε 5, σε 10, σε 20 θα χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους, θα πηδάνε από τα παράθυρα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά θα βγάζουν τον σκασμό γιατί θα αισθάνονται ένοχοι.<br />- Ποιοι; ρώτησα έτσι για να ρωτήσω κάτι<br />- Όλοι αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν κοπάδι γιατί ο τσοπάνης σφύριζε όμορφα<br />Δεν ξαναμίλησα. Ήταν μάλλον περιττό να κάνω άλλη μια ερώτηση τη στιγμή που ο συνομιλητής δεν την χρειαζόταν. Η σιωπή κράτησε κάποια λεπτά. Στη διάρκεια της έπιασε στα χέρια έναν αναπτήρα. Τα δάχτυλα κιτιρινισμένα μαρτυρούσαν χρόνιο καπνιστή. Κρατούσε τον αναπτήρα με τον δείκτη και τον αντίχειρα, τον χτυπούσε ξαφνικά με τον μέσο, έφερνε μια γρήγορη στροφή, σταματούσε για λίγο, τον χτυπούσε στο μαρμάρινο τραπέζι και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Σαν ένας δικός του μετρητής του χρόνου ή καλύτερα ένας μετρονόμος, αφού τα όνειρα του ανήκαν στη μουσική.<br />- Έχεις πάει Αμερική; με ρώτησε συνεχίζοντας το “παιχνίδι” του<br />- Όχι, του απάντησα κοφτά<br />- Έκανα 4 χρόνια στην Αμερική. Στο Σαν Φρανσίσκο. Μη ρωτάς πώς. Ένας έρωτας... αρχίδια έρωτας... τέλος πάντων. Εκεί κηνυγάς το όνειρο, δανείζεσαι για να το κάνεις πραγματικότητα και στη συνέχεια βουτάς. Έτοιμοι είναι για μακροβούτια σου λέω.<br />- Για να το λες, απάντησα ψάχνοντας να βρω συνοχή στα λόγια. Εσείς οι μεγαλύτεροι έχετε ζήσει περισσότερα, είπα για να τον κολακεύσω, κάτι όμως που μάλλον δεν κατάφερα, αφού το βλέμμα του έγινε πιο σκοτεινό και καρφώθηκε πάνω μου<br />- Μαλακίες, μικρέ! Αυτό μας βολεύει να πιστεύετε εσείς οι πιτσιρικάδες. Εγώ ξέρεις που ήμουνα όλα αυτά τα χρόνια; Πουθενά! Στο τίποτα. Πάντα είχα ένα άλλοθι. Στον πόλεμο ήμουν αγέννητος, στο Πολυτεχνείο πολύ μεγάλος, στη μεταπολίτευση πολύ κουρασμένος. Έχουμε κολλήσει σαν τις βδέλες στις στιγμές κάποιων που έτυχε να βρεθούν στη ρωγμή του χρόνου και ρουφάμε “παράσημα”<br />Προσπάθησα να σταματήσω το παραλήρημα, περισσότερο γιατί με φόβησε, παρά γιατί διαφωνούσα λέγοντας διάφορα ασυνάρτητα για εξεγέρσεις και για τη “φωτιά” που είχαν κάποια χρόνια...<br />- Ρε μικρέ, σταμάτα να λες μαλακίες. Άκου, σε έχουν πείσει ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά... Πίπες! Έχεις πάει σε συναυλίες έτσι; Ξηρός πάγος είναι, φίλε. - Τρελλή κάπνα, ροκιά και φωτιά πουθενά... Ξηρός πάγος. Μούφα καπνός δηλαδή...- <br />Ναι, είπα και ήταν η μόνη λέξη που μπορούσα να βγάλω από το στόμα μου. Σκέφτηκα να του πω ότι πάω μέχρι την Εθνική να δω τι κάνει ο Κώστας, αλλά σε λίγο σηκώθηκε από την καρέκλα του<br />- Εγώ την κάνω. Να πάρω ένα; με ρώτησε δείχνονας με το βλέμμα του τα τσιγάρα μου<br />- Βέβαια<br />- Το έχω κόψει, δεν θα το ανάψω<br />- ΟΚ<br />Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα και άφησε τον αναπτήρα στο τραπέζι<br />- Κράτα τον, μου είπε. <br />- Ευχαριστώ<br />- Και πού 'σαι μικρέ. Όπου βλέπεις καπνό μην ψάχνεις να βρεις φωτιά. Κάπου αλλού μπορεί να σιγοκαίει... κι αν δεν τη βρεις βάλτην εσύ, μου είπε σχεδόν ψυθιριστά κλείνοντας μου το μάτι<br />Με το που βγήκε απο το καφενείο άναψα τσιγάρο. Πάντα μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ την ιδιορυθμία των άλλων. Πέρασαν από τότε πάνω από 20χρόνια. Τον θυμήθηκα χθες βλέποντας έναν εξηντάρη στα “ορεινά” των Εξαρχείων με ένα σβηστό τσιγάρο στο στόμα να ψάχνει σ' ένα ψυγείο ανάμεσα σε πολύχρωμα μπουκάλια. Δίπλα του μια χειρόγραφη ταμπέλα συνέχιζε να ξεθωριάζει από τον ήλιο: “Πωλείται πάγος”microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-84537052970079650742010-06-22T01:41:00.008+03:002010-06-22T02:17:08.059+03:00Take a walk 2<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_rJ3XEqWI/AAAAAAAAAYY/wOF2WXd4vBU/s1600/kids+2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 246px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_rJ3XEqWI/AAAAAAAAAYY/wOF2WXd4vBU/s320/kids+2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485361425872628066" /></a><br />Τα παιδιά παίζουν. Με τον ήλιο στα πόδια τους. Έναν ήλιο ζωγραφισμένο μαύρο με τις μπογιές που περίσσεψαν από τις φλύαρες σκέψεις των γονιών τους<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_ruv5YOUI/AAAAAAAAAYg/3PJtK-Cld40/s1600/kids002.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 236px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_ruv5YOUI/AAAAAAAAAYg/3PJtK-Cld40/s320/kids002.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485362059524192578" /></a><br />Οι γονείς τους είναι βέβαιοι. Τα παιδιά θα φτάσουν ψηλά. Αλλά θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουν. Και θα κρατάνε τσίλιες μην τυχόν και έρθουμε, πάλι εμείς, να προσθέσουμε το σύμβολο της παύσης στα τραγούδια του μέλλοντος τους<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_sXXU8LdI/AAAAAAAAAYo/wJEbOu9LBnQ/s1600/homeless005.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 252px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_sXXU8LdI/AAAAAAAAAYo/wJEbOu9LBnQ/s320/homeless005.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485362757303545298" /></a><br />Το φανάρι ανάβει πράσινο. Μπορείς να περάσεις απέναντι. Εκεί όπου το κεφάλι είναι σκυμμένο, αδιάφορο για την όμορη οργή<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_s-LNbcnI/AAAAAAAAAYw/xAAPIPbo_0c/s1600/strike.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_s-LNbcnI/AAAAAAAAAYw/xAAPIPbo_0c/s320/strike.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485363424065712754" /></a><br />Οι δρόμοι πάντως είναι τόσο σιωπηροί για να κατοικούνται από τους εν δυνάμει οργισμένους. Μόνο στα ατσάλινα ρολά των τραπεζών έχουν μείνει κάποια σημάδια, που ασφυκτιούν στις μεταλλικές παγίδες και κινούνται βίαια προς το δρόμο<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_tqvfPnpI/AAAAAAAAAY4/9dwN5wTmN5s/s1600/00001+-+girls+on+strike.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_tqvfPnpI/AAAAAAAAAY4/9dwN5wTmN5s/s320/00001+-+girls+on+strike.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485364189718355602" /></a><br />Κάποιες φορές πάλι το χαμόγελο ενός κοριτσιού που κρατά τον τηλεβόα μπορεί να ακυρώσει τον σκυθρωπό μινιμαλισμό των συνθημάτων<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_uGK38vfI/AAAAAAAAAZA/V_xu8fgXdq4/s1600/wall942.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 303px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_uGK38vfI/AAAAAAAAAZA/V_xu8fgXdq4/s320/wall942.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485364660926201330" /></a><br />Οι μικροαστοί αυτόν τον καιρό ονειρεύονται διακοπές. Να αφήσουν τα σπίτια τους απαλλαγμένα από την παρουσία τους να ξεκουραστούν από τις χειμερινές τους εμμονές. Ίσως κατά τη διάρκεια της απουσίας τους κάποια απ' αυτά να αρχίσουν να παρουσιάζουν παράδοξες συμπεριφορές. Μερικές φορές τα λουλούδια μπορεί να ανθίσουν ακόμα κι αν ξεχάσεις να τα ποτίσεις<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_ydyQYhCI/AAAAAAAAAZI/8qkQBUh9Rwo/s1600/boat.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TB_ydyQYhCI/AAAAAAAAAZI/8qkQBUh9Rwo/s320/boat.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485369464681169954" /></a><br />Εκεί στην παραλία θα μας περιμένει ένα περίγραμμα. Μια βάρκα ακίνητη θα περιμένει να την γεμίσεις περιεχόμενο για να αρχίσει το ταξίδι στα ανοιχτά...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-7544611820230690572010-06-15T10:39:00.002+03:002010-06-15T10:43:01.930+03:00Ου ραδιοφονεύσεις!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TBcu0o-8yCI/AAAAAAAAAYQ/2H1HNej_FN8/s1600/microphone+01.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TBcu0o-8yCI/AAAAAAAAAYQ/2H1HNej_FN8/s320/microphone+01.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5482902553236391970" /></a><br />Η απόλυση μου από τον RED δεν ήταν προφανώς κάτι που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας του ραδιοφώνου, επιβεβαίωσε όμως ότι η δημοσιογραφική ιδιότητα, στς μέρες μας, μπορεί να αποτελέσει από μόνη της λόγω απόλύσης. Και είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο μπορεί να συμβεί αυτό, καθώς είναι μάλλον απίθανο να απολυθεί κανείς ως πολύ γιατρός, πολύ υδραυλικός ή πολύ μηχανικός.<br />Ο κήπος της ραδιοφωνικής παραδοξότητας ανθίζει εδώ και χρόνια στο μέγαρο του Νέου Φαλήρου, όπου 4 ραδιόφωνα χτίζουν το προφίλ ενός “σοβαρού” συγκροτήματος ΜΜΕ. <br />Η σοβαρότητα αυτή χτίστηκε από το 2004 και με το “ροκ παιδί” του συγκροτήματος τον RED, που έκανε θεαματικά νούμερα από τους πρώτους μήνες της ζωής του.<br />Το παράδοξο όμως ήταν πάντα εκεί, πανταχού παρόν και εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Έπρεπε δε, να υπηρετείται πιστά από ολίγον παραγωγούς μέχρι πολύ δημοσιογράφους. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:<br />Ως προς το μουσικό μέρος για τον RED δεν γεννήθηκε ποτέ ο Nick Cave, η Patti Smith έκανε δειλά την εμφάνιση της γύρω στο 2006, οι Pearl Jam δεν δημιουργήθηκαν ποτέ, οι Beatles έγραψαν συνολικά 3 κομμάτια και από το 2008 και μετά στην Αγγλία δεν παρήχθη ποτέ μουσική<br />Για τις εκπομπές του σταθμού δεν παίζονταν ποτέ τρέιλερ. Αντιθέτως πριν ξεκινήσεις την εκπομπή σου άκουγες τρέιλερ της εκπομπής που ακολουθούσε ...στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ!<br />Απαγορευόταν δια ροπάλου να μεταβληθεί η λίστα των τραγουδιών. Ακόμα κι αν μιλούσες για το θάνατο ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή για τη συναυλία στην οποία ο σταθμός ήταν χορηγός επικοινωνίας δεν εθεωρείτο απαραίτητο να συνοδευτεί η πληροφορία από το ανάλογο τραγούδι. Έτσι μπορεί κάποιος να μιλά για τη συναυλία των Metallica και το κομμάτι που ακολουθεί να είναι Pink!<br />Δεν αναφέρω αυτά τα παραδείγματα για να πλήξω το κύρος του σταθμού και να επιτεθώ κατά της λογικής του playlist. Θέλω απλώς να σημειώσω ότι όλες αυτές οι παραδοξότητες, που δεν έχουν βάση σε καμία “γνώση” του μέσου, αποτελούν τον άξονα πάνω στον οποίον κρίνεται η επαγγελματική επάρκεια ενός επαγγελματία του χώρου<br />Στη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον χρόνων που βρέθηκα στα μικρόφωνα του σταθμού προσπάθησα, κυρίως με άξονα το χιούμορ, να μιλήσω και για τη μουσική και για την κοινωνία (από την οποία γεννιέται άλλωστε η μουσική) και για την πολιτική (για την οποία καθόλου δεν αδιαφόρησε η ροκ στην ιστορία της). Το αν το έκανα επιτυχώς ή όχι θα το κρίνουν οι ακροατές. <br />Αν έπρεπε να είμαι λιγότερο δημοσιογράφος για να κάνω “λιγότερο” ραδιόφωνο, με λιγότερη άποψη και λιγότερο σεβασμό προς τον ακροατή, τότε καλώς απολύθηκα. <br />Στόχος τελικά δεν είναι οι “πολύ” δημοσιογράφοι. Είναι να παραμείνει “ζωντανός” ο “λιγότερο” ακροατής και ο “περισσότερο” καταναλωτής του ραδιοφώνου. <br />Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα σχολιάσουν: “Και καλά εσύ τι έκανες για όλα αυτά τόσα χρόνια:”. Ομολογώ, ελάχιστα. Άλλωστε και με το σημερινό κείμενο δεν ισχυρίζομαι ότι προσπάθησα να κάνω κάποια τομή στη λειτουργία του ραδιοφώνου. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει οι παραγωγοί να έχουν σύμμαχο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Και προς το παρόν δεν το έχουν...<br />(Δημοσιεύτηκε στο www.e-tetradio.gr στις 14 Ιουνίου 2010)microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-68861399341187432342010-06-04T10:26:00.010+03:002010-06-04T15:13:33.861+03:00Take a walk...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAirs_EmjjI/AAAAAAAAAXQ/TmSSDadTUlU/s1600/wall137.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 190px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAirs_EmjjI/AAAAAAAAAXQ/TmSSDadTUlU/s320/wall137.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478817736029539890" /></a><br />Κάποτε ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Κάποιοι την είχαν γράψει στον τοίχο με μπογιά. Η ιστορία άρχισε σιγά- σιγά να ξεθωριάζει. Όπως και η μπογιά. Το σπρέι που ήρθε να φρεσκάρει την ιστορία ήταν πιο αμήχανο. Ήθελε να διηγηθεί κάτι καινούργιο, αλλά είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και με το παρελθόν. Δεν ήξερε ποιούς τόνους να επιλέξει για την ιστορία του, δεν ήξερε σε ποιό χρόνο. Στους δρόμους άλλωστε ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Όσο διαρκούν τα βλέμματα των περαστικών<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAisRZ4_86I/AAAAAAAAAXY/BOysFe1n8lg/s1600/road+001.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 202px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAisRZ4_86I/AAAAAAAAAXY/BOysFe1n8lg/s320/road+001.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478818361703920546" /></a><br />Ο χρόνος που μπήκε ως συνδετικό υλικό στην άσφαλτο των λεωφόρων για να ταπεινωνεται καθημερινά από τις ρόδες των αυτοκινήτων. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, που μου θυμίζουν τις πρώτες σελίδες από το “Πλήθος” του Ανδρέα Φραγκιά. Ανισόπεδες ζωές, κουρελιασμένα συνθήματα που γαντζώνονται απελπισμένα σε μεταλλικές πεζογέφυρες<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAitMS6tyGI/AAAAAAAAAXg/uiDypeJvapk/s1600/acropolis+pagwto.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 232px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAitMS6tyGI/AAAAAAAAAXg/uiDypeJvapk/s320/acropolis+pagwto.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478819373444352098" /></a><br />Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Χωρίς λόγο. Έτσι για να επιβεβαιωθεί το αξίωμα ότι οι βόλτες δεν είναι ποτέ φυγόκεντρες. Εκεί όπου υπάρχουν τα “ιερά” της πόλης για να τα περιγελούν τα “σύμβολα” των παιδικών μας καλοκαιριών<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAitnZXyrVI/AAAAAAAAAXo/p3Dbk3JYyHY/s1600/030+-+homeless+7.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAitnZXyrVI/AAAAAAAAAXo/p3Dbk3JYyHY/s320/030+-+homeless+7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478819839033388370" /></a><br />Ένα χέρι απλωμένο, στην Κοραή ανάμεσα στον κόσμο. Ένα χέρι ακίνητο και κυρίως αόρατο για τους περαστικούς. Ένα χέρι που προεκτείνει την “κυριαρχία” τού επίσης ακίνητου σώματος στο τσιμεντένιο παγκάκι. Ένα χέρι που δεν βρήκε χώρο στη σακούλα σκουπιδιών που καλύπτει το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η πόλη ποτέ δεν είχε πρόβλημα να επιδεικνύει τα “σκουπίδια” της, ακόμα κι όταν έκανε ότι δεν τα βλέπει<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAiuDoaleOI/AAAAAAAAAXw/DO7RBWB_qO0/s1600/girl.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 246px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAiuDoaleOI/AAAAAAAAAXw/DO7RBWB_qO0/s320/girl.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478820324107974882" /></a><br />Ένα κορίτσι ανάμεσα στους νομάδες της Ερμού πλένει το πιάτο της. Το πλένει μεθοδικά και επίμονα. Καθρεφτίζεται για λίγο στη μεταλλική κοιλότητα, χαμογελάει και έπειτα παίρνει και πάλι το σοβαρό βλέμμα της μεθοδικότητας για να ξεκινήσει η μαγική τελετουργία του παιδικού παιχνιδιού, που μιμείται δημιουργικά τη ρουτίνα των ενηλίκων. <br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAiuzACuzDI/AAAAAAAAAX4/0Lart-CdWGQ/s1600/woman+baby.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 314px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAiuzACuzDI/AAAAAAAAAX4/0Lart-CdWGQ/s320/woman+baby.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478821137904225330" /></a><br />Η εξαντλητική επαιτεία. Η γονιμότητα ως βάρος. Παιδιά που γεννιούνται για να γίνουν από τους πρώτους μήνες της ζωής τους αξεσουάρ φτώχειας. Ενοχλητικό ντεκόρ στον δρόμο του πιο χλιδάτου εμπορίου. Οι πύλες της επιδεικτικής ευμάρειας φρουρούνται εδώ και καιρό από τους λάθρα βιώσαντες<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAivUKyxRvI/AAAAAAAAAYA/J6texFUuFrs/s1600/paron.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAivUKyxRvI/AAAAAAAAAYA/J6texFUuFrs/s320/paron.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478821707725752050" /></a><br />Μια βόλτα σε ενεστώτα χρόνο. Στο παρόν της πόλης. Μην το ψάχνεις. Το μέλλον έχει πουληθεί ήδη σε πολύ φιλική τιμή...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-36742491116444433542010-06-03T14:14:00.006+03:002010-06-03T14:49:28.514+03:00Οδηγίες για σεμνούς διαδηλωτές<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAePAICmWlI/AAAAAAAAAXI/Pfk1Hu2jCaw/s1600/may+05+009.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 241px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAePAICmWlI/AAAAAAAAAXI/Pfk1Hu2jCaw/s320/may+05+009.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478504704040655442" /></a><br />Έχεις κάποιες μικρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; Είσαι οργισμένος; Νοιώθεις αδικημένος; Έχεις τη διάθεση να διαμαρτυρηθείς; Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, φίλε μου! Είναι σεβαστή η διαμαρτυρία σου, είναι ιερή η άποψη σου αρκεί να υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι ωσάν τον νεατερνταλ, να θυμίζεις το αποκρουστικό “ταγάρι” των 70's. <br />Στην προσπάθεια να συμβάλλουμε στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία, αλλά με ευπρέπεια και αίσθημα ευθύνης προτείνουμε στους διαμαρτυρόμενους εναλλακτικούς τρόπους διαμαρτυρίας, που θα προάγουν το πολιτικό ήθος και δεν θα δυναμιτίσουν την κοινωνική ζωή, όπως πολύ σωστά αναφέρουν πλείστοι όσοι αρθρογράφοι!<br />Πρώτον, το καλύτερο είναι να μην κατέβεις σε καμία διαδήλωση. Σκέψου ότι η πράξη σου αυτή θα σταματήσει την κυκλοφορία των οχημάτων, θα μειώσει την εμπορική κίνηση, θα διώξει τους τουρίστες. Σκέψου ότι και οικολογικώς δεν είναι πρέπον να συναθροιστείς με κάποιες χιλιάδες άλλους, αφού τόσες ιδρωμένους αγωνιστικές μασχάλες είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μια δυσάρεστη οσμή, που μυρίζοντας την οι δειρχόμενοι τουρίστες θα δημιουργήσουν τις χειρότερες των εντυπώσεων και έτσι θα πληγεί η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Έπειτα με τόσες μαζεμένες αναπνοές, σε τόσο λίγα τετραγωνικά, είναι βέβαιο ότι η μέση θερμοκρασία θα ανεβεί τουλάχιστον 8 βαθμούς και θα μαραθούν τα λουλουδάκια που σου έχει βάλει ο Δήμος στις ζαρντινιέρες για να καλωσορίσει την άνοιξη!<br />Τα πανο σου να μην περιέχουν επιθετικά συνθήματα. Πρότιμησε τα μετριοπαθή: “Όλοι το ίδιο είμαστε Λαός και Κολωνάκι”, “Ουάου, τι ωραία μέτρα!”, “Σας αγαπώ”, “Σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω”!<br />Αφού θα κρατάς τα πανό με τα ενωτικά συνθήματα, απορώ σε τι αποσκοπεί το να φωνασκείς ασκόπως. Οι καλύτερες διαδηλώσεις είναι οι βουβές. Έτσι και δεν θα ηχορυπαίνεις και θα κρατήσεις σε άριστη κατάσταση της φωνητικές σου χορδές!<br />Όταν περνάς από το Σύνταγμα μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μην χρησιμοποιείς εμπρηστικά συνθήματα που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Θυμήσου εθνεγερτικά συνθήματα που μας ένωσαν όλους τις στιγμές των εθνικών θριάμβων. Θυμήσου το EURO, το 2004 και φώναξε δυνατά “Ειναι βαριά, βαριά η πούτσα του τσολιά”, ένα σύνθημα που μας ένωσε όλους στις μεγάλες στιγμές, που χαμογελούσαμε με ικανοποίηση ακόμα κι όταν βλέπαμε να το φωνάζουν 5χρονα.<br />Ειδικώς όταν απεργούν οι ναυτεργάτες καλό θα ήτο, αντί διαφόρων αντιαισθητικών παλαιοκομμουνιστικών συνθημάτων να φωνάζουν “καλέ κορίτσια ο στόλος!”<br />Δείξε λίγο παραγωγικός, λίγο αγωνιστικά ευφυής! Βρες έναν σπόνσορα για την κινητοποίηση σου!<br />Τόσες επιχειρήσεις υιοθέτησαν επαναστατικά συνθήματα, έχουν γίνει επαναστάσεις στις σερβιέτες, στα κινητά κι εσύ έχεις ακόμα την ιδεολογική ακαμψία να μην συνεργάζεσαι μαζί τους. Σκέψου ότι αυτές οι εταιρείες διαθέτουν υψηλό διαφημιστικό μπάτζετ και έτσι το μήνυμα σου είναι πιο εύκολο να παίξει στο prime- time της τηλεόρασης.<br />Μην αντιδράς όταν τα ΜΑΤ σου ρίχνουν δακρυγόνα! Αντιθέτως καλό θα ήτο να πάρεις μια βαθιά εισπνοή, ώστε να ερεθιστούν επάρκως οι διακρυγόνοι αδένες και να καθαρίσει ο οργανισμός από τις τοξίνες. Αν είσαι φρόνιμος το υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ σκέφτεται να αντικαταστήσει τα δακρυγόνα με διάφορες κολώνιες για να καταπολεμείται και η αγωνιστική ιδρωτίλα<br />Μην πετάς μπουκάλια, νεράτζια και πέτρες κατά των δυνάμεων της τάξης. Βρες μια μεγάλη πέτρα, πλησίασε με χαμόγελο τον ΜΑΤατζή, καθήστε μαζι στην πέτρα και μοιραστείτε αδελφωμένα το νερό και το νεράτζι.<br />Μην καταλαμβάνεις το οδόστρωμα! Ακόμα και αν μαζευτείτε ένα εκατομμύριο κόσμος, διαδηλώστε στο πεζοδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς στο πεζόδρομιο θα βγεις σε λίγο καιρό για να ζήσεις, οπότε είναι καλό να το συνηθίζειςmicrosoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-44021970251153047192010-06-03T11:58:00.004+03:002010-06-03T12:13:50.636+03:00Ο νοικοκύρης – λαμόγιο ζει, αυτός μας οδηγεί<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAdvABKZCVI/AAAAAAAAAXA/gdjwb-FFdpI/s1600/rich002.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 288px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_ndvOcRQH72w/TAdvABKZCVI/AAAAAAAAAXA/gdjwb-FFdpI/s320/rich002.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478469517822200146" /></a><br />Χθες αποφασίσαμε (αποφάσισαν) να πουλήσουμε κι άλλα “ασημικά”, δημόσια “ασημικά”, ώστε το σπάταλο κράτος να μειωθεί, να εξοικονομηθούν λεφτά και πριν προλάβουν να μπουν στο Δημόσιο Ταμείο να πακεταριστούν, ώστε να ταξιδέψουν one way ticket για τις τράπεζες- δανειστές των φιλεύσπλαχνων συμμάχων. Ενδέχεται δε αγοραστής (έστω και δια της τεθλασμένης) να είναι ο ίδιος ο δανειστής, οπότε θα έχουμε το εξαιρετικό “αναπτυξιακό”: Σου δίνω κάποια εκατομμύρια για να αγοράσω τη δημόσια επιχείρηση και αμέσως μου τα δίνεις πίσω, γιατί μου τα χρωστάς!!!<br />Είναι η συνέχεια στο νεοφιλελεύθερο παραμύθι περί νοικοκυρέματος που πλασάρεται με αρκετή επιτυχία εδώ και χρόνια. Το κράτος σου είναι διεφθαρμένο, θα έρθουν κάποιοι καλοί κύριοι θα στο αγοράσουν, θα στο εξυγιάνουν και θα σου προσφέρουν υπηρεσίες φτηνές και αξιόπιστες. Δεν είναι δύσκολο να πειστείς όταν έχεις ζήσει ένα όντως διεφθαρμένο κράτος, του οποίου όμως το βασικό θύμα ήσουν εσύ.<br />Σου λένε ότι τώρα με την εφαρμογή των όρων του μνημονίνου είναι η ευκαιρία να εκσυχρονιστείς, να σταματήσουν οι λαμογιές του Δημοσίου, να απαλλαγείς επιτέλους από έξοδα περιττά και σκανδαλώδη. Και στην συνέχεια χρησιμοποιώντας ως όπλο την περιπτωσιολογία σου αραδιάζουν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, επιδόματα- σκάνδαλα, έξοδα για δημόσιες χλιδές, υπερβάσεις και λαδώματα. Ε, δεν μπορεί, θα συμφωνήσεις. Όλα αυτά τα, μικρά ή μεγάλα, λαμόγια τα έχεις ζήσει επί χρόνια στην καθημερινότητα σου, θα κουνήσεις συνκαταβατικά το κεφάλι σου και θα πεις το μεγάλο ΝΑΙ! Για να συμπληρωθεί το πακέτο πρέπει να νοιώθεις και λίγο συνένοχος. Δεν μπορεί. Κάποια παγαποντιά έκανες κι εσύ τόσα χρόνια. Μήπως έχεις θείο- μαϊμού ανάπηρο; Γιατί δεν τον κατήγγειλες; Μήπως έβαλες βίσμα για μετάθεση; Μήπως τα έχωσες σε εφοριακό; Μήπως, ακόμα κι δεν έκανες τίποτα απ' όλα αυτά, για μια στιγμή σκέφτηκες να τα κάνεις έστω; Είσαι λοιπόν συνένοχος! Και σου αξίζει μια γενναία απελευθέρωση (όχι δική σου, των αγορών)<br />Έτσι λοιπόν, με την πλύση εγκεφάλου από πολιτικούς, πολιτικάντηδες και “σοβαρούς” αρθρογράφους θα καταπιείς το χάπι της “αγίας ιδιωτικοποίησης”. Κάποτε το επιχείρημα ήταν ότι δεν μπορεί ο φορολογούμενος να πληρώνει χρέη δημόσιων υπηρεσιών. Σωστό. Πολλές όμως από τις επιχειρήσεις που πουλήθηκαν ή πωλούνται είναι κερδοφόρες. Με ποια λογική παραχωρώ το συλλογικό κέρδος στο ατομικό του επενδυτή; Κάποιες άλλες είναι επιδοτούμενες γιατί έτσι προστατεύεται το πιο φτωχό κομμάτι της κοινωνίας. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι συγκοινωνίες. Αν λειτουργήσουν με απόλυτα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια το εισιτήριο θα πρέπει να εκτοξευθεί στα 3-4 ευρώ. Η επιδότηση του προστατεύει τους ασθενέστερους. Αν μέσα σ' αυτούς τους οργανισμούς υπάρχουν λαμόγια να τα στείλετε στην ψειρού να μετράνε τους καημούς και τους αναστεναγμούς. <br />Αν λειτουργήσουν όλα για την “αγία” αγορά, χωρίς κρατική στήριξη, ο κάτοικος του μικρού νησιού θα βλέπει καράβι μόνο στις αφίσες του ΕΟΤ, ο κάτοικος του ορεινού χωριού θα κατεβάινει στην πόλη με τα πόδια, γιατί δεν θα “συμφέρει” να περνάει ούτε παπί από το χωριό του.<br />Ωραία, θα σου πουν, αλλά κερδίζεις από την πτώση των τιμών λόγω του ανταγωνισμού. Ε, βέβαια! Αυτό κι αν είναι επιχείρημα. Τα περισσότερα σουπερ- μαρκετ πέρασαν σε ξένους επενδυτές την τελευταία δεκαετία κι αυτό που συνέβη είναι να σου πουλάνε μέχρι και 200% ακριβότερα από το ακριβότερο μπακάλικο στη Βαυαρία. Ή θέλεις να θυμηθούμε την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, όταν χιλιάδες πλήρωναν λογαριασμούς σε ιδιωτικές εταιρείες και έκαναν τις κλήσεις τους απο το περίπτερο, γιατί το τηλέφωνο στο σπίτι δεν λειτουργούσε;<br />Θέλεις να βγεις και μια βόλτα στις εθνικές οδούς, που υποτίθεται ότι είναι δημόσια έργα παραχωρούμενα σε ιδιώτες; Ξεκινάς για Θεσσαλονίκη και στην επιστροφή έχουν φυτρώσει κι άλλα (και ακριβότερα) διόδια. Αλλά αυτά είναι ιδιωτών, όχι του κακού δημοσίου. Οπότε κανένα πρόβλημα. Πληρώνω και μ' αρέσει!<br />Θέλεις να θυμηθούμε τις χιλιάδες υπερβάσεις στο κόστος των δημοσίων έργων, τα δις που πήγαν στις τσέπες των εργολάβων και όχι φυσικά στο Δημόσιο Ταμείο;<br />Ο ελεγκτής με το παγωμένο βλέμμα που ξεσκονίζει τα οικονομικά της χώρας δεν είναι μέλος ομάδας αδελφότητας για τη σωτηρία φτωχών χωρών. Είναι εκπρόσωπος συμφερόντων. Δεν ενδιαφέρεται για την πάταξη της διαφθοράς. Ενδιαφέρεται να εκβιάσει για λιγότερο κράτος, στοχεύοντας κυρίως στον κοινωνικό του ρόλο και όχι στη διαφθορά. Ενδιαφέρεται για φθηνή εργασία. Αλλιώς δεν θα ήταν τόσο λυσσαλέα η επιμονή του να μειώσει βασικούς μισθούς και συντάξεις πείνας στα όρια του μηδενισμού τους. Οι προνομιακοί συζητητές του είναι αυτοί που τζογάρησαν με τη φούσκα των ακινήτων, που τζογάρησαν πριν από 2 χρόνια με τις διεθνείς τιμές των τροφίμων στέλνοντας στον υποσιτισμό άλλα 80 εκατομμύρια ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, που συνεχίζουν να τζογάρουν με το χρέος των χωρών δένοντας τες με τοκογλυφικά επιτόκια. Είναι τα αθεράπευτα παγκόσμια λαμόγια, που μπροστά τους τα λαμόγια του ελληνικού Δημοσίου μοιάζουν με αειπάρθενες κορασίδες.<br />Αυτοι που αντιδρούν στο ξεπούλημα της χώρας δεν είναι απολογητές των απατεώνων του Δημοσίου. Δεν είναι ευτυχείς με το γεγονός ότι κάποιοι αραχτοί βύζαιναν αμέριμνοι τη γελάδα του Δημοσίου. Δεν είναι σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Δεν νοιώθουν ανακούφιση που το μικρολαμόγιο του Ελληνικού Δημοσίου θα αντικατασταθεί από το μεγαλολαμόγιο των διεθνών αγορών. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το πιστέψουν κάποιοι αναλυτές- απολογητές του ξεπουλήματος υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα που ο ηθικός τους κώδικας δεν τους επιτρέπει να γίνουν σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Είτε φορά τη φθαρμένη στολή του Δημοσίου, είτε το απαστράπτον κοστούμι των αγορών...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8270571014559976694.post-88546779034313103362010-06-01T10:32:00.001+03:002010-06-01T19:52:24.997+03:00Οι άεργοι σωτήρεςΤο είδος εκκολάπτεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ίσως και λίγο νωρίτερα για ορισμένους, στις “επώδυνες αυτοεξορίες” στα χρόνια της Χούντας. Είναι τα “προοδευτικά” παιδιά που βίωναν με πόνο το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα τους, με το σύνθημα, “μακριά και πονεμένοι”. Άλλοι ήταν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι! Βρίσκονταν εδώ, πέρασαν ενδεχομένως και κάποια μαύρα βράδια στα κρατητήρια, βγήκαν στον δημοκρατικό αέρα της μεταπολίτευσης με λαμπερά παράσημα αγωνιστικότητας. Η πολιτική δεν ήταν απλώς επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Έγιναν αυτό που τα κόμματα ονόμασαν “επαγγελματικά στελέχη” και έταξαν τον εαυτό τους στη “μεγάλη ιδέα” της οικοδόμησης του νέου πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης<br />Η μόνη δυσκολία αυτών των λαμπρών- τότε- νέων ήταν η απάντηση στο κρατικό όργανο, όταν έβγαζαν αστυνομική ταυτότητα “Επάγγελμα;”. Εκεί η απάντηση ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσες να δηλώσεις “εργάτης της Δημοκρατίας”, δεν μπορούσες να δηλώσεις “επαγγελματικό στέλεχος”. Δήλωνες συνήθως αυτό που έγραφε το πτυχίο κι ας μην είχες κολλήσει ούτε ένα ένσημο, ασκώντας το επάγγελμα. Κι αν μες τη φούρια της πολιτικής αλλαγής δεν είχες καταφέρει να πάρεις το “χαρτί” στο χέρι, όπως ονειρευόταν η μάνα σου, υπήρχαν εναλλακτικές. Δημοσιογράφος π.χ. Το κόμμα διέθετε έντυπα, όπου έγραφες συχνά το “ποίημα”. Το “ποίημα” μπορεί να μην σε έκανε ποιητή, δημοσιογράφο όμως σε έκανε σίγουρα.<br />Παπαρολογούσες επί ώρες, μέρες, χρόνια στις κομματικές συνεδριάσεις την ώρα που ο κόσμος ζούσε την – οδυνηρή πολλές φορές- πραγματικότητα. Ο κόσμος έχτιζε το μέλλον του με μεροκάματα, εσύ τα έχτιζες με “εισηγήσεις”. “παρεμβάσεις”, “αναλύσεις” για τον “κόσμο της εργασίας”, για “μετασχηματισμούς”, για “αλλαγές”, για “τομές”.<br />Για κάποιους ήρθε και η ώρα της εξουσίας. Ήταν άλλωστε και το εφηβικό όνειρο. Ήταν και η νοστιμότατη σως από το Μάη του '68 που είχαν βάλει στην πολιτική τους σαλάτα: “Η φαντασία στην εξουσία”. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία που οι μικρόνοες δήλωναν εκφραστές της φαντασίας. Εκεί το “επαγγελματικό στέλεχος” πληρωνόταν πλέον ως βουλευτής ή υπουργός. Η μάνα σου θα χαμογελούσε: “Χαλάλι! Μπορεί να ανησυχούσα που μπλέχτηκε με τα πολιτικά, αλλά το παιδί πέτυχε”.Σίγουρα κάποια λαμπάδα στο ύψος σου θα υπήρχε σε κάποιο ξωκλήσι. <br />Το μοντέλο σχεδόν πανομοιότυπο για όλους: Πειθήνια όργανα των αρχηγών, εκπαιδευμένοι να γίνουν μετρ στην ίντριγκα, αφού είχαν πειστεί ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις πολιτικά<br />Το επάγγελμα “πολιτικός” εξασφάλισε σε όλους αυτούς τους ανεπάγγελτους λαμπρή καριέρα. Και οπαδούς. Και θαυμαστές. Και συνεχιστές. Και μια καλή σύνταξη.<br />Στα 20 αρκετοί δεν είχαν δεύτερο βρακί. Στα 50, στα 60, στα 70 βρέθηκαν με περιουσίες. Αν υποθέσουμε ότι ήταν σφιχτοί στα οικονομικά και 2 χιλιάρικα να έβαζαν στην άκρη το μήνα μετά από 20 χρόνια στην πολιτική, θα μπορούσαν περήφανα να έχουν για τις κόρες τους, δύο ευρύχωρα τριάρια στα Πατήσια. Αλλά η “περιουσία” ήταν μεζονέτες και εξοχικά. Αλλά και σ' αυτό δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο “προοδευτικός” που ανακαλύπτει τις χαρές του καπιταλισμού είναι το ευπροσάρμοστο ον στον πλανήτη. Αν και κανένα πολιτικό κείμενο που παπαγάλιζε στα χρόνια του “αγώνα” δεν περιελάμβανε τον όρο off shore, η ανακάλυψη του τού προσέφερε ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.<br />Για χρόνια κανείς δεν ανησύχησε. Το πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο ανήκε στον κύκλο του και έτσι η “περιουσία” ήταν μια αδιόρατη υποσημείωση στην προσπάθεια για την “πρόοδο” και τον “εκσυχρονισμό” της χώρας. <br />Τώρα κάποιοι (όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι) μπορεί να βγουν στη σέντρα. Θα ανησυχήσουν. Αλλά θα θυμηθούν τα σοφά λόγια του αρχηγού: “Όταν κυνδινεύει να ξεκληριστεί όλη η οικογένεια, θυσιάζεις ένα από παιδιά σου”. Άλλωστε υπάρχουν νεότεροι άεργοι για να “καθαρίσουν” και να στήσουν τις offshore του μέλλοντος μας...microsoulthttp://www.blogger.com/profile/04438297153293007464noreply@blogger.com2