Εντάξει λοιπόν το λύσαμε το πρόβλημα! Κάναμε τους πάντες φτωχότερους, θα τους πετάξουμε κι ένα “για την Ελλάδα ρε γαμώτο” και θα τους καλέσουμε να φανούν παραγωγικοί (αν συνεχίσουν να έχουν δουλειά) και να μη βγάλουν κιχ για τη νέα νηστεία, όμοια με αυτή μοναχού στηλίτη, που το πιο γκουρμέ πιάτο του είναι άψητη ακρίδα ερήμου.
Θα ήτο ανώριμον, θα πουν, να αρχίσουμε να φωνασκούμε και να διαδηλώνουμε ασκόπως αφού οι δανεισταί μπορεί να είναι σκληροί και απαιτητικοί, αλλά είναι η μόνη λύσις. Επίσης όλαι αυταί αι φωνασκίαι διαταράσσουν την κοινωνικήν ειρήνην και αμαυρώνουν το πρόσωπο της χώρας εις το εξωτερικόν (όπου εξωτερικόν είναι οι ίδιοι οι δανειστές και τα λαμόγια των αγορών, τα οποία μπορεί να έχουμε καταγγείλλει ως λαμόγια και αδηφάγους κερδοσκόπους, αλλά σεβόμεθα την επιθυμία των δια τουμπεκί ψιλοκομμένον)
Για να γίνουν όμως όλα αυτά εφικτά θα πρέπει να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ενημερώσεως του λαού έγκριτοι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυταί, πολλοί εκ των οποίων καταγράφουν ως εμπειρία επί των οικονομικών στο βιογραφικό τους ότι το 1986 είχαν δώσει ραντεβού μετά γκομενίσκης στο πεζοδρόμιο έξω ακριβώς από την ΑΣΟΕΕ. Ορισμένες επαίρονται ότι – επιπροσθέτως- είχαν χειριστεί με τεραστία επιτυχία το 1989, επί τρίωρον, την ταμειακή μηχανή του καταστήματος ειδών προικός του θείου Ευάγγελου στο ωραιτότατον Αμαρούσιον. Με τέτοιες περγαμηνές στα οικονομικά προφανώς αξίζουν της προσοχής μας.
Το πρώτο που θα σου πουν είναι ότι είναι ανώριμο, φαιδρό και επικίνδυνο να πιστεύεις οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δική τους άποψη. Ότι το πακέτο των 120 (ίσως και 150) δις είναι αναγκαίο και ως εκ τούτου η νηστεία στην οποία υποβάλεσαι είναι περίπου θεϊκή εντολή. Δεν θα σου πουν ότι αν δανειστείς όλα αυτά σε 2-3 χρονάκια το χρέος (με τα τοκογλυφικά επιτόκια που σου προσφέρουν οι “σύμμαχοι”) μπορεί να ξεπεράσει τα 400 δις και τότε ο μόνος τρόπος να ξεχρεώσουμε είναι να αναβλύζει πετρέλαιο ακόμα και από τα καπάκια των αποχετεύσεων στις λεωφόρους και να ανακαλυφθούν πλούσια κοιτάσματα χρυσού και ουρανίου ακόμα και στα Τουρκοβούνια.
Θα σου πουν ότι για να έρθει η ανάπτυξη θα πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας (γιατί δεν μετριέσαι ως ανθρώπινη ύπαρξη αλλά ως κόστος). Δεν θα σου πουν ότι αν αυτός ήταν ο απόλυτος κανόνας, στις χώρες του βορρά όπου οι μισθοί είναι ορισμένες φορές υπερδιπλασιοι των ελληνικών δεν θα υπήρχε όχι βιομηχανία, αλλά ούτε μικρομάγαζο επιδιόρθωσης υποδημάτων.
Θα σου πουν ότι όσο αντιπαθής και να σου είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί είναι άστοχο και εθνικά επικίνδυνο να διαμαρτύρεσαι την ώρα της διαπραγμάτευσης. Της ποιάς; Διαπραγμάτευση σημαίνει βάζω κάποιους όρους στο τραπέζι. Δεν μπορείς, θα σου πουν. Είσαι ο αδύναμος. Δε θα σου πουν ότι το χρέος είναι δικό μας βάσανο, αλλά δικό τους πρόβλημα. Και μόνο να αφήσεις ανοιχτό το ενδεχόμενο της στάσης πληρωμών (χωρίς απαραιτήτως να το κάνεις) θα φέρει μια κάποια συχνοουρία στον Γερμανό και το Γάλλο τραπεζίτη που έχει αγοράσει το χρέος σου. Όταν διαπραγματεύεσαι είναι σαν να παίζεις με μια τράπουλα στα χέρια. Και κλειστά χαρτιά έχεις και μπλοφάρεις. Όχι δεν είναι αφελές. Είναι ο κανόνας αυτού που λέμε διαπραγμάτευση. Ευτυχώς πάντως που δεν είχαμε τέτοιους διαπραγματευτές στη δεκαετία του 20 όταν οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα της χώρας γιατί τώρα στο Σχηματάρι δεν θα ήταν τα διόδια αλλά το τριεθνές Ελλάδας- Τουρκίας- Βουλγαρίας. (Για να μη θυμηθώ το “διαπραγματευτικό όπλο” που ακούει στο όνομα ΔΝΤ και παρουσιάστηκε ως το γεμάτο όπλο στο τραπέζι!!!)
Θα σου πουν ότι θα υποφέρεις αλλά σε κάποια χρόνια θα έχεις ένα κράτος απαλαγμένο από τα κρατικά βαρίδια του παρελθόντος και τη διαφθορά. Ορίστε; Στα μέτρα που αναμένεται να ανακοινωθούν υπάρχει έστω και ένα, ΕΝΑ που να έχει να κάνει με την πάταξη της διαφθοράς (που οι ίδιοι – και αρκετοί πρόθυμοι δημόσιοι υπάλληλοι έστησαν επί δεκαετίες). Που είναι τα λεφτά από την υπερτιμολόγηση των φαρμάκων, που είναι τα 32 δις που έλεγες προεκλογικά ότι οφείλονται, αλλά δεν έχουν εισπραχθεί ποτέ από το Δημόσιο. Γιατί ο ευφυής και ευτραφής στρατηγός Μπένι αγοράζει στραβά γερμανικά υποβρύχια στην εξευτελιστική τιμή των 300 εκ. ευρώ με την ελπίδα “κάποιον μαλάκα θα βρούμε στον Τρίτο Κόσμο να το πουλήσουμε;” Που είναι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που οι μεν τα έπαιξαν (και τα έχασαν) στο Χρηματιστήριο και οι δε τα σκότωσαν στα δομημένα ομόλογα. Μια πρόχειρη σούμα μου βγάζει εύκολα κάποιες δεκάδες δις, αν το “αναγεννημένο” ελληνικό κράτος θέλει στα σοβαρά να ασχοληθεί με τη διαφθορά. Πάντως το επιχείρημα ότι η δραστική περιστολή μσθών και συντάξεων μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ένα λιγότερο διεφθαρμένο κράτος δεν το ισχυρίζεται ούτε πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών εθισμένος στο LSD.
Αυτός ο “διάλογος” θα μπορούσε να συνεχιστεί με δεκάδες άλλα “ατράνταχατα” επιχειρήματα, αλλά η κοινωνικά ευαίσθητη ψυχή μου με οδηγεί στο να συνδράμω στην επανένταξη των αναλυτών στην κοινωνία και να τους προσφέρω (αφιλοκερδώς) κάποιες συμβουλές:
Συμβουλή 1η: Άνοιξε κανένα βιβλίο οικονομικών, έστω και εκλαϊκευσμένο. Κάτι θα σου μείνει.
Συμβουλή 2η: Σταμάτα – έστω για μια βδομάδα- να πηγαίνεις σε δείπνα με κυβερνητικούς γιατί νομίζεις ότι έγινες σοφός, απλώς γιατί το πιστεύει ο ομοτράπεζος σου.
Συμβουλή 3η: Σταμάτα να θαυμάζεις λαμόγια μόνο και μόνο γιατί σου συστήνονται ως “παραγωγικές δυνάμεις”
Συμβουλή 4η: Αγόρασε όποια ερμηνευτικά λεξικά βρεις στην αγορά. Εκεί θα διαπιστώσεις ότι η λέξη “κόστος” δεν αποτιμάται μόνο σε ευρώ.
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Η Αγία Αγορά και οι απολογητές της
Ο πιο ασφαλής τρόπος να χάσεις έναν πόλεμο είναι να υπογράψεις άνευ όρων παράδοση πριν ακόμα πολεμήσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει με άριστα από στρατιωτική ακαδημία για να διαπιστώσεις το προφανές αυτής της παραδοχής,εκτός... Εκτός κι αν ο “πόλεμος” διεξάγεται σε κοινωνικό επίπεδο.
Διαβάζω εδώ και μήνες άρθρα, αναλύσεις και αστείους αφορισμούς τα περί μονοδρόμου της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο, ως άλλος μάγος, θα έρθει και θα βάλει τάξη σ' ένα διεφθαρμένο τρικοσμικό κράτος, το οποίο ενδύθηκε δια της λαμογιάς, το ευρωπαϊκό κοστούμι και ως εκ τούτου πρέπει να τιμωρηθεί ή αν θέλουμε να είμαστε πολιτικά ορθοί να σωφρονιστεί
Να τιμωρηθεί ποιός όμως; Το διεφθαρμένο δημόσιο είναι η απάντηση. Του οποίου τα εκγλήματα είναι προφανώς τόσο μεγάλα, ώστε αυτό που του αξίζει είναι η θανατική ποινή. Το αιτούμενο λοιπόν για τους χαρτογιακάδες του ΔΝΤ (και όλους τους απολογητές του) δεν είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο Δημόσιο, αλλά να το καταργήσουμε.
Η λογική της “μόνης λύσης” και του “νοικοκυρέματος” προωθείται με ένταση και με πρόθυμους “στρατιώτες” να υπηρετήσουν την απόπειρα να βρει η κοινωνία απολύτως φυσιολογική την τιμωρία της. Και τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά νεοφιλελεύθερα. Θεωρείσαι περίπου υποστηρικτής των θηρωδιών των σταλινικών γκούλακ αν τολμήσεις να πεις ότι η μόνη λύση για τον κόσμο είναι να βγει στο δρόμο. Θεωρείσαι υπερασπιστής των διεφθαρμένων καστών που θεωρούσαν το Δημόσιο ιδιοκτησία τους (και δυστυχώς στηρίζονται από την Αριστερά που λαϊκίζει υποστηρίζοντας πολλά αμφιλεγόμενα “δικαιώματα” τους) αν τολμήσεις να υποστηρίξεις ότι η Παιδεία και η Υγεία πρέπει να παρέχονται δωρεάν και να αφορούν τους πάντες. Το ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε ένα δυσλειτουργικό, πολυέξοδο και αδιέξοδο σύστημα δεν σημαίνει ότι “ενοχοποιείται” ο δημόσιος χαρατήρας τους. Η λύση είναι η θεραπεία όχι ο θάνατος. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων ή την απελπιστική συρρίκνωση του δημοσίου με τις προτάσεις τους μου θυμίζουν τη θέση των βαθύτατα θρησκόληπτων που λένε ότι ο μόνος βέβαιος τρόπος για να μην μολυνθείς από το AIDS είναι να απέχεις πλέον δια βίου από το σεξ.
Η επίκληση των νοσηρών μηχανισμών του Δημοσίου που δημιούργησαν όντως κηφήνες- ευνοούμενους τους είναι προφανώς στάχτη στα μάτια του κόσμου για να αποδεχτεί το βασικό στόχο ΔΝΤ και των προστατών του: ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Γιατί όλα τα προτεινόμενα μέτρα στοχεύουν στον πιο αδύναμο κρίκο του συστήματος. Τα κοράκια του ΔΝΤ δεν ζητούν μόνο κατάργηση προνομίων. Ζητούν κατάργηση της ύπαρξης βασικού μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, δραστική μείωση του εισοδήματος ακόμα και γι αυτόν που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Και σε όλα αυτά οι απολογητές της νέας οικονομικής τάξης προτείνουν ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ώστε να συμφωνήσουν, χέρι- χέρι, ο Βαρδινογιάννης με τον υπάλληλο των 750 ευρώ ότι είναι αναγκαίο να φτωχύνει ο δεύτερος για να δημιουργηθούν “αναπτυξιακές ευκαιρίες” για τον πρώτο. Η παράνοια ως ιδεολογική θέση.
Όταν υπάρχει ένα πόδι που μου πατάει το κεφάλι στο χώμα, θα δαγκώσω το πόδι κι αν συνεχίσει θα το κόψω από τη ρίζα. Αυτή είναι η αντίδραση μου, γιατί αυτή η πληροφορία, αυτή η “εντολή” υπάρχει στο DNA μου. Έτσι αντιδρώ όταν απειλείται η επίβιωση μου. Κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι όταν μου πατούν το κεφάλι στο χώμα η “υγιής” αντίδραση μου είναι να αρχίσω έναν “γόνιμο και επικοδομητικό διάλογο”
Μα αυτοί οι μισθωτοί δεν έχουν καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι, θα ρωτήσει ο απολογητής; Βέβαια. Έχουν ευθύνη για το ότι δεν άνοιξαν ποτέ ομπρέλα στην καταιγίδα που ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους (εδώ και σε όλο τον κόσμο) στην κατάκτηση μιας ψευδούς ευημερίας μέσω του αχαλίνωτου δανεισμού τους. Και η τιμωρία τους ήταν ο ίδιος ο δανεισμός τους. Ζώντας το ψευδές όνειρο της καταναλωτικής ευημερίας υποθήκευσαν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Είναι θύματα μιας κολοσιαίας προπαγάνδας για έναν τρόπο ζωής που έκανε πλουσιότερους, όχι τους ίδιους, αλλά αυτούς τα συμφέροντα των οποίων εκπροσωπούν οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ. Και τώρα; Τώρα αυτό που ζητείται γι αυτό το απίστευτο κοινωνικό έγκλημα είναι να τιμωρηθεί παραδειγματικά ...το θύμα!
Οι υπερασπιστές του “αναγκαίου κακού” αδυνατούν να μας προσφέρουν ένα, έστω ΕΝΑ παράδειγμα της δράσης του ΔΝΤ, που ενώ εφάρμοσε τις “περιοριστικές πολιτικές” παρέδωσε ένα υγιές κράτος και οδήγησε στην κοινωνική ευημερία Διότι αν ο στόχος δεν είναι η ευημερία των πολλών ποιος ο λόγος της σκλαβιάς; Αν το βέβαιο αποτέλεσμα είναι η εξαθλιώση των πολλών, γιατί αυτό το κακό είναι και απολύτως “αναγκαίο”;
Η απάντηση είναι προφανής. Αφού επί δεκαετίες δανείστηκες επαρκώς, έγινες υπόδουλος δια βίου μέσω των δανεικών, τώρα φοβισμένος θα πρέπει να ανάψεις κεράκι στην Αγία Αγορά, να προσευχηθείς στο όνομα της, να της ζητήσεις να δείξει μεγαλόκαρδη και να σου αφήσει κι εσένα ένα ψιχουλάκι όταν τελειώσει το πάρτυ της “ευγενούς” και “αναπτυξιακής” κερδοσκοπίας....
Διαβάζω εδώ και μήνες άρθρα, αναλύσεις και αστείους αφορισμούς τα περί μονοδρόμου της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο, ως άλλος μάγος, θα έρθει και θα βάλει τάξη σ' ένα διεφθαρμένο τρικοσμικό κράτος, το οποίο ενδύθηκε δια της λαμογιάς, το ευρωπαϊκό κοστούμι και ως εκ τούτου πρέπει να τιμωρηθεί ή αν θέλουμε να είμαστε πολιτικά ορθοί να σωφρονιστεί
Να τιμωρηθεί ποιός όμως; Το διεφθαρμένο δημόσιο είναι η απάντηση. Του οποίου τα εκγλήματα είναι προφανώς τόσο μεγάλα, ώστε αυτό που του αξίζει είναι η θανατική ποινή. Το αιτούμενο λοιπόν για τους χαρτογιακάδες του ΔΝΤ (και όλους τους απολογητές του) δεν είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο Δημόσιο, αλλά να το καταργήσουμε.
Η λογική της “μόνης λύσης” και του “νοικοκυρέματος” προωθείται με ένταση και με πρόθυμους “στρατιώτες” να υπηρετήσουν την απόπειρα να βρει η κοινωνία απολύτως φυσιολογική την τιμωρία της. Και τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά νεοφιλελεύθερα. Θεωρείσαι περίπου υποστηρικτής των θηρωδιών των σταλινικών γκούλακ αν τολμήσεις να πεις ότι η μόνη λύση για τον κόσμο είναι να βγει στο δρόμο. Θεωρείσαι υπερασπιστής των διεφθαρμένων καστών που θεωρούσαν το Δημόσιο ιδιοκτησία τους (και δυστυχώς στηρίζονται από την Αριστερά που λαϊκίζει υποστηρίζοντας πολλά αμφιλεγόμενα “δικαιώματα” τους) αν τολμήσεις να υποστηρίξεις ότι η Παιδεία και η Υγεία πρέπει να παρέχονται δωρεάν και να αφορούν τους πάντες. Το ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε ένα δυσλειτουργικό, πολυέξοδο και αδιέξοδο σύστημα δεν σημαίνει ότι “ενοχοποιείται” ο δημόσιος χαρατήρας τους. Η λύση είναι η θεραπεία όχι ο θάνατος. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων ή την απελπιστική συρρίκνωση του δημοσίου με τις προτάσεις τους μου θυμίζουν τη θέση των βαθύτατα θρησκόληπτων που λένε ότι ο μόνος βέβαιος τρόπος για να μην μολυνθείς από το AIDS είναι να απέχεις πλέον δια βίου από το σεξ.
Η επίκληση των νοσηρών μηχανισμών του Δημοσίου που δημιούργησαν όντως κηφήνες- ευνοούμενους τους είναι προφανώς στάχτη στα μάτια του κόσμου για να αποδεχτεί το βασικό στόχο ΔΝΤ και των προστατών του: ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Γιατί όλα τα προτεινόμενα μέτρα στοχεύουν στον πιο αδύναμο κρίκο του συστήματος. Τα κοράκια του ΔΝΤ δεν ζητούν μόνο κατάργηση προνομίων. Ζητούν κατάργηση της ύπαρξης βασικού μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, δραστική μείωση του εισοδήματος ακόμα και γι αυτόν που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Και σε όλα αυτά οι απολογητές της νέας οικονομικής τάξης προτείνουν ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ώστε να συμφωνήσουν, χέρι- χέρι, ο Βαρδινογιάννης με τον υπάλληλο των 750 ευρώ ότι είναι αναγκαίο να φτωχύνει ο δεύτερος για να δημιουργηθούν “αναπτυξιακές ευκαιρίες” για τον πρώτο. Η παράνοια ως ιδεολογική θέση.
Όταν υπάρχει ένα πόδι που μου πατάει το κεφάλι στο χώμα, θα δαγκώσω το πόδι κι αν συνεχίσει θα το κόψω από τη ρίζα. Αυτή είναι η αντίδραση μου, γιατί αυτή η πληροφορία, αυτή η “εντολή” υπάρχει στο DNA μου. Έτσι αντιδρώ όταν απειλείται η επίβιωση μου. Κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι όταν μου πατούν το κεφάλι στο χώμα η “υγιής” αντίδραση μου είναι να αρχίσω έναν “γόνιμο και επικοδομητικό διάλογο”
Μα αυτοί οι μισθωτοί δεν έχουν καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι, θα ρωτήσει ο απολογητής; Βέβαια. Έχουν ευθύνη για το ότι δεν άνοιξαν ποτέ ομπρέλα στην καταιγίδα που ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους (εδώ και σε όλο τον κόσμο) στην κατάκτηση μιας ψευδούς ευημερίας μέσω του αχαλίνωτου δανεισμού τους. Και η τιμωρία τους ήταν ο ίδιος ο δανεισμός τους. Ζώντας το ψευδές όνειρο της καταναλωτικής ευημερίας υποθήκευσαν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Είναι θύματα μιας κολοσιαίας προπαγάνδας για έναν τρόπο ζωής που έκανε πλουσιότερους, όχι τους ίδιους, αλλά αυτούς τα συμφέροντα των οποίων εκπροσωπούν οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ. Και τώρα; Τώρα αυτό που ζητείται γι αυτό το απίστευτο κοινωνικό έγκλημα είναι να τιμωρηθεί παραδειγματικά ...το θύμα!
Οι υπερασπιστές του “αναγκαίου κακού” αδυνατούν να μας προσφέρουν ένα, έστω ΕΝΑ παράδειγμα της δράσης του ΔΝΤ, που ενώ εφάρμοσε τις “περιοριστικές πολιτικές” παρέδωσε ένα υγιές κράτος και οδήγησε στην κοινωνική ευημερία Διότι αν ο στόχος δεν είναι η ευημερία των πολλών ποιος ο λόγος της σκλαβιάς; Αν το βέβαιο αποτέλεσμα είναι η εξαθλιώση των πολλών, γιατί αυτό το κακό είναι και απολύτως “αναγκαίο”;
Η απάντηση είναι προφανής. Αφού επί δεκαετίες δανείστηκες επαρκώς, έγινες υπόδουλος δια βίου μέσω των δανεικών, τώρα φοβισμένος θα πρέπει να ανάψεις κεράκι στην Αγία Αγορά, να προσευχηθείς στο όνομα της, να της ζητήσεις να δείξει μεγαλόκαρδη και να σου αφήσει κι εσένα ένα ψιχουλάκι όταν τελειώσει το πάρτυ της “ευγενούς” και “αναπτυξιακής” κερδοσκοπίας....
Μια 36άρα αγνώστου πατρός
Μετά από 36 χρόνια αυτού που ονομάσαμε μεταπολίτευση, όλοι (ακόμα κι αυτοί που έχτισαν το εξάμβλωμα) είναι έτοιμοι να πάρουν το φτυάρι και να θάψουν το πτώμα της. Αυτή η 36άρα γεννήθηκε ως η αγαπημένη όλων. Επάνω της επενδύθηκαν όνειρα και ελπίδες, αν και όλοι παραδεχόταν ότι δεν ήταν όμορφη, ήταν και λίγο διεφθαρμένη, ήταν και λίγο αργοκίνητη, ήταν και αρκετά εγωίστρια, ήταν και εκνευριστικά ανώριμη. Κι ενώ είχε πολλές μητέρες, φαίνεται ότι ήταν αγνώστου πατρός.
Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ μιλάμε για το άρρωστο κράτος της μεταπολίτευσης οι θεράποντες ιατροί- πρωθυπουργοί αποθεώνονται ως άλλοι ημίθεοι χωρίς καμία ευθύνη για τις αναπηρίες της 36άρας.
Η αρχή έγινε το 1974 όταν γεννήθηκε το παιδί. Τότε το πήρε στην αγκαλιά ο Κωνστανίνος Καραμανλής, ο “εθνάρχης”, αυτός που εγγυήθηκε ότι δεν κινδυνεύει από τους στρατιωτικούς και το έβαλε στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αποθέωση! Ο φωτισμένος εθνάρχης όμως έχασε τις εκλογές ( ή μάλλον έβαλε τον Ράλλη να χάσει, γιατί το θεωρούσε αδιανόητο να κάτσει να χάσει ο ίδιος εκλογές). Τότε, το 1981, ήρθε ο “μεγάλος ηγέτης” Ανδρέας Παπανδρέου για να μας απαλλάξει από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό κράτος, το κράτος της δεξιάς του εμφυλίου και να δώσει ελπίδα στον μισό ελληνικό πληθυσμό που ήταν αποκλεισμένος από το πολιτικό παιχνίδι. Αποθέωση! Οκτώ χρόνια μετά ο “μεγάλος ηγέτης” χάνει για να έρθει να μας σώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, από τους πρασινοφρουρούς, από τα βρωμερά σοσιαλιστικά σκάνδαλα, να εγγυηθεί τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Αποθέωση! Το 1993 ο “μεγάλος ηγέτης” έρχεται να μας ξανασώσει από τον “εφιάλτη Μητσοτάκη” τον αποστάτη, το όνειδος της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας. Αποθέωση! Επειδή όμως καλά είναι τα μεγάλα πολιτικά οράματα αλλά χρειαζόμαστε έναν καλό “νοικοκύρη” το 1996 εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας στον “αδιάφθορο” Κώστα Σημίτη για να μας απαλλάξει από τους βερμπαλισμούς των μεγάλων ηγετών, να μας κάνει ευρωπαίους, παγκόσμιο παράδειγμα μεγαλείου, να μας κάνει να φουσκώσουμε από περηφάνεια με Ολυμπιακούς Αγώνες, να μας βάλει στην ΟΝΕ. Αποθέωση! Το 2004 ήρθε η σειρά του “σεμνού και ταπεινού” Κώστα Καραμανλή για να μας σώσει από την εκσυχρονιστική διαφθορά, να μας βάλει σε μια τάξη, να στρώσει τα οικονομικά με ειλικρινείς απογραφές. Αποθέωση! Πριν από 6 μήνες ο υιός του “μεγάλου ηγέτη” Γιώργος Παπανδρέου έρχεται για να μας δώσει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, να μας σώσει από την ανεύθυνη και εθνικά επικίνδυνη οικονομική πολιτική της δεξιάς, να μας πάρει στα στιβαρά του χέρια ώστε να μην πέσουμε αμαχητί στον καιάδα της πτώχευσης. Αποθέωση!
Οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης υπάρχουν στα δαφνοστεφανωμένα τους κάδρα αμέτοχοι στα εγκλήματα του κράτους που οι ίδιοι δημούργησαν. Δικαιωμένοι πριν ακόμα αποφασίσει η Ιστορία. Ο τρόπος ανάγνωσης της δράσης τους κανονικά θα έπρεπε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται ή για επηρμένους μεγαλομανείς ή για ανίκανους χαλβάδες που δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει μέσα στα πόδια του.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη δημοφιλής στάση: Αποθεωνείς μόνο τη γαλάζια ή την πράσινη πλευρά της ιστορίας, οπαδός όμοιος του χουλιγάνου σε ντέρμπι των “αιωνίων”, όπου το ζητούμενο είναι να διαλέξεις με φανατισμό “πλευρά”, το δικό του “Θεό”, αδιαφορώντας αν το “πρωτάθλημα” είναι ένα παιχνίδι και ανεμπνευστο και στημένο...
Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ μιλάμε για το άρρωστο κράτος της μεταπολίτευσης οι θεράποντες ιατροί- πρωθυπουργοί αποθεώνονται ως άλλοι ημίθεοι χωρίς καμία ευθύνη για τις αναπηρίες της 36άρας.
Η αρχή έγινε το 1974 όταν γεννήθηκε το παιδί. Τότε το πήρε στην αγκαλιά ο Κωνστανίνος Καραμανλής, ο “εθνάρχης”, αυτός που εγγυήθηκε ότι δεν κινδυνεύει από τους στρατιωτικούς και το έβαλε στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αποθέωση! Ο φωτισμένος εθνάρχης όμως έχασε τις εκλογές ( ή μάλλον έβαλε τον Ράλλη να χάσει, γιατί το θεωρούσε αδιανόητο να κάτσει να χάσει ο ίδιος εκλογές). Τότε, το 1981, ήρθε ο “μεγάλος ηγέτης” Ανδρέας Παπανδρέου για να μας απαλλάξει από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό κράτος, το κράτος της δεξιάς του εμφυλίου και να δώσει ελπίδα στον μισό ελληνικό πληθυσμό που ήταν αποκλεισμένος από το πολιτικό παιχνίδι. Αποθέωση! Οκτώ χρόνια μετά ο “μεγάλος ηγέτης” χάνει για να έρθει να μας σώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, από τους πρασινοφρουρούς, από τα βρωμερά σοσιαλιστικά σκάνδαλα, να εγγυηθεί τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Αποθέωση! Το 1993 ο “μεγάλος ηγέτης” έρχεται να μας ξανασώσει από τον “εφιάλτη Μητσοτάκη” τον αποστάτη, το όνειδος της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας. Αποθέωση! Επειδή όμως καλά είναι τα μεγάλα πολιτικά οράματα αλλά χρειαζόμαστε έναν καλό “νοικοκύρη” το 1996 εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας στον “αδιάφθορο” Κώστα Σημίτη για να μας απαλλάξει από τους βερμπαλισμούς των μεγάλων ηγετών, να μας κάνει ευρωπαίους, παγκόσμιο παράδειγμα μεγαλείου, να μας κάνει να φουσκώσουμε από περηφάνεια με Ολυμπιακούς Αγώνες, να μας βάλει στην ΟΝΕ. Αποθέωση! Το 2004 ήρθε η σειρά του “σεμνού και ταπεινού” Κώστα Καραμανλή για να μας σώσει από την εκσυχρονιστική διαφθορά, να μας βάλει σε μια τάξη, να στρώσει τα οικονομικά με ειλικρινείς απογραφές. Αποθέωση! Πριν από 6 μήνες ο υιός του “μεγάλου ηγέτη” Γιώργος Παπανδρέου έρχεται για να μας δώσει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, να μας σώσει από την ανεύθυνη και εθνικά επικίνδυνη οικονομική πολιτική της δεξιάς, να μας πάρει στα στιβαρά του χέρια ώστε να μην πέσουμε αμαχητί στον καιάδα της πτώχευσης. Αποθέωση!
Οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης υπάρχουν στα δαφνοστεφανωμένα τους κάδρα αμέτοχοι στα εγκλήματα του κράτους που οι ίδιοι δημούργησαν. Δικαιωμένοι πριν ακόμα αποφασίσει η Ιστορία. Ο τρόπος ανάγνωσης της δράσης τους κανονικά θα έπρεπε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται ή για επηρμένους μεγαλομανείς ή για ανίκανους χαλβάδες που δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει μέσα στα πόδια του.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη δημοφιλής στάση: Αποθεωνείς μόνο τη γαλάζια ή την πράσινη πλευρά της ιστορίας, οπαδός όμοιος του χουλιγάνου σε ντέρμπι των “αιωνίων”, όπου το ζητούμενο είναι να διαλέξεις με φανατισμό “πλευρά”, το δικό του “Θεό”, αδιαφορώντας αν το “πρωτάθλημα” είναι ένα παιχνίδι και ανεμπνευστο και στημένο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)