Iggy-κεν η ώρα!

Το αλάνι που με έπαιρνε πάντα από τα μούτρα και που εγώ δεν υπήρξα ποτέ. Σ’ ένα κομμάτι που πρέπει να έχεις κολλήσει κάποια «ένσημα» στο είδος για να μπεις στον κόσμο του. Η εκκωφαντική αρχή, έπειτα ο ύπουλος, υπόγειος, σχεδόν απειλητικός λυρισμός της κιθάρας και μετά αυτή η έκρηξη ενέργειας που σπάνια θα βρεις πάνω στη σκηνή, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Πηγαίνω κάθε φορά στα live του Iggy από μία διαστροφική περιέργεια ποτέ ο «“γέροντας» θα κουνήσει λευκή σημαία
Αλλά ακόμα κι αν κάποτε συμβεί αυτό, ξέρω ότι θα μου έχει την απάντηση πληρωμένη: “Now I’m ready to close my eyes”

Σκουπίδι μ’ έκανες!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για ανακύκλωση, θα ‘ναι μακρύς ο δρόμος σου, φίλε συμπολίτη. Αν είσαι δε, και κάτοικος του Δήμου Αθηναίων, πάρε μαζί σου και μια φωτογραφική μηχανή, γιατί αν βρεις κάδο ανακύκλωσης, αξίζει να τον απαθανατίσεις, αφού είναι τόσο σπάνιος πλέον, όσο κάποιες απειλούμενες σαύρες στην έρημο Καλαχάρι!

Το ξέρω, κάποιοι fans των μετρ των δημοσίων σχέσεων δημάρχων της σεμνής και ταπεινής παράταξης, θα πουν ότι είμαι λαϊκιστής, εγκάθετος του Θόδωρου Πάγκαλου, ανηψιός της Αλέκας Παπαρήγα, μυστικός πράκτορας που σκοπεύει να κουρέψει τους θεσμούς ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά όχι, έχω στοιχεία!

Δυστυχώς δε μένω κοντά σε πλατεία με αυτούς τους θηριώδεις «ανακυκλωτήρες», όπου μπορείς να πας με ένα πλαστικό μπουκάλι, να το παραδώσεις, να κερδίσεις ένα λεπτό (όχι σε χρόνο, σε χρήμα) και ως χουβαρντάς μεσοαστός να το αποδώσεις σε φιλανθρωπική οργάνωση. Επίσης τα συγκεκριμένα σημεία είναι πάρα πολύ καλά για φωτογράφηση δημάρχων, αντιδημάρχων και άλλων δημοτικών αρχόντων που μπορούν να κρατήσουν τη φωτογραφία και να την εντάξουν στα επόμενα προεκλογικά φυλλάδια.
Επίσης δεν κατοικώ στην Ηρώδου Αττικού, Σύνταγμα, Ρηγίλλης και σε άλλα, πλησίον των κέντρων εξουσίας, σημεία, όπου οι μπλε κάδοι και υπάρχουν και τυγχάνουν της προσοχής των απορριμματοφόρων.

Αν όμως κάνεις το λάθος να μένεις «κέντρο- απόκεντρο» Κυψέλη, Γκύζη, Αμπελόκηπους, Πατήσια κλπ, τότε σε περιμένουν δυνατές περιπέτειες ανάλογες με αυτές του ράλι Παρίσι – Ντακάρ.

Δεν χρειάζεται να πληρώσεις εισιτήριο για Βομβάη, Ισλαμαμπάντ, οι εικόνες του τρίτου κόσμου υπάρχουν στο κατώφλι του σπιτιού σου. Ο κάδος (ο κανονικός) θα μείνει γεμάτος για 2 και 3 μέρες ώσπου να αρχίζει να θυμίζει alternative χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο με επιμέλεια με τα σκουπίδια που στοιβάζουν οι γείτονες σου! Ο κάδος ανακύκλωσης που έκανε μια γκεστ εμφάνισης τον περασμένο Μάρτιο έχει ήδη αναχωρήσει «για άλλη γη, για άλλα μέρη»!

Το περασμένο Σάββατο βγήκα στο δρόμο με δύο σακούλες. Μία με τα σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται και μία με τα ανακυκλώσιμα. Ο πρώτος κάδος ξεχειλισμένος. Ο δεύτερος εκτός από ξεχειλισμένος, στολισμένος και με δύο παλιά στρώματα και ένα σκαμπό. Ο τρίτος εκτός του στολισμού είχε πάνω του και μια αφίσα αριστερής οργάνωσης που τιμούσε τον Λένιν!
Η μανία της Αριστεράς με την αφισοκόλληση είναι άλλωστε αθεράπευτη, κάτι που με κάνει να αποφεύγω να μένω για πολλή ώρα ακίνητος όταν βρίσκομαι στο κέντρο και δίπλα σε στάση λεωφορείων ή σε οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια, φοβούμενος ότι θα γυρίσω σπίτι «στολισμένος» με αφίσα για τα 90χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης
Ο τέταρτος κάδος ο πέμπτος… ο έκτος…

Τελικά απελπίστηκα και επέστρεψα τις σακούλες στο σπίτι. Για κάδο ανακύκλωσης βέβαια, ούτε λόγος! Αφού πλέον όταν βγαίνω με σακούλα που περιέχει ανακυκλώσιμα, νοιώθω ότι βγάζω σκύλο βόλτα! Παίρνεις τη σακούλα την γυρίζεις 5-6 τετράγωνα και έπειτα την επιστρέφεις σπίτι και την …ταΐζεις. Αρχίζω να πιστεύω ότι σε λίγο η σακούλα θα αρχίσει να μου γαβγίζει και να μου κάνει χαρές όταν επιστρέφω σπίτι!
Και πάνω στην απελπισία, ακούω την είδηση ότι ο Δήμος Αθηναίων, όχι μόνο δεν σχεδιάζει να μαζεύει τα σκουπίδια στην ώρα τους, αλλά σχεδιάζει να ρίχνει πρόστιμα για όποιον αφήνει τα σκουπίδια έξω από τον κάδο! Ωραία, τώρα γίναμε Γερμανία!

Μου έρχεται να συνθέσω ένα υβριστικό τετράστιχο, αφού το σκουπίδι κάνει άριστα ρίμα με κάτι βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια των αρένων, αλλά δεν θέλω να ρίξω το επίπεδο!
Θα βγάλω τη σακούλα βόλτα να ξεσκάσω!

Το ΕΣΡ …σφουγγαρίζει!

Επιτέλους κάποιος ασχολήθηκε με την ηθική διάπλαση των παίδων, επιτέλους κάποιος αρχίζει να βάζει φρένο στον τηλεοπτικό κατήφορο που πλήττει τα παιδιά και την ευαίσθητη ψυχή τους.
Το ΕΣΡ με περισσή τόλμη και παρρησία θα ασχοληθεί επιτέλους με το διαβρωτικό για τις παιδικές ψυχές πρόγραμμα υπό τον ύποπτο τίτλο «Μπομπ ο Σφουγγαράκης»! Ένας ευσυνείδητος πολίτης έκανε την καταγγελία και το όργανο ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, όπως είχε κάνει με το φιλί των γκέι (τσ, τσ, τσ!) στο σήριαλ του Παπακαλιάτη ή τη διαφήμιση τσίχλας (!), όπου καταδικάστηκε το γεγονός ότι δύο κορίτσια έτειναν να φιληθούν. Έτσι γλύτωσε το έθνος από την κατρακύλα προς τη γενικευμένη ομοφυλοφιλία και διατήρησε το αρρενωπό, λεβέντικο προφίλ του.

Από την ταπεινή μου θέση θα ήθελα να προτείνω να απαγορευτούν δια παντός:
1. Ο Αστερίξ, γιατί εμφανίζει μια σκανδαλώδη απάθεια προς το γυναικείο φίλο, αν και ως ήρωας θα έπρεπε να έχει πολλές ευκαιρίες.
2. Ο Ποπάϋ για εκτεταμένη χρήση αναβολικών ουσιών, επιμελώς καμουφλαρισμένων σε κονσέρβες με σπανάκι
3. Το Τομ και Τζέρι για την εμφανώς βίαιη συμπεριφορά του κατοικιδίου γάτου.
4. Ο Λούκυ Λουκ γιατί η μόνη στενή σχέση που έχει με θηλυκό είναι η Ντόλυ, η οποία είναι ως γνωστόν άλογο, σχέση που κινεί βάσιμες υποψίες για κτηνοβασία.
5. Ο Γούντυ ο Τρυποκάρυδος για την εκτεταμένη καταστροφή των δέντρων, που είναι τόσο χρήσιμα για την ισορροπία του πλανήτη.

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μακρύς, αλλά είμαι βέβαιος ότι οι ταγοί της ηθικής μας ακεραιότητας θα κάνουν με ευσυνειδησία το έργο τους.
Αντιθέτως τα παιδιά, για να γίνουν σωστοί καταναλωτές όταν θα μεγαλώσουν, θα πρέπει να βλέπουν τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα διαφημίσεις. Το κράτος έχει φροντίσει να τα προστατεύσει από τις διαφημίσεις παιχνιδιών, που μεταδίδονται μετά τις 10 το βράδυ. Υπάρχει όμως αρκετό υλικό καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, αφού η διαφήμιση μιας κούκλας σκέτης απαγορεύεται, αλλά η διαφήμιση ενός γλειφιτζουριού με μια κούκλα δώρο επιτρέπεται!

Υ.Γ. Επίσης προτείνω τη μετάθεση του τηλεοπτικού καραγκιόζη μετά τα μεσάνυχτα, καθώς είναι ύποπτη η σχέση του με τον Χατζηαβάτη, ενώ θα πρέπει να κατηγορηθεί και για κατ’ επανάληψη ξυλοδαρμό ανηλίκων (κολητήρι) και άλλων ευπαθών κοινωνικών ομάδων.

ΖΗΤΩ ΤΟ (ΣΤΡΕΙΤ) ΕΘΝΟΣ!

Το "εφάπαξ" παρελθόν

«Από τις 14 Νοεμβρίου θα απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση γύρω από τους χώρους του Πολυτεχνείου»
Εδώ και χρόνια είναι συνήθως η πρώτη είδηση που σου υπενθυμίζει την επέτειο, λες και τις εκδηλώσεις διοργανώνει η Τροχαία Αθηνών. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει… Tα τελευταία χρόνια όταν γίνεται μια πορεία, ενημερωνόμαστε από τα ραδιόφωνα για το ποιοι δρόμοι είναι κλειστοί ή μποτιλιαρισμένοι και σχεδόν ποτέ τι ζητάνε αυτοί που πορεύονται.

Η επέτειος βέβαια «πορεύεται» με άλλους όρους. Μια γιορτή που τα 34 της χρόνια την οδηγούν μάλλον σε μια πρόωρη κλιμακτήριο, σε μια ημερομηνία που έρχεται κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο που έρχονται κάποια γενέθλια στη ζωή του καθενός και τα γιορτάζεις γιατί «έτσι συνηθίζεται».
Και πάλι ερωτήματα «πιο είναι το νόημα», ΕΞΩ αι ΗΠΑ, η ματωμένη σημαία, πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, το Πολυτεχνείο ζει… ξέφτια από τη μετεφηβική ορμή μιας γενιάς που προσπάθησε μ’ αυτά να πλέξει το ρούχο των δικών μας αδιεξόδων.

Η γενιά του Πολυτεχνείου σε λίγα χρόνια θα συνταξιοδοτηθεί, αν και πολιτικά το μεγαλύτερο της μέρος έχει πάρει ήδη μειωμένη σύνταξη. Μερικοί έγιναν συντηρητικοί, ψηφίζοντας «προοδευτικά», άλλοι ανακάλυψαν την ελεύθερη αγορά και άρχισαν τις βουτιές στο «μέλι»
Κάποιους απ’ αυτούς τους γνώρισα μανιασμένους καριερίστες, που έχοντας φτάσει στα όρια της παράνοιας, προσπαθούσαν να παντρέψουν το επαναστατικό τους παρελθόν με το management της ματαιοδοξίας τους.

Αυτοί βέβαια ήταν οι λίγοι. Οι περισσότεροι δεν έγιναν ούτε ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, ούτε στελέχη πολυεθνικών…
Οι περισσότεροι, σεμνά και ταπεινά, έχουν ένα άνετο τεσσάρι στα βόρεια ή στα νότια προάστια, μετρούν με τη μεζούρα το εφάπαξ που θα εισπράξουν σύντομα για να αγοράσουν ένα εξίσου άνετο τεσσάρι στα παιδιά τους, αν δεν το έχουν κάνει ήδη…

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, σύντροφοι, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά…

«Μπορείς, Dimitri, μπορείς»

Μια βδομάδα με ημερήσια απασχόληση από 13 έως 15 ώρες προφανώς δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με το blog σου, ακόμα και αυτό είναι νεογέννητο. Τα μόνα νεογέννητα που δεν διαπραγματεύονται τη φροντίδα των γονιών τους είναι αυτά των φίλων μου και το βλέπω κάποια πρωινά ή και βράδια στα μάτια τους, που εκλιπαρούν έστω για λίγα λεπτά ύπνου.
Εγώ πάλι μπορώ άνετα να γυρίσω σπίτι, να κάνω το μπάνιο μου, να παραγγείλω το φαγητό μου και να θρονιαστώ στον καναπέ με την ελπίδα ότι θα δω το DVD που μόλις νοίκιασα. Όλα τα προλαβαίνω εκτός από το τελευταίο. Δεν θυμάμαι την τελευταία εβδομάδα να είδα ταινία πέρα από το δεύτερο chapter, με αποτέλεσμα να την επιστρέφω μετά από 5 μέρες χωρίς να τη δω και έχοντας πληρώσει κάτι κοντά στην τιμή αγοράς της.
Το πιο οδυνηρό απ’ όλα όμως είναι ο ακατάστατος ύπνος… Κοιμάμαι έχοντας αφήσει, φυσικά, ανοιχτή την τηλεόραση και ξυπνάω κάποια στιγμή, μέσα στο μαύρο χάραμα, βλέποντας διάφορους φουσκωτούς, να κοπανιούνται σε όργανα γυμναστικής, που έχουν κατασκευαστεί από πρωταθλητές της ανθρώπινης φαντασίας. Όλα αυτά στα μεταμεσονύχτια telemarketing, που πιστεύουν ότι οι επόμενοι πελάτες τους είναι εισοδηματίες ξενύχτηδες. Εμένα όμως αυτές οι θολές εικόνες αποπροσανατολίζουν τα όνειρα μου.
Με βλέπω σε παγοπίστα, αγέρωχο, να εκτελώ διπλά και τριπλά λουπ και ακούω τη φωνή του Κωστάλα να με εμψυχώνει «Μπορείς, Dimitri, μπορείς». Και αφού ολοκληρώσω το πρόγραμμα μου κάθομαι λαχανιασμένος και μαζεύω θρυμματισμένο πάγο από την πίστα για να παγώσω το κοκτέιλ της νίκης.
Ξαναξυπνάω και προσπαθώ με ένα ζάπινγκ να προσπεράσω τα πλαστά χαμόγελα των πωλητών οργάνων για σφιχτοδεμένα σώματα… αλλά και πάλι με παίρνει ο ύπνος. Τώρα ξυπνάω από μία φωνή που φωνάζει «Πάρε με τώρα» και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι του Κωστάλα! Το ζάπινγκ είχε σταματήσει στο TV Magic, όπου το κόκκινο του Ολυμπιακού δίνει τη σκυτάλη στο κόκκινο ενός απέραντου τηλεοπτικού μπουρδέλου. Αφού δεν χρειάζομαι τις υπηρεσίες της σιλικονάτης ξανθιάς που ερεθίζεται έστω και με το άγγιγμα μιας μύγας, αποφασίζω να σηκωθώ, αφού ούτως ή άλλως ξυπνάω γύρω στις 6. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του πεζόδρομου βλέπω έναν τύπο γύρω στα 20 να περιμένει στο δρόμο έχοντας περασμένα στο ώμο του δύο παγοπέδιλα! Στις 6 και μισή το πρωί! Ή μήπως το ονειρεύτηκα;

Φυσικά φαινόμενα

Είναι κάτι σαν φυσικός νόμος πλέον. Η βροχή ξεκινά λίγο πριν παρκάρω το αυτοκίνητο, περίπου 5 τετράγωνα μακριά από το σπίτι. Φυσικά και δεν έχω ομπρέλα. Την παίρνω μαζί μου μόνο τις μέρες που οι προβλέψεις της ΕΜΥ πέφτουν έξω και η βροχή αργεί- εκτός απ’ την αγάπη- μια μέρα. Συνήθως έχω μαζί μου χάρτινες σακούλες, ευάλωτες στο νερό και άχρηστες μετά από 5 σταγόνες, που σχεδόν πάντα τις σημαδεύουν με εκπληκτική ακρίβεια.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το αυτοκίνητο κάνοντας τη θετική σκέψη ότι τουλάχιστον η βροχή θα πλύνει το αυτοκίνητο, που έχω καιρό να το οδηγήσω σε μια λυτρωτική waterland κάποιου βενζινάδικου.

Οι σταγόνες πέφτουν άτακτα με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο που σε ραίνουν οι σταγόνες από τα air condition στα πεζοδρόμια. Ένας ουρανός γεμάτος με τεράστια air condition… Θα έχει ζέστη εκεί πάνω…

Όταν βάλω το κλειδί στην πόρτα, ο ήχος της βροχής έχει γίνει έντονος, το soundtrack της καταιγίδας παίζει στην διαπασών. Τα βιβλία μέσα στη χάρτινη σακούλα έχουν βραχεί. Θα κρατήσουν για πάντα την ανάμνηση αυτής της βροχής, ανάμνηση που εγώ θα αντικαταστήσω σύντομα με την επόμενη ενοχλητική μπόρα.

Κοιτάω από το παράθυρο. Η βροχή δεν φαίνεται. Ο Δήμος δεν ενημερώθηκε για την αλλαγή της ώρας και τα φώτα του παραμένουν σβηστά. Παρ’ όλα αυτά ο ήχος μου φέρνει στο μυαλό μια μπόρα πριν χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην Τσιμισκή, με μια παρέα που δεν προσπαθούσε να κρυφτεί, απλώς δοκίμαζε πόσο νερό μπορούν να κρατήσουν τα ρούχα της. Ή εκείνη την μπόρα στην Ακαδημίας, έξω από την «Έλλη», τα καθίσματα μούσκεμα και στην ταινία η πρωταγωνίστρια στην ντουζιέρα… Δεν θυμάμαι την ταινία… Η συχνοουρία και ένας έρωτας λίγων εβδομάδων υπονομεύουν και τον πιο φανατικό σινεφίλ του πλανήτη.

Απορώ γιατί καταφεύγω σε τόσες αναμνήσεις… Έχω στα πόδια μου μια καταιγίδα, μια μπόρα όλη δική μου…και δεν ξέρω τι να την κάνω…

Καλή εβδομάδα!

Μια κοινωνική προσφορά του Woody Allen
στο μετρό


και στο παρκάρισμα

Το Πασοκόδραμα ή ποίηση για πράσινα άλογα (κούρσας)

Εδώ και μέρες προσπαθώ
μα δε το καταφέρνω
να απαλλαγώ από το ΠΑΣΟΚ
και όλο χάπια παίρνω

Μέχρι και οι ημικρανίες μου
μπορεί να έχουν βάση
σε ομιλίες σε στάδια
ή ανοιχτές σε δάση

Είναι μου λένε κρίσιμη
η εκλογική τους μάχη
μα μόνο που τους σκέφτομαι
με πιάνει το στομάχι

Δεν το μπορώ στο ζάπινγκ μου
να βλέπω Βενιζέλο
να μου το παίζει αριστερός
το θέλω, δε το θέλω

Ούτε τον άλλον τον μπορώ
με μάνα Μαργαρίτα
που δεν κατάλαβε Χριστό
παρά τη νέα ήττα

Οι νέοι οι σοσιαλιστές
συγκρούονται με ζέση
ίσως τους πείραξε ο καιρός
του φθινοπώρου η ζέστη

Είσαι χοντρός ρε σύντροφε
κι εσύ ‘σαι μόνο γόνος
είστε κι δυο ανόητοι
τους λέει ο τρίτος, μόνος

Δεν ξέρουν και η Άννα τους
με ποιον θα κάνει ταίρι
όσοι δεν έχουν υπομονή
ρωτούν τον Πρετεντέρη

Μέχρι κι ο πρώην αρχηγός
απ’ το μουντό Λονδίνο
μιλάει μόνο αγγλικά
και τον καφέ μου χύνω

Λέει λοιπόν ο αδιάφθορος
Αι ντοντ λάικ δε σιτουέσιον,
αλλά με τέτοια αγγλικά
βλέπεις το μέλλον αίσιον;

Πασόκοι κάντε γρήγορα
και βγάλτε νέο αφέντη
να αρχίσει πάλι η γιορτή
και της Βουλής το γλέντι

Και οι δεξιοί αδημονούν
να είναι όλα εντάξει
θέλουν να αλλάξετε μαζί
το άρθρο το 16

Ένα μικρό "ασυνάρτητο" παραμύθι

Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα, που πίστευε, όπως πολλές άλλες, ότι ήταν μικρότερη απ’ όσο της άξιζε. Είχε όμως σοφούς παππούδες και ήρωες που διδάσκονταν στα αναγνωστικά των ξένων. Ένοιωθε ρίγη συγκίνησης να τη συνεπαίρνουν όταν οι λέξεις των ξένων της θύμιζαν τις δικές της. Εξαγριωνόταν με την έπαρση των μεγάλων ξένων όταν δεν την αντιμετώπιζαν με το σεβασμό που έπρεπε.
Πέρασαν χρόνια μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, η χώρα δεν μεγάλωνε, αλλά γινόταν λίγο πιο πλούσια. Οι υπήκοοι ήταν ευτυχείς, είχαν πλέον αυτοκίνητα των μεγάλων ξένων, έχτισαν σπίτια, άρχισαν να «δημιουργούν» τη «νέα» χώρα, που θα κατακτούσε και πάλι τον κόσμο. Κάποιοι μάλιστα από τους υπηκόους βαφτίστηκαν «προοδευτικοί», ήθελαν αλλαγές, δίκαιες κοινωνίες και άλλα ηχηρά.
Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ ήταν η δυσπιστία τους, το μίσος τους μερικές φορές για τον πλούσιο θείο Σαμ, που μπορεί να ήταν μισητός, αλλά τα προϊόντα του ήταν μαγνήτης, δεν μπορούσαν οι υπήκοοι να αντισταθούν στη γοητεία τους. Και όταν είδαν ότι οι μεγάλοι ξένοι δεν είχαν σκοπό να τους παραδώσουν μια θέση στο πάνελ των ισχυρών, ξαναέβγαλαν τις σημαίες από τα ένδοξα ντουλάπια, όπως όταν ετοιμάζονταν για τον πόλεμο. Συνέχιζαν να πιστεύουν ότι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μάθει ένα νήπιο είναι να βηματίζει σωστά σε στρατιωτική παρέλαση. Δημιούργησαν νέους ήρωες, λαμπερούς, με φωτογένεια, που τους έραιναν με λουλούδια σε κλειστούς χώρους με φωτορυθμικά, όπως έκαναν κάποτε στους δρόμους με τα παιδιά που γυρνούσαν από τον πόλεμο. Άρχισαν να τους γοητεύουν φιλόδοξοι ιερωμένοι, γιατί αυτοί είχαν στην κατοχή τους την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και όταν νοιώθεις ένοχος ή αμαρτωλός είναι καλό να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που θα ξεπλύνει με μιας τις αμαρτίες σου.
Και όταν κουράζονταν να τα σκέφτονται όλα αυτά, μαζεύονταν σε μεγάλα φωτεινά εμπορικά κέντρα και έκαναν σπονδές στην κατανάλωση και σιωπηρά συμπόσια σε self service αλυσίδες εστίασης.
Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…