«Μπορείς, Dimitri, μπορείς»

Μια βδομάδα με ημερήσια απασχόληση από 13 έως 15 ώρες προφανώς δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με το blog σου, ακόμα και αυτό είναι νεογέννητο. Τα μόνα νεογέννητα που δεν διαπραγματεύονται τη φροντίδα των γονιών τους είναι αυτά των φίλων μου και το βλέπω κάποια πρωινά ή και βράδια στα μάτια τους, που εκλιπαρούν έστω για λίγα λεπτά ύπνου.
Εγώ πάλι μπορώ άνετα να γυρίσω σπίτι, να κάνω το μπάνιο μου, να παραγγείλω το φαγητό μου και να θρονιαστώ στον καναπέ με την ελπίδα ότι θα δω το DVD που μόλις νοίκιασα. Όλα τα προλαβαίνω εκτός από το τελευταίο. Δεν θυμάμαι την τελευταία εβδομάδα να είδα ταινία πέρα από το δεύτερο chapter, με αποτέλεσμα να την επιστρέφω μετά από 5 μέρες χωρίς να τη δω και έχοντας πληρώσει κάτι κοντά στην τιμή αγοράς της.
Το πιο οδυνηρό απ’ όλα όμως είναι ο ακατάστατος ύπνος… Κοιμάμαι έχοντας αφήσει, φυσικά, ανοιχτή την τηλεόραση και ξυπνάω κάποια στιγμή, μέσα στο μαύρο χάραμα, βλέποντας διάφορους φουσκωτούς, να κοπανιούνται σε όργανα γυμναστικής, που έχουν κατασκευαστεί από πρωταθλητές της ανθρώπινης φαντασίας. Όλα αυτά στα μεταμεσονύχτια telemarketing, που πιστεύουν ότι οι επόμενοι πελάτες τους είναι εισοδηματίες ξενύχτηδες. Εμένα όμως αυτές οι θολές εικόνες αποπροσανατολίζουν τα όνειρα μου.
Με βλέπω σε παγοπίστα, αγέρωχο, να εκτελώ διπλά και τριπλά λουπ και ακούω τη φωνή του Κωστάλα να με εμψυχώνει «Μπορείς, Dimitri, μπορείς». Και αφού ολοκληρώσω το πρόγραμμα μου κάθομαι λαχανιασμένος και μαζεύω θρυμματισμένο πάγο από την πίστα για να παγώσω το κοκτέιλ της νίκης.
Ξαναξυπνάω και προσπαθώ με ένα ζάπινγκ να προσπεράσω τα πλαστά χαμόγελα των πωλητών οργάνων για σφιχτοδεμένα σώματα… αλλά και πάλι με παίρνει ο ύπνος. Τώρα ξυπνάω από μία φωνή που φωνάζει «Πάρε με τώρα» και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι του Κωστάλα! Το ζάπινγκ είχε σταματήσει στο TV Magic, όπου το κόκκινο του Ολυμπιακού δίνει τη σκυτάλη στο κόκκινο ενός απέραντου τηλεοπτικού μπουρδέλου. Αφού δεν χρειάζομαι τις υπηρεσίες της σιλικονάτης ξανθιάς που ερεθίζεται έστω και με το άγγιγμα μιας μύγας, αποφασίζω να σηκωθώ, αφού ούτως ή άλλως ξυπνάω γύρω στις 6. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του πεζόδρομου βλέπω έναν τύπο γύρω στα 20 να περιμένει στο δρόμο έχοντας περασμένα στο ώμο του δύο παγοπέδιλα! Στις 6 και μισή το πρωί! Ή μήπως το ονειρεύτηκα;