Jingle Intel, Jingle Intel, Duo Core!

Ρε συ, μπήκε Δεκέμβριος και δε μιλάς; Άνοιξα blog, περιμένω κόσμο, μπήκε ο χειμώνας και δεν έχω στρώσει ούτε τα χαλιά. Έτσι απροετοίμαστο με βρίσκει πάντα η αλλαγή της εποχής. Δεν με βοηθάει και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που μου βγάζει κάτι 20άρια μέσα στο –υποτιθέμενο- καταχείμωνο και αποπροσανατολίζομαι, όπως πέρσι οι αρκούδες που ήθελαν να πέσουν για το χειμωνιάτικο ύπνο και ο χειμέριος καύσων τις είχε κρατήσει άγρυπνες και νευρικές, τόσο που ήταν έτοιμες να κατέβουν στην πόλη για να τις συνταγογραφήσουν οι γιατροί του ΕΣΥ κανά δυο κουτιά laxotanil να βρούνε την υγεία τους.
Ευτυχώς εγώ, προς το παρόν, φάρμακα δεν χρειάζομαι. Κάνω μία βόλτα στη γιορτινή Αθήνα και σκάει το χειλάκι μου, από χαρά και όχι από το ψύχος (γιατί αντιπαθώ και τα Liposan, με οποιαδήποτε γεύση).

Ως ευαίσθητος, για το κλίμα, πολίτης κατεβαίνω στο κέντρο με το μετρό, στάση Σύνταγμα (connecting with tram). To πρώτο στολίδι που αντικρίζω μου φέρνει στο νου τα πέτρινα χρόνια των έργων του μετρό. Είναι αυτά τα μεταλλικά τείχη με κολλημένες Α4 σελίδες που γράφουν «Ευχαριστούμε για την κατανόηση. Δήμος Αθηναίων». Αλλά αυτοί που ξέρουν λένε ότι το προσωρινό μάντρωμα της πλατείας αξίζει τον κόπο γιατί αυτόν τον καιρό κατασκευάζεται η πόλη των ζαχαρωτών, όπου η ζάχαρη πωλείται στη ίδια τιμή με την κοκαΐνη, αλλά δε βαριέσαι, τουλάχιστον τα παιδιά εθίζονται στη ζάχαρη και όχι στα βαριά ναρκωτικά.

Το δέντρο δεν το βιαζόμαστε, το φωτίζουμε σχεδόν προπαραμονή Χριστουγέννων, συμβάλλοντας έτσι ενεργά στην εξοικονόμηση ενέργειας. Τουλάχιστον το δέντρο πλέον, θυμίζει δέντρο και αντικατέστησε εκείνη την ψηλότερη σιδεριά της Ευρώπης, που είχε φυτέψει με τα χεράκια του ο ιδρυτής της σχολής καγκελαρία ρουστικάνα, Δημήτης Αβραμόπουλος.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία πάντως είναι πιο ενεργή. Όταν ο ήλιος πέφτει, ο νέος καθεδρικός ναός της κατανάλωσης το Attica, όπου οι μισθωτοί καταναλώνουν το 13ο μισθό πριν ακόμα τον πάρουν στα χέρια τους, ανάβει σαν το φλιπεράκι, για να γιορτάσει από νωρίς και τις άγιες μέρες και τις εισπράξεις των εταιρειών που στεγάζονται εκεί.

Έργα όμως στην πλατεία δεν κάνει μόνο ο δήμος Αθηναίων, αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που ετοιμάζει νέο κατάστημα αφιερωμένο στον πολιτισμό με CD, βιβλία, DVD και ηλεκτρονικά, ένα νέο ναό του πνεύματος, που θα τον βλέπουν οι τουρίστες και θα φωτογραφίζονται με τον ίδιο ζήλο, που βγάζουν τις αναμνηστικές τους μπροστά στα μάρμαρα της εποχής του Περικλέους. Και για να δοθεί έμφαση στον πολιτισμό ( που είναι, ως γνωστόν, η βαριά μας βιομηχανία) στα εγκαίνια θα τραγουδήσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Νταλάρας της εποχής μας (οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κάποτε στους μισούς δίσκους συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας). Εκεί θα ακουστεί και το γνωστό αριστούργημα «Χέρια ψηλά» που μετά από τόσες live εκτελέσεις νομίζω ότι θα πρέπει να το υιοθετήσει και η Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ. για τους πιο εθνικόφρονες) όταν προβαίνει σε μαζικές συλλήψεις.

Εκεί θα ψάξω να βρω και ανταγωνιστικές τιμές στο τμήμα laptop, αφού προηγουμένως θα έχω κάνει και μια βόλτα από τη Στουρνάρη, η οποία όταν δεν εορτάζεται το Πολυτεχνείο, είναι η Silicon Valley και βάλε.
Το πρώτο μου laptop δεν το χάρηκα για πολύ αφού απαλλοτριώθηκε μια νύχτα του Αυγούστου από το σπίτι μου την ώρα που κοιμόμουν και έτσι συνέχισα να πληρώνω τις δόσεις, χωρίς να έχω το προϊόν στα χέρια, κάτι που μου τόνωσε το αίσθημα φιλανθρωπίας, αφού όταν είσαι φιλάνθρωπος δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, εκτός αν είσαι celebrity και κάνεις, δι αυτής της οδού, δημόσιες σχέσεις.

Λέω να ξανακατέβω στο κέντρο σε καμιά βδομάδα αφού ακόμα βρίσκεται under construction και στο ενδιάμεσο να στρώσω και τα χαλιά, γιατί το Δεκέμβριο έχω και γενέθλια, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι συγγενής, έστω εξ αγχιστείας, με το θείον βρέφος.