Το βασίλειο μου για έναν καφέ!

Οι «σύντομοι» καφέδες στο κέντρο της πόλης είναι μία από τις συνήθειες που αρνούμαι να εγκαταλείψω από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά παρά τις τραυματικές εμπειρίες με τις οποίες έχει εμπλουτιστεί αυτή η εμπειρία. Έχω μάλιστα λαμπρόν παρελθόν αφού άσκησα το άθλημα σε πλείστες όσες πλατείες και στενοσόκακα,. Εξάρχεια, Ν. Σμύρνη, Χαλάνδρι, Μαρούσι, Πειραιάς, ακόμα και στο ένδοξο μεγαλοαστικό Κολωνάκι, όπου για δεκαετίες η εμμηνόπαυση απολαμβάνει τον ελληνικό της στα στοιχισμένα τραπεζάκια ή παπαρολογεί με ύφος σημαίνοντος προσώπου στο άβολο Ντα Κάπο.
Οι συνήθειες του καφέ όμως έχουν αλλάξει και έχουν αποσυντονίσει το νευρικό μου σύστημα το οποίο έφερνα πάντα σε λογαριασμό με ένα διπλό εσπρέσσο. Τον εσπρέσσο δεν το έπινα πάντα, αφού διετέλεσα κι εγώ, επί σειρά ετών εραστής του παραδοσιακού φραπόγαλου, στο οποίο επανέρχομαι συχνά πυκνά, όταν χτυπούν την πόρτα οι θύμησες (αριστερός ποιητικός λόγος) της νιότης μου.
Η βασική αλλαγή των τελευταίων ετών είναι τα Σταρμπακς, τα οποία τείνουν να φτάσουν τον αριθμό των περιπτέρων και προσφέρουν χιλιάδες εναλλακτικές εκτός από κανονικό καφέ. Είναι σελφ – σερβις (αυτά και το Ντα Κάπο) και τιμούν όσο κανένα άλλο τους μη καπνιστές. Κάθε φορά που καλούμαι να πιω ρόφημα στην εν λόγω σειρά ροφημάτων, κάτω από τη σόμπα εξωτερικού χώρου (ως καπνιστής κάθομαι έξω) έχω μια ακατανίκητη διάθεση να φωνάξω «Φονιάδες του καφέ, Αμερικάνοι» κάνοντας παράλληλα στην παρέα μου μια ενδελεχή ανάλυση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Αλλά και εκτός της αμερικάνικης αλυσίδος, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Εκατοντάδες συμπαθείς μετανάστες - μικροπωλητές πραγματοποιούν αθόρυβες εφορμήσεις στα τραπέζια, ανά δίλεπτο περίπου, γεγονός που υπονομεύει τη διάθεση σου να επικοινωνήσεις με τον συνδαιτυμόνα σου. Λουλούδια, μπρελόκ και κυρίως CD και DVD φυτρώνουν από το πουθενά στο ύψος της μύτης σου. Δεν ξέρω αν η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική, τη συζήτηση τη σκοτώνει σίγουρα.
Κατά τραγική σύμπτωση έχεις επιλέξει να πιεις τον καφέ σου την ώρα που η συμπαθής και χαρίεσσα (κατά τον Εμπειρίκο) γκαρσόνα σχολάει, οπότε πλησιάζει στο διάστημα που οι πλανόδιοι μετρούν τις εισπράξεις και σου πετάει το τετριμμένο : «Μήπως μπορείτε να με πληρώσετε». Φυσικά και πληρώνεις με soundtrack τα εκατοντάδες σπαστικά ringtones που δοκιμάζει σαδιστικά η διπλανή παρέα των εφήβων, που εορτάζει την απόκτηση του νέου Nokia, με κάμερα, μπλου τουθ, τοστιέρα και ηλεκτρική βούρτσα για ίσιωμα φράντζας Emo.
Αφού έχεις πληρώσει 5 ευρώ (4,20 συν 0,80 μπουρμπουάρ για να μη σε πουν και γύφτο) για τον καφέ που δεν ήπιες αποφασίζεις να επιστρέψεις στην οικία σου και να δοκιμάσεις την παραδοσιακή φραπεδιά που ποτέ δεν σε πρόδωσε. Παρά το γεγονός όμως ότι σουπερ- μάρκετ πήγες χθες, καφέ δεν πήρες και έτσι αποφασίζεις να βολευτείς με το φακελάκι δώρο από κυριακάτικη εφημερίδα! Το προϊόν όμως είναι νέο και δοκιμάζεται στον δικό μου ουρανίσκο και στο δικό μου στομάχι με ελάχιστη επιτυχία. Τα νεύρα μου βρίσκονται σε κρίσιμη φάση και να φανταστείς ότι δεν ήπια έναν καφέ ολόκληρο.