Καλοτάξιδος, Γιώργο...

Συνήθως οι επικήδειοι και οι νεκρολογίες είναι ενός είδους απολογία των απόντων από τη ζωή του τιμώμενου απόντος.
Δε θέλω να κάνω το ίδιο, αλλά εδώ και δύο μέρες που έμαθα την είδηση του θανάτου του Γιώργου Κοίλιαρη κάτι με σπρώχνει να γράψω δύο γραμμές για έναν άνθρωπο, που έζησα στη δουλειά, κάποιον απ’ αυτούς που ξεκίνησαν – είμαι βέβαιος- με τη ρομαντική βεβαιότητα ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν μάλλον από τους ελάχιστους που συνέχισε να το πιστεύει ακόμα και στα 54 του χρόνια.
Και κάποιοι άλλοι από μας ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά στην πορεία αποφασίσαμε ότι το εγχείρημα είναι μάλλον δύσκολο και αρκεστήκαμε στο να τον περιγράφουμε, απλώς κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες εκπτώσεις.
Τον Γιώργο τον γνώρισα από τα πρώτα μου βήματα και στην εφημερίδα και στο ραδιόφωνο. Ποτέ δεν θυμάμαι να είδα στο πρόσωπο του αυτή την έπαρση του «παλιού» που απαξίωνε τους νεότερους. Μπορούσες από την αρχή- σχεδόν στο επέβαλλε- να νοιώσεις φίλος του.
Πολύ σύντομα κατάλαβα και την πολύ καλή του σχέση με την αδρεναλίνη. Φθινόπωρο του 1991 προσφέρθηκε να με κατεβάσει με τη μηχανή του από τον Flash στην Ιπποκράτους και το έκανε με την ταχύτητα του φωτός περίπου. Δεν πάθαμε τίποτα. Αντίθετα λίγους μήνες αργότερα οδηγώντας εγώ ο ίδιος μια πολύ μικρότερου κυβισμού μηχανή, βρέθηκα με συντριπτικά κατάγματα στο ΚΑΤ. Και ο Γιώργος ήταν εκεί. Με αυτό το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Και λίγο αργότερα όταν ξαναπάτησα στα πόδια μου, μου είπε σε ανύποπτο χρόνο σαν παλιός, χωρίς όμως καμία διάθεση διδακτισμού: «Δημητράκο, είσαι καλό παιδί. Να προσέχεις τις κουφάλες. Είναι πολλές σ’ αυτό το χώρο». Τις κουφάλες τις γνώρισα και συνεχίζω να τις γνωρίζω, τον Γιώργο τον έβλεπα είτε δια ζώσης είτε στις οθόνες στο ρεπορτάζ, που το αγαπούσε μάλλον όσο τίποτε άλλο στη ζωή του.
Όταν άκουσα ότι μεταφέρθηκε βαριά τραυματίας από το Αφγανιστάν, είχα μια ανεξήγητη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρει. Και μια ενοχή… Ότι δεν πέρασα ποτέ από το νοσοκομείο, όπως είχε κάνει ο ίδιος για μένα 17 χρόνια πριν. Στην κηδεία δε θα πάω. Δεν πάω γενικότερα στις κηδείες, γιατί μου είναι αφόρητος ο κόσμος που «τιμά» το νεκρό. Άλλωστε η μεγαλύτερη τιμή γι αυτόν που φεύγει είναι να μην εγκαταλείπει ποτέ τη μνήμη αυτών που μένουν.
Καλό ταξίδι, Γιώργο…