Το "εφάπαξ" παρελθόν

«Από τις 14 Νοεμβρίου θα απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση γύρω από τους χώρους του Πολυτεχνείου»
Εδώ και χρόνια είναι συνήθως η πρώτη είδηση που σου υπενθυμίζει την επέτειο, λες και τις εκδηλώσεις διοργανώνει η Τροχαία Αθηνών. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει… Tα τελευταία χρόνια όταν γίνεται μια πορεία, ενημερωνόμαστε από τα ραδιόφωνα για το ποιοι δρόμοι είναι κλειστοί ή μποτιλιαρισμένοι και σχεδόν ποτέ τι ζητάνε αυτοί που πορεύονται.

Η επέτειος βέβαια «πορεύεται» με άλλους όρους. Μια γιορτή που τα 34 της χρόνια την οδηγούν μάλλον σε μια πρόωρη κλιμακτήριο, σε μια ημερομηνία που έρχεται κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο που έρχονται κάποια γενέθλια στη ζωή του καθενός και τα γιορτάζεις γιατί «έτσι συνηθίζεται».
Και πάλι ερωτήματα «πιο είναι το νόημα», ΕΞΩ αι ΗΠΑ, η ματωμένη σημαία, πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, το Πολυτεχνείο ζει… ξέφτια από τη μετεφηβική ορμή μιας γενιάς που προσπάθησε μ’ αυτά να πλέξει το ρούχο των δικών μας αδιεξόδων.

Η γενιά του Πολυτεχνείου σε λίγα χρόνια θα συνταξιοδοτηθεί, αν και πολιτικά το μεγαλύτερο της μέρος έχει πάρει ήδη μειωμένη σύνταξη. Μερικοί έγιναν συντηρητικοί, ψηφίζοντας «προοδευτικά», άλλοι ανακάλυψαν την ελεύθερη αγορά και άρχισαν τις βουτιές στο «μέλι»
Κάποιους απ’ αυτούς τους γνώρισα μανιασμένους καριερίστες, που έχοντας φτάσει στα όρια της παράνοιας, προσπαθούσαν να παντρέψουν το επαναστατικό τους παρελθόν με το management της ματαιοδοξίας τους.

Αυτοί βέβαια ήταν οι λίγοι. Οι περισσότεροι δεν έγιναν ούτε ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, ούτε στελέχη πολυεθνικών…
Οι περισσότεροι, σεμνά και ταπεινά, έχουν ένα άνετο τεσσάρι στα βόρεια ή στα νότια προάστια, μετρούν με τη μεζούρα το εφάπαξ που θα εισπράξουν σύντομα για να αγοράσουν ένα εξίσου άνετο τεσσάρι στα παιδιά τους, αν δεν το έχουν κάνει ήδη…

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, σύντροφοι, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά…