Ένα γνωστό μου, άγνωστο τραγούδι…

Ένα μικρό κορίτσι κρατά στο δεξί του χέρι ένα άδειο μπουκάλι μπύρας. Δεν το κοιτάει. Αυτό που κοιτάει είναι ο δρόμος. Τα χείλη του κινούνται ανεπαίσθητα… μάλλον ψιθυρίζει απ’ αυτά τα αυτοσχέδια τραγούδια των παιδιών σε μια γλώσσα που ξεχνάνε μόλις γίνουν δεκτά στο κόσμο των ενηλίκων. Το βλέμμα του τώρα καρφώνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο… το τραγούδι συνεχίζεται… χαμογελάει για λίγο. Τα ρούχα του είναι λερωμένα… το χέρι με την άδεια μπύρα αρχίζει να κινείται… μάλλον στο ρυθμό του τραγουδιού. Ένα περιστέρι προσγειώνεται δίπλα στο αριστερό του παπούτσι και προσπαθεί να αφαιρέσει κάποιο υπόλειμμα τροφής που έχει μείνει εκεί, άγνωστο πόσο… Αρχίζει να κινείται με αργά βήματα προς την κολώνα που βρίσκεται στο κέντρο του πεζοδρομίου… το περιστέρι ακολουθεί. Απλώνει το χέρι πίσω από την κολώνα και σέρνει ένα μικρό χαρτόκουτο… βάζει μέσα το άδειο μπουκάλι… βγάζει μια παλιά τηλεφωνική συσκευή… κάνει πως μιλάει… σταματά για λίγο… βγάζει ένα ασημόχαρτο και το δίνει στο περιστέρι… ξαναφέρνει το ακουστικό στο αυτί του… νομίζω ότι ψιθυρίζει το ίδιο τραγούδι… προσπαθώ να αφουγκραστώ. Το κινητό μου χτυπάει με τον προβλέψιμο ήχο της Nokia… «Θα αργήσεις;». «Όχι, έρχομαι αμέσως»… το μικρό κορίτσι συνεχίζει να τραγουδά ερήμην μου… όσο απομακρύνομαι τόσο πιο δυνατά ακούω το τραγούδι… αλλά όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να το επαναλάβω ποτέ…