Είμαι πολύ μπροστά (δυο μήνες για την ακρίβεια)

Το συγκεκριμένο blogοκατάστημα είχε πάντα το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και φέτος έρχεται να το αποδείξει με τη δημοσίευση του Καζαμία του 2009 (σε έξι ισόποσες δόσεις). Καλή χρονιά!!!

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Δευτερόλεπτα μετά την αλλαγή του νέου χρόνου το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα παίρνει φωτιά, από βραχυκύκλωμα στα λαμπάκια, όπως αναφέρει στο πόρισμα της η Πυροσβεστική. Οι γνωστοί- άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι, οι αναρχικοί, οι αντεξουσιαστές καταγγέλλουν το δήμαρχο για προβοκάτσια, υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να κλέψει τη χαρά του μπουρλωτιάσματος από τα εξεγερμένα νιάτα. Ο Νικήτας Κακλαμάνης από την άλλη αμφισβητεί το πόρισμα της Πυροσβεστικής δηλώνοντας: «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν βραχυκυκλώματα». Ο εμπορικός σύλλογος καλεί τον κόσμο να στηρίξει την αγορά του κέντρου και ζητά να παραμείνουν ανοιχτά τα καταστήματα για τις επόμενες οκτώ Κυριακές.
Η κυβέρνηση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κλείσει την τρύπα των ελλειμμάτων αποφασίζει να φορολογήσει τους εναπομείναντες κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ως τεκμήριο πλουτισμού. Όσοι μάλιστα διαθέτουν άθικτο κουτί με μελομακάρονα θα παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη με τον τρομονόμο μετά και την άνανδρη επίθεση (μ’ αυτό το όπλο) κατά του δημάρχου Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλου.
Μετά τις νέες ταραχές που ξεσπούν στο κέντρο της Αθήνας η κυβέρνηση αποφασίζει νε υιοθετήσει την πρόταση του Γιώργου Καρατζαφέρη και να ποινικοποιήσει την κουκούλα, αλλά μόνο τη μαύρη. Έντονα διαμαρτύρεται ο Βασίλειος Κοστέτσος στο δελτίο του STAR, που θεωρεί αντιδημοκρατικό να ποινικοποιούνται τα χρώματα στη μόδα.
Αναλαμβάνει καθήκοντα ο Μπάρακ Ομπάμα και αμέσως δηλώνει ότι το Γκουαντάναμο δεν θα κλείσει ακριβώς αλλά θα αλλάξει διεύθυνση. Δηλώνει ότι επειδή εκτιμά πολύ τις προσπάθειες των Ισραηλινών για την παγκόσμια ειρήνη θα το δώσει σ’ αυτούς , που ούτως ή άλλως δεν ιδρώνει το αυτί τους όταν τους καταγγέλλουν για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη συνέχεια ο Αμερικάνος Πρόεδρος προβαίνει σε μια νέα επαναστατική κίνηση: Φωτογραφίζεται με το νέο κουτάβι της οικογένειας του στους κήπους του Λευκού Οίκου

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Παρά τη διεθνή πτώση των επιτοκίων οι ελληνικές τράπεζες αποφασίζουν να φτάσουν το επιτόκιο των πιστωτικών καρτών στο 45%, ένα προσωρινό μέτρο, όπως λένε, το οποίο δεν πρόκειται να διαρκέσει μετά το 2020. Εν τω μεταξύ σάλος ξεσπάει από την αποκάλυψη της Εσπρέσσο ότι οι τραπεζίτες έπαιξαν (και έχασαν) τα 28 δις που τους δόθηκαν στο μπαρμπούτι των εορτών, αλλά η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών το διαψεύδει.
Ο Νίκος Χατζηνικολάου παίρνει αποκλειστική συνέντευξη – που δημοσιεύεται στη Real News- από τον Αντώνη Ρέμο, ο οποίος αποκαλύπτει ότι θα πουλήσει τον Ηρακλή σε άραβες πετρελαιάδες. Πλήθος οπαδών του Ηρακλή (για την ακρίβεια 78 άτομα) κατεβαίνει στην Αθήνα και αρχίζει τα έκτροπα στο κέντρο της Αθήνας, όπου διαδηλώνουν για τρίτο συνεχή μήνα μαθητές και φοιτητές. Τα ΜΑΤ συλλαμβάνουν δεκάδες διαδηλωτές που είναι όλοι οπαδοί του Ηρακλή. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δηλώνει περήφανος: «Καταφέραμε να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι»
Οι Γερμανοί μετά τον ALPHA αγοράζουν και το υπουργείο Απασχόλησης και τα συμβόλαια υπογράφονται σε μια λαμπρή τελετή στο Ζάππειο. Ξεκινούν αμέσως το πρόγραμμα «Arbeit macht frei» που προωθεί την ευγενή ιδέα της εθελοντικής εργασίας σε πολυεθνικές εταιρείες. Η Φάνη Πάλλη Πετραλιά συγκινημένη δηλώνει ότι θα πλέξει κάλτσες στους εργαζόμενους που θα δηλώσουν συμμετοχή.
Ο Μπάρακ Ομπάμα σε μια προσπάθεια να δείξει ότι αλλάζει η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών βομβαρδίζει απολύτως ερημική τοποθεσία στη Σαχάρα, ώστε να μην υπάρξουν αθώα θύματα, αλλά παρόλα αυτά σκοτώνονται δύο βεδουίνοι και τρεις διερχόμενες γκαμήλες. Το State Department δηλώνει ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα τέλεια σε μία μέρα και εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους συγγενείς των γκαμηλών.
Στο τέλος του μήνα εκδίδεται το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη « Ο Μάρξ, το σταμναγκάθι και δυο αβγά Τουρκίας», όπου αναλύεται με πρωτότυπο τρόπο η επανάσταση, η παράδοση και η παγκοσμιοποίηση.

Εσύ απολογήθηκες;

Συνεχίζεται καθ’ άπασαν την επικράτειαν η υποβολή απολογητικών υπομνημάτων των παλαιοτέρων γενιών στους σημερινούς έφηβους, καθώς υπάρχει μεγάλη διάθεση για να απολογηθούν «για τον κόσμο που παραδώσαμε στα παιδιά μας», αλλά παράλληλα υπάρχει μεγάλος φόβος να δεχτούν ερωτήσεις.
Την υπεράσπιση των σαραντάρηδων και βάλε δεν θα αναλάβει τελικά ο Αλέξης Κούγιας, πρώτον λόγω του φόρτου εργασίας, δεύτερον γιατί ο έγκριτος ποινικολόγος είναι πεπεισμένος ότι δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα και τρίτον γιατί η ειδίκευση του στην κακολόγηση και την διασπορά ψευδών ειδήσεων για 15χρονους και δη για τους δολοφονημένους, δεν θα τον έκανε αξιόπιστο υπερασπιστή της κλιμακτηρίου των παλαιοτέρων γενιών.
Οι «γηραιότεροι» έχουν την πρόθεση να προχωρήσουν σε συμβολικές κινήσεις που θα δίνουν το μήνυμα ότι αφενός μεν έχουν μετανοιώσει για την «άτιμη την κοινωνία» που έχουν παραδώσει στους νεότερους αφετέρου ότι αντιλαμβάνονται τι προκάλεσε την νεανική οργή.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες τα happening θα είναι τα εξής:
1ον. Δεκάδες 50άρηδες θα αυτομαστιγωθούν στο Σύνταγμα τραγουδώντας το «ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ» για να δείξουν εμπράκτως ότι μετανοούν για την κατάντια τους. Θα προτιμηθούν αυτοί που στην (σεξουαλικά απελευθερωμένη) δεκαετία του ’70 είχαν έντονες σοδομαζό εμπειρίες, τις οποίες φυσικά ποτέ δεν ομολόγησαν στα παιδιά τους. (Έτσι άλλωστε μπορεί να εξηγηθεί ότι κάποιοι απ’ αυτούς έχουν ψηφίσει στη ζωή τους και ΚΚΕ, και Σημίτη και Καραμανλή και Συνασπισμό)
2ον . Επιφανείς πολίτες θα τραγουδήσουν (αφιλοκερδώς) το Imagine του John Lennon στην Τεχνόπολη, την οποία θα παραχωρήσει ευχαρίστως για το event o Νικήτας Κακλαμάνης. Στην κιθάρα μάλλον θα είναι ο Αλογοσκούφης (που ξέρει να παίζει πολύ καλά το όργανο- την κιθάρα εννοούμε!), στο πιάνο ο Σταμάτης Σπανουδάκης (ο οποίος θα μοιράζει στο νεανικό κοινό και τα γιαούρτια που θα ρίχνουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας), στο τουμπερλέκι ο Θόδωρος Πάγκαλος ( ο οποίος δεν χρειάζεται καν τουμπερλέκι, αφού σύμφωνα με έγκριτους μουσικολόγους η κοιλιακή του χώρα παράγει ήχους τουλάχιστον 6 διαφορετικών κρουστών), στη σφυρίχτρα ο Βύρων Πολύδωρας λόγω της θητείας του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και της καλής του σχέσης με την Τροχαία. Ο Ευάγγελος Αντώναρος θα είναι σολίστ σε διάφορα όργανα και σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις θα κλέψει την παράσταση, αφού αν τα σόλα του ακολουθήσουν τη λογική των ασυνάρτητων δηλώσεων του θα δημιουργήσει νέα σχολή στην free jazz.
3ον. Θα υπάρξει ρητή διαβεβαίωση ότι επί ένα εξάμηνο οι μεσήλικες δεν θα αναφέρουν τις λέξεις Πολυτεχνείο, Μάης του ’68, επανάσταση, μεταπολίτευση, ΕΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, ΠΠΣΠ και άλλα αρκτικόλεξα (εκτός των ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, τα οποία όμως θα απαγορεύεται να ορίζουν ως οργανισμούς κοινής ωφέλειας).
4ον .Θα τους παραδοθούν για μία εβδομάδα όλες οι σχολικές αίθουσες, ώστε να γράψουν όλοι εκατό φορές στους μαυροπίνακες: « Θα σταματήσω να ζαλίζω τον έρωτα στους μικρότερους με το πόσο συγκλονιστική, επαναστατική, αξεπέραστη, δημιουργική ήταν η νεότητα μου»
Ο κατάλογος των event διευρύνεται συνεχώς και θα πάρει οριστική μορφή την τελευταία μέρα του 2008.
Από την άλλη η κυβέρνηση προτίθεται να ανακοινώσει ότι δεν θα υπάρχει προθεσμία για την υποβολή απολογητικών υπομνημάτων των ενηλίκων στους εφήβους, αλλά ακόμα και να υπάρξει θα δοθούν τουλάχιστον 3 παρατάσεις, γιατί όλους τους μεσήλικες σ’ αυτή τη χώρα τους χαρακτηρίζει η συνέπεια και η αίσθηση του καθήκοντος.

Βασική εκπαίδευση!

Βίντεο ντοκουμέντο για την εξαντλητική εκπαίδευση των αστυνομικών όταν απειλούνται από κουκουλοφόρους. Ανάλογη φαντάζομαι ότι θα είναι και η εκπαίδευση στα όπλα με τα γνωστά αποτελέσματα!

Αθώα η Βατίδου!!!!

Με ντοκουμέντα!
("Κλεμμένο" από τον Σπύρο Σεραφείμ)

Have some fun!!!!

Δείτε συντονισμό των celebrity της πολιτικής και της κοινωνίας (Kougias included) Δανεικό και πάλι από τον φίλο Γιάννη

Send your own ElfYourself eCards

Από το blog του φίλου Γιάννη
Gregory φώναζαν τον Αλέξη οι φίλοι του... Καλό ταξίδι!

Η φωτιά δε σβήνει εύκολα…

Τελικά αν και όλοι το απεύχονται η καταπιεσμένη οργή, θέλει αίμα για να βγει στους δρόμους. Ο θάνατος του 16χρονου Αλέξη λειτούργησε σαν το «πράσινο φανάρι» για να μυρίζουν οι δρόμοι μπαρούτι, για να πάρει ο αέρας τη μυρωδιά αυτής της ασυντόνιστης δύναμης που οδηγεί άλλοτε στη σύγκρουση, άλλοτε στην καταστροφή, άλλοτε στο χάος, άλλοτε στη διαχείριση του αβέβαιου (που συνήθως τρομάζει τους ενήλικες, αλλά παραμένει άρρηκτα δεμένη με τη φύση ενός νέου ανθρώπου)
Τα κανάλια, κουρασμένα από τις Βατοπεδιάδες, κάνουν χαρές μεγάλες που έχουν επιτέλους «πιασάρικα» πλάνα για να τα πουλήσουν στη βραδυνή τηλεοπτική εμμηνόπαυση και βρίσκονται ήδη στο δρόμο για να πάρουν το περίλυπο ύφος τους και να κλάψουν γοερά για τις καταστροφές στους δρόμους, για το ανεπιθύμητο χάος, για την τυφλή βία. Θα κλάψουν επίσης για το μέλλον των παιδιών, που για τους ιδιοκτήτες τους θα πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένα με την κατανάλωση φανταχτερών προϊόντων, με την κατοχή 4 – τουλάχιστον- πιστωτικών καρτών και με αμέτρητες ώρες αποχαύνωσης στις φτηνοπαραγωγές τους.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο – ή κυρίως – οι τηλεοπτικές οθόνες. Είναι το βλακώδες ερώτημα των περισσότερων «γιατί τόση βία;», «γιατί καίνε αυτοκίνητα και καταστήματα;», «που πάει η νεολαία;» και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα ερωτήματα, που κανονικά πρέπει να κάνεις τον κόπο να τα απαντήσεις πριν αρχίσουν να σου καίνε το 1400 κυβικών καμάρι σου το οποίο θα χρωστάς μέχρι η κόρη του Καραμανλή να γίνει υπουργός Εξωτερικών.
Κανείς πριν δει κατεβασμένη μια τζαμαρία εμπορικού καταστήματος δεν αναρωτήθηκε πόση οργή μπορεί να κρύβει ένα παιδί, που έχει γίνει «άλογο» από τα 6 του, τα 7 του, τα 8 του χρόνια για να πάρει γύρω στα 18 το «παράσημο» του πετυχημένου της αποστήθισης (και ορισμένες φορές των καταπιεστικών προσδοκιών των γονιών του;)
Κανείς δεν αναρωτήθηκε πριν δει μια μολότωφ να σκάει στο κατώφλι του πώς μπορεί να τα πάρει στο κρανίο ένας πιτσιρικάς, όταν έχουμε υποσχεθεί part-time εργασία μετά από 20 χρόνια στα θρανία με την παχυλή αμοιβή των 400 ευρώ.
Κανείς δεν σκέφτηκε, πριν δει έναν κάδο απορριμμάτων στις φλόγες, αν αυτά τα παιδιά σιχαίνονται την εικόνα των γονιών τους, που βρίσκονται λίγο πριν το εγκεφαλικό, ως «πουτανίτσες» των τραπεζών, που ως νταβατζήδες του συστήματος τους ζητάνε όλο και περισσότερα λεφτά από το καθημερινό γαμήσι στη δουλειά;
Δεν ξέρετε τι σημαίνει οργή ή διάθεση για τυφλή βία; Θέλετε να μου πείτε ότι από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ποτέ η ιδέα, δεν ονειρεύτηκε, να ορμίσει από το γραφείο και να δαγκώσει την καρωτίδα του προϊσταμένου του, του αφεντικού του, του γελοίου συναδέλφου του στη δουλειά.
Αν θέλετε λιγότερη βία στους δρόμους, μην στείλετε άλλους αφηνιασμένους μπάτσους στους δρόμους για να πυροβολήσουν 16χρονους. Απλώς την επόμενη φορά και πριν οι δρόμοι πάρουν φωτιά δώστε λίγο περισσότερο χώρο στη ζωτικότητα τους και αρχίστε να μαζεύετε σιγά- σιγά τα οδοφράγματα που έχετε στήσει στα όνειρα τους….

Καλοτάξιδος, Γιώργο...

Συνήθως οι επικήδειοι και οι νεκρολογίες είναι ενός είδους απολογία των απόντων από τη ζωή του τιμώμενου απόντος.
Δε θέλω να κάνω το ίδιο, αλλά εδώ και δύο μέρες που έμαθα την είδηση του θανάτου του Γιώργου Κοίλιαρη κάτι με σπρώχνει να γράψω δύο γραμμές για έναν άνθρωπο, που έζησα στη δουλειά, κάποιον απ’ αυτούς που ξεκίνησαν – είμαι βέβαιος- με τη ρομαντική βεβαιότητα ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν μάλλον από τους ελάχιστους που συνέχισε να το πιστεύει ακόμα και στα 54 του χρόνια.
Και κάποιοι άλλοι από μας ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά στην πορεία αποφασίσαμε ότι το εγχείρημα είναι μάλλον δύσκολο και αρκεστήκαμε στο να τον περιγράφουμε, απλώς κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες εκπτώσεις.
Τον Γιώργο τον γνώρισα από τα πρώτα μου βήματα και στην εφημερίδα και στο ραδιόφωνο. Ποτέ δεν θυμάμαι να είδα στο πρόσωπο του αυτή την έπαρση του «παλιού» που απαξίωνε τους νεότερους. Μπορούσες από την αρχή- σχεδόν στο επέβαλλε- να νοιώσεις φίλος του.
Πολύ σύντομα κατάλαβα και την πολύ καλή του σχέση με την αδρεναλίνη. Φθινόπωρο του 1991 προσφέρθηκε να με κατεβάσει με τη μηχανή του από τον Flash στην Ιπποκράτους και το έκανε με την ταχύτητα του φωτός περίπου. Δεν πάθαμε τίποτα. Αντίθετα λίγους μήνες αργότερα οδηγώντας εγώ ο ίδιος μια πολύ μικρότερου κυβισμού μηχανή, βρέθηκα με συντριπτικά κατάγματα στο ΚΑΤ. Και ο Γιώργος ήταν εκεί. Με αυτό το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Και λίγο αργότερα όταν ξαναπάτησα στα πόδια μου, μου είπε σε ανύποπτο χρόνο σαν παλιός, χωρίς όμως καμία διάθεση διδακτισμού: «Δημητράκο, είσαι καλό παιδί. Να προσέχεις τις κουφάλες. Είναι πολλές σ’ αυτό το χώρο». Τις κουφάλες τις γνώρισα και συνεχίζω να τις γνωρίζω, τον Γιώργο τον έβλεπα είτε δια ζώσης είτε στις οθόνες στο ρεπορτάζ, που το αγαπούσε μάλλον όσο τίποτε άλλο στη ζωή του.
Όταν άκουσα ότι μεταφέρθηκε βαριά τραυματίας από το Αφγανιστάν, είχα μια ανεξήγητη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρει. Και μια ενοχή… Ότι δεν πέρασα ποτέ από το νοσοκομείο, όπως είχε κάνει ο ίδιος για μένα 17 χρόνια πριν. Στην κηδεία δε θα πάω. Δεν πάω γενικότερα στις κηδείες, γιατί μου είναι αφόρητος ο κόσμος που «τιμά» το νεκρό. Άλλωστε η μεγαλύτερη τιμή γι αυτόν που φεύγει είναι να μην εγκαταλείπει ποτέ τη μνήμη αυτών που μένουν.
Καλό ταξίδι, Γιώργο…

Dead flag blues

Μια πειραματική ταινία μικρού μήκους εμπνευσμένη από το Dead Flag Blues των Godspeed You! Black Emperor (Για να μην μπλέκονται οι ήχοι κάντε πρώτα ένα pause στο player που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του blog κάτω από το ρολόι)

Ναρκώστε τους αριθμολάγνους!

Οι αμερικάνικες εκλογές βρίσκονται στην τελική ευθεία, οι ελληνικές εκλογές συζητιούνται από τη στιγμή που βγήκαν τα αποτελέσματα των προηγούμενων και ο κόσμος είναι μονίμως ανήσυχος για να μάθει τι σκέφτεται. Όλα αυτά βρίσκουν τη γιατρειά τους στους δημοσκόπους, οι οποίοι φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν με νούμερα για απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν την καθημερινότητα μας όπως «ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός». Όπου πάντα – και στο παρελθόν και τώρα- καταλληλότερος αναδεικνύεται αυτός του οποίου η πολιτική ξεσηκώνει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις (ο Σημίτης τότε, ο Καραμανλής τώρα)
Από την άλλη και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ξεφυτρώνει μια νέα ομάδα ψυχοπαθών ψηφοφόρων που αλλάζει άποψη κάθε μισάωρο. Σήμερα ο Ομπάμα προηγείται με 10 μονάδες, αύριο με 4, μεθαύριο με 10 πάλι και την άλλη βδομάδα με 5. Η άλλη σταθερή ομάδα με κατασταλαγμένες ιδέες είναι η ΟΦΑ ( όπου φυσάει ο άνεμος). Αυτοί δηλαδή που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν αυτό που θεωρούν ότι θα ψηφίσουν οι περισσότεροι από τους άλλους.
Όλα αυτά δεν γίνονται μια φορά το μήνα, αλλά σχεδόν καθημερινά. Αν είναι Κυριακή μάλιστα θα σε φιλοδωρήσουν με τουλάχιστον 3 δημοσκοπήσεις, όπου θα μάθεις αυτό που ήδη ήξερες, αλλά με πολλά νούμερα, μηδενικά και υποδιαστολές. Επίσης θα μάθεις και άλλα εξίσου συγκλονιστικά: Ότι ο κόσμος ανησυχεί για την ακρίβεια, για την ασφάλεια, για την παιδεία, για την υγεία… Τι μου λες; Τέτοια αποκάλυψη είχε να γίνει από τότε που ο Ιωάννης κλείστηκε στη σπηλιά στην Πάτμο και άρχισε να γράφει για τα σημεία και τα τέρατα.
Με όλο αυτό τον βομβαρδισμό έχω αρχίσει να παθαίνω μία απώθηση για τα νούμερα. Και αυτά των δημοσκοπήσεων και αυτά που φορούν κουστουμάκια κοψοχρονιά από το στοκ του Αρμάνι και τα υποστηρίζουν. Όπως καταλάβατε είμαι εκνευρισμένος κατά 98,456%.

Τσα!

Ίσως να περίμενα να αλλάξει η εποχή, να δω βροχές, να νοιώσω στους ώμους μπουφανάκι (απ’ αυτά που τα χρειάζεσαι μετά βίας έναν μήνα το χρόνο). Ίσως πάλι η φιλοδοξία να ανακαινίσω σπίτι με οδήγησε σε τέτοια πνευματική κόπωση, που έκανε και το πνεύμα απρόθυμο και τη σάρκα έτοιμη για 12ωρους ύπνους. Με το έναν ή με τον άλλον τρόπο άφησα για μήνες ορφανό το blogόσπιτο στο οποίο επιστρέφω με πρόθεση να γίνω μόνιμος κάτοικος του.
Σ’ αυτούς τους 5 μήνες μου έγιναν γνωστές, μέχρι πρότινος άγνωστες λέξεις (και ονόματα) όπως Εφραίμ, Δαϊλάκης, συμμετείχα σε καλλιτεχνικά γεγονότα όπως η συναυλία της Μαντόνα (ποιος να μου το ‘λεγε πριν από μερικά χρόνια), αναγκάζομαι να ζω χωρίς το σχόλιο της Μάρας, ενώ πρέπει να προσθέσω άλλο ένα άγχος στα τόσα που με καταδυναστεύουν, αφού οφείλω να αγωνιώ και για το αν θα καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία (πράγμα που δεν μου ακούγεται απαραιτήτως κακό, αλλά όταν σκέφτομαι ότι ο γιάπης μαλακίζεται, εμείς πληρώνουμε το λογαριασμό, εγκαταλείπω ακόμα και τη σκέψη).
Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ο επίμονος Ομπαμισμός που επικρατεί στον πλανήτη και θα κορυφωθεί το Νοέμβριο, όπου αν μας βγει ο «ηλιοκαμένος» θα γιορτάσουμε με μπαλόνια, σερπαντίνες και κομφετί τη νίκη του «σοσιαλίζοντα» φιλελεύθερου. Υπάρχει άλλωστε και το κατάλληλο περιβάλλον αφού μετά την κρατική επιδότηση των χρεών των τραπεζών, πέρα από τον Ατλαντικό έχει επικρατήσει ο υπαρκτός καπιταλισμός.
Τέλος πάντων, ας μην φλυαρήσω άλλο.
Καλώς σας (ξανα)βρήκα!

I'm under construction

Το blog μου κατάφερε να επιμηκύνει τις διακοπές του Πάσχα κατά δύο εβδομάδες τουλάχιστον, αλλά γι αυτό έχω σοβαρή δικαιολογία. Μπήκα στη διαδικασία να ανακαινίσω το σπίτι μου οπότε εδώ και 15 μέρες εντρυφώ στα μπετά, τα πλακάκια, τα είδη υγιεινής και άλλα χρήσιμα. Έμαθα επίσης ότι αυτόν που ασχολείται με τα μπετά τον λένε μπετατζή (αν και αυτό μάλλον το ήξερα), ενώ αντιθέτως αυτόν που τοποθετεί τα πλακάκια τον λένε πλακά και όχι πλακατζή (προφανώς για να μην υπάρχουν παρανοήσεις). Αν εγώ πάλι δεν παρανοήσω μέχρι το τέλος της ανακαίνισης, ελπίζω να τα λέμε συχνότερα (έστω και μεσω της Deutche Telekom, που μπορεί μέχρι να τα ξαναπούμε να έχει αγοράσει και το ακίνητο που διαμένω!)

Καλό Πάσχα!

Το blogoκατάστημα θα παραμείνει κλειστό μέχρι τη Δεύτερη μέρα του Πάσχα, αφού ο μαγαζάτορας θα βρίσκεται στα πάτρια εδάφη, όπου θα εορτάσει παραδοσιακά με σκοπό να επιστρέψει τουλάχιστον 5 κιλά βαρύτερος!
Τα ξαναλέμε αναστημένοι!

Ο Διαιτολόγος της εργατικής τάξης!

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας δεν θυμάται άλλη απασχόληση στη ζωή του από εκείνη του τραπεζίτη. Οι εκθέσεις του όμως για την κατάσταση της οικονομίας είναι εύκολο να του δώσουν τον τίτλο του διαιτολόγου της εργατικής τάξης.
Οι συστάσεις του προς τους μισθωτούς είναι πάντα διαιτητικές, αφού προτείνει γι αυτούς αυξήσεις που τείνουν πάντα στο 2%, όσα και τα λιπαρά στα γιαούρτια που φτιάχνουν σιλουέτα, αν και το ιδανικό του τραπεζίτη θα ήταν το 0%, που και μέση δαχτυλίδι φτιάχνει και λυτρωτικό είναι για την οικονομία.
Ο διοικητής αν και καλοσπουδαγμένος, με μεταπτυχιακά στο London School of Economics, αφήνει σοβαρές υπόνοιες ότι απουσίαζε στα μαθήματα με αντικείμενο τις θεωρίες του Μαρξ ή ακόμα και του Κέινς, προφανώς γιατί αυτά ανήκαν στο εαρινό εξάμηνο, όταν έχουν έξαρση οι αλλεργίες. Κι οι αλλεργίες του Νίκου Γκαργκάνα, ειδικά στον κρατικό παρεμβατισμό, είναι και έντονες και δεδομένες
Η δίαιτα Γκαργκάνα ίσως να έχει τη βάση στα ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία για την όλο και αυξανόμενη παχυσαρκία στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως τάξεων. Ίσως να παίρνει πάνω του μια σταυροφορία για να σώσει την εργατική τάξη από καρδιακά και άλλα προβλήματα, να της διατηρήσει το ιδανικό βάρος ώστε να την κάνει μελλοντικά άτρωτη σε ασθένειες και προβλήματα.
Η σταυροφορία αυτή σε συνδυασμό με το καθόλου εύηχο επώνυμο του διοικητή μπορεί να δημιουργήσει νέες συνήθειες ακόμα και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και γίνουν δημώδεις οι φράσεις : «Φάε το φαί σου (με τα χαμηλά λιπαρά) γιατί θα έρθει να σε πάρει ο Γκαρκάνας». Ή μπορεί, προς τιμήν του, να ονομαστεί «Γκαργκάνα» η ασθένεια που θα πλήττει τους μισθωτούς όταν ακολουθήσουν κατά γράμμα τη δίαιτα του.
Θεωρητικά πάντως, ο Νίκος Γκαργκάνας είναι επικεφαλής της προϊσταμένης αρχής των τραπεζών. Οι τράπεζες όμως, για τον προϊστάμενο τους, μπορούν να εκτρέπονται σε λουκούλλεια γεύματα από τον υπερτοκισμό των δανείων που δίνουν στους μισθωτούς, γιατί προφανώς έχουν καλό μεταβολισμό και εξαιρετικό πεπτικό σύστημα. Ποτέ, μα ποτέ, ο διοικητής δεν θα επιβάλει πρόστιμα ή ποινές στις τράπεζες για καταχρηστικούς όρους ή για σκανδαλώδες γδύσιμο δανειολήπτη. Εκείνο που θα κάνει είναι να τους συστήσει να δίνουν λιγότερα δάνεια στους μισθωτούς, ώστε να μην εκτραπούν από τη δίαιτα τους.
Με οικονομικούς όρους αυτή η δίαιτα λέγεται σφιχτή οικονομική πολιτική και προβλέπει ότι με τους παγωμένους μισθούς, δεν θα τινάξεις τον πληθωρισμό στα ύψη, οπότε η οικονομία θα πάει καλύτερα, η πίτα θα γίνει μεγαλύτερη και στο τέλος θα την μοιραστούν αυτοί που ήδη τρώνε τα μεγαλύτερα κομμάτια της.
Ο Νίκος Γκαργκάνας ονειρεύεται έναν μισθωτό στωικό, υπομονετικό, πειθαρχημένο και γεμάτο ελπίδα. Τον θέλει πιστό στην μακρινή υπόσχεση ότι κάποτε θα υπάρξουν καλύτερες μέρες, με την στωικότητα που περιμένει ένας μουσουλμάνος τη στιγμή που θα απολαμβάνει ποταμούς από μέλι και ρύζι, όταν βέβαια αναληφθεί στους ουρανούς.
Το μόνο ανησυχητικό για τον Διοικητή είναι ότι κλείνετε επί μέρες στο γραφείο του για να εκπονήσει το νέο διαιτητικό πρόγραμμα και χάνει την επαφή του με την αγορά. Είναι μάλλον ο μόνος στη χώρα που δεν βλέπει ακριβότερα τα προϊόντα στη μετά ευρώ εποχή. Είναι χαρακτηριστική (και αξεπέραστη) η δήλωση που είχε κάνει τον Ιούλιο του 2006: «Επειδή κάποιοι έμποροι αύξησαν την τιμή στα ραπανάκια δε σημαίνει ότι υπάρχει ακρίβεια στην αγορά. Για ποια ακρίβεια του ευρώ μιλάμε;».
Το επίσης ανησυχητικό για τον ίδιο είναι ότι αν δώσεις, ως οικονομική εξουσία, ένα γιαούρτι, με χαμηλά λιπαρά, σε έναν μισθωτό στην Ελλάδα, δεν θα έχει τη διάθεση να το φάει. Θα έχει μια ακατανίκητη επιθυμία να το ρίξει!
(Δημοσιεύτηκε στο ένθετο SMS της Sportday την Κυριακή 13/4)

Ένα πικρό Αντί(ο)

Όλα έχουν ένα τέλος. Έστω και αν κάποτε ως έφηβος ή φοιτητής πίστευες ότι αυτό το αυταπόδεικτο δεν αληθεύει. Ένα κομμάτι της πολιτικής μου εκπαίδευσης γύρισε σελίδα να διέκοψε την έντυπη έκδοση του. Το περιοδικό ΑΝΤΙ, που αποτελούσε κάποτε, τις "περιοδικές μας βίβλους" (μαζί με τον Σχολιαστή) έκλεισε. Γράφω αυτές τις λίγες γραμμές όχι με διάθεση νοστολγίας, αλλά με εκείνο το συναίσθημα που λες αντίο σε έναν παλιό φίλο, που φρόντισες πρώτος απ' όλους να ξεχάσεις εσύ.

Ω! ύπουλε Κινέζε!

Ω! ναι. Είμαι σοκαρισμένος. Μέχρι την περασμένη βδομάδα πίστευα ότι υπήρχαν αθλητές που με την κατάποση μίας και μόνον πορτοκαλάδας, σήκωναν (έστω με κάποιο ζόρι) βάρος πέντε ενηλίκων πάνω από το κεφάλι τους. Και τώρα μαθαίνω ότι ΟΧΙ δεν είναι έτσι. Κάποιοι ύποπτοι κινέζοι, από την εξίσου ύποπτη Μαντζουρία έστειλαν στους αθλητές μας μαντζούνια - ντόπες για να τους εκθέσουν στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Και αυτά τα αθώα παιδιά, που πονηριά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους, έφαγαν τα μαντζούνια σας και τώρα κινδυνεύουν να αποκλειστούν από τους Ολυμπιακούς σας… Ω! σατανικοί κινέζοι, που κατακλύσατε τις αγορές μας με προβληματικούς αποχυμωτές για να πάθει σύμπασα η Δύση ηλεκτροπληξία, επιλέξατε τώρα τα τιμημένα μούσκουλα της εθνικής ομάδας άρσης βαρών για να εφαρμόσετε το σατανικό σας σχέδιο.
Εύχομαι σύντομα να γίνετε πλούσιοι, σαν τους δυτικούς και να κατακλύζετε κατά εκατοντάδες εκατομμύρια τις παραλίες μας. Τότε θα πάρουμε την εκδίκηση μας! Θα σας ταΐζουμε χωριάτικες με μεταλλαγμένα αγγούρια, θα σας νοικιάζουμε δωμάτια στα αυθαίρετα μας και θα φροντίσουμε ύπουλα να πέσει η στέγη από ΕΛΕΝΙΤ να σας καταπλακώσει, να ησυχάσουμε…
Κρίμα που, λόγω του αδαμάντινου χαρακτήρος μας, σας παραδώσαμε την ολυμπιακή φλόγα, που από την στιγμή που την πήρατε στα χέρια σας κινδύνευσε να σβήσει ίσαμε 20 φορές, από ακτιβιστές Θιβετιανούς, τους οποίους αποφασίσατε να αφανίσετε πρώτους απ’ όλους
Έχει ο καιρός γυρίσματα! Το έθνος θα νικήσει και πάλι τους εχθρούς του, θα αναδείξει και πάλι περήφανους πρωταθλητές στύβοντας πορτοκάλια Μέρλιν!

Χαλβαδιάζοντας το βέτο!

Την ώρα που σύμπας ο ελληνικός λαός κρατάει την ανάσα του για τα αποτελέσματα της συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η ελληνική κυβέρνηση θα ασκήσει ΒΕΤΟ στην είσοδο του αβάπτιστου βόρειου γείτονα στη συμμαχία, επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά το μεγαλείο του ελληνισμού. Όχι μόνο το όνομα Μακεδονία είναι ελληνικό, αλλά και ο χαλβάς και το Βέτο.
Από το 1936 επιχειρηματίας στη Βέροια προέβλεψε τις εξελίξεις και ονόμασε το χαλβά του βέτο! Ο υπερήφανος χαλβάς διαθέτει και site (δίγλωσσο, ελληνικά- αγγλικά) και είναι το πρώτο αποτέλεσμα του εμφανίζεται στο Google, όταν πληκτρολογήσεις βέτο και κάνεις αναζήτηση στις σελίδες μόνο από Ελλάδα. Εκτός από χαλβά, η επιχείρηση διαθέτει ταχίνι, σιροπιαστά, λουκούμια, βανίλιες, ξηρούς καρπούς και άλλα εκλεκτά

Είμαι ήρωας του '21 (του 2021)

Κάνοντας μια αναδρομή σ' αυτά που διδάχθηκα στο σχολείο, σ' αυτά που αναμένει το έθνος από μένα και σ' αυτά που οφείλω εγώ στο έθνος, αποφάσισα να γίνω ήρωας του '21 που έρχεται. Αφού θα έχω καταφέρει να επιβιώσω μέχρι τότε και συνταξιούχος ακόμα δεν θα είμαι, λέω να σηκώσω το λάβαρο της εξέγερσης ( που θα το στείλω με ταχύτητες DSL να λάμπει στον ουρανό), να βρω και έναν από τους νέους και "προοδευτικούς" ιεράρχες για να τον έχω στο πλάι μου να με ευλογήσει, να μαζέψω 10-20 δίμετρα παλληκάρια και να αρχίσω τις επιθέσεις σε αγάδες και κοτζαμπάσηδες.
Θα δώσω στον Βασίλειο Κωστέτσο να μου ράψει τη φουστανέλα για να έχω στο πλευρό μου και όλες τις νοικοκυρές των πρωινάδικων, θα δώσω το γραφείο Τύπου στον Νίκο Χατζηνικολάου ώστε να υπονομεύσω από τα μέσα το κατεστημένο, θα ντύσω τον Παναγιώτη Ψωμιάδη Παύλο Μελά και θα τον στείλω να εξοντώσει με δηλώσεις του τους εχθρούς του έθνους και καβάλα στο virtual άλογο μου θα ροβολήσω για να κατακτήσω τα στενά του Ψυρρή (τα νέα Δερβενάκια). Μέχρι το 2050 φιλοδοξώ να δω τον ανδριάντα μου στο πάρκο των Αμπελοκήπων, εκεί που βρίσκεται σήμερα το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ταλαιπωρημένο από τις κουτσουλιές των περιστεριών, που θα ταίζονται καθ' εκάστην με μεταλλαγμένα ψίχουλα από το ψωμί του μέλλοντος.
Τέλος θα αναθεσω στον μουσικοσυνθέτη Φοίβο τη σύνθεση του νέου Ύμνου εις την ματαιοδοξίαν, τον οποίο θα παιανίζει η μπάντα των Χάκερ, όταν θα καταθέτει στεφάνι στον ανδριάντα μου ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξης Τσίπρας
Ζήτω το Έθνος!

Απ- ασφάλισα!

Τώρα που το ασφαλιστικό ψηφίστηκε και καταλάγιασε – προς το παρόν μάλλον- ο κουρνιαχτός, έχω μερικά αφελή ερωτήματα, εγώ ο προνομιούχος- κατά Λαζόπουλο- ασφαλισμένος δημοσιογράφος, που κινδυνεύω να γίνω πρότυπο διαδοχικής ασφάλισης, αφού έχω ασφαλιστεί, μέχρι σήμερα, σε 4 ταμεία κι έχω άλλα 25 χρόνια δουλειάς μες το νερό.
Αυτό που αναρωτιέμαι εδώ και μήνες είναι το που βρίσκεται για τον περισσότερο κόσμο το θέμα στο ασφαλιστικό. Για τους περισσότερους δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα αφού στο ΙΚΑ ήταν ασφαλισμένοι, στο ΙΚΑ παραμένουν. Αυτοί, που είναι πάνω από 3 εκατομμύρια, παίρνουν τους χαμηλότερους μισθούς, έχουν- και είχαν όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 65 χρόνια και γνωρίζουν καθημερινά το μεγαλείο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Προφανώς το θέμα της συζήτησης δεν ήταν γι αυτούς. Δεν ήταν για τους αγρότες. Δεν ήταν για τους μικροεπαγγελματίες, αφού η ενοποίηση στα ταμεία τους έχει γίνει εδώ και καιρό. Άρα η συζήτηση γίνεται για τους δημοσίους υπαλλήλους και για την ακρίβεια για τα ταμεία κάποιων απ’ αυτούς. Θα μου πεις, θα αρχίσεις τώρα τη συζήτηση για τους ράθυμους δημοσίους και άλλα «δεξιά» επιχειρήματα, που διασπούν την εργατική τάξη και αβαντάρουν τις κυβερνητικές επιλογές; Θα την αρχίσω ακόμα και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ συνοδοιπόρος της μεγαλοαστικής τάξης!
Πρώτον, όταν ο σύντροφος Κάρολος Μαρξ έκανε λόγο για εργατική τάξη δεν είχε υπόψη του ένα παιδάκι με προβλήματα επαγγελματικού προσανατολισμού, που ο πατέρας του είχε κολλητιλίκια με βουλευτή, έχωνε από την πίσω πόρτα το παιδάκι στο δημόσιο, στη συνέχεια το παιδάκι, μάθαινε εξαντλητικά πασιέντζα επί 15-25 χρόνια, έβγαινε στην σύνταξη, το δημόσιο του έχωνε κάποια εκατομμυριόπουλα εφάπαξ και μία σύνταξη για καμιά 30αριά χρόνια για να έχει καλά γεράματα. Πριν βγει στη σύνταξη μάλιστα έχωνε και το δικό του παιδάκι στο ίδιο «μαγαζί» για να μη χαλάσει η οικογενειακή παράδοση. Αυτός είναι ο κανόνας της «εργατικής τάξης» στο Δημόσιο, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και εμείς οι «αριστεροί» ζητάμε από την υπόλοιπη την κανονική εργατική τάξη, που γαμιέται ολημερίς και ολονυχτίς για 650 ευρώ, επί 40 χρόνια, που δεν «προβλέπονται» γι αυτήν ούτε κάποιες βασικές ιατρικές παροχές, να σταθεί αλληλέγγυα στον παραπάνω «εργάτη» του Δημοσίου, που όταν ο κανονικός εργάτης βρεθεί στην υπηρεσία του, χάνοντας πολλές φορές και το μεροκάματο, τον αντιμετωπίζει σαν παρείσακτο βρωμιάρη σε κοσμική εκδήλωση.
Για σταθείτε ρε σύντροφοι! Τι κοινωνική ανάλυση είναι αυτή, που με έχει κάνει να σκέφτομαι να αρχίσω τις επισκέψεις σε ψυχαναλυτή; Αυτός είναι ο πολίτης που ονειρευόμαστε; Αυτός που οι συνδικαλιστές του βρίσκονταν πάντα πιο κοντά στην πολιτική εξουσία, καβάντζωσε 5 παροχές, γράφοντας επί χρόνια τους υπόλοιπους στα καλοθρεμμένα αρχίδια του και τώρα ζητάει να γίνουν όλοι ένα σώμα, μια ψυχή για να συνεχίζει να διαλέγει σκελετούς γυαλιών ακόμα και για τα ανίψια του (παροχή του ταμείου του) τη στιγμή που ο όλος χρειάζεται ιατρική φροντίδα για δερματική πάθηση και του λένε ότι τα φάρμακα αυτά υπάγονται στα καλλυντικά και δεν χορηγούνται; (Πραγματικό περιστατικό)
Έπειτα αυτό το στιλάκι του τσαμπουκο-συνδικαλιστή – παλιός γνώριμος από τη δεκαετία του 80- που με ύφος διοικητή ρωμαϊκής επαρχίας δηλώνει αγωνιστής της εργατικής τάξης, τη στιγμή που έχει ξεχάσει από πότε έχει να δουλέψει, μας αρέσει; Είναι ο λαϊκός αγωνιστής που ονειρευόμαστε; Ή είναι αυτός που το εφάπαξ του θα το πάρει ως βουλευτής γιατί για κει έχει βάλει, συνήθως, πλώρη και θα ψηφίζει τροπολογίες για κάποιο ασφαλιστικό του μέλλοντος;
Είμαστε όλοι σ’ αυτό το σκηνικό ένα; Ανήκουμε όλοι στην ίδια τάξη; Έχετε πάει σε συγκέντρωση της ΓΣΕΕ για το ασφαλιστικό όπου συμμετέχουν και «αγωνιστές» πρώην υπουργοί, υπεύθυνοι για το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στο Χρηματιστήριο, που τώρα ανακάλυψαν τους εργατικούς αγώνες; Εγώ με το ζόρι συγκράτησα τον εαυτό μου από την «εκτροπή» στην συγκέντρωση της ΕΣΗΕΑ, όπου έπρεπε να πορευτώ χέρι- χέρι με κάποια λαμόγια, κάποιους τρόφιμους της εξουσίας, απλώς γιατί έτυχε να ασφαλιζόμαστε στο ίδιο ταμείο.
Θα μου πεις μην πας εκεί. Πήγαινε στην άλλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Τώρα δέσαμε! Οι κλασσικοί ενωτικοί τύποι! Που αν δεν το παίξουν νταβατζήδες της εργατικής τάξης το θεωρούν ιδεολογική απόκλιση!
Ναι. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έκαναν τρελό πλιάτσικό στα λεφτά των ασφαλισμένων. Ναι πρέπει να απολογηθούν και κάποιοι να ζήσουν και τη θαλπωρή του σωφρονιστικού συστήματος. Ναι, όλες οι ρυθμίσει για το ασφαλιστικό γίνονται πρόχειρα και αποσπασματικά, χωρίς αναλογιστικές μελέτες. Ναι η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική, αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι βιομήχανοι και οι εργάτες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση είναι πιο πολύπλοκη. Τα ίδια αντιμετωπίζουν και στην Ευρώπη. Στη Γαλλία για παράδειγμα υπάρχουν «αριστεροί» θεωρούν ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά οι αποκλεισμένοι των προαστίων και οι εργαζόμενοι στις μεταφορές με τις συντάξεις των 2500 ευρώ στα 50. Και φυσικά κοιμούνται τον ύπνο τον βαθύ, γιατί τέτοιο «πάντρεμα» είναι αδύνατο να γίνει
Δεν ξέρω πότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε και να αναλύουμε αυτά που συμβαίνουν με τα δεδομένα και τις αυταπάτες του 20ου αιώνα
Άλλοι θέλουν να ζήσουν στο 1968, άλλοι το 74, άλλοι τη δεκαετία του χτισίματος νεόπλουτων του 80, άλλοι τη χρυσή δεκαετία του ’90 με το σοφό σαρδαμάρχοντα Σημίτη, όπου οι εργολάβοι έκαναν πάρτυ καθ’ εκάστη.
Θέλει κανείς να ζήσει στον 21ο αιώνα ή όση ζωή μας απομένει σ’ αυτόν τον αιώνα θα την ζήσουμε με «αγωνιστικά» reunion party, ώσπου να φανεί κατά το 2050 κανένας «πάνσοφος» πολιτικός σωτήρας, που θα κάνει τα πλήθη να παραληρούν όταν θα διαπιστώσει – ανακαλύπτοντας την πυρίτιδα- ότι οι εποχές άλλαξαν;

Το βασίλειο μου για έναν καφέ!

Οι «σύντομοι» καφέδες στο κέντρο της πόλης είναι μία από τις συνήθειες που αρνούμαι να εγκαταλείψω από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά παρά τις τραυματικές εμπειρίες με τις οποίες έχει εμπλουτιστεί αυτή η εμπειρία. Έχω μάλιστα λαμπρόν παρελθόν αφού άσκησα το άθλημα σε πλείστες όσες πλατείες και στενοσόκακα,. Εξάρχεια, Ν. Σμύρνη, Χαλάνδρι, Μαρούσι, Πειραιάς, ακόμα και στο ένδοξο μεγαλοαστικό Κολωνάκι, όπου για δεκαετίες η εμμηνόπαυση απολαμβάνει τον ελληνικό της στα στοιχισμένα τραπεζάκια ή παπαρολογεί με ύφος σημαίνοντος προσώπου στο άβολο Ντα Κάπο.
Οι συνήθειες του καφέ όμως έχουν αλλάξει και έχουν αποσυντονίσει το νευρικό μου σύστημα το οποίο έφερνα πάντα σε λογαριασμό με ένα διπλό εσπρέσσο. Τον εσπρέσσο δεν το έπινα πάντα, αφού διετέλεσα κι εγώ, επί σειρά ετών εραστής του παραδοσιακού φραπόγαλου, στο οποίο επανέρχομαι συχνά πυκνά, όταν χτυπούν την πόρτα οι θύμησες (αριστερός ποιητικός λόγος) της νιότης μου.
Η βασική αλλαγή των τελευταίων ετών είναι τα Σταρμπακς, τα οποία τείνουν να φτάσουν τον αριθμό των περιπτέρων και προσφέρουν χιλιάδες εναλλακτικές εκτός από κανονικό καφέ. Είναι σελφ – σερβις (αυτά και το Ντα Κάπο) και τιμούν όσο κανένα άλλο τους μη καπνιστές. Κάθε φορά που καλούμαι να πιω ρόφημα στην εν λόγω σειρά ροφημάτων, κάτω από τη σόμπα εξωτερικού χώρου (ως καπνιστής κάθομαι έξω) έχω μια ακατανίκητη διάθεση να φωνάξω «Φονιάδες του καφέ, Αμερικάνοι» κάνοντας παράλληλα στην παρέα μου μια ενδελεχή ανάλυση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Αλλά και εκτός της αμερικάνικης αλυσίδος, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Εκατοντάδες συμπαθείς μετανάστες - μικροπωλητές πραγματοποιούν αθόρυβες εφορμήσεις στα τραπέζια, ανά δίλεπτο περίπου, γεγονός που υπονομεύει τη διάθεση σου να επικοινωνήσεις με τον συνδαιτυμόνα σου. Λουλούδια, μπρελόκ και κυρίως CD και DVD φυτρώνουν από το πουθενά στο ύψος της μύτης σου. Δεν ξέρω αν η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική, τη συζήτηση τη σκοτώνει σίγουρα.
Κατά τραγική σύμπτωση έχεις επιλέξει να πιεις τον καφέ σου την ώρα που η συμπαθής και χαρίεσσα (κατά τον Εμπειρίκο) γκαρσόνα σχολάει, οπότε πλησιάζει στο διάστημα που οι πλανόδιοι μετρούν τις εισπράξεις και σου πετάει το τετριμμένο : «Μήπως μπορείτε να με πληρώσετε». Φυσικά και πληρώνεις με soundtrack τα εκατοντάδες σπαστικά ringtones που δοκιμάζει σαδιστικά η διπλανή παρέα των εφήβων, που εορτάζει την απόκτηση του νέου Nokia, με κάμερα, μπλου τουθ, τοστιέρα και ηλεκτρική βούρτσα για ίσιωμα φράντζας Emo.
Αφού έχεις πληρώσει 5 ευρώ (4,20 συν 0,80 μπουρμπουάρ για να μη σε πουν και γύφτο) για τον καφέ που δεν ήπιες αποφασίζεις να επιστρέψεις στην οικία σου και να δοκιμάσεις την παραδοσιακή φραπεδιά που ποτέ δεν σε πρόδωσε. Παρά το γεγονός όμως ότι σουπερ- μάρκετ πήγες χθες, καφέ δεν πήρες και έτσι αποφασίζεις να βολευτείς με το φακελάκι δώρο από κυριακάτικη εφημερίδα! Το προϊόν όμως είναι νέο και δοκιμάζεται στον δικό μου ουρανίσκο και στο δικό μου στομάχι με ελάχιστη επιτυχία. Τα νεύρα μου βρίσκονται σε κρίσιμη φάση και να φανταστείς ότι δεν ήπια έναν καφέ ολόκληρο.

Η διαχρονική Ελλάδα!

Ανακαλώντας μνήμες από ένδοξο παρελθόν της ελληνικής τηλεόρασης, θυμήθηκα τη μαγική λέξη "αμωνιαζόλ" που στοίχειωσε την παιδική μου ηλικία, καθώς δεν μπορούσα να ανακαλύψω την ακριβή σημασία της, αν και ως άριστος μαθητής κατανοούσα ότι η ρίζα της είναι σαφώς η αμμωνία. Ξαναβλέποντας το αξεπέραστο διαφημιστικό σποτ διαπίστωσα, ώριμος πλέον ότι:
1. Οι στρατιωτικές μπάντες στην Ελλάδα ήταν πάντα έτοιμες να αντιμετωπίσουν φυσικές καταστροφές (εν προκειμένω τον άσπρο σίφουνα)
2. Ένας από τους μουσικούς είναι εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες, αφού ρίχνει, χωρίς ενοχές, μια γενναία μυτιά, στον άσπρο σίφουνα
3. Ότι τα καθαριστικά στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, κυκλοφορούν και σε άρωμα πεύκου και σε άρωμα λεμονιού.
Είμαι επίσης ευτυχής διότι το πρόγραμμα που περιλαμβάνει τη διαφήμιση εκπέμπεται από την ERT sat ώστε όλος ο πλανήτης να γίνει κοινωνός των μεγάλων αρετών του γένους!

Συνδικαλισμός του Κώλου!

Και ξαφνικά έπρεπε να μιλήσει ο Λάκης Λαζόπουλος στο show του για να ανακαλύψει αυτή η χώρα ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που συναλλάσσονται με την εξουσία (πολιτική, οικονομική ή όποια άλλη διασφαλίζει θέσεις και φράγκα). Έπρεπε να μιλήσει επώνυμος με θεαματικότητα για να ανακαλύψουμε την προνομιακή μεταχείριση του ταμείου των δημοσιογράφων από την κυβέρνηση, που έμεινε μόνο και έρημο (και πλούσιο) σε αντίθεση με τους υπόλοιπους «ενοποιημένους».
Έπρεπε να μιλήσει ο «σοφός Λάκης» για να μάθουμε ότι η δημοσιογραφική κλίκα άφησε απ’ έξω τους τεχνικούς της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, που για τους δημογέροντες της ΕΣΗΕΑ δεν κάνουν ρεπορτάζ, δεν ξενυχτάνε, δεν ανέχονται τις παραξενιές των ψωνισμένων ρεπόρτερ! Ο ανεκδιήγητος κ. Τσαλαπάτης, του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ μάλιστα βγαίνοντας σε τηλεοπτικό παραθύρι, ξεστόμισε το εξής απίθανο : «σήμερα η κυρία Πετραλιά είπε ότι θα ενταχθούν στο ταμείο και οι τεχνικοί, ένα ακόμα δώρο στους εργοδότες»!!! Ώστε το να έχουν τα ίδια ασφαλιστικά δικαιώματα με τους δημοσιογράφους οι τεχνικοί είναι δώρο στους εργοδότες κομαντάντε Τσαλαπάτη;
Όλη αυτή η υποκρισία των δημογερόντων της ΕΣΗΕΑ θα πρέπει να σταματήσει. Κάποτε το μαγαζί ήταν club που δεν δεχόταν ως μέλη κυρίως τους αριστερούς (εκτός αν είχαν διατελέσει γκόμενες διευθυντή ή εκδότη), άφησε (και αφήνει) επί χρόνια εκατοντάδες δημοσιογράφους να φεσώνονται με ΤΕΒΕ λόγω της φάμπρικας των δελτίων παροχής υπηρεσιών, κάνει μονίμως τα στραβά μάτια στην άμισθη εργασία των νέων δημοσιογράφων, βγάζει αστείες ανακοινώσεις όπου εκφράζει οργή, θλίψη και άλλα επαναστατικά, αλλά από δράση, τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω, κηρύσσει δίωρες στάσεις εργασίας που μπορούν να κριθούν μόνο με τη φράση «του κώλου τα εννιάμερα».
Αι σιχτίρ επιτέλους συνδικαλιστές της συμφοράς, που κάποιοι από σας έχετε χάσει το λογαριασμό από πόσα γραφεία Τύπου πληρώνεστε, άλλοι αγωνιάτε για το πάγιο αίτημα του κλάδου να έχει δωρεάν είσοδο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, άλλοι έχετε γίνει κωλομεγλυφάτοι της εκάστοτε εξουσίας, που σας καλεί στα πάρτυ της Προεδρίας για να μετρήσει πιο εύκολα τους υπηκόους της.
Ευτυχώς δεν έχω βγάλει ταυτότητα στην ΕΣΗΕΑ για να μην μπω στον κόπο να πάω να την παραδώσω!

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι του Andreas Feininger

Dear Buster!!!

Αντί για καλημέρα μια μικρή δόση από τον αγαπημένο μου Buster Keaton, που ήταν ίσως ο πρώτος που απέδειξε ότι στον κινηματογράφο τίποτα δεν είναι αδύνατο

Μακεδονομάχοι και Ζορο- άστρες

Όπως ίσως θα προσέξατε στο βιογραφικό μου αναφέρω – με πόνο ψυχής- ότι λόγω της μετανάστευσης μου στην Αθήνα δεν συμμετείχα στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, η οποία τότε ήταν μία και ήταν ελληνική και όποιος είχε διαφορετική άποψη είχε έτοιμη μία θέση στην κόλαση μαζί με αλλόθρησκους που θα τον ανασκολόπιζαν εις τους αιώνες των αιώνων.
Σύσσωμη – τότε- η πολιτική ηγεσία ύψωσε το – χαμηλό ούτως ή άλλως – ανάστημα της και δήλωσε ότι δεν θα δεχθεί όνομα που θα περιλαμβάνει, έστω ως συνθετικό, το όνομα Μακεδονία. Πέρασαν κάμποσα χρονάκια και η αβάφτιστη γειτόνισσα αποκαλείται απ’ όλους Μακεδονία σκέτο και παίρνοντας αέρα από την υπερήφανη ελληνική εξωτερική πολιτική ονειρεύεται μεγάλες Μακεδονίες που φτάνουν περίπου μέχρι τα βόρεια προάστια της Αττικής.
Η πολιτική ηγεσία πλέον ανακάλυψε τον ρεαλισμό που της έλειπε και τώρα διαπραγματεύεται ανώδυνους προσδιορισμούς όπως Άνω , Κάτω, έξω δεξιά, αριστερά όπως μπαίνουμε, κέντρο- απόκεντρο και άλλα χαριτωμένα…
Αυτό που δεν άλλαξε είναι οι «πάνσοφες» παρεμβάσεις του Μίκη Θεοδωράκη, που ανέκραξε και πάλι «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και σε μια παραληρηματική ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης στα Βαλκάνια, πρότεινε να κλείσουμε τα σύνορα στο άτακτο κρατίδιο. Κι αν Θεοδωράκης έχει μια ιστορία στην πλάτη που μας κάνει ανεκτικούς στην ασυνάρτητη πολιτική του σκέψη των τελευταίων 30 χρόνων, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους συμπατριώτες μου Μακεδονομάχους, που αυτή τη φορά υπερασπίστηκαν τα δίκια του τόπου με τη μάσκα του Ζορό!!!
Ο επικίνδυνα γραφικός Ψωμιάδης ο μονογενής, σήκωσε τη σημαία του αγώνα φορώντας τη στολή και τη μάσκα του Ζορό και αφού το Τριώδιο δεν έχει κλείσει ακόμα περιμένω το επόμενο Σαββατοκύριακο νέο αγωνιστικό παρόν από τον Ψωμιάδη - Λούκυ Λουκ, που ιππεύοντας τη Ντόλυ – Βουκεφάλα θα καταφέρει καίριο πλήγμα στους οχθρούς του έθνους, όπου γης.
Τώρα πλέον μπορώ να ελπίζω βάσιμα ότι όταν προσερχόμαστε στα διπλωματικά τραπέζια η διεθνής κοινότητα θα μας αντιμετωπίζει με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζουμε κι εμείς τα θέματα μας
Ζήτω το Έθνος!

Η θεωρία της ...τηλεξέλιξης

Το ανθρώπινο είδος κάνει ως συνήθως άλματα! (Thanks Svet)

Σάββατο βράδυ - Κυριακή ξημερώματα

Η έξοδος των απελπισμένων της καθημερινότητας, βράδυ Σαββάτου, με δανεικά αυτοκίνητα, ανάμεσα σε φλύαρες κόρνες και φιλοδωρήματα στους παρκαδόρους των πεζοδρομίων.
Οι ψηλοτάκουνες γόβες ακροβατούν στις φθαρμένες δημοτικές πλάκες, πριν επιστρέψουν για εβδομαδιαία ανάπαυση σε σουηδικά έπιπλα με ντιζάιν δυσανάλογο της τιμής τους.
Φορέματα που προσκαλούν μάταια την άνοιξη σε κουρασμένους ώμους προκαλούν αναίτιες στύσεις, κάτω από τζην ξεβαμμένα…
Λίγα μέτρα από τους πάγκους των εφημερίδων, τα αλάρμ των αυτοκινήτων κάνουν γιορτινή την αγορά των DVD που συγκατοικούν αναγκαστικά με έντυπα, στα σελοφάν της εκδοτικής ευημερίας.
Γόπες τσιγάρων στα μαυρισμένα ρείθρα περιμένουν το νυσταγμένο βλέμμα των οδοκαθαριστών το πρωί της Δευτέρας.
Οι πλατείες φωτίζονται από τις πινακίδες των αλυσίδων που πωλούν αποψυγμένες πίτες, τα αντίδοτα στα αλκοολούχα με εικόνες από τα highlands και το Tennessee και περιεχόμενο από συνοικιακά αποστακτήρια.
Τρεις μετανάστες με τα χείλη σφιγμένα περιμένουν το πρώτο λεωφορείο της ημέρας και τραγουδούν από μέσα τους ένα παιδικό τραγούδι, από το οποίο τους χωρίζουν δεκάδες χρόνια και χιλιάδες χιλιόμετρα.
Μια ψηφιακή πινακίδα έξω από φαρμακείο, εναλλάσσει ακούραστα την ώρα με τη θερμοκρασία
Είναι αργά (ή νωρίς;) και αρχίζω να κρυώνω…
«Έχεις τα κλειδιά μαζί σου;»

Δευτέρα - Παρασκευή 6-8 το απόγευμα στον City 99,5!

Από την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου ξαναπαίρνω τον αέρα μου στα ερτζιανά, αλλά σε νέο κατάστημα. Πάρτε μια γεύση στον City 99,5 Δευτέρα - Παρασκευή 6-8 το απόγευμα! Ο σταθμός δεν είναι ακόμα γνωστός σε όλους, αλλά σας βεβαιώνω ότι με την διαφημιστική καμπάνια που ξεκινά, θα πρέπει να έχετε φύγει από τη χώρα για να μην τον πάρετε χαμπάρι! Όσοι πιστοί- και άπιστοι επίσης- προσέλθετε!

Αλατίστε με!

Χιόνισε λοιπόν! Χαρά μεγάλη κάναμε, αφού εμείς οι μεσογειακοί είμαστε στερημένοι από τέτοια φαινόμενα, έχοντας ως βασικό μας μότο το «ζήσε το μύθο σου» που σε απλά ελληνικά σημαίνει «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Για δύο τρεις μέρες θα ζήσουμε διαφορετικά: Πρώτον και καλύτερον, δεν θα πάμε στις δουλειές μας, δεύτερον και αναζωογονητικό θα παίξουμε χιονοπόλεμο, τρίτον θα περπατήσουμε στους δρόμους της πόλης σαν συγκαμένοι και οι μισοί θα καταλήξουμε στο ΚΑΤ από την απότομη πτώση, τέταρτο θα καταγγείλουμε τον κρατικό μηχανισμό για την αδράνεια του, γιατί είμαστε και πολιτικά όντα.
Ανοίγω την τηλεόραση και οι ζωντανές συνδέσεις δεν είναι και τόσο ζωντανές, αφού δείχνουν άδειους παγωμένους δρόμους, όπου οι «υπηρεσίες» ρίχνουν αλάτι, τόσο αλάτι που μετριέται σε χιλιάδες τόνους. Κάποιοι τολμηροί με τζιπ – τα οποία σύντομα θα τους τα κατάσχουν γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν τις δόσεις- κυκλοφορούν στους δρόμους. Όταν μάλιστα το τετρακίνητο είναι Cayen το σκηνικό συνιστά γαστρονομική πρόταση, αφού το Cayen εκτός από «τζιπούρα» είναι και καφτερό πιπέρι, το οποίο σε συνδυασμό με το νομαρχιακό αλάτι κάνει το οδόστρωμα delicatessen!
Σκέφτομαι δε, να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να απλώσω στους αλατισμένους δρόμους μερικούς βακαλάους, για να τους έχω έτοιμους παστούς του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου, όπου το έθιμο επιτάσσει βρώσιν ιχθύος!
Στα τηλεοπτικά παραθύρια ΥΠΕΧΩΔΕ και Νομάρχες μαλώνουν για το ποιοι δρόμοι ανήκουν σε ποιόν, ποιος πρέπει να ρίχνει πού, το αλάτι ποιανού και αναρωτιέμαι γατί 187 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, όλοι πιστεύουν ότι αυτός ο τόπος είναι δικός τους, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο κανείς δεν θέλει τους δρόμους του.
Κλείνω την τηλεόραση γιατί βαρέθηκα να βλέπω το χιονισμένο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας και αρματώνομαι για την πρώτη επικίνδυνη αποστολή της ημέρας: Θα βγω έξω να πάρω ψωμί! Έχω βέβαια και μια ανησυχία σε τι τιμή θα πωλείται λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών…

Κάποτε ...στο Περού!

Ο φίλος Γιάννης μου θύμισε πάλι το ταξίδι που κάναμε μαζί πριν απο αρκετά χρόνια στο Περού, όπου κάποια στιγμή, είμαι σίγουρος, θα ξαναβρεθούμε. Ρίξε μια ματιά στο blog του

Φίλοι …διαρκείας!

Προχθές μιλήσαμε μετά από καιρό με τον Γιώργο, πολύτιμο φίλο από τη Θεσσαλονίκη… Μαζί οργώσαμε την παραλία της, ονειρευτήκαμε ότι μπορεί να ονειρευτεί κάποιος σαν έφηβος, κάναμε σχέδια για το μέλλον… Το μεγαλύτερο κομμάτι απ’ αυτό το μέλλον το ζούμε ήδη. Οι προβλέψεις δεν ήταν φυσικά ακριβείς αλλά τι σημασία έχει… Ο Γιώργος παρέμεινε το παιδί που ονειρεύεται και επιμένει ότι ονειρεύεται να το πραγματοποιεί ή να προσπαθεί τουλάχιστον να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά.
Η ζωή πολλές φορές σε απομακρύνει από ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες κάθε μέρα να αλλάζεις τον κόσμο. Αλλά ακόμα και αν η φυσική επαφή έχει μειωθεί ξέρεις ότι όταν βρεθείς, θα ξαναρχίσεις την κουβέντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αφού δεν αλλάξαμε – ή αλλάξαμε λίγο- εμείς φίλε Γιώργο, κάποια στιγμή να μου το θυμηθείς, ίσως να αλλάξουμε τον κόσμο…

Ζωγράφισε!!!

Για να μάθεις να κάνεις υπομονή μέχρι το τέλος!

Αλληλούια!!!

Τις τελευταίες μέρες όφειλα να είμαι χαμηλών τόνων. Σχεδόν στενοχωρημένος. Η χώρα βρισκόταν σε εθνικό πένθος για το θάνατο ενός ανθρώπου που δημιούργησε οπαδούς και φίλους με τέτοια ένταση, όσο κανένας άλλος στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας. Όφειλα να δείξω σεβασμό μπροστά στο θάνατο, γιατί οι περισσότεροι σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι αμήχανοι απέναντι στο θάνατο, δεν έχουν τα κότσια να τον λοιδορήσουν, να τον υπονομεύσουν, οπότε το βολικότερο είναι να σωπαίνουν και να βρίσκονται σε μια θλίψη – ακόμα και αν αυτή είναι προσχηματική. Δέχθηκα διάφορα μηνύματα και τηλεφωνήματα στο σταθμό που στεγάζει την εκπομπή μου, τόσο αντιφατικά, όσο και ο εκλιπών ιεράρχης. Άλλοι – οι λιγότεροι- ήθελαν περισσότερο σεβασμό (περισσότερη αναγκαστική θλίψη), άλλοι δήλωναν ότι το θέμα δεν τους αφορά, ενώ κάποιοι (ακόμα λιγότεροι) έβριζαν τον ιεράρχη, τον κιλλίβαντα του πυροβόλου όπλου, θεούς και δαίμονες, εμένα, το σύστημα, το σταθμό που δουλεύω, τους σταθμούς του μετρό… Οι τελευταίοι είναι αυτοί που ενοχλούν εδώ και χρόνια την αισθητική μου γράφοντας με σπρέι «Σκατά στο κράτος», Σκατά στο σύστημα, Θάνατος στον τάδε, θάνατος στον δείνα, πάνω στον τοίχο ενός νεοκλασικού που μόλις ανακαινίστηκε. Είναι αυτοί που έχουν καθηλώσει την πολιτική τους σκέψη και την πρακτική τους στα κλισέ μιας συμπεριφοράς 14χρονου που δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα του και δεν ξέρει πώς να κάνει δημιουργική την οργή του.
Ήμουν στον αέρα την ώρα που η πομπή έφευγε από την Μητρόπολη και διέσχιζε το κέντρο της πόλης, απλώνοντας εκεί όλο το ματαιόδοξο σκηνικό που στήνεται πάντα στις κηδείες των επωνύμων και των ανθρώπων της εξουσίας. Κραυγαλέες τελετές, στρατός, πολιτικοί, ιεράρχες και κόσμος που «αποχαιρετά» αυτόν που έδωσε ένα άλλο επικοινωνιακό προφίλ στις προκαταλήψεις του, στις δεισιδαιμονίες και στα εθνικιστικά του απωθημένα. Ο Χριστόδουλος ήρθε γιατί τον κάλεσε η εποχή του. Χαρισματικός στο επίπεδο της επικοινωνίας, βρήκε την χαραμάδα στις ρωγμές που άφησαν πίσω τους οι αυταπάτες του 20ου αιώνα και έκανε εύκολα παιχνίδι. Βρήκε ανασφαλείς νέους που ήθελαν «να πιστέψουν κάπου» και πίστεψαν σε μια πιο στυλάτη οπισθοδρόμηση. Βρήκε ανασφαλείς μεσήλικες και ηλικιωμένους που ήθελαν όσο ποτέ να πιστέψουν ότι απειλούνται από ύπουλους εχθρούς, όπως η Γαλλική Επανάσταση, το κοσμικό κράτος και ότι κατέκτησε ο δυτικός πολιτισμός εδώ και 300 χρόνια.
Στο ενδιάμεσο αυτών των σκέψεων έπρεπε να μάθω εκκλησιαστική ορολογία: Εκοιμήθη, μακαριστός κλπ. Ο φίλος μου ο Μάκης μου έλεγε ότι αυτό το μακαριστός του θυμίζει τρόπο μαγειρέματος και δεν είχε άδικο. Πριν προλάβω να διατυπώσω οποιαδήποτε σκέψη τα μαγειρέματα της διαδοχής είχαν αρχίσει.
Άλλος ένας Μακαριώτατος (οι περισσότερες προσφωνήσεις στην Εκκλησία είναι στον υπερθετικό για να μας θυμίζουν πάντα την ματαιοδοξία της εξουσίας) θα έρθει για να δώσει το στίγμα του και να υπερασπιστεί το κοσμικό κουστούμι του Ιερατείου, που θα φυλάει ως κόρη οφθαλμού τις προκαταλήψεις (που θα τις ονομάζει πάντα παραδόσεις) και θα κάνει μπίζνες με ακίνητες περιουσίες και κοινοτικά πακέτα. Θα κάνει φυσικά και κηρύγματα από άμβωνος για τη μετά θάνατο ζωή και πώς αυτή μπορεί να εκφυλίσει την προ θάνατο ζωή σε ένα ανιαρό τεστ επιτηδευμένης σεμνότητας. Ίσως, στο ενδιάμεσο, να πέφτουν και κάποια ανέκδοτα με τον Τοτό για να γίνεται πιο ανάλαφρη η εμμονή στο παρελθόντα χρόνο. Αμήν!

Dylan Thomas on my mind...

Η αϋπνία των τελευταίων ημερών δεν δικαιολογείται από τίποτα. Αυτές οι αϋπνίες όμως σε φέρνουν πολλά βράδια κοντά σε παλιά βιβλία, ξεχασμένα βινύλια ή σε ένα παλιό εισιτήριο αεροπλάνου, που έμεινε σοφά κρυμμένο ανάμεσα σε φορολογικές δηλώσεις και κιτρισμένες ειδοποιήσεις τελών κυκλοφορίας.
Προχθές η "ανασκαφή" έφερε στο φως κάποια βινύλια του Louis Tillett, που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι χάθηκε κάπου ανάμεσα σε αλκοολούχα αδιέξοδα ή στο απύθμενο βαρέλι της δημιουργικής στειρότητας. Άκουσα ξανά τη δική του εκδοχή του "Do not go gentle into that good night" του Dylan Thomas. Μια από τις χιλιάδες αφορμές για να το ξαναδιαβάσεις

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Δευτέρα- Παρασκευή 10-12 π.μ. στον RED 96.3

Από τις 21 Ιανουαρίου ο ιδιοκτήτης του blogοκαταστήματος απέκτησε δική του ραδιοφωνική στέγη! Για την ακρίβεια βρίσκεται δύο ώρες περισσότερες στο στούντιο από τις 10 μέχρι τις 12 το πρωί στον RED 96.3! Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Η μαύρη μας η τύφλα...

Επειδή μας περιμένει βαρύ αθλητικό έτος με Euro, Ολυμπιάδες και αλλά τέτοια πανηγυρικά...

Το κύκνειο- συγγραφικό- άσμα του Ν.Νικολαϊδη

Η πιο αιρετική μορφή του ελληνικού κινηματογράφου, ο Νίκος Νικολαϊδης, έφυγε πρόσφατα, αφήνοντας πίσω του κάποιες σελίδες που σύντομα θα εκδοθούν από τον εκδοτικό οίκο Greekworks. Επιθυμία του συγγραφέα ήταν να προδημοσιευτεί το βιβλίο σε blogs, κάτι που γίνεται εδώ και κάποιες μέρες. Κάντε μια βόλτα στο blog του φίλου Γιάννη Καφάτου, για να πάρετε μια γεύση από το "Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα"

Οι ροζ Κυριακές και λίγος καφές σε σκόνη!

Από τότε που οι κυριακάτικες εφημερίδες αποφάσισαν να μεταμορφωθούν σε σουπερ μάρκετ πρέπει να βρίσκεσαι σε απόλυτη ετοιμότητα από τη στιγμή που θα τις αγοράσεις μέχρι και τη στιγμή που θα τις διαβάσεις (αν τις διαβάσεις). Η πρώτη παγίδα είναι η τιμή. Μόλις σήμερα διαπίστωσα ότι διάφορα κυριακάτικα φύλλα πωλούνται 4 ευρώ και βάλε, γιατί προφανώς το βαρύ πυροβολικό του Hollywood κοστολογεί ακριβότερα. Αλλά τι να κάνεις, η τέχνη κοστίζει.
Μια άλλη καλή λύση θα ήταν να προσφέρουν τσόντες, αλλά αυτό θεωρείται ότι πλήττει την εγκυρότητα του φύλλου. Εναλλακτική λύση είναι να εισάγεις στην ύλη σου φωτογραφίες από το περιζήτητο ροζ βίντεο Ζαχόπουλου, που σε συνδυασμό με το «Μάτια ερμητικά κλειστά» κάνει το «πακέτο» ασυναγώνιστο. Αυτό έκανε σήμερα το «Θέμα» των αγωνιστών, ανένταχτων, ανεξάρτητων, μαχητών δημοσιογράφων που γράφει και πάλι με χρυσά γράμματα νέες σελίδες στην ερευνητική δημοσιογραφία. Ο μόνος κίνδυνος είναι να βλέπεις όλη τη βδομάδα εφιάλτες με την Νικόλ Κίντμαν να χορεύει γυμνή στον καθρέφτη της και ξαφνικά να δέχεται τα φιλιά του παχύσαρκου Ζαχόπουλου ή τον Τομ Κρουζ να κάνει τις φαντασιώσεις του πραγματικότητα με συμβασιούχα του ελληνικού Δημοσίου. Και όλα αυτά στην εξευτελιστική τιμή των 4,25€.
Μεγάλη προσοχή χρειάζεται και στο άνοιγμα των πλαστικών συσκευασιών. Πριν από τα Χριστούγεννα είχα την τραυματική εμπειρία να με περιλούσουν οι νέες γεύσεις του Νες καφέ, που ήταν κρυμμένες ύπουλα σε φακελάκια μέσα στα διαφημιστικά. Βέβαια ο καφές δικαίως προσφέρεται από τις κυριακάτικες εφημερίδες, ώστε να μη σε πάρει ο ύπνος διαβάζοντας τις αναλύσεις των πολιτικών συντακτών.
Ένας ακόμα κίνδυνος είναι τα αρώματα που προσφέρονται μερικές με τα γυναικεία περιοδικά ( που ζυγίζουν 4 κιλά το καθένα), τα οποία μπορεί να σπάσουν κατά τη μεταφορά και εσύ για το επόμενο διήμερο να μυρίζεις σαν να ψεκάστηκες από το σύνολο του προσωπικού του Hondos Center.
Αν καταφέρετε να γλυτώσετε απ’ όλα αυτά, είστε ικανός να επιβιώσετε στη ζούγκλα του κυριακάτικου Τύπου και βάζετε αυτομάτως υποψηφιότητα ως καλεσμένος στην επόμενη εκπομπή του Πρετεντέρη, όπου θα δοθούν πλούσια δώρα σε όποιον καταφέρει να επιβιώσει ανάμεσα Γεράσιμο Γιακουμάτο και τη Λιάνα Κανέλλη

Πάμε ξανά!

Περιμένοντας πρώτα να αγιαστούν τα ύδατα και να λάβω το φως το αληθινό, ξεκούρασα το blogκατάστημα με σχολικές διακοπές που έφτασαν σχεδόν τις δύο εβδομάδες. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα τίποτα συγκλονιστικό δεν συνέβη, εκτός του ότι κυβερνητικά στελέχη έδωσαν άλλο νόημα στο πολιτικό Bungee jumping, ενώ παράλληλα η ταινία του Steven Soderbergh «Sex, lies and videotapes» γίνεται ξανά επίκαιρη στην Ελλάδα μετά από 18 χρόνια. Κατά τ’ άλλα ο χρόνος άλλαξε με το δήμαρχο να βγάζει λόγο στο Σύνταγμα, χωρίς να δίνει σημασία στο ρολόι που έδειχνε ακριβώς 12 και αφού δεν μας έδωσε τη χαρά να μετρήσουμε πανευτυχείς από το 10 προς το 0, συμπεραίνω ότι η Αθήνα έχει παραμείνει στο 2007, αποφεύγοντας αριστοτεχνικά το δίσεκτο 2008.
Από αύριο τα συνεργεία θα αρχίζουν να ξηλώνουν λαμπάκια, αι- Βασίληδες, ταράνδους, σιδεριές που δοκίμασαν την τύχη τους ως χριστουγεννιάτικα δέντρα και ότι μπορεί να θυμίζει Χριστούγεννα. Αν και το ψύχος είναι βαρύ, οι υπάλληλοι των καταστημάτων ασκούνται στη χρήση μυγοσκοτώστρας μέχρι να αρχίσουν οι εκπτώσεις, οι περαστικοί σταματούν και φιλιούνται ανταλλάσσοντας ευχές και κάνοντας μικρούς άτυπους διαγωνισμούς βαρυστομαχιάς από τα γιορτινά τραπέζια, οι επαίτες μετρούν τις εισπράξεις από την πιο αποδοτική περίοδο της χρονιάς, οι οδηγοί προσπαθούν μάταια να ξεκολλήσουν από τα παρμπρίζ τα παλιά σήματα κυκλοφορίας για να κολλήσουν τα καινούργια
Έτσι λοιπόν η χρονιά ξεκινάει και πάλι, όχι στη 1 αλλά στις 8 Ιανουαρίου, μετά του Αι Γιαννιού, όταν ξηλωθεί το Χριστουγεννιάτικο σκηνικό και όταν όλοι ελπίζουν, ακόμα κι αν δεν έχουν εμφανείς λόγους, σε μια νέα αρχή… Καλή χρονιά!