Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Καλά Χριστούγεννα!


Τελικά τον αδίκησα τον δήμαρχο, αφού στην πλατεία Συντάγματος δεν στήθηκε η ζαχαρούπολη, προφανώς γιατί η εποχή έγινε πιο light με λιγότερα γλυκά και λυπηρά. Αντιθέτως περίμενα ότι λόγω επικαιρότητας μπορεί στο Σύνταγμα να στολίσουν κάποιους emo και μετά να τους φωτογραφίσουν με τον Τέρενς Κουίκ, που έκανε τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει τη νεανική κουλτούρα. Χωρίς επιτυχία βέβαια, αφού όταν μία πιτσιρίκα του μίλησε για hardcore punk αυτός κατάλαβε σκληρή τσόντα!
Εν πάση περιπτώσει το δέντρο μας δεν είναι το ψηλότερο της Ευρώπης, αλλά αυτό δεν μας πειράζει αφού έχουμε πεδίο δόξης λαμπρόν στο Euro 2008, όπου θα υπερασπιστούμε τα μοναδικά μας γονίδια, που ως βασική πληροφορία έχουν τη νίκη επί των βαρβάρων!
Εγώ ετοιμάζομαι να εκδράμω στη μαμά πατρίδα (και στη μαμά σκέτο), οπότε το blogoκατάστημα θα μείνει κλειστό μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου, όταν και θα επιστρέψω δριμύτερος και περίπου 5 κιλά βαρύτερος από εορταστικά τραπέζια της Θεσσαλονίκης!
Καλά Χριστούγεννα!

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματα τους!


Και αυτή τη βδομάδα θα κληθώ να αγωνιστώ, ως μάχιμος δημοσιογράφος, που βγαίνει στους δρόμους για την ασφάλιση του, ανεξάρτητα αν εγώ δεν έχω την ίδια ασφάλιση, για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Επίσης θα κληθούν να συμμετέχουν και οι νέοι –δόκιμοι όπως λέγονται- συνάδελφοι, που και είναι ανασφάλιστοι και θα κάνουν να δούνε ευρώ στα χέρια τους κανα δυό χρονιάκια.
Στις προηγούμενες συγκεντρώσεις συνάντησα κόσμο που είχα χρόνια να τον δω και χάρηκα αλλά και διάφορα λαμόγια – κυρίως τηλεοπτικά- που θα έπρεπε να είχαν διαγραφει από την Ένωση Συντακτών εδώ και αιώνες. Σ’ αυτές τις τελευταίες συγκεντρώσεις ζω κι εγώ – όπως και πολύ άλλοι- την αντίφαση να κατεβαίνεις μαζί με ανθρώπους που δεν εκτιμάς καθόλου για δικαιώματα που έχουν καβαντζώσει άλλοι και όχι εσύ.
Έτσι λοιπόν στην επόμενη συγκέντρωση θα βροντοφωνάξω «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματα τους» και στη συνέχεια θα πάω να ζητήσω δουλειά στο «αναψυκτήριο» του Μαγγίνα για να μάθω από τους Ινδούς «φιλοξενούμενους» του πώς φτιάχνεται το σωστό κοτόπουλο με κάρι και να τους διδάξω πως φτιάχνεται και πως τρώγεται η συνδικαλιστική σαλάτα και πώς δεν χωνεύεται με τίποτα!

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Η Αστυνομία που όλοι ονειρευόμαστε!


Απίστευτο δείγμα αστυνομικής ετοιμότητας στο L.A. Στείλτε τώρα και τους δικούς μας για μετεκπαίδευση!

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Να μου ζήσω και να με χαίρομαι!


Επειδή όσο περνάει ο καιρός η πιθανότητα να κερδίσω το Όσκαρ και να ευχαριστήσω τη μητέρα μου για το γεγονός ότι με έφερε στον κόσμο μειώνεται, παίρνω το θάρρος να ξεδιπλώσω τη ματαιοδοξία μου σ’ αυτή την προσωπική σελίδα.
Η 7η Δεκεμβρίου προφανώς με σημάδεψε, αφού προστέθηκα και εγώ στο έμψυχο δυναμικό του πλανήτη. Από τότε αναζητώ σημάδια για την σημαντικότητα της ημέρας, τα οποία τα βρήκα εύκολα ελέω wikipedia. Το σημαντικότερο ίσως γεγονός πριν τη γέννηση μου ήταν η επίθεση των Ιαπώνων στο Pearl Harbor το 1941, κάτι που προφανώς δεν θυμάμαι ο ίδιος, γιατί αν το θυμόμουν θα ήμουν γύρω στα 70 και θα είχα μια πιθανότητα να παίρνω σύνταξη, κάτι που τώρα δεν το έχω καθόλου σίγουρο.
Βέβαια το ότι μπήκαν οι Αμερικάνοι στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και το ημερολόγιο έδειχνε 7 Δεκεμβρίου δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά από τότε τους έχει μείνει κουσούρι και όταν δεν εμπλέκονται σε πολέμους – σπάνια- τους δημιουργούν, για να μην έχουν και τα αεροπλανοφόρα να κάθονται.

Την ίδια ημερομηνία γεννήθηκε και ο Noam Chomsky κάτι που δείχνει την τάση προς την φιλομάθεια, αλλά και την αμφισβήτηση. Επίσης 7 Δεκεμβρίου γεννήθηκε και ο Tom Waits, αγαπημένος μου καλλιτέχνης, αν και η φωνή μου μοιάζει με τη δική του μόνο όταν έχω αρπάξει χοντρή γρίπη και έχω συνταγή από γιατρό για ισχυρά αντιβηχικά.
Άλλη μεγάλη μορφή είναι ο μπασκετμπολίστας Larry Bird. Απ’ αυτόν έχω μια περίεργη εικόνα, αφού τον θυμάμαι με την Dream team στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, ξαπλωμένο στο παρκέ να μην αντέχει τους πόνους από τη μέση του. Αυτό μου δημιουργεί μερικά ερωτηματικά για την κατάσταση της σπονδυλικής μου στήλης μετά τα 50, αλλά το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία.
Τέλος την 7η Νοεμβρίου ήρθε στον κόσμο η πορνοσταρ Chasey Lane, κάτι που δείχνει ότι το είδος μας ή δεν έχει ταμπού στον έρωτα ή ότι έχει ρέψει στη μαλακία.

Κλείνοντας να ευχηθώ στον πλανήτη μακροημέρευση, ευτυχία και ειρήνη!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Ένα γνωστό μου, άγνωστο τραγούδι…


Ένα μικρό κορίτσι κρατά στο δεξί του χέρι ένα άδειο μπουκάλι μπύρας. Δεν το κοιτάει. Αυτό που κοιτάει είναι ο δρόμος. Τα χείλη του κινούνται ανεπαίσθητα… μάλλον ψιθυρίζει απ’ αυτά τα αυτοσχέδια τραγούδια των παιδιών σε μια γλώσσα που ξεχνάνε μόλις γίνουν δεκτά στο κόσμο των ενηλίκων. Το βλέμμα του τώρα καρφώνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο… το τραγούδι συνεχίζεται… χαμογελάει για λίγο. Τα ρούχα του είναι λερωμένα… το χέρι με την άδεια μπύρα αρχίζει να κινείται… μάλλον στο ρυθμό του τραγουδιού. Ένα περιστέρι προσγειώνεται δίπλα στο αριστερό του παπούτσι και προσπαθεί να αφαιρέσει κάποιο υπόλειμμα τροφής που έχει μείνει εκεί, άγνωστο πόσο… Αρχίζει να κινείται με αργά βήματα προς την κολώνα που βρίσκεται στο κέντρο του πεζοδρομίου… το περιστέρι ακολουθεί. Απλώνει το χέρι πίσω από την κολώνα και σέρνει ένα μικρό χαρτόκουτο… βάζει μέσα το άδειο μπουκάλι… βγάζει μια παλιά τηλεφωνική συσκευή… κάνει πως μιλάει… σταματά για λίγο… βγάζει ένα ασημόχαρτο και το δίνει στο περιστέρι… ξαναφέρνει το ακουστικό στο αυτί του… νομίζω ότι ψιθυρίζει το ίδιο τραγούδι… προσπαθώ να αφουγκραστώ. Το κινητό μου χτυπάει με τον προβλέψιμο ήχο της Nokia… «Θα αργήσεις;». «Όχι, έρχομαι αμέσως»… το μικρό κορίτσι συνεχίζει να τραγουδά ερήμην μου… όσο απομακρύνομαι τόσο πιο δυνατά ακούω το τραγούδι… αλλά όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να το επαναλάβω ποτέ…

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Jingle Intel, Jingle Intel, Duo Core!


Ρε συ, μπήκε Δεκέμβριος και δε μιλάς; Άνοιξα blog, περιμένω κόσμο, μπήκε ο χειμώνας και δεν έχω στρώσει ούτε τα χαλιά. Έτσι απροετοίμαστο με βρίσκει πάντα η αλλαγή της εποχής. Δεν με βοηθάει και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που μου βγάζει κάτι 20άρια μέσα στο –υποτιθέμενο- καταχείμωνο και αποπροσανατολίζομαι, όπως πέρσι οι αρκούδες που ήθελαν να πέσουν για το χειμωνιάτικο ύπνο και ο χειμέριος καύσων τις είχε κρατήσει άγρυπνες και νευρικές, τόσο που ήταν έτοιμες να κατέβουν στην πόλη για να τις συνταγογραφήσουν οι γιατροί του ΕΣΥ κανά δυο κουτιά laxotanil να βρούνε την υγεία τους.
Ευτυχώς εγώ, προς το παρόν, φάρμακα δεν χρειάζομαι. Κάνω μία βόλτα στη γιορτινή Αθήνα και σκάει το χειλάκι μου, από χαρά και όχι από το ψύχος (γιατί αντιπαθώ και τα Liposan, με οποιαδήποτε γεύση).

Ως ευαίσθητος, για το κλίμα, πολίτης κατεβαίνω στο κέντρο με το μετρό, στάση Σύνταγμα (connecting with tram). To πρώτο στολίδι που αντικρίζω μου φέρνει στο νου τα πέτρινα χρόνια των έργων του μετρό. Είναι αυτά τα μεταλλικά τείχη με κολλημένες Α4 σελίδες που γράφουν «Ευχαριστούμε για την κατανόηση. Δήμος Αθηναίων». Αλλά αυτοί που ξέρουν λένε ότι το προσωρινό μάντρωμα της πλατείας αξίζει τον κόπο γιατί αυτόν τον καιρό κατασκευάζεται η πόλη των ζαχαρωτών, όπου η ζάχαρη πωλείται στη ίδια τιμή με την κοκαΐνη, αλλά δε βαριέσαι, τουλάχιστον τα παιδιά εθίζονται στη ζάχαρη και όχι στα βαριά ναρκωτικά.

Το δέντρο δεν το βιαζόμαστε, το φωτίζουμε σχεδόν προπαραμονή Χριστουγέννων, συμβάλλοντας έτσι ενεργά στην εξοικονόμηση ενέργειας. Τουλάχιστον το δέντρο πλέον, θυμίζει δέντρο και αντικατέστησε εκείνη την ψηλότερη σιδεριά της Ευρώπης, που είχε φυτέψει με τα χεράκια του ο ιδρυτής της σχολής καγκελαρία ρουστικάνα, Δημήτης Αβραμόπουλος.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία πάντως είναι πιο ενεργή. Όταν ο ήλιος πέφτει, ο νέος καθεδρικός ναός της κατανάλωσης το Attica, όπου οι μισθωτοί καταναλώνουν το 13ο μισθό πριν ακόμα τον πάρουν στα χέρια τους, ανάβει σαν το φλιπεράκι, για να γιορτάσει από νωρίς και τις άγιες μέρες και τις εισπράξεις των εταιρειών που στεγάζονται εκεί.

Έργα όμως στην πλατεία δεν κάνει μόνο ο δήμος Αθηναίων, αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που ετοιμάζει νέο κατάστημα αφιερωμένο στον πολιτισμό με CD, βιβλία, DVD και ηλεκτρονικά, ένα νέο ναό του πνεύματος, που θα τον βλέπουν οι τουρίστες και θα φωτογραφίζονται με τον ίδιο ζήλο, που βγάζουν τις αναμνηστικές τους μπροστά στα μάρμαρα της εποχής του Περικλέους. Και για να δοθεί έμφαση στον πολιτισμό ( που είναι, ως γνωστόν, η βαριά μας βιομηχανία) στα εγκαίνια θα τραγουδήσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Νταλάρας της εποχής μας (οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κάποτε στους μισούς δίσκους συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας). Εκεί θα ακουστεί και το γνωστό αριστούργημα «Χέρια ψηλά» που μετά από τόσες live εκτελέσεις νομίζω ότι θα πρέπει να το υιοθετήσει και η Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ. για τους πιο εθνικόφρονες) όταν προβαίνει σε μαζικές συλλήψεις.

Εκεί θα ψάξω να βρω και ανταγωνιστικές τιμές στο τμήμα laptop, αφού προηγουμένως θα έχω κάνει και μια βόλτα από τη Στουρνάρη, η οποία όταν δεν εορτάζεται το Πολυτεχνείο, είναι η Silicon Valley και βάλε.
Το πρώτο μου laptop δεν το χάρηκα για πολύ αφού απαλλοτριώθηκε μια νύχτα του Αυγούστου από το σπίτι μου την ώρα που κοιμόμουν και έτσι συνέχισα να πληρώνω τις δόσεις, χωρίς να έχω το προϊόν στα χέρια, κάτι που μου τόνωσε το αίσθημα φιλανθρωπίας, αφού όταν είσαι φιλάνθρωπος δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, εκτός αν είσαι celebrity και κάνεις, δι αυτής της οδού, δημόσιες σχέσεις.

Λέω να ξανακατέβω στο κέντρο σε καμιά βδομάδα αφού ακόμα βρίσκεται under construction και στο ενδιάμεσο να στρώσω και τα χαλιά, γιατί το Δεκέμβριο έχω και γενέθλια, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι συγγενής, έστω εξ αγχιστείας, με το θείον βρέφος.