Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Μικρές ιστορίες, μεγάλες παράτες

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο τα ταρατατζούμ και οι παράτες. Είναι η ιστορία των ανθρώπων της. Είναι τα αργά βήματα στην παραλία με την υγρασία να κόβεται με το μαχαίρι, είναι τα πρώτα φιλιά δίπλα στις γραμμές του τρένου, είναι τα μεθυσμένα βήματα στην Προξένου Κορομηλά, είναι το 21 και το 32 που έτρεχες να το προλάβεις, είναι οι βαρυστομαχιές από τα θαλασσινά, είναι ο πατσάς στην Ολύμπου, είναι το τοστ "κασέρι- ζαμπόν" τα ξημερώματα, είναι τα βιβλία του Γιώργου Ιωάννου και του Χριστιανόπουλου, είναι τα ίχνη από τα τραγούδια του Σαββόπουλου, είναι η "Διαγώνιος" και το "Εντευκτήριο", είναι ο "Εξώστης" και το "Fix carre", είναι οι απογευματινές προβολές στο "Μακεδονικόν", είναι τα τσοντάδικα στο Βαρδάρη, είναι οι πρώτες συναυλίες από τις "Τρύπες" σε μπαράκια 3Χ3, είναι η αγριάδα του δρόμου προς τα Σφαγεία, είναι οι φίλοι χάνονται και ξαναβρίσκονται μπροστά σου σαν να έχουν περάσει μόλις κάποιες ώρες, είναι τα παιδιά που χάθηκαν και τα παιδιά που επιμένουν... Είναι πολλά... και είναι αυτά που δεν θα χωρέσουν ποτέ σε επίσημες τελετές, αλλά θα συνεχίσουν να γράφουν την ιστορία της πόλης...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Ένα συγνώμη... αυτό μόνο

Πιτσιρικάς είχα τη βεβαιότητα ότι θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Ναι, το πίστευα. Είχα εκείνη την σχεδόν αλαφροϊσκιωτη ματιά αυτού που πιστεύει στα μικρά καθημερινά θαύματα. Και το πίστευα γιατί έβλεπα και σ' άλλα μάτια αυτή τη βεβαιότητα. Θέλαμε να κρατήσουμε κάτι από την αποφασιστικότητα και το άρωμα των μυθικών βιωμάτων των προηγούμενων γενεών, τη μεταπολεμική, του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, αλ λά ταυτοχρόνως να τις προσπεράσουμε, να συνθέσουμε το χαρμάνι με τα ανεξίτηλα χρώματα που θα βάφαμε το μέλλον. Το δικό μας και των επόμενων. Και βλέπαμε καθημερινά μεγαλύτερους και συνομήλικους να πουλάνε για τριάντα αργύρια εκείνο το καθαρό βλέμμα με αντάλλαγμα λίγα γραμμάρια καταναλωτικής πρέζας. Και μάθαμε να ποζάρουμε. Και μάθαμε και στους επόμενους να ποζάρουν. Και το μάθαμε και στα παιδιά μας. Και το Τέρας γεννιόταν. Και γρύλιζε. Αλλά πού να το ακούσεις μέσα σε τόση φασαρία; Που να το δεις μέσα σε τόσες "επιτυχίες"; Κι όταν τα φώτα χαμήλωσαν το είδαμε. Και αρχίσαμε και φλυαρούμε. Να φλυαρούμε ακατάπαυστα. Μόνο αυτό μάθαμε να κάνουμε με επιτυχία. Να φλυαρούμε, μήπως στο μεταξύ βρούμε άλλοθι. Ναι, φίλε μου, τον αλλάξαμε τον κόσμο. Γιατί κάναμε τόσα όνειρα, αλλά τους εφιάλτες τους αφήσαμε για τους επόμενους. Βρισκόμαστε μπροστά σε έφηβους και ψελίζουμε δικαιολογίες για το ότι θα δουλέψουν σαν σκλαβάκια, θα βλέπουν συμμορίες νεοναζί και κάποιοι θα τους θεωρούν σωτήρες, θα πληρώνουν το δικό μας λερωμένο μάρμαρο. Λερωμένο όχι από αίμα, αλλά από εμμονές, ματαιοδοξίες και αυτές χιλιοανακυκλωμένες γαμημένες "προοπτικές" Εύχομαι η Ιστορία απλώς να μας αγνοήσει, όταν θα υπογράφει το γραπτό της εποχής μας. Εγώ δεν έχω για τον εαυτό μου καμια δικαιολογία. Ένα συγνώμη θέλω να πω μόνο στους μικρότερους... Αυτό... ένα συγνώμη...

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Ανασφάλειες ολυμπιακών διαστάσεων

Η χθεσινή τελετή έναρξης ήταν ανέμπνευστη, μια από τις χειρότερες που έχω δει. Χθες το βράδυ, εδώ στο fb κάναμε την πλακίτσα μας, περάσαμε καλά και είπαμε να πάμε για νανάκια. Αλλά μόλις τέλειωσε η τελετή άρχισε αυτό το μπαράζ σχολίων και συγκρίσεων με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ναι, αγαπητοί μου, η τελετή έναρξης της Αθήνας ήταν σαφώς καλύτερη, μία από τις καλύτερες στην ιστορία. Ήταν όμως όχι γιατί στο δικό σου κεφάλι προσγειώθηκε το Άγιο Πνεύμα και κυκλοφορείς έκτοτε με ένα φωτοστέφανο. Ήταν γιατί η δημιουργική φαντασία του Παπαϊωάννου ήταν σε υψηλότερα επίπεδα απ' αυτήν του Μπόιλ. Και δώστου ύμνους για το DNA των Ελλήνων και δώστου ρατσιστικά σχόλια για τους Άγγλους και καντήλια και βρισίδια. Όχι χιούμορ, όχι σάτιρα. Ωμά βρισίδια. Κι αυτό για να "αποδείξεις" ότι είσαι καλύτερος. Δε θέλω να σε ταράξω, αλλά επειδή είσαι μαλωμένος με το βιβλίο (και την ανάγνωση, εν γένει) δεν υπάρχει ελληνικό, βρετανικό, αραβικό DNA. Υπάρχει το DNA του ανθρώπινου είδους. DNA που να σε κάνει να διοργανώνεις καλύτερους Ολυμπιακούς δεν υπάρχει. Και όταν ισχυρίζεσαι τέτοια πράγματα, απλώς γελοιοποιήσαι. Όσο για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, εκτός της τελετής έναρξης ήταν ένα 15ήμερο πανηγύρι το οποίο το πλήρωσες και το πληρώνεις πολύ ακριβά. Είναι μέρος αυτής της θηλιάς που έχεις τώρα στο λαιμό σου. Έμεινες με την ψευδαίσθηση του "μεγαλείου", έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ένας νεόπλουτος. Τότε που γιουχάιζες αντιπάλους, αποθέωνες ντοπαρισμένους και πλούτιζες εργαλάβους. Αλλά ακόμα κι αν θέλεις να πάμε στη βασική αρχή των Ολυμπιακών, έστω στη μεταλαγμένη της εκδοχή. Εκεχειρία μεταξύ εμπολέμων και αγώνας για ένα κλαδί ελιάς. Αν βρεις πηγές όπου ο ανταγωνισμός στους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας γινόταν με υψωμένα κωλοδάχτυλα και "άι γαμήσου, μωρή λούγκρα" ενήμερωσε με, γιατί έχω κενά. Όσο για τον πολιτισμό των Άγγλων, αυτός δεν εκφράζεται μόνο από την αποικιοκρατία και από τις γραφικές εμφανίσεις που κάνει το Λιζάκι η βασίλισσα. Εκφράζεται και από έναν απίστευτο πλούτο που έδωσε η Αγγλία στην ποπ κουλτούρα, μια κουλτούρα που στο μεγαλύτερο της μέρος την έχεις υιοθετήσει. Με αγγλικά τραγούδια έχεις χορέψει, έχεις ερωτευτεί, έχεις χωρίσει, έχεις οργιστεί, έχεις κλάψει Σταμάτα να δείχνεις λοιπόν πόσο ανασφαλής είσαι και δείξε ποιος μπορείς να είσαι σήμερα, χωρίς να επικαλείσαι μονίμως το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" (άλλωστε σπανίως έχετε συναντηθεί, γιατί για να συναντηθείτε θέλει διάβασμα, που δεν είναι το αγαπημένο σου σπορ). Ο καλύτερος τρόπος για να σου βγάλει ο άλλος το καπέλο είναι να γίνεις δημιουργικός, όχι μνησίκακος...

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012


Τα αφηρημένα σχέδια από το αλάτι στην πλάτη, χώρες άγνωστες, αχαρτογράφητες που μεγάλωναν και αφανίζονταν ανάλογα με τις διαθέσεις του νερού. Ιδρωμένα μέτωπα, ο ήχος από τα ζάρια στο τάβλι και ο ήχος από τη βεντάλια της μητέρας στο βάθος Απογεύματα με κασέτες χρώμιου που βασανίζονταν σε Sanyo κασσετόφωνα. Carrier opportunities και "Do you wanna make tea at the BBC?" Οι Clash μας έβγαζαν από τις κλασσικοροκάδικες βεβαιότητες και μας έδιναν μια πρώτη γεύση για το πόση αβεβαιότητα χωράει σε μια καριέρα Δυομιση μήνες χωρίς τηλεόραση. Κλεφτές ματιές στις οθόνες των καφενείων. Σπριντ και άλματα σε Ολυμπιακούς που έμειναν στη μνήμη με τα λασπωμένα χρώματα των πρώτων έγχρωμων συσκευών «Όταν μαυρίζεις, φωτίζονται τα μάτια σου», μου είπε και ήθελα να καταταγώ για πάντα στη μαύρη φυλή για να της αρέσω...