Κυριακή 22 Ιουλίου 2012


Τα αφηρημένα σχέδια από το αλάτι στην πλάτη, χώρες άγνωστες, αχαρτογράφητες που μεγάλωναν και αφανίζονταν ανάλογα με τις διαθέσεις του νερού. Ιδρωμένα μέτωπα, ο ήχος από τα ζάρια στο τάβλι και ο ήχος από τη βεντάλια της μητέρας στο βάθος Απογεύματα με κασέτες χρώμιου που βασανίζονταν σε Sanyo κασσετόφωνα. Carrier opportunities και "Do you wanna make tea at the BBC?" Οι Clash μας έβγαζαν από τις κλασσικοροκάδικες βεβαιότητες και μας έδιναν μια πρώτη γεύση για το πόση αβεβαιότητα χωράει σε μια καριέρα Δυομιση μήνες χωρίς τηλεόραση. Κλεφτές ματιές στις οθόνες των καφενείων. Σπριντ και άλματα σε Ολυμπιακούς που έμειναν στη μνήμη με τα λασπωμένα χρώματα των πρώτων έγχρωμων συσκευών «Όταν μαυρίζεις, φωτίζονται τα μάτια σου», μου είπε και ήθελα να καταταγώ για πάντα στη μαύρη φυλή για να της αρέσω...

Δεν υπάρχουν σχόλια: