Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Ανασφάλειες ολυμπιακών διαστάσεων

Η χθεσινή τελετή έναρξης ήταν ανέμπνευστη, μια από τις χειρότερες που έχω δει. Χθες το βράδυ, εδώ στο fb κάναμε την πλακίτσα μας, περάσαμε καλά και είπαμε να πάμε για νανάκια. Αλλά μόλις τέλειωσε η τελετή άρχισε αυτό το μπαράζ σχολίων και συγκρίσεων με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ναι, αγαπητοί μου, η τελετή έναρξης της Αθήνας ήταν σαφώς καλύτερη, μία από τις καλύτερες στην ιστορία. Ήταν όμως όχι γιατί στο δικό σου κεφάλι προσγειώθηκε το Άγιο Πνεύμα και κυκλοφορείς έκτοτε με ένα φωτοστέφανο. Ήταν γιατί η δημιουργική φαντασία του Παπαϊωάννου ήταν σε υψηλότερα επίπεδα απ' αυτήν του Μπόιλ. Και δώστου ύμνους για το DNA των Ελλήνων και δώστου ρατσιστικά σχόλια για τους Άγγλους και καντήλια και βρισίδια. Όχι χιούμορ, όχι σάτιρα. Ωμά βρισίδια. Κι αυτό για να "αποδείξεις" ότι είσαι καλύτερος. Δε θέλω να σε ταράξω, αλλά επειδή είσαι μαλωμένος με το βιβλίο (και την ανάγνωση, εν γένει) δεν υπάρχει ελληνικό, βρετανικό, αραβικό DNA. Υπάρχει το DNA του ανθρώπινου είδους. DNA που να σε κάνει να διοργανώνεις καλύτερους Ολυμπιακούς δεν υπάρχει. Και όταν ισχυρίζεσαι τέτοια πράγματα, απλώς γελοιοποιήσαι. Όσο για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, εκτός της τελετής έναρξης ήταν ένα 15ήμερο πανηγύρι το οποίο το πλήρωσες και το πληρώνεις πολύ ακριβά. Είναι μέρος αυτής της θηλιάς που έχεις τώρα στο λαιμό σου. Έμεινες με την ψευδαίσθηση του "μεγαλείου", έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ένας νεόπλουτος. Τότε που γιουχάιζες αντιπάλους, αποθέωνες ντοπαρισμένους και πλούτιζες εργαλάβους. Αλλά ακόμα κι αν θέλεις να πάμε στη βασική αρχή των Ολυμπιακών, έστω στη μεταλαγμένη της εκδοχή. Εκεχειρία μεταξύ εμπολέμων και αγώνας για ένα κλαδί ελιάς. Αν βρεις πηγές όπου ο ανταγωνισμός στους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας γινόταν με υψωμένα κωλοδάχτυλα και "άι γαμήσου, μωρή λούγκρα" ενήμερωσε με, γιατί έχω κενά. Όσο για τον πολιτισμό των Άγγλων, αυτός δεν εκφράζεται μόνο από την αποικιοκρατία και από τις γραφικές εμφανίσεις που κάνει το Λιζάκι η βασίλισσα. Εκφράζεται και από έναν απίστευτο πλούτο που έδωσε η Αγγλία στην ποπ κουλτούρα, μια κουλτούρα που στο μεγαλύτερο της μέρος την έχεις υιοθετήσει. Με αγγλικά τραγούδια έχεις χορέψει, έχεις ερωτευτεί, έχεις χωρίσει, έχεις οργιστεί, έχεις κλάψει Σταμάτα να δείχνεις λοιπόν πόσο ανασφαλής είσαι και δείξε ποιος μπορείς να είσαι σήμερα, χωρίς να επικαλείσαι μονίμως το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" (άλλωστε σπανίως έχετε συναντηθεί, γιατί για να συναντηθείτε θέλει διάβασμα, που δεν είναι το αγαπημένο σου σπορ). Ο καλύτερος τρόπος για να σου βγάλει ο άλλος το καπέλο είναι να γίνεις δημιουργικός, όχι μνησίκακος...

2 σχόλια:

Morpheus είπε...

Χαίρομαι να σε διαβάζω. Πραγματικά.

Anna είπε...

<--παρομοιως..