Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Ξημερώνει 17...


Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση: Μια στυφή μελαγχολία σαν ξημερώνει 17 Νοεμβρίου. Τότε ήμουν πολύ μικρός και πολύ μακριά. Δεν θυμάμαι τίποτα. Έπρεπε να χτίσω τις μνήμες αργότερα, όταν οι επέτειοι είχαν φτάσει σε διψήφια νούμερα. Όταν είχε ήδη χτιστεί γύρω από το κτίριο της Πατησίων μια βιομηχανία «μνήμης» από εξουσιομανή τσιράκια και ένας ασεβής καραγκιόζ-μπερντές «επαναστατικής» προσομοίωσης
Δηλώσεις, στεφάνια, διαγκωνισμοί των οργανώσεων για το πρώτο τραπεζάκι- πίστα, τσίκνα από τα «βρώμικα», βιομηχανία γαρυφάλλων ίδια μ’ αυτά που το βράδυ γίνονταν ιπτάμενα στα σκυλάδικα.
Προδομένες νεότητες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις copy – paste από αδιάθετα μπαλκονάτων λόγων, εκκωφαντικά τίποτα που στήνουν χρόνια τώρα παρελάσεις πλήξης με επαναστατική σως από τα σαλόνια των μεταπτυχιακών τους.
Αφίσες- συνθήματα- πανώ - συνθήματα, Αμερικάνικη πρεσβεία, Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει, μολότωφ, κρότου- λάμψης, δακρυγόνα, ματωμένα πρόσωπα, καμένοι κάδοι, ζητάδες, βρισιές, κωλοδάχτυλα, κατάληψη, συλλήψεις… τα συνεργεία του Δήμου. «Η κίνηση στην Πατησίων έχει αποκατασταθεί… να περάσουμε τώρα σε άλλες ειδήσεις»…
Κι ύστερα επιστροφή στο καθημερινό μεταπολιτευτικό σαράκι, το ίδιο, απαράλλαχτο, που σου φύτεψε με επιτυχία στο μυαλό ότι μπορείς να επαναστατείς μόνο …χθες.
Κακοφόρμισε το σόου σύντροφοι.
Αν θέλεις μέλλον, ψάξε να το βρεις στα μάτια των 20άρηδων. Όσο αναιδή ή απελπισμένα κι είναι. Εκεί κατοικεί το επόμενο Πολυτεχνείο

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Απέχοντας από τον στιγματισμό


Απέχω 1. βρίσκομαι σε ορισμένη απόσταση από το σημείο αναφοράς. 2. είμαι διαφορετικός από κάτι άλλο, 3. δεν συμμετέχω συνειδητά σε κοινή δραστηριότητα (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, 1998)

Κανονικά δεν καταφεύγεις σε ερμηνευτικά λεξικά για να εξηγήσεις μία πολιτική (ή απολίτικη) στάση, αλλά οδηγήθηκα στην ερμηνευτική αγκαλιά του Μπαμπινιώτη, γιατί τα τελευταία 24ωρα έχω διαβάσει και έχω ακούσει τόσους ορισμούς της αποχής, όσα περίπου και τα λήμματα όλου του λεξικού του mainstream δασκάλου της γλώσσας!

Οι περισσότεροι ορισμοί ήταν απαξιωτικοί για τους απέχοντες. Για τους συμμετέχοντες στις εκλογές αυτή η πλειοψηφία (ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα) ήταν οι αδρανείς, οι αδιάφοροι, οι απολίτικοι βλαμένοι που δεν έχουν σκοπό να ασχοληθούν με τα κοινά ακόμα και αν η εξουσία αποφασίσει να τους κρεμάσει ανάποδα και να τους γδέρνει, οι ηθικοί αυτουργοί της ανόδου της ακροδεξιάς, οι εχθροί ή και οι πολέμιοι του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι απολογητές του μνημονίου, οι θλιβεροί ελιτιστές, οι παραιτημένοι, οι φραπεδολάγνοι, οι μικρόνοες, οι αμνήμονες, οι άξιοι μόνο για την απαξίωση μας. Μόνο ότι είναι υπεύθυνοι για την τρύπα του όζοντος δεν διάβασα ότι είναι οι απέχοντες, αλλά δεν το αποκλείω να γράφτηκε κι αυτό και να διέφυγε της προσοχής μου!

Σε όλα αυτά τα συμπεράσματα είναι εύκολο να καταλήξεις αν θεωρήσεις (εσφαλμένα, κατά την άποψη μου) αυτό το 50% ως ένα ενιαίο σύνολο, με ενιαία συμπεριφορά, που συγκροτήθηκε περίπου ως εκλογικός συνδυασμός, που απλώς αποφάσισε να μην κατέβει στις εκλογές. Ανάμεσα στους απέχοντες θα βρεις όλες αυτές τις κατηγορίες που παραθέτω παραπάνω, αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Στους απέχοντες υπάρχουν και απολύτως πολιτικοποιημένοι, άνθρωποι με άποψη για την κοινωνία, απηυδησμένοι από το σάπιο μεταπολιτευτικό σκηνικό, διαμαρτυρόμενοι για τους όρους με τους οποίους παίζεται το πολιτικό –και το εκλογικό παιχνίδι.

Αυτή η ανώνυμη μάζα αποτελεί εύκολο στόχο. Ορισμένους τους φοβίζει, άλλοι θεωρούν ότι δεν αξίζει ούτε ένα δευτερόλεπτο για να ασχοληθούν μαζί τους. Αλλά το δημοκρατικό παιχνίδι δεν παίζεται έτσι. Αν ορίζεις τον εαυτό σου ως δημοκράτη, το πρώτο που πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις είναι να κατανοήσεις, να έρθεις σε διάλογο με διαφορετικές απόψεις από τη δική σου, να πείσεις ότι έχεις δίκιο και όχι απλώς να στιγματίσεις. Αλλιώς φτάνουμε στο «δημοκρατικό παράδοξο» να ενοχοποιείται αυτός που δεν πείθεται και όχι αυτός που δεν πείθει. Στις εκλογές αυτός που κατεβαίνει είναι υποχρεωμένος να πείσει, δεν είναι ο ψηφοφόρος που είναι υποχρεωμένος να πεισθεί.

Το άλλο επιχείρημα που πέφτει στο τραπέζι είναι ότι οι εκλογές και η επιλογή του «λιγότερου κακού» είναι σχεδόν η μόνη που μπορεί να δώσει διεξόδους, η μόνη στάση η οποία μπορεί να μεταβάλει κοινωνικά τα πράγματα. Αυτό ενίοτε ισχύει, αλλά δεν αποτελεί κανόνα. Άπειρα ιστορικά παραδείγματα μας πείθουν για το αντίθετο. Τον Μάη του ’68- που άφησε ισχυρό ιστορικό στίγμα- το γαλλικό εκλογικό σώμα έδινε νίκες θριάμβου στον Ντε Γκωλ, όταν η Αμερική έβραζε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι Αμερικανοί ψηφοφόροι «αγαπούσαν» τον Νίξον. Το στίγμα της εποχής δεν το έδωσαν οι κάλπες, αλλά αυτό που συνέβαινε στην κοινωνία. Θα μου πείτε; Βλέπεις εσύ πουθενά ανάλογη κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα; Ελάτε τώρα! Ας είμαστε σοβαροί! Απαιτείς από τους πολίτες που απέχουν να συγκροτήσουν μέσα σε λίγους μήνες ή ανάμεσα στις δύο εκλογικές Κυριακές κοινωνικό κίνημα που θα ανατρέψει την βαλτωμένη πολιτική κατάσταση και θα δώσει διέξοδο στα εκκωφαντικά αδιέξοδα; Απλούστατα η κοινωνία βράζει. Το τι θα παράγει αυτός ο «βρασμός» δεν το γνωρίζει με ακρίβεια κανείς μας. Και δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι αυτός ο βρασμός θα παράγει αποτελέσματα μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

Αλλά ας δούμε και τη στάση του συμμετέχοντος στις εκλογές. Αυτός ο συμμετέχων δεν είναι που ενέκρινε επανειλημμένα το χτίσιμο αυτού του σάπιου μεταπολιτευτικού μορφώματος; Είναι πιο ενεργός πολίτης αυτός που προσέρχεται στις κάλπες για να επικροτήσει τη σαπίλα (ή ακόμα και για να την αποδοκιμάσει) και αμέσως μετά αναπαύεται αυτάρεσκα στον καναπέ του, περιμένοντας να περάσουν 4 χρόνια για να «ξαναμιλήσει»; Τι άλλαξε εδώ και δεκαετίες, όταν η συμμετοχή στις εκλογές ήταν απόλυτη; (μόνο οι νεκροί και οι μετανάστες που λείπουν από τη χώρα δεκαετίες δεν συμμετείχαν ουσιαστικά). Οι πολίτες «μιλούσαν» μέσω της ψήφου τους και ως όμηροι του πολιτικού κατεστημένου το επιβράβευαν, ανεξάρτητα αν αμέσως μετά ελεεινολογούσαν εναντίον του. Και γιατί δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να πει με τη στάση του ότι σιχάθηκε όλο αυτό το σκηνικό και να αποφασίσει να του γυρίσει την πλάτη; Γιατί δεν έχει δικαίωμα να πει όχι στους κομματικούς συνδυασμούς που κατεβαίνουν για να «μετρήσουν τις δυνάμεις τους» αρνούμενος να γίνει η «μεζούρα» για πολιτικές φιλοδοξίες;

Δεν θέλω να γίνω απολογητής της αποχής. Η αποχή περιέχει και επιλογές που για μένα είναι αποκρουστικές. Την λογική του «εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά», την ελιτίστικη λογική της ξυνισμένης φάτσας ανάλογης μ’ αυτήν της απόρριψης του αποτυχημένου σούσι σε προχω- εστιατόριο, τη λογική του «δε πα να κόψουν το λαιμό τους όλοι»

Η στάση μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν μοιρασμένη. Άλλοτε ψηφοφόρος, άλλοτε απέχων. Για την αποχή μου από τις προηγούμενες εκλογές είχα γράψει και ένα κομμάτι στο blog μου http://microsoult.blogspot.com/2009/06/blog-post.html , όπου δεν νοιώθω καθόλου άνετα με την επιλογή μου.

Το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε εχθρούς και αμαρτωλούς ανάμεσα μας. Ανάμεσα τουλάχιστον σ’ αυτούς που θέλουν κάτι να αλλάξει επιτέλους. Το ζητούμενο είναι να μάθουμε επιτέλους να μιλάμε μεταξύ μας (έστω έντονα), να «αλληλογραφούμε», όχι απαραιτήτως μέσα από τον φάκελο που πέφτει μέσα σε μία κάλπη

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Ένοχος με συνοπτικές διαδικασίες...


Μια νέα "αξία" ανατέλλει: η ενοχή! Ένοχος γιατί "μαζί τα φάγαμε", ένοχος γιατί είσαι δημόσιος υπάλληλος, ένοχος γιατί έχεις το μαγαζάκι στη γωνία (άρα εν δυνάμει καπιταλιστής που φοροδιαφεύγει), ένοχος γιατί μετά από 50 χρόνια δουλειάς (τα περισσότερα ανασφάλιστα) τόλμησες να πας σε επιδοτούμενη εκδρομή από τα ΚΑΠΗ, ένοχος γιατί δεν πληρώνεις εγκαίρως τις δόσεις στις κάρτες και αρνείσαι να βοηθήσεις στη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, ένοχος γιατί δεν μπορείς να βρεις τη δύναμη να κόψεις το τσιγάρο, ένοχος γιατί φωνάζεις, ένοχος γιατί σιωπάς, ένοχος για χιλιάδες άλλα...

Άλλωστε η ενοχή είναι αλάνθαστη μέθοδος χειραγώγησης. Αν αμφιβάλλεις, ρώτα τους θρησκευτικούς ηγέτες. Αιώνες τώρα κάνουν καριέρα και αποκτούν τους πιο υπάκοους πιστούς, μόνο και μόνο γιατί τους έχουν πείσει να νοιώθουν ένοχοι ακόμα και για την ίδια τους την ύπαρξη....



Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Ό,τι μας καπνίσει...


Πόσο αστείοι γινόμαστε μερικές φορές για τα ελάσσονα ζητήματα...
Οι καπνιστές σηκώνουν το λάβαρο του "αγώνα" για το "δικαίωμα" τους να φουμάρουν στα μούτρα των άλλων, βλέποντας πίσω από την απαγόρευση την παγκοσμιοποίηση, το διεθνές κεφάλαιο, τη CIA, τη Μοσάντ και τον αστυνόμο Σαίνη, ενδεχομένως...
Η ανύπαρκτη Μαριλίζα από την άλλη, προσπαθεί να χτίσει την πολιτική της αυτοεκτίμηση με αντικαπνιστικούς "αγώνες" όταν έκανε μήνες ολόκληρους να διορίσει διοικητές στα νοσοκομεία. Όταν βλέπει τα δις της διαφθοράς στην Υγεία να πετάνε πάνω από το κεφάλι της και αντί να πάρει απόχη, κρατάει ομπρέλα! Για να ξεσκάσει δε, έχει κατασκηνώσει στα τηλεοπτικά παρέθυρα και ...απαγγέλει πρόστιμα!
Εν ολίγοις... ό,τι μας καπνίσει...

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Το χάσαμε το μυαλό, πατριώτη!


Ο “πατριωτισμός” στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι σαν μαγειρικό πολυεργαλείο. Προσφέρεται για να σερβίρεις από το πιο νερόβραστο πιλάφι μέχρι την πιο γκουρμέ ασυναρτησία. Ο στόχος είναι, σχεδόν πάντα, να σερβιριστεί έτσι ώστε να το καταπιείς αμάσητο.
Στον κόσμο των νεοφιλελεύθερων σοσιαλιστών που κυβερνούν τη χώρα το “πολυεργαλείο” εκσυχρονίστηκε (όπως τόσα άλλα, στα χέρια τους, επί μία εικοσαετία)
Κάποτε το στερεότυπο του πατριώτη είχε ταυτιστεί με τον μουστακαλή συντηρητικό μεσήλικα που ήταν έτοιμος να ζωθεί τα φυσεκλίκια και να ανακαταλάβει, από τους αιμοσταγείες Οθωμανούς, την Αγιά Σοφιά. Σ' αυτό προστέθηκε και αρκετό χουντικό κιτσαριό με χλαμίδα και φουστανέλα και έτσι ο όρος “πατριώτης” έχασε τη γοητεία του, τουλάχιστον στα μάτια των τοποθετημένων πολιτικά από το κέντρο και αριστερά
Σ' αυτήν την “πατριωτική” καρικατούρα η απάντηση της αριστεράς ήταν μία άλλη μορφή πατριωτισμού που είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας και έχει τις ρίζες της τόσο στον αντιφασιστικό αγώνα, όσο και στο μεταπολεμικές κοινωνικές διεκδικήσεις που είχαν ως βάση την απαλλαγή από τη σκιά των διεθνών προστατών.
Τα χρόνια πέρασαν ο καθένας έραψε για τον εαυτό του (και στα μέτρα του) το “νέο” πατριωτικό κουστουμάκι για να έχει να πορεύεται στις “δύσκολες εθνικές στιγμές”. Το μόνο που άλλαξε- ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός- ήταν το soundtrack που συνόδευε τις πατρωτικές κορώνες. Δεν χρειαζόταν εμβατήρια για να επενδύσεις στον “πατριωτισμό” σου. Μπορύσες να το κάνεις άνετα ακούγοντας από Θεοδωράκη μέχρι Pink Floyd. Ο σουρρεαλισμός άλλωστε δεν γνώρισε ποτέ ύφεση σ' αυτή τη χώρα!
Τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός επικαλείται τον “πατριωτισμό”μας για να καταπιούμε – φυσικά αμάσητα- τα μέτρα, που η κυβέρνηση του λαμβάνει μετά από τις εντολές της τρόικας. Το ζητά ενώ προηγουμένως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι υπάρχουν εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία (κάτι που απαγορεύει το σύνταγμα), έχει καταργήσει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων (παραβιάζοντας το Σύνταγμα),έχει αποφασίσει να πουλήσει μεγάλα κομμάτια του εθνικού πλούτου (ίσως ακόμα και το Σύνταγμα- την πλατεία εννοώ)
Μπορεί το πολιτικό παιχνίδι γύρω από τον πατριωτισμό να είχε πολλές εκδοχές, μπορεί να χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει πολλές μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας, αλλά είναι η πρώτη φορά που η επίκληση του γίνεται ώστε οι Έλληνες να επιβεβαιώσουν τον πατριωτισμό τους αποδεχόμενοι την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.
Προφανώς η νέα lifestyle εκδοχή του “πατριώτη” είναι ο καλογυμνασμένος μουστακαλής (μην χάνουμε και επαφή με το παρελθόν) με casual ντύσιμο (και t-shirt Nautica με την ελληνική σημαία στο στήθος), που θα υποδέχεται χαμογελαστός, σαν ευγενής σερβιτόρος, ακόμα κι αυτόν που έρχεται στη χώρα με πρόθεση να του κλέψει το πορτοφόλι! Ο νέος “πατριώτης” θα φιλοξενεί τους “επισκέπτες” σπίτι του, θέλει- δε θέλει, θα τους παραδίδει τα κλειδιά (μαζί με τους τίτλους ιδιοκτησίας) και θα ρωτάει πάντα πρίν ταϊσει τα παιδιά του ή τους γέρους του.
Είναι γλυκός αυτός ο “πατριώτης”! Τόσο γλυκός, που δοκιμάζονας τον, μετά την πρώτη μπουκιά έχεις μια έντονη τάση προς έμετο...

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Έλα η παράνοια!!!

Επειδή είμαι ένα βήμα πριν από την παράνοια... Εντάξει η επιστράτευση είναι επίδειξη κυβερνητικού τσαμπουκά. Αλλά από το να είμαι κατά της κυβέρνησης μέχρι το να φτάσω να σηκώσω το λάβαρο του "αγώνα" μαζί με τους ιδιοκτήτες φορτηγών έχει μια απόσταση ανάλογη με αυτήν της γης από το Άλφα του Κενταύρου.
Ακούμε "απεργία" ...και χτυπάμε παλαμάκια ανεξάρτητα με το ποιός είναι αυτός ο οποίος κατεβαίνει;;;;
Αναρωτήθηκε κανείς πόσες άδειες έχουν κάποιοι απ' τους "αγωνιστές" που εμφανίζονται ως οι σουπερ μαχητές των δικαίων του λαού; Σκέφτηκε κανείς ότι κάποιοι απ' αυτούς είναι μεγαλοεπιχειρηματίες που φορολογούνται με ψίχουλα για τα απίθανα λεφτά που βγάζουν από τα 10άδες φορτηγά τους; Σκέφτηκε κανείς ότι αυτοί είναι που αναγκάζουν τους υπαλλήλους τους οδηγούς να δουλεύουν 20ωρα πάνω στο τιμόνι, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση; Πρόσεξε κανείς ότι το σωματείο των οδηγών (όχι των ιδιοκτητών αλλά των εργαζόμενων τους) είναι κατά των κινητοποιήσεων;
Και το βασικό ερώτημα; Είμαστε υπέρ του κλειστού επαγγέλματος, μέσω του οποίου κάποιοι θησαυρίζουν και οι οδηγοί- υπάλληλοι δεν μπορούν να βγάλουν μία άδεια γιατί δεν έχουν τα φράγκα;
Στο τέλος θα ακούσω ότι οι ιδιοκτήτες των φορτηγών είναι στην αιχμή του αγώνα του προλεταριάτου και θα καταπιώ τις κοτσίδες μου αμάσητες!!!!

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Η Θεία Βία


Κάποτε πάνω από το πτώμα κυριαρχούσε η σιωπή ή ένας λυγμός. Ακόμα κι αν κάποιος οδηγούνταν σε παραλήρημα ήταν αδιάφορος αν θα είχε κοινό και ποτέ δεν φιλοδοξούσε οι ακατάληπτες κραυγές του να ονομαστούν “δημόσιος λόγος'.
Τώρα πάνω από το πτώμα στήνεται μονίμως ένα φεστιβάλ παπαρολογίας με πιασάρικα νούμερα που “διασκεδάζουν” το κοινό με αναλύσεις για τη βία, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, ερωτήματα για τα κίνητρα και ευχολόγια για το μέλλον
Ένας είναι ο κοινός παρονομαστής σχεδόν όλων των “αναλύσεων”: Η απλούστευση! Ένας κόσμος χωρισμένος σε θύματα και δολοφόνους ή διεφθαρμένους και επαναστάτες
Ήμουνα νιος και γέρασα να ακούω για μάχες ανάμεσα στο Θεό και στο Διάβολο, στο Καλό και στο Κακό, στον αγνό οικογενειάρχη και στον βέβηλο κομμουνισμό, στον εξαθλιωμένο εργάτη ή τον φωτισμένο διανοούμενο και τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό
Διαφορετικές θεωρίες,, ίδια λογική: Ένας κόσμος χωρίς αποχρώσεις. Ένας κόσμος χωρισμένος με την ακρίβεια διαβήτη σε καλούς και κακούς. Και η βεβαιότητα ότι η δική μου βία είναι αυτοδικαίως δικαιωμένη.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι που περιγράφουν τη βία που γεννιέται κοινωνικά ως αποτέλεσμα μιας διαστροφικής ροπής προς την ανθρωποκτονία, αρνούμενοι ότι η κρατική βία, τα “άδικα αλλά επιβεβλημένα”, το σπρώξιμο προς το περιθώριο, η υπόσχεση ενός ζοφερού μέλλοντος γεννούν- σχεδόν πάντα- ένα μπάσταρδο που λέγεται Βία, πεινασμένο μονίμως, που δεν αργεί να δείξει επιθετικά τους κυνόδοντες του και να επιτίθεται. Κι αυτό το σκυλί δεν είναι ποτέ πιστό και υπάκουο.
Από την άλλη “επαναστάτες” σε ρόλο Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.Θεός- τιμωρός, Θεός- ζωχάδας που αφαιρεί χωρίς περιστροφές τις ζωές των “αμαρτωλών”. Και όποιος διαφωνεί θα βαφτιστεί αυτομάτως κι αυτός “αμαρτωλός” και θα πέσουν πάνω οι δέκα πληγές του σεχταριστή Φαραώ.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία. Αυτών που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος ήταν πάντα ένα αγνό, φιλήσυχο πλάσμα που κάπου στο δρόμο ξεστράτισε και θα πρέπει να επιστρέψει σε έναν κόσμο γεμάτο χαμόγελα και λουλούδια, έναν κόσμο όπου όλοι θα αγκαλιάζονται και θα φιλιούνται, θύτες και θύματα, αδικοπραγούντες και αδικημένοι μαζί, χέρι- χέρι, θα οδεύσουν προς το γαλήνιο τους μέλλον. Καλές οι προθέσεις, αλλά τέτοιο κλίμα δεν υπάρχει ούτε σε στοκατζίδικο πορτ μπεμπέ, πόσο μάλλον στην κανονική ζωή
Όση ανάγκη έχουμε από δημιουργία, τόση ανάγκη έχουμε και από στάχτη. Όση ανάγκη έχουμε από θεραπεία, τόση ανάγκη έχουμε από το τραύμα και από το αίμα που τρέχει απ' αυτό. Θα ήθελα να είναι αλλιώς. Αλλά μόνο 5-10 σελίδες να διαβάσω από την ιστορία του ανθρώπινου είδους θα δω να επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η βία είναι ανεξίτηλα γραμμένη στο DNA μας.
Τι φταίει για όλα αυτά;
Δεν ξέρω. Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω ένα νέο Ευαγγέλιο με έτοιμες απαντήσεις
Νομίζω ότι η ρίζα του κακού είναι αυτή η εμμονή του ανθρώπινου είδους να παραμείνει στη νηπιακή ηλικία, όπου ο κόσμος θα είναι χωρισμένος σε καλούς και κακούς, σε θεούς και δαίμονες, σε φίλους και εχθρούς. Έτσι είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις το παιχνίδι σου, να πάρεις το πιστόλι- χριστουγεννιάτικο δώρο και να πυροβολήσεις τον κακό. Αλλά στα παιδικά παιχνίδια ο κακός πεθαίνει μόνο για μια μέρα. Την επόμενη ανασταίνεται και είναι έτοιμος να δεχτεί και πάλι τα παιδικά άσφαιρα
Ο δικός μας κόσμος όμως, ο ενήλικος δεν είναι ακριβώς ο ίδιος. Οι περισσότεροι εδώ και χρόνια έχουμε πάρει άδεια οπλοφορίας από τον προσωπικό μας Θεό πυροβολούμε αδιακρίτως τον δικό μας “εχθρό”. Σε λίγο στο πεδίο της μάχης θα ψάχνεις για θύμα και δεν θα βρίσκεις. Και τότε το μόνο διαθέσιμο θύμα θα είσαι εσύ ο ίδιος. Αλλά δεν θα στρέψεις το όπλο στον εαυτό σου. Γιατί θα δειλιάσεις. Γιατί ο Θεός που σου σύστησαν στο σχολείο θεωρεί την αυτοκτονία αμάρτημα. Και τότε θα ψάξεις τους θεούς σου για να ζητήσεις συγχώρεση (πάλι σαν μετανιωμένο παιδί) και δεν θα τους βρίσκεις. Γιατί οι θεοί σου ενηλικιώθηκαν... και αυτοκτονούν χωρίς τύψεις....

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Ο αναπτήρας, η φωτιά και ο ξηρός πάγος


Δεν θυμάμαι καν χρονιά. Κάπου μεταξύ του '88 και του ΄90. Στο κέντρο της πόλης. Στην Ομόνοια. Το καφενείο “Το Νέον” μετρούσε τις τελευταίες του μέρες πριν γίνει εστιατόριο self-service και στη συνέχεια ένα άδειο κουφάρι, μια κενή υπενθύμιση για το παρελθόν της πόλης. Ο χειμώνας δίσταζε να μπει, Δεκέμβρης μήνας και τα μπουφάν παρέμεναν στα χέρια των περαστικών σαν χρυσή εφεδρεία για το χειμωνιάτικο αυτονόητο.
Είχα ξεκινήσει με τα πόδια από τη σχολή. Πάντοτε το Βικτώρια – Ομόνοια το έκανα με τα πόδια. Ποτέ με τον ηλεκτρικό. Βρήκα τον τότε συμφοιτητή μου Κώστα καθισμένο σε ένα τραπέζι που έβλεπε στην οδό Δώρου. Δίπλα του ένας γκριζομάλλης, γύρω στα 40 με σκληρά χαρακτηριστικά χαμογελούσε κοιτώντας έξω από το τζάμι. Τους καλημέρισα και κάθησα αφήνοντας στο τραπέζι το βιβλίο της Μακροοικονομικής που είχα πάρει με καθυστέρηση- πάντα με καθυστέρηση- από το βιβλιοπωλείο “Το οικονομικόν”. Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες, ο Κώστας μας άφησε για λίγο. Περίμενε το οικογενειακό έμβασμα στην Εθνική. Δεν θα αργούσε, είπε. Βέβαια, αν έχεις σκοπό να κάτσεις στην ουρά της Εθνικής δεν μπορείς να δώσεις με βεβαιότητα τέτοια υπόσχεση
Η αμηχανία δύο αγνώστων που μοιράζονται στο ίδιο τραπέζι. Πήρε το βιβλίο της Μακροοικονομικής και το έβαλε πάνω στην “Ελευθεροτυπία” που υπήρχε πάνω στο τραπέζι καλύπτοντας το πρωτοσέλιδο με τους τεράστιους τίτλους. Τότε τα πρωτοσέλιδα έκραζαν την πραμάτεια τους με τεράστιους τίτλους. Εποχή των σκανδάλων Κοσκωτά, του καλαμποκιού, του αυριανικού παρακράτους, της πρώτης μπόχας που ανέδυε η “Αλλαγή”
- ΑΣΟΕΕ; με ρώτησε κοιτώντας ακόμα το βιβλίο
- Ναι, του απάντησα
- Εσύ; έκανα την αφελή ερώτηση, λες και περίμενα στην ηλικία του να ασχολείται με εξεταστικές
- Εγώ δεν σπούδασα... από μαλακία μου... δεν ήξερα και τι ήθελα... μουσικός ήθελα να γίνω
- Και;
- και.... τίποτα
Ξαναγύρισε το βλέμμα έξω στο δρόμο.
- Τους βλέπεις; μου λέει χαμογελώντας.
Δεν περίμενε απάντηση
- Σε λίγα χρόνια, σε 5, σε 10, σε 20 θα χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους, θα πηδάνε από τα παράθυρα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά θα βγάζουν τον σκασμό γιατί θα αισθάνονται ένοχοι.
- Ποιοι; ρώτησα έτσι για να ρωτήσω κάτι
- Όλοι αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν κοπάδι γιατί ο τσοπάνης σφύριζε όμορφα
Δεν ξαναμίλησα. Ήταν μάλλον περιττό να κάνω άλλη μια ερώτηση τη στιγμή που ο συνομιλητής δεν την χρειαζόταν. Η σιωπή κράτησε κάποια λεπτά. Στη διάρκεια της έπιασε στα χέρια έναν αναπτήρα. Τα δάχτυλα κιτιρινισμένα μαρτυρούσαν χρόνιο καπνιστή. Κρατούσε τον αναπτήρα με τον δείκτη και τον αντίχειρα, τον χτυπούσε ξαφνικά με τον μέσο, έφερνε μια γρήγορη στροφή, σταματούσε για λίγο, τον χτυπούσε στο μαρμάρινο τραπέζι και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Σαν ένας δικός του μετρητής του χρόνου ή καλύτερα ένας μετρονόμος, αφού τα όνειρα του ανήκαν στη μουσική.
- Έχεις πάει Αμερική; με ρώτησε συνεχίζοντας το “παιχνίδι” του
- Όχι, του απάντησα κοφτά
- Έκανα 4 χρόνια στην Αμερική. Στο Σαν Φρανσίσκο. Μη ρωτάς πώς. Ένας έρωτας... αρχίδια έρωτας... τέλος πάντων. Εκεί κηνυγάς το όνειρο, δανείζεσαι για να το κάνεις πραγματικότητα και στη συνέχεια βουτάς. Έτοιμοι είναι για μακροβούτια σου λέω.
- Για να το λες, απάντησα ψάχνοντας να βρω συνοχή στα λόγια. Εσείς οι μεγαλύτεροι έχετε ζήσει περισσότερα, είπα για να τον κολακεύσω, κάτι όμως που μάλλον δεν κατάφερα, αφού το βλέμμα του έγινε πιο σκοτεινό και καρφώθηκε πάνω μου
- Μαλακίες, μικρέ! Αυτό μας βολεύει να πιστεύετε εσείς οι πιτσιρικάδες. Εγώ ξέρεις που ήμουνα όλα αυτά τα χρόνια; Πουθενά! Στο τίποτα. Πάντα είχα ένα άλλοθι. Στον πόλεμο ήμουν αγέννητος, στο Πολυτεχνείο πολύ μεγάλος, στη μεταπολίτευση πολύ κουρασμένος. Έχουμε κολλήσει σαν τις βδέλες στις στιγμές κάποιων που έτυχε να βρεθούν στη ρωγμή του χρόνου και ρουφάμε “παράσημα”
Προσπάθησα να σταματήσω το παραλήρημα, περισσότερο γιατί με φόβησε, παρά γιατί διαφωνούσα λέγοντας διάφορα ασυνάρτητα για εξεγέρσεις και για τη “φωτιά” που είχαν κάποια χρόνια...
- Ρε μικρέ, σταμάτα να λες μαλακίες. Άκου, σε έχουν πείσει ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά... Πίπες! Έχεις πάει σε συναυλίες έτσι; Ξηρός πάγος είναι, φίλε. - Τρελλή κάπνα, ροκιά και φωτιά πουθενά... Ξηρός πάγος. Μούφα καπνός δηλαδή...-
Ναι, είπα και ήταν η μόνη λέξη που μπορούσα να βγάλω από το στόμα μου. Σκέφτηκα να του πω ότι πάω μέχρι την Εθνική να δω τι κάνει ο Κώστας, αλλά σε λίγο σηκώθηκε από την καρέκλα του
- Εγώ την κάνω. Να πάρω ένα; με ρώτησε δείχνονας με το βλέμμα του τα τσιγάρα μου
- Βέβαια
- Το έχω κόψει, δεν θα το ανάψω
- ΟΚ
Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα και άφησε τον αναπτήρα στο τραπέζι
- Κράτα τον, μου είπε.
- Ευχαριστώ
- Και πού 'σαι μικρέ. Όπου βλέπεις καπνό μην ψάχνεις να βρεις φωτιά. Κάπου αλλού μπορεί να σιγοκαίει... κι αν δεν τη βρεις βάλτην εσύ, μου είπε σχεδόν ψυθιριστά κλείνοντας μου το μάτι
Με το που βγήκε απο το καφενείο άναψα τσιγάρο. Πάντα μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ την ιδιορυθμία των άλλων. Πέρασαν από τότε πάνω από 20χρόνια. Τον θυμήθηκα χθες βλέποντας έναν εξηντάρη στα “ορεινά” των Εξαρχείων με ένα σβηστό τσιγάρο στο στόμα να ψάχνει σ' ένα ψυγείο ανάμεσα σε πολύχρωμα μπουκάλια. Δίπλα του μια χειρόγραφη ταμπέλα συνέχιζε να ξεθωριάζει από τον ήλιο: “Πωλείται πάγος”

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Take a walk 2


Τα παιδιά παίζουν. Με τον ήλιο στα πόδια τους. Έναν ήλιο ζωγραφισμένο μαύρο με τις μπογιές που περίσσεψαν από τις φλύαρες σκέψεις των γονιών τους

Οι γονείς τους είναι βέβαιοι. Τα παιδιά θα φτάσουν ψηλά. Αλλά θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουν. Και θα κρατάνε τσίλιες μην τυχόν και έρθουμε, πάλι εμείς, να προσθέσουμε το σύμβολο της παύσης στα τραγούδια του μέλλοντος τους

Το φανάρι ανάβει πράσινο. Μπορείς να περάσεις απέναντι. Εκεί όπου το κεφάλι είναι σκυμμένο, αδιάφορο για την όμορη οργή

Οι δρόμοι πάντως είναι τόσο σιωπηροί για να κατοικούνται από τους εν δυνάμει οργισμένους. Μόνο στα ατσάλινα ρολά των τραπεζών έχουν μείνει κάποια σημάδια, που ασφυκτιούν στις μεταλλικές παγίδες και κινούνται βίαια προς το δρόμο

Κάποιες φορές πάλι το χαμόγελο ενός κοριτσιού που κρατά τον τηλεβόα μπορεί να ακυρώσει τον σκυθρωπό μινιμαλισμό των συνθημάτων

Οι μικροαστοί αυτόν τον καιρό ονειρεύονται διακοπές. Να αφήσουν τα σπίτια τους απαλλαγμένα από την παρουσία τους να ξεκουραστούν από τις χειμερινές τους εμμονές. Ίσως κατά τη διάρκεια της απουσίας τους κάποια απ' αυτά να αρχίσουν να παρουσιάζουν παράδοξες συμπεριφορές. Μερικές φορές τα λουλούδια μπορεί να ανθίσουν ακόμα κι αν ξεχάσεις να τα ποτίσεις

Εκεί στην παραλία θα μας περιμένει ένα περίγραμμα. Μια βάρκα ακίνητη θα περιμένει να την γεμίσεις περιεχόμενο για να αρχίσει το ταξίδι στα ανοιχτά...

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ου ραδιοφονεύσεις!


Η απόλυση μου από τον RED δεν ήταν προφανώς κάτι που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας του ραδιοφώνου, επιβεβαίωσε όμως ότι η δημοσιογραφική ιδιότητα, στς μέρες μας, μπορεί να αποτελέσει από μόνη της λόγω απόλύσης. Και είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο μπορεί να συμβεί αυτό, καθώς είναι μάλλον απίθανο να απολυθεί κανείς ως πολύ γιατρός, πολύ υδραυλικός ή πολύ μηχανικός.
Ο κήπος της ραδιοφωνικής παραδοξότητας ανθίζει εδώ και χρόνια στο μέγαρο του Νέου Φαλήρου, όπου 4 ραδιόφωνα χτίζουν το προφίλ ενός “σοβαρού” συγκροτήματος ΜΜΕ.
Η σοβαρότητα αυτή χτίστηκε από το 2004 και με το “ροκ παιδί” του συγκροτήματος τον RED, που έκανε θεαματικά νούμερα από τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Το παράδοξο όμως ήταν πάντα εκεί, πανταχού παρόν και εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Έπρεπε δε, να υπηρετείται πιστά από ολίγον παραγωγούς μέχρι πολύ δημοσιογράφους. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Ως προς το μουσικό μέρος για τον RED δεν γεννήθηκε ποτέ ο Nick Cave, η Patti Smith έκανε δειλά την εμφάνιση της γύρω στο 2006, οι Pearl Jam δεν δημιουργήθηκαν ποτέ, οι Beatles έγραψαν συνολικά 3 κομμάτια και από το 2008 και μετά στην Αγγλία δεν παρήχθη ποτέ μουσική
Για τις εκπομπές του σταθμού δεν παίζονταν ποτέ τρέιλερ. Αντιθέτως πριν ξεκινήσεις την εκπομπή σου άκουγες τρέιλερ της εκπομπής που ακολουθούσε ...στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ!
Απαγορευόταν δια ροπάλου να μεταβληθεί η λίστα των τραγουδιών. Ακόμα κι αν μιλούσες για το θάνατο ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή για τη συναυλία στην οποία ο σταθμός ήταν χορηγός επικοινωνίας δεν εθεωρείτο απαραίτητο να συνοδευτεί η πληροφορία από το ανάλογο τραγούδι. Έτσι μπορεί κάποιος να μιλά για τη συναυλία των Metallica και το κομμάτι που ακολουθεί να είναι Pink!
Δεν αναφέρω αυτά τα παραδείγματα για να πλήξω το κύρος του σταθμού και να επιτεθώ κατά της λογικής του playlist. Θέλω απλώς να σημειώσω ότι όλες αυτές οι παραδοξότητες, που δεν έχουν βάση σε καμία “γνώση” του μέσου, αποτελούν τον άξονα πάνω στον οποίον κρίνεται η επαγγελματική επάρκεια ενός επαγγελματία του χώρου
Στη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον χρόνων που βρέθηκα στα μικρόφωνα του σταθμού προσπάθησα, κυρίως με άξονα το χιούμορ, να μιλήσω και για τη μουσική και για την κοινωνία (από την οποία γεννιέται άλλωστε η μουσική) και για την πολιτική (για την οποία καθόλου δεν αδιαφόρησε η ροκ στην ιστορία της). Το αν το έκανα επιτυχώς ή όχι θα το κρίνουν οι ακροατές.
Αν έπρεπε να είμαι λιγότερο δημοσιογράφος για να κάνω “λιγότερο” ραδιόφωνο, με λιγότερη άποψη και λιγότερο σεβασμό προς τον ακροατή, τότε καλώς απολύθηκα.
Στόχος τελικά δεν είναι οι “πολύ” δημοσιογράφοι. Είναι να παραμείνει “ζωντανός” ο “λιγότερο” ακροατής και ο “περισσότερο” καταναλωτής του ραδιοφώνου.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα σχολιάσουν: “Και καλά εσύ τι έκανες για όλα αυτά τόσα χρόνια:”. Ομολογώ, ελάχιστα. Άλλωστε και με το σημερινό κείμενο δεν ισχυρίζομαι ότι προσπάθησα να κάνω κάποια τομή στη λειτουργία του ραδιοφώνου. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει οι παραγωγοί να έχουν σύμμαχο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Και προς το παρόν δεν το έχουν...
(Δημοσιεύτηκε στο www.e-tetradio.gr στις 14 Ιουνίου 2010)

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Take a walk...


Κάποτε ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Κάποιοι την είχαν γράψει στον τοίχο με μπογιά. Η ιστορία άρχισε σιγά- σιγά να ξεθωριάζει. Όπως και η μπογιά. Το σπρέι που ήρθε να φρεσκάρει την ιστορία ήταν πιο αμήχανο. Ήθελε να διηγηθεί κάτι καινούργιο, αλλά είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και με το παρελθόν. Δεν ήξερε ποιούς τόνους να επιλέξει για την ιστορία του, δεν ήξερε σε ποιό χρόνο. Στους δρόμους άλλωστε ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Όσο διαρκούν τα βλέμματα των περαστικών

Ο χρόνος που μπήκε ως συνδετικό υλικό στην άσφαλτο των λεωφόρων για να ταπεινωνεται καθημερινά από τις ρόδες των αυτοκινήτων. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, που μου θυμίζουν τις πρώτες σελίδες από το “Πλήθος” του Ανδρέα Φραγκιά. Ανισόπεδες ζωές, κουρελιασμένα συνθήματα που γαντζώνονται απελπισμένα σε μεταλλικές πεζογέφυρες

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Χωρίς λόγο. Έτσι για να επιβεβαιωθεί το αξίωμα ότι οι βόλτες δεν είναι ποτέ φυγόκεντρες. Εκεί όπου υπάρχουν τα “ιερά” της πόλης για να τα περιγελούν τα “σύμβολα” των παιδικών μας καλοκαιριών

Ένα χέρι απλωμένο, στην Κοραή ανάμεσα στον κόσμο. Ένα χέρι ακίνητο και κυρίως αόρατο για τους περαστικούς. Ένα χέρι που προεκτείνει την “κυριαρχία” τού επίσης ακίνητου σώματος στο τσιμεντένιο παγκάκι. Ένα χέρι που δεν βρήκε χώρο στη σακούλα σκουπιδιών που καλύπτει το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η πόλη ποτέ δεν είχε πρόβλημα να επιδεικνύει τα “σκουπίδια” της, ακόμα κι όταν έκανε ότι δεν τα βλέπει

Ένα κορίτσι ανάμεσα στους νομάδες της Ερμού πλένει το πιάτο της. Το πλένει μεθοδικά και επίμονα. Καθρεφτίζεται για λίγο στη μεταλλική κοιλότητα, χαμογελάει και έπειτα παίρνει και πάλι το σοβαρό βλέμμα της μεθοδικότητας για να ξεκινήσει η μαγική τελετουργία του παιδικού παιχνιδιού, που μιμείται δημιουργικά τη ρουτίνα των ενηλίκων.

Η εξαντλητική επαιτεία. Η γονιμότητα ως βάρος. Παιδιά που γεννιούνται για να γίνουν από τους πρώτους μήνες της ζωής τους αξεσουάρ φτώχειας. Ενοχλητικό ντεκόρ στον δρόμο του πιο χλιδάτου εμπορίου. Οι πύλες της επιδεικτικής ευμάρειας φρουρούνται εδώ και καιρό από τους λάθρα βιώσαντες

Μια βόλτα σε ενεστώτα χρόνο. Στο παρόν της πόλης. Μην το ψάχνεις. Το μέλλον έχει πουληθεί ήδη σε πολύ φιλική τιμή...

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Οδηγίες για σεμνούς διαδηλωτές


Έχεις κάποιες μικρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; Είσαι οργισμένος; Νοιώθεις αδικημένος; Έχεις τη διάθεση να διαμαρτυρηθείς; Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, φίλε μου! Είναι σεβαστή η διαμαρτυρία σου, είναι ιερή η άποψη σου αρκεί να υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι ωσάν τον νεατερνταλ, να θυμίζεις το αποκρουστικό “ταγάρι” των 70's.
Στην προσπάθεια να συμβάλλουμε στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία, αλλά με ευπρέπεια και αίσθημα ευθύνης προτείνουμε στους διαμαρτυρόμενους εναλλακτικούς τρόπους διαμαρτυρίας, που θα προάγουν το πολιτικό ήθος και δεν θα δυναμιτίσουν την κοινωνική ζωή, όπως πολύ σωστά αναφέρουν πλείστοι όσοι αρθρογράφοι!
Πρώτον, το καλύτερο είναι να μην κατέβεις σε καμία διαδήλωση. Σκέψου ότι η πράξη σου αυτή θα σταματήσει την κυκλοφορία των οχημάτων, θα μειώσει την εμπορική κίνηση, θα διώξει τους τουρίστες. Σκέψου ότι και οικολογικώς δεν είναι πρέπον να συναθροιστείς με κάποιες χιλιάδες άλλους, αφού τόσες ιδρωμένους αγωνιστικές μασχάλες είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μια δυσάρεστη οσμή, που μυρίζοντας την οι δειρχόμενοι τουρίστες θα δημιουργήσουν τις χειρότερες των εντυπώσεων και έτσι θα πληγεί η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Έπειτα με τόσες μαζεμένες αναπνοές, σε τόσο λίγα τετραγωνικά, είναι βέβαιο ότι η μέση θερμοκρασία θα ανεβεί τουλάχιστον 8 βαθμούς και θα μαραθούν τα λουλουδάκια που σου έχει βάλει ο Δήμος στις ζαρντινιέρες για να καλωσορίσει την άνοιξη!
Τα πανο σου να μην περιέχουν επιθετικά συνθήματα. Πρότιμησε τα μετριοπαθή: “Όλοι το ίδιο είμαστε Λαός και Κολωνάκι”, “Ουάου, τι ωραία μέτρα!”, “Σας αγαπώ”, “Σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω”!
Αφού θα κρατάς τα πανό με τα ενωτικά συνθήματα, απορώ σε τι αποσκοπεί το να φωνασκείς ασκόπως. Οι καλύτερες διαδηλώσεις είναι οι βουβές. Έτσι και δεν θα ηχορυπαίνεις και θα κρατήσεις σε άριστη κατάσταση της φωνητικές σου χορδές!
Όταν περνάς από το Σύνταγμα μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μην χρησιμοποιείς εμπρηστικά συνθήματα που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Θυμήσου εθνεγερτικά συνθήματα που μας ένωσαν όλους τις στιγμές των εθνικών θριάμβων. Θυμήσου το EURO, το 2004 και φώναξε δυνατά “Ειναι βαριά, βαριά η πούτσα του τσολιά”, ένα σύνθημα που μας ένωσε όλους στις μεγάλες στιγμές, που χαμογελούσαμε με ικανοποίηση ακόμα κι όταν βλέπαμε να το φωνάζουν 5χρονα.
Ειδικώς όταν απεργούν οι ναυτεργάτες καλό θα ήτο, αντί διαφόρων αντιαισθητικών παλαιοκομμουνιστικών συνθημάτων να φωνάζουν “καλέ κορίτσια ο στόλος!”
Δείξε λίγο παραγωγικός, λίγο αγωνιστικά ευφυής! Βρες έναν σπόνσορα για την κινητοποίηση σου!
Τόσες επιχειρήσεις υιοθέτησαν επαναστατικά συνθήματα, έχουν γίνει επαναστάσεις στις σερβιέτες, στα κινητά κι εσύ έχεις ακόμα την ιδεολογική ακαμψία να μην συνεργάζεσαι μαζί τους. Σκέψου ότι αυτές οι εταιρείες διαθέτουν υψηλό διαφημιστικό μπάτζετ και έτσι το μήνυμα σου είναι πιο εύκολο να παίξει στο prime- time της τηλεόρασης.
Μην αντιδράς όταν τα ΜΑΤ σου ρίχνουν δακρυγόνα! Αντιθέτως καλό θα ήτο να πάρεις μια βαθιά εισπνοή, ώστε να ερεθιστούν επάρκως οι διακρυγόνοι αδένες και να καθαρίσει ο οργανισμός από τις τοξίνες. Αν είσαι φρόνιμος το υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ σκέφτεται να αντικαταστήσει τα δακρυγόνα με διάφορες κολώνιες για να καταπολεμείται και η αγωνιστική ιδρωτίλα
Μην πετάς μπουκάλια, νεράτζια και πέτρες κατά των δυνάμεων της τάξης. Βρες μια μεγάλη πέτρα, πλησίασε με χαμόγελο τον ΜΑΤατζή, καθήστε μαζι στην πέτρα και μοιραστείτε αδελφωμένα το νερό και το νεράτζι.
Μην καταλαμβάνεις το οδόστρωμα! Ακόμα και αν μαζευτείτε ένα εκατομμύριο κόσμος, διαδηλώστε στο πεζοδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς στο πεζόδρομιο θα βγεις σε λίγο καιρό για να ζήσεις, οπότε είναι καλό να το συνηθίζεις

Ο νοικοκύρης – λαμόγιο ζει, αυτός μας οδηγεί


Χθες αποφασίσαμε (αποφάσισαν) να πουλήσουμε κι άλλα “ασημικά”, δημόσια “ασημικά”, ώστε το σπάταλο κράτος να μειωθεί, να εξοικονομηθούν λεφτά και πριν προλάβουν να μπουν στο Δημόσιο Ταμείο να πακεταριστούν, ώστε να ταξιδέψουν one way ticket για τις τράπεζες- δανειστές των φιλεύσπλαχνων συμμάχων. Ενδέχεται δε αγοραστής (έστω και δια της τεθλασμένης) να είναι ο ίδιος ο δανειστής, οπότε θα έχουμε το εξαιρετικό “αναπτυξιακό”: Σου δίνω κάποια εκατομμύρια για να αγοράσω τη δημόσια επιχείρηση και αμέσως μου τα δίνεις πίσω, γιατί μου τα χρωστάς!!!
Είναι η συνέχεια στο νεοφιλελεύθερο παραμύθι περί νοικοκυρέματος που πλασάρεται με αρκετή επιτυχία εδώ και χρόνια. Το κράτος σου είναι διεφθαρμένο, θα έρθουν κάποιοι καλοί κύριοι θα στο αγοράσουν, θα στο εξυγιάνουν και θα σου προσφέρουν υπηρεσίες φτηνές και αξιόπιστες. Δεν είναι δύσκολο να πειστείς όταν έχεις ζήσει ένα όντως διεφθαρμένο κράτος, του οποίου όμως το βασικό θύμα ήσουν εσύ.
Σου λένε ότι τώρα με την εφαρμογή των όρων του μνημονίνου είναι η ευκαιρία να εκσυχρονιστείς, να σταματήσουν οι λαμογιές του Δημοσίου, να απαλλαγείς επιτέλους από έξοδα περιττά και σκανδαλώδη. Και στην συνέχεια χρησιμοποιώντας ως όπλο την περιπτωσιολογία σου αραδιάζουν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, επιδόματα- σκάνδαλα, έξοδα για δημόσιες χλιδές, υπερβάσεις και λαδώματα. Ε, δεν μπορεί, θα συμφωνήσεις. Όλα αυτά τα, μικρά ή μεγάλα, λαμόγια τα έχεις ζήσει επί χρόνια στην καθημερινότητα σου, θα κουνήσεις συνκαταβατικά το κεφάλι σου και θα πεις το μεγάλο ΝΑΙ! Για να συμπληρωθεί το πακέτο πρέπει να νοιώθεις και λίγο συνένοχος. Δεν μπορεί. Κάποια παγαποντιά έκανες κι εσύ τόσα χρόνια. Μήπως έχεις θείο- μαϊμού ανάπηρο; Γιατί δεν τον κατήγγειλες; Μήπως έβαλες βίσμα για μετάθεση; Μήπως τα έχωσες σε εφοριακό; Μήπως, ακόμα κι δεν έκανες τίποτα απ' όλα αυτά, για μια στιγμή σκέφτηκες να τα κάνεις έστω; Είσαι λοιπόν συνένοχος! Και σου αξίζει μια γενναία απελευθέρωση (όχι δική σου, των αγορών)
Έτσι λοιπόν, με την πλύση εγκεφάλου από πολιτικούς, πολιτικάντηδες και “σοβαρούς” αρθρογράφους θα καταπιείς το χάπι της “αγίας ιδιωτικοποίησης”. Κάποτε το επιχείρημα ήταν ότι δεν μπορεί ο φορολογούμενος να πληρώνει χρέη δημόσιων υπηρεσιών. Σωστό. Πολλές όμως από τις επιχειρήσεις που πουλήθηκαν ή πωλούνται είναι κερδοφόρες. Με ποια λογική παραχωρώ το συλλογικό κέρδος στο ατομικό του επενδυτή; Κάποιες άλλες είναι επιδοτούμενες γιατί έτσι προστατεύεται το πιο φτωχό κομμάτι της κοινωνίας. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι συγκοινωνίες. Αν λειτουργήσουν με απόλυτα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια το εισιτήριο θα πρέπει να εκτοξευθεί στα 3-4 ευρώ. Η επιδότηση του προστατεύει τους ασθενέστερους. Αν μέσα σ' αυτούς τους οργανισμούς υπάρχουν λαμόγια να τα στείλετε στην ψειρού να μετράνε τους καημούς και τους αναστεναγμούς.
Αν λειτουργήσουν όλα για την “αγία” αγορά, χωρίς κρατική στήριξη, ο κάτοικος του μικρού νησιού θα βλέπει καράβι μόνο στις αφίσες του ΕΟΤ, ο κάτοικος του ορεινού χωριού θα κατεβάινει στην πόλη με τα πόδια, γιατί δεν θα “συμφέρει” να περνάει ούτε παπί από το χωριό του.
Ωραία, θα σου πουν, αλλά κερδίζεις από την πτώση των τιμών λόγω του ανταγωνισμού. Ε, βέβαια! Αυτό κι αν είναι επιχείρημα. Τα περισσότερα σουπερ- μαρκετ πέρασαν σε ξένους επενδυτές την τελευταία δεκαετία κι αυτό που συνέβη είναι να σου πουλάνε μέχρι και 200% ακριβότερα από το ακριβότερο μπακάλικο στη Βαυαρία. Ή θέλεις να θυμηθούμε την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, όταν χιλιάδες πλήρωναν λογαριασμούς σε ιδιωτικές εταιρείες και έκαναν τις κλήσεις τους απο το περίπτερο, γιατί το τηλέφωνο στο σπίτι δεν λειτουργούσε;
Θέλεις να βγεις και μια βόλτα στις εθνικές οδούς, που υποτίθεται ότι είναι δημόσια έργα παραχωρούμενα σε ιδιώτες; Ξεκινάς για Θεσσαλονίκη και στην επιστροφή έχουν φυτρώσει κι άλλα (και ακριβότερα) διόδια. Αλλά αυτά είναι ιδιωτών, όχι του κακού δημοσίου. Οπότε κανένα πρόβλημα. Πληρώνω και μ' αρέσει!
Θέλεις να θυμηθούμε τις χιλιάδες υπερβάσεις στο κόστος των δημοσίων έργων, τα δις που πήγαν στις τσέπες των εργολάβων και όχι φυσικά στο Δημόσιο Ταμείο;
Ο ελεγκτής με το παγωμένο βλέμμα που ξεσκονίζει τα οικονομικά της χώρας δεν είναι μέλος ομάδας αδελφότητας για τη σωτηρία φτωχών χωρών. Είναι εκπρόσωπος συμφερόντων. Δεν ενδιαφέρεται για την πάταξη της διαφθοράς. Ενδιαφέρεται να εκβιάσει για λιγότερο κράτος, στοχεύοντας κυρίως στον κοινωνικό του ρόλο και όχι στη διαφθορά. Ενδιαφέρεται για φθηνή εργασία. Αλλιώς δεν θα ήταν τόσο λυσσαλέα η επιμονή του να μειώσει βασικούς μισθούς και συντάξεις πείνας στα όρια του μηδενισμού τους. Οι προνομιακοί συζητητές του είναι αυτοί που τζογάρησαν με τη φούσκα των ακινήτων, που τζογάρησαν πριν από 2 χρόνια με τις διεθνείς τιμές των τροφίμων στέλνοντας στον υποσιτισμό άλλα 80 εκατομμύρια ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, που συνεχίζουν να τζογάρουν με το χρέος των χωρών δένοντας τες με τοκογλυφικά επιτόκια. Είναι τα αθεράπευτα παγκόσμια λαμόγια, που μπροστά τους τα λαμόγια του ελληνικού Δημοσίου μοιάζουν με αειπάρθενες κορασίδες.
Αυτοι που αντιδρούν στο ξεπούλημα της χώρας δεν είναι απολογητές των απατεώνων του Δημοσίου. Δεν είναι ευτυχείς με το γεγονός ότι κάποιοι αραχτοί βύζαιναν αμέριμνοι τη γελάδα του Δημοσίου. Δεν είναι σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Δεν νοιώθουν ανακούφιση που το μικρολαμόγιο του Ελληνικού Δημοσίου θα αντικατασταθεί από το μεγαλολαμόγιο των διεθνών αγορών. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το πιστέψουν κάποιοι αναλυτές- απολογητές του ξεπουλήματος υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα που ο ηθικός τους κώδικας δεν τους επιτρέπει να γίνουν σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Είτε φορά τη φθαρμένη στολή του Δημοσίου, είτε το απαστράπτον κοστούμι των αγορών...

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Οι άεργοι σωτήρες

Το είδος εκκολάπτεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ίσως και λίγο νωρίτερα για ορισμένους, στις “επώδυνες αυτοεξορίες” στα χρόνια της Χούντας. Είναι τα “προοδευτικά” παιδιά που βίωναν με πόνο το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα τους, με το σύνθημα, “μακριά και πονεμένοι”. Άλλοι ήταν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι! Βρίσκονταν εδώ, πέρασαν ενδεχομένως και κάποια μαύρα βράδια στα κρατητήρια, βγήκαν στον δημοκρατικό αέρα της μεταπολίτευσης με λαμπερά παράσημα αγωνιστικότητας. Η πολιτική δεν ήταν απλώς επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Έγιναν αυτό που τα κόμματα ονόμασαν “επαγγελματικά στελέχη” και έταξαν τον εαυτό τους στη “μεγάλη ιδέα” της οικοδόμησης του νέου πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης
Η μόνη δυσκολία αυτών των λαμπρών- τότε- νέων ήταν η απάντηση στο κρατικό όργανο, όταν έβγαζαν αστυνομική ταυτότητα “Επάγγελμα;”. Εκεί η απάντηση ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσες να δηλώσεις “εργάτης της Δημοκρατίας”, δεν μπορούσες να δηλώσεις “επαγγελματικό στέλεχος”. Δήλωνες συνήθως αυτό που έγραφε το πτυχίο κι ας μην είχες κολλήσει ούτε ένα ένσημο, ασκώντας το επάγγελμα. Κι αν μες τη φούρια της πολιτικής αλλαγής δεν είχες καταφέρει να πάρεις το “χαρτί” στο χέρι, όπως ονειρευόταν η μάνα σου, υπήρχαν εναλλακτικές. Δημοσιογράφος π.χ. Το κόμμα διέθετε έντυπα, όπου έγραφες συχνά το “ποίημα”. Το “ποίημα” μπορεί να μην σε έκανε ποιητή, δημοσιογράφο όμως σε έκανε σίγουρα.
Παπαρολογούσες επί ώρες, μέρες, χρόνια στις κομματικές συνεδριάσεις την ώρα που ο κόσμος ζούσε την – οδυνηρή πολλές φορές- πραγματικότητα. Ο κόσμος έχτιζε το μέλλον του με μεροκάματα, εσύ τα έχτιζες με “εισηγήσεις”. “παρεμβάσεις”, “αναλύσεις” για τον “κόσμο της εργασίας”, για “μετασχηματισμούς”, για “αλλαγές”, για “τομές”.
Για κάποιους ήρθε και η ώρα της εξουσίας. Ήταν άλλωστε και το εφηβικό όνειρο. Ήταν και η νοστιμότατη σως από το Μάη του '68 που είχαν βάλει στην πολιτική τους σαλάτα: “Η φαντασία στην εξουσία”. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία που οι μικρόνοες δήλωναν εκφραστές της φαντασίας. Εκεί το “επαγγελματικό στέλεχος” πληρωνόταν πλέον ως βουλευτής ή υπουργός. Η μάνα σου θα χαμογελούσε: “Χαλάλι! Μπορεί να ανησυχούσα που μπλέχτηκε με τα πολιτικά, αλλά το παιδί πέτυχε”.Σίγουρα κάποια λαμπάδα στο ύψος σου θα υπήρχε σε κάποιο ξωκλήσι.
Το μοντέλο σχεδόν πανομοιότυπο για όλους: Πειθήνια όργανα των αρχηγών, εκπαιδευμένοι να γίνουν μετρ στην ίντριγκα, αφού είχαν πειστεί ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις πολιτικά
Το επάγγελμα “πολιτικός” εξασφάλισε σε όλους αυτούς τους ανεπάγγελτους λαμπρή καριέρα. Και οπαδούς. Και θαυμαστές. Και συνεχιστές. Και μια καλή σύνταξη.
Στα 20 αρκετοί δεν είχαν δεύτερο βρακί. Στα 50, στα 60, στα 70 βρέθηκαν με περιουσίες. Αν υποθέσουμε ότι ήταν σφιχτοί στα οικονομικά και 2 χιλιάρικα να έβαζαν στην άκρη το μήνα μετά από 20 χρόνια στην πολιτική, θα μπορούσαν περήφανα να έχουν για τις κόρες τους, δύο ευρύχωρα τριάρια στα Πατήσια. Αλλά η “περιουσία” ήταν μεζονέτες και εξοχικά. Αλλά και σ' αυτό δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο “προοδευτικός” που ανακαλύπτει τις χαρές του καπιταλισμού είναι το ευπροσάρμοστο ον στον πλανήτη. Αν και κανένα πολιτικό κείμενο που παπαγάλιζε στα χρόνια του “αγώνα” δεν περιελάμβανε τον όρο off shore, η ανακάλυψη του τού προσέφερε ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Για χρόνια κανείς δεν ανησύχησε. Το πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο ανήκε στον κύκλο του και έτσι η “περιουσία” ήταν μια αδιόρατη υποσημείωση στην προσπάθεια για την “πρόοδο” και τον “εκσυχρονισμό” της χώρας.
Τώρα κάποιοι (όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι) μπορεί να βγουν στη σέντρα. Θα ανησυχήσουν. Αλλά θα θυμηθούν τα σοφά λόγια του αρχηγού: “Όταν κυνδινεύει να ξεκληριστεί όλη η οικογένεια, θυσιάζεις ένα από παιδιά σου”. Άλλωστε υπάρχουν νεότεροι άεργοι για να “καθαρίσουν” και να στήσουν τις offshore του μέλλοντος μας...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Παραδεισένια μίζα


Εχθές καθώς σαβούρωνα ένα βουνό γαρίδες
με ρώτησε ομοτράπεζος “ειδήσεις μήπως είδες;”
Κι ανοίγω αμέσως την TV με κάποια αγωνία
πίνοντας μια γερή γουλιά, λευκό από Μαντινεία

Ευθύς εις την οθόνη μου βλέπω χοντρή κεφάλα
να ομολογεί στο χαλαρό πως ήτανε κουφάλα
τα πήρε από τους Γερμανούς αλλά ως χορηγία
διότι τότε η κυβέρνησις ήταν παντού αγία

Ήτανε πριν από καιρό, στην εποχή Σημίτη
που αν και βρώμαγε πολύ είχαν κλειστή τη μύτη
η χώρα εκσυχρονίζετο είχε μεγάλους στόχους
δεν έψαχνε για σκάνδαλα, δεν έψαχνε για ενόχους

Από τη θλίψη την πολλή και το βαρύ στομάχι
ύπνος βαθύς με τύλιξε κι ένα μικρό συνάχι
Παρόλα αυτά εμύριζα, ήταν μεγάλη η μπόχα
έφτανε μέχρι το Μπακού έφτανε και στην Ντόχα

Στον ύπνο εμφανίστηκαν τρεις άγγελοι Κυρίου
κρατούσαν μια επιταγή ενός εκατομμυρίου
“Γιατί κοιμάσαι τέκνον μου και χάνεις επεισόδια
την ώρα που γιορτάζονται της μίζας τα εισόδια;”

Ολίγον αιφνιδιάστηκα που είδα τους αγγέλους
ήμουν σχεδόν βέβαιος: ήτο η αρχή του τέλους.
Μ΄ αυτοί με καθυσήχασαν με χτύπησαν στην πλάτη
μ' ενα πλατύ χαμόγελο, μου έκλεισαν το μάτι.

“Έχουμε νέα τέκνον μου, που θα σε συγκινήσουν
στη Siemens επωλήθηκε μέρος του Παραδείσου
εμείς που είμασταν κοντά στον Άγιο Πατέρα
χορηγηθήκαμε αδρώς, θα κάνουμε καριέρα”

Κι όταν τους ρώτησα ευθύς τί θέλουν από μένα
μου απαντήσαν αυστηρά: “Μη βιάζεσαι, ένα- ένα”
Πρώτον θα κράταγα κρυφή την αποκάλυψη τους
έπρεπε να έχουνε κι αυτοί την κάποια κάλυψη τους.

Δεύτερον το αντίτιμο της άγιας χορηγίας
θα το επλήρωνα εγώ, “δε θέλω μαλακίας”
Τρίτον θα έλεγα παντού σε Ανατολή και Δύση
ότι η πώληση αυτή ήταν η μόνη λύση.

Αν δεν τα έκανα αυτά και έκανα την πάπια
θα μπαινα στα κατάστοιχα, τα μαύρα τα κοιτάπια
Ολημερίς κι ολονυχτίς θα έβραζα στον Άδη
θα με βασάνιζαν πολύ, θα μού βγαζαν το λάδι

Πετάχτηκα απ' τον ύπνο μου λουσμένος στον ιδρώτα
η τηλεόραση στη ΝΕΤ, έπαιζε Νίνο Ρότα
απ' όλο αυτό το όνειρο τι να πιστέψω πρώτα
από την παραζάλη μου χτύπησα και στην πόρτα

Μου πέρασε απ' το μυαλό να τους γαμοσταυρίσω
ψύχραιμα σκέφτηκα μετά, τις ταρζανιές ν' αφήσω
μπορούσα να εναντιωθώ, να πάρω το καλέμι
αλλά με τέτοιες απειλές μέχρι κι η Όλγα Τρέμη

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Η φοροδιαφυγή και το βερύκοκο


Για να την πνίξω την οργή που διώξαν την Γκερέκου,
έτρωγα για να γλυκαθώ βερύκοκα Μπεμπέκου
μα από τη σαστιμάρα μου κατάπια το κουκούτσι,
είδα τον ίδιο τον Χριστό με έναν χιτώνα Gucci

Πριν η ανάσα μου κοπεί και φύγω για άλλα μέρη
έφτυσα το κουκούτσι ευθύς σαν είδα Πρετεντέρη
ήτανε και η δήλωση ότι θα σφίξουν κώλοι
θα έχει και συνέχεια, η αρχή ήταν με τον Τόλη

Είμαι τόσο χαρούμενος με όλες τις εξελίξεις
φοροφυγάδες κυνηγούν χωρίς ήξεις – αφήξεις
Τραγουδιστάδες και γιατροί, λαμόγια, δικηγόροι
θα στίβωνται ενδελεχώς μέχρι να βγουν οι φόροι

Οι φοροκλέπτες θα ακούν τον Παπακωνσταντίνου
και θα ανάβουνε κερί στην Παναγιά της Τήνου
στην χώρα θα εμπεδωθεί το αίσθημα δικαίου
αυτά που γίνονταν παλιά δεν θα συμβούν εκ νέου

Και για να μην υπάρχει πια κενό εις τον Πολιτισμόν μας
και για να ενισχύσομεν τον δόλιον Τουρισμόν μας
γυναίκα θα ορκίσουμε και πάλι στη θεσάρα
σύζυγον του δημοφιλούς του Γιώργου του Νταλάρα

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Ο Τσε και η μύγα τσε- τσε!


Είναι δύσκολο στις μέρες μας να δηλώνεις σοσιαλιστής και ειδικά όταν έχεις πιάσει πρώτο τραπέζι- πίστα στα κυβερνητικά έδρανα
Όταν είσαι προ των πυλών της εξουσίας δείχνεις τη συνήθη αγάπη προς το μπαλκόνι, όχι απαραιτήτως γιατί το θέλεις, αλλά γιατί το έκαναν επιτυχώς ο παππούς σου και μπαμπάς σου. Από εκεί πετάς στον λαό σου τα σοσιαλιστικά SOS για κάθε υποψήφιο σοσιαλιστή πρωθυπουργό: Διασφάλιση του εισοδήματος των μισθωτών, όχι στους άδικους έμμεσους φόρους, κρατικός έλεγχος στις αυθαιρεσίες των τραπεζών, δημόσιες επενδύσεις που θα τονώσουν την οικονομία. Υπόσχεσαι μια επανάσταση στη λειτουργία του κράτους την ώρα που τα στελέχη σου χαμογελούν ικανοποιημένα για το επιτυχημένο concept, αναπολώντας το εφηβικό τους δωμάτιο με την αφίσα του Τσε Γκεβάρα να κατέχει την ίδια περίοπτη θέση μ' αυτή που κατείχε η εικόνα της Παναγιάς στο δωμάτιο των γονέων.
Ο λαός ψήνεται εύκολα. Άλλωστε το grill της μεταπολίτευσης λειτουργεί επιτυχώς για δεκαετίες. Και τότε έρχεται η αποκάλυψη! Λεφτά δεν υπάρχουν, ενώ είσαι βέβαιος ότι κάπου τα είχε πάρει το μάτι σου! Κάνεις μια βόλτα σε υπηρεσίες του Δημοσίου και διαπιστώνεις έκπληκτος ότι το Δημόσιο νοσεί, ενώ εσύ το είχες παραδώσει μπουμπούκι πριν από έξι χρόνια. Και επειδή ταξιδεύεις συχνά στο εξωτερικό έρχεται η μεγάλη αποκάλυψη: Υπάρχουν κερδοσκόποι!
Μέσα σε όλα αυτά, είναι και η κλιματική αλλαγή που σου 'χει στοιχειώσει την ψυχή... Οι βόρειοι θερμαίνονται, οι νότιοι ψυχραίνονται, βροχές, τέφρες, καταστροφές αναγκάζουν πολλά είδη να μεταναστεύσουν σε άλλη γη σε άλλα μέρη. Προφανώς μέσα σ' αυτό το κλιματικό αδιέξοδο, σε ένα από τα ταξίδια σου βρέθηκες αντιμέτωπος (χωρίς να το γνωρίζεις) με τη μύγα τσε- τσε. Τα συμπτώματα είναι εμφανή: Το τσίμπημα προκαλεί δερματικά εξανθήματα ( ο έρπης στο κάτω χείλος), μερική απώλεια της μνήμης (μέσα σε λίγες μέρες ξέχασες τι έλεγες στο προεκλογικό μπαλκόνι), διαταραχές στο λόγο ( σ' αυτόν τον τομέα θα μπορούσες να θεωρηθείς πρύτανης), συμπτώματα κατάθλιψης (είναι όλο συχνότερο το κουρασμένο σου βλέμμα). Το επόμενο σύμπτωμα είναι τα παραληρήματα και η συνεχής διάθεση για ύπνο. Στο παραλήρημα μάλλον έχεις φτάσει (μαζί και οι υπουργοί σου, οι οποίοι κόλλησαν πιθανώς τη νόσο στα συνεχή υπουργικά συμβούλια) αφού διαβεβαιώνεις ότι στόχος σου είναι η προστασία των αδυνάτων τη στιγμή που κόβεις ακόμα και συντάξεις των 500 ευρώ. Μέσα στο παραλήρημα και πριν πέσεις στον βαθύ ύπνο, βλέπεις τους σύντροφους σου και είσαι βέβαιος ότι κάτω από το γαλάζιο πουκάμισο κρύβεται το t-shirt με τη μορφή του Τσε! Τότε αποφασίζεις να κάνεις το άλμα προς τον σοσιαλισμό: Δηλώνεις ότι σκέφτεσαι να μηνύσεις τους κερδοσκόπους, τις μεγάλες τράπεζες που πίνουν, με τα παιχνίδια τους, το αίμα του λαού!
Πρόεδρε, οι περισσότεροι θα πουν: “Μύγα τον τσίμπησε;”. Μην ανησυχείς. Αγνόησε τους και συνέχισε τον ύπνο σου...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Η εργατική τάξη και η παλίρροια


(Οποιοδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική)

Χέρια σκούρα, τραχιά, ψημένα, απ' αυτά που σου σφίγγουν το χέρι σαν τανάλια όταν σε χαιρετούν. Αυτά είναι τα χέρια των “μεγάλων” όταν μεγαλώνεις σε μια εργατοσυνοικία. Τα χέρια έχουν γραμμένα πάνω τους τα μεροκόματα και τα όνειρα έχουν κοντά πόδια. Ένα ψυγείο, μια τηλεόραση, ένα αυτοκίνητο μεταχειρισμένο. Το μόνο όνειρο που σε κάνει να ψηλώνεις είναι να σπουδάσουν τα παιδιά. Το μεγάλο όνειρο. Για τους περισσότερους οι σπουδές σταματούσαν στο Δημοτικό ή στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Αν έκανες μια μικρή έρευνα στο σόι ο αριθμός των πτυχίων ήταν ή έτεινε προς το μηδέν.

Δεκαετία του '70. Δυτική Θεσσαλονίκη. Αμπελόκηποι. Ακόμα παίζαμε στις αλάνες, λίγο πριν τις καταπιεί η αντιπαροχή. Μελανιές, σημάδια στα πόδια, στα χέρια, στο πρόσωπο. Τα ρούχα μες το χώμα και τη βρώμα. Απελπισμένες μανάδες, κάποιες ακόμα έπλεναν στο χέρι. Βλέπεις στην εκπλήρωση των ονείρων κέρδισε η τηλεόραση. Άγνωστος πόλεμος- λευκότερα λευκά: 1-0.
Το περιβάλλον των παιδικών μου χρόνων ήταν οικοδόμοι, πλακάδες, επιπλοποιοί, ο σταμνάς στη γωνία προς την οδό Πέραν, η οικογένεια των “γύφτων” με τον πατέρα της οικογένειας να περνά τον χρόνο του ρωτώντας επί χρόνια τους περαστικούς από το παράθυρο του ημιυπόγειου: “Τι ώρα είναι;”. Τότε αυτό το σκηνικό δεν μου φαινόταν φτωχό. Εγώ άλλωστε αισθανόμουν σχεδόν πλούσιος. Ο πατέρας ήταν επιχειρηματίας. Βιοτεχνία Ετοίμων Ενδυμάτων. Ένα ημιυπόγειο δίπλα ακριβώς στο πατρικό μου. Το “εργοστάσιο”, όπως θα το έλεγε αργότερα η Σόφη κι εγώ θα χαμογελούσα. Είχαμε και αυτοκίνητο. “Καραβάν” τα έλεγαν τότε, “σεντάν” αργότερα. Ακόμα και τα εκπληρωμένα όνειρα τέλειωναν σε ένα “αν”.

Δύο από τα 4 σχολεία στα οποία φοίτησα είχαν θεμελειωθεί από την Χούντα. Η μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα του Στυλιανού Παττακού έμενε για χρόνια, εκεί δίπλα στην είσοδο, για να δέχεται την πρέπουσα μεταπολιτευτική κακοποίηση από τους πιτσιρικάδες, δηλαδή από μας.
Τα βιογραφικά στο σχολείο πολύ συχνά είχαν “Τόπος γεννήσεως: Αμβούργο, Ντυσελντορφ ή Στουτγκάρδη”. Παιδιά μεταναστών, πολλά μεγαλωμένα απ' τις γιαγιάδες, οι γονείς εργάτες, επισκέπτες του ίδιου τους του σπιτιού για χρόνια. Ένα ακόμα επεισόδιο στην ιστορία αυτών των συνοκιών, δημιουργήματα προσφύγων. Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες.
Δεν πεινάσαμε ποτέ! Το χαρτζηλίκι μπορεί να ήταν μικρό αλλά έφτανε. Το “έκτακτο” της γιαγιάς θα πήγαινε για το βινύλιο των “Sex pistols”. Της γιαγιάς από την πλευρά του πατέρα. Ο παππούς ήταν συνταξιούχος σιδηροδρομικός. Ο μόνος δημόσιος υπάλληλος της οικογένειας και μάλλον ο τελευταίος. Η άλλη γιαγιά έπαιρνε μια μικρή σύνταξη, ο παππούς έπαθε εγκαφαλικό από το 1971. Ευτυχώς ο πατέρας φρόντισε να του κολλήσει κάποια ένσημα, πριν γίνει το “κακό”. Τα λίγα λεφτά δεν επηρρέαζαν ποτέ την κουζίνα. Ζυμωτό ψωμί, λαλαγγίτες, λαχανοντολμάδες που σε οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια ευτυχή βαρυστομαχιά.

Το μαγαζί πήγαινε καλά. Αγοράστηκε και το εξοχικό στην Νέα Καλλικράτεια. Αν και εκεί βρισκόταν το βασίλειο των αυθαιρέτων το δικό μας ήταν νόμιμο, ένα διαμέρισμα 50 τετραγωνικών σε πολυκατοικία. Τιμήσαμε αρκετά το παράδοξο να ζούμε σε μονοκατοικία στην πόλη και σε πολυκατοικία στις διακοπές. Εκεί, στις διακοπές γνώρισα για πρώτη φορά παιδιά που πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο. Στον δικό μου κύκλο δεν υπήρχε ούτε ένας. Καλά παιδιά, αν και η πιθανότητα να βρεις κάποιον ξενέρωτο ανάμεσα τους ήταν θεαματικά μεγαλύτερη. Όχι ότι εμείς είμασταν οι μεγαλύτερες αλήτρες της υφηλίου. Κανένα χούφτωμα στα σκοτεινά δίπλα στις γραμμές του τρένου, κοπάνημα μέχρι αφυδατώσεως με Black Sabbath και Ramones σε ντίσκο με ροκ πρωινά(!!!), Αισθανόμασταν ασφαλείς. Τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, αν και γι αυτό το “καλύτερα” δεν είμασταν απολύτως σίγουρα όταν αρχίσαμε να αναμασάμε τσιτάτα από Μάρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν, Γκράμσι ανακατεμένα σε σιγανή φωτιά με Σαββόπουλο, Σιδηρόπουλο και ισχυρές δόσεις από “Power to the people” και “God save the queen”. Ασυνάρτητο μείγμα, σούρεαλ κουβέντες, παρέες που ονειρεύονταν, πέντε ακόρντα στην κιθάρα η μουσική μας παιδεία, αλλά έφταναν και για τα όνειρα και για τα αυτιά της κοπέλας, η οποία θα μας χάριζε περήφανες στύσεις.
Απολυτήριο με 13,8, η Ανώτατη εκπαίδευση μπορεί να περιμένει. Μεροκάματα σε βιοτεχνία παιδικών ενδυμάτων, στα Goody's στην έκθεση, σε ξυλουργείο να κουβαλάς κορμούς δέντρων και να πέφτεις με 40 πυρετό μέσα σε 15 μέρες.

Όλα αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν το μηχανογαφικό “κλήρωσε” ΑΣΟΕΕ. Κακός βαθμός στο απολυτήριο, επιτυχών της κατηγορίας “κι ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα”. Ο πατέρας υπερήφανος ήταν έτοιμος να ενισχύσει. Νέος τόπος διαμονής πλατεία Βικτωρίας. Γείτονας με συνταξιούχο μπάτσο. Συνταξιούχος γύρω στα 40 κάτι, με παιδί 2 χρονών. Πρώτη φορά θα το έβλεπες μα όχι τελευταία.

Εκείνο που έψαχνες όμως ήταν μία δημοσίευση. Μία έστω. Και ήρθε. “Νέα Οικολογία”. Απρίλιος 1987. Αμοιβή 10.000 δραχμές. Οι πύλες της δημοσιογραφίας είχαν ανοίξει πλέον, έστω και ως χαραμάδα. Θα περίμενες περίπου δύο χρόνια για δουλειά σε καθημερινή βάση. Νέα καθημερινή εφημερίδα, χτύπησες την πόρτα, σε πήραν. Μήνες απλήρωτος. Ακόμα και τις μετακινήσεις πολλές φορές τις πλήρωνες εσύ. Μετά το 6μηνο κάποια “χαρζιλίκια” από το λογιστήριο. Ξενύχτια, τρέξιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η γονική βοήθεια σπάνια έφτανε πλέον. Πάλευες για να συνεχίσεις, πάλευες για να μην γαμοσταυρίσεις έμπειρους απατεωνίσκους δημοσιογράφους, που γελούσαν βροντερά, όταν διηγούνταν τρόπους για να εξαπατήσεις τον αναγνώστη. Έκλαιγες από τα νεύρα σου. Μόνο στα ασανσέρ και τις τουαλέτες. Εκεί και μόνο εκεί, λένε, πρέπει να κλαίνε οι άντρες. Η εφημερίδα άλλαξε αφεντικό. Πήγε σε πλούσια χέρια. Και αφού αυτά τα χέρια θέλουν να γίνουν πάντα πλουσιότερα, το '91 η εφημερίδα κλείνει και μαζί της κλείνει και μια συμφωνία μαμούθ στον ΟΤΕ. Όλοι άνεργοι. Η πρώτη μου φορά

Ευτυχώς τα πλούσια χέρια διέθεταν και ραδιοσταθμό. Εκεί συνέχισες. Εκ των υστέρων θα μάθαινες ότι σύμβαση εργασίας δεν υπήρξε ποτέ. Δεκέμβρης του '91. Ατύχημα στην Κηφισίας. Συντριπτικό κάταγμα κνήμης και νεκρώσεις του δέρματος. Εξάμηνη ταλαιπωρία. Ο διευθυντής σε διαβεβαιώνει ότι “δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη δουλειά”. Την ώρα που κάνεις πλαστική στο δέρμα η διεύθυνση αλλάζει. Φιλόδοξη διευθύντρια, μετέπειτα γνωστή παρουσιάστρια. Με μία πατερίτσα στο χέρι ανεβοκατεβαίνεις Μαρούσι- Βικτώρια. Η “φιλόδοξη” σου λέει: “Δεν το ήξερα ότι θα γυρίσεις, είχα την εντύπωση ότι θα μείνεις στη Θεσσαλονίκη” Προφανώς είχε βγάλει το συμπέρασμα διαβάζοντας τα άστρα. Την τελευταία φορά που συναντήθηκες σε αποπήρε λέγοντας ότι έχει πολύ δουλειά. Το σκέφτηκες, αλλά δεν της έφερες την πατερίτσα στην περιποιημένη ξινή της μούρη. Άνεργος, κουτσαίνοντας, μήνες επαγγελματικής σιωπής. Τοτε αν δούλευες σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση δεν ήσουν δημοσιογράφος για την ΕΣΗΕΑ. Το “συνδικαλιστικό” όργανο ανακαλύπτει το καινούργιο με την ταχύτητα που το Βατικανό αναγνωρίζει το ότι η γη γυρίζει.

Η επαφή με τη Θεσσαλονίκη είναι πλέον κυρίως τηλεφωνική. Και κυρίως με τη μάνα σου. “Ο μπαμπάς που είναι;”, “στο μαγαζί ακόμα, χάλασε μια μηχανή”.15ωρα δουλειάς. Και ο αδελφός εκεί δούλευε. Και έριχνε τα περισσότερα λεφτά του στα ντράμς. Αυτό ήταν το απόλυτο όνειρο του.
Θα περάσουν χρόνια στο ρεπορτάζ, θα περάσεις και από το πολιτικό. Θα σιχαθείς την τόσο ξεδιάντροπη συναλλαγή. Όχι απ' όλους. Αλλά από ενοχλητικά αρκετούς. Θα το παρατούσες με την επόμενη απόλυση από “αριστερό” διευθυντή, που θα σου πει ανακοινώντας σου την απόλυση λόγω περικοπών: “Δεν ήταν δική μου απόφαση. Το τηλέφωνο μου είναι πάντα ανοιχτό. Πάρε με για ότι χρειαστείς”. Εργοδότης μεταμφιεσμένος σε μητέρα Τερέζα. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα.

Στη Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι διορίστηκαν, δάσκαλοι κατά κανόνα. Άλλοι πάντα ανήσυχοι, άλλοι βολεμένοι. Κανένας πλούσιος. Στην καλύτερη περίπτωση να “κλήρωνε” κανένα διαμερισματάκι από αντιπαροχή. “Την Κατερίνα την έβαλαν στην Τράπεζα. Βολεύτηκε αυτή” θα σου έλεγε η μάνα σου. Στην τράπεζα και στο Δημόσιο ποτέ δεν “έμπαινες”. Πάντα σε έβαζαν.
Η ευημερία του μικρομεσαίου πατέρα άρχισε να κλονίζεται. Βιοτεχνίες στήνονταν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, εκεί απ' όπου κάποτε τα εκδρομικά γύριζαν γεμάτα σαλάμια, τυριά και βαριά αρώματα. Ο τζίρος έπεφτε, οι εισφορές ανέβαιναν. Η οικογένεια θα βίωνε μέσα στην επόμενη δεκαετία τον “Τιτανικό” της. Το ΙΚΑ θα καταπιεί το πατρικό σπίτι, το εξοχικό, την ψυχραιμία μας.
Μετά την τελευταία απόλυση, η έξοδος από τις δουλειές θα λεγόταν πλέον “αποχώρηση”. Δουλειά μόνο με μπλοκάκι. Ποτέ δώρα, ποτέ αποζημίωση. Και το ΤΕΒΕ να τρέχει. Κάποτε δούλεψες (7ωρο) για 500 ευρώ το μήνα, μείον τα 300 του ΤΕΒΕ, 200 ευρώ. Εξευτελιστικό ακόμα και για μετανάστη χωρίς χαρτιά.
Το “λαμπερό” 2004 το πέρασες άνεργος. Τα δις σφύριζαν πάνω απ' το κεφάλι σου. Φούσκωναν όλοι από περηφάνεια. Για σένα το μόνο που φούσκωνε ήταν το υπόλοιπο των καρτών σου.
Όταν χάθηκε το πατρικό δεν πήγες στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελες να είσαι μπροστά. Μερικά χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις περάσει από το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι. Πάντα από απέναντι.
Έφτασε το 2008 για να ξαναπάρεις μισθολόγιο. Με κρατήσεις για 4 ταμεία(!!!!). Τέσσερα. Αλλά δε βαριέσαι τα λεφτά ήταν καλά. Ευτυχώς. Γιατί οι γονείς περίμεναν 8 μήνες για τη σύνταξη (μετά από 42 χρόνια ασφάλισης) και η περιουσία τους πλέον ήταν ένα εκκωφαντικό τίποτα. Έπρεπε να στείλεις κι εκεί. Χαλάλι ήταν καλή η σύνταξη. Ευτυχώς βρήκε δουλειά κι ο αδελφός. 800 ευρώ, 60 ώρες τη βδομάδα, ούτε ένα ευρώ από υπερωρίες.

Τώρα η σύνταξη θα μειωθεί. Το δικό μου χρέος το ΤΕΒΕ είναι πενταψήφιο. Ευτυχώς υπάρχει δουλειά... Η δουλειά που λέει ότι πρέπει να είσαι ειλικρινής απέναντι στον κόσμο, πρέπει να είσαι πάντα με τον πιο αδύναμο κρίκο και απέναντι στην εξουσία. Έτσι τουλάχιστον έλεγε το ρομαντικό μας μυαλό αρκετά χρόνια πριν, όταν μπαίναμε σ΄αυτό τον χώρο Αλλά τελευταίως έχω ένα έντονο σφύξιμο στο στομάχι και ένα “άι σιχτίρ” κάτω απ' τη γλώσσα όταν διαβάζω άρθρα, αναλύσεις, σχόλια για τις “ευθύνες που έχουμε όλοι μας”, εκτιμήσεις για το μέλλον της εργατικής τάξης από ανθρώπους που για να έχουν μια ιδέα του τι είναι αυτό κάνουν αναζήτηση στο Google πληκτρολογώντας working class.
Αγαπητοί μου “σωτήρες”, “αναλυτές”, “σοφοί” και “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” καλό θα είναι να σταματήσετε να μιλάτε έτσι αψήφιστα για την εργατική τάξη, ζητώντας απ' αυτήν να σας πετάξει το σωσίβιο. Πάρτε τώρα τα κουβαδάκια σας και πηγαίνετε να παίξετε σε άλλη παραλία. Γιατί στη δική μας παραλία όταν θα έρθει η παλίρροια το πιθανότητερο είναι να πνιγείτε! Εμείς έχουμε μάθει κολύμπι από παλιά! Ο κανόνας για μας ήταν να κολυμπάμε στα βαθιά και χωρίς ναυαγοσώστες...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ω, Σύνταγμα, Σύνταγμα πόσο σε αγαπώ!


Μετά τα γεγονότα της 5ης Μαϊου, οι πένες πήραν φωτιά. Οι υπερασπιστές της νομιμότητας, πατώντας, χωρίς καμία αιδώ, στην τραγική δολοφονία των συμπολιτών μας, άρχισαν να “αναλύουν”, με αμφίβολη πειστικότητα, το “ρόλο” των διαδηλωτών με σαφείς υπαινιγμούς ότι κάποιες στάσεις, κάποια συνθήματα, ακόμα και κάποιες πολιτικές θέσεις έχουν ως μόνο στόχο της κατάλυση του Συντάγματος. Για να δούμε όμως ποιός είναι αυτός που ζητάει ουσιαστικά κατάλυση του Συντάγματος - όχι σήμερα, εδώ χρόνια – με μερικά χειροποιαστά παραδείγματα:

Το “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” δεν το φώναζαν στην πορεία 50- 100 άτομα. Το φώναζαν χιλιάδες, που απ' όσο με βοηθά να καταλάβω το φτωχό μου μυαλό και η μικρή πείρα μου στο ρεπορτάζ δεν είχαν στο μυαλό τους έναν λοχία που θα κατεβάσει στους δρόμους τα τεθωρακισμένα να μας σώσει. Δεν ήταν αυτοί που τον Δεκέμβρη του 2008 πρότειναν οργισμένοι να αναλάβει την κατάσταση ο στρατός. Ήταν έλληνες πολιτικοί που ζέσταναν για χρόνια τα έδρανα του Κοινοβουλίου, ήταν “έγκριτοι” δημοσιογράφοι, ήταν γλιφτρόνια της πρασινογαλάζιας μεταπολιτευτικής διαφθοράς. Ήταν η οργή για το σάπιο σύστημα που βιώνουν εδώ και δεκαετίες που τους οδήγησε σ' αυτό το “τραβηγμένο” σύνθημα, ενώ για τους λάτρεις της “λυτρωτικής” επέμβασης του στρατού δεν ισχύει το ίδιο. Αυτους τους οδηγεί η επιθυμία να διασφαλίσουν με κάθε τρόπο την εξουσία τους, έστω και με την αναστολή 3-4 άρθρων του Συντάγματος.

Ποιός είναι αυτός που ζητά κατάλυση του συντάγματος; Ο διαδηλωτής - έστω ο βίαιος - ή αυτός που ζητά απέξω- απέξω κατάργηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι - που αποτελεί ρητή διάταξη του Συντάγματος- ώστε να οδηγηθεί η χώρα χωρίς πολλές διαμαρτυρίες (λόγω του φόβου προφανώς) στον μονόδρομο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ποιός καταλύει το Σύνταγμα; Ο πιτσιρικάς που πετάει την πέτρα (και θυμείστε μου ΜΙΑ οργισμένη διαδήλωση στην ιστορία του 20ου αιώνα που να μην έπεσε έστω μία πέτρα. Ή θέλετε να σας θυμίσω την ανησυχία του πρωθυπουργού: “Θα μας πάρουν με τις πέτρες!” ) ή οι μαζικές προσαγωγές που εφαρμόζουν το εξώθφαλμα αντισυνταγματικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης, σύμφωνα με το οποίο θεωρούνται κάποιοι ύποπτοι, απλώς και μόνο γιατί επιλέγουν να βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη συνοικία. Ή πρέπει να είσαι διακεκριμένος επιστήμονας αφού χρησιμοποιώντας απλώς την κοινή λογική είναι εύκολο να καταλάβεις ότι αυτή η στάση της “Αρχής” παράγει με την ταχύτητα του φωτός ακόμα περισσότερους πιτσιρικάδες ταγμένους στην τυφλή βία.

Το “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” δεν είναι εφέρευση του ΚΚΕ. Είναι σύνθημα που γεννήθηκε στους εργατικούς αγώνες (εδώ και έναν αιώνα περίπου), στους αγώνες που διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, πενθήμερη εργασία, 8ωρο, κοινωνική ασφάλιση. Και διατυπώθηκε ως απάντηση στους νόμους που προστάτευαν μόνο τα συμφέροντα των εργοδοτών (ναι,ναι ομοτράπεζε των τραπεζιτών, τέτοιοι ήταν και παραμένουν, εν πολλοίς, οι νόμοι). Μήπως θα πρέπει να το αντικαταστήσουμε με το “Νόμος είναι το δίκιο του θεσμικού επενδυτή”; Μα το έχουμε κάνει ήδη. Όταν επί της ουσίας καταργείς τον βασικό μισθό, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις την ώρα που το Σύνταγμα προβλέπει ρητώς στο άρθρο 22 ότι είναι υποχρέωση της πολιτείας να διασφαλίζει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία και ότι πρέπει να φροντίζει για τη ΒΕΛΤΙΩΣΗ του εισοδήματος του, μέσω των συλλογικών συμβάσεων, είναι ή δεν είναι παραβίαση του Συντάγματος η πρόβλεψη στο μνημόνιο του ΔΝΤ ότι οι κλαδικές συμβάσεις μπορούν να μεταβάλουν το βασικό μισθό “επί τα χείρω”, όπως γλαφυρά περιέγραψε ο υπουργός Εργασίας; Είναι ή δεν είναι, εδώ και χρόνια, κουρέλιασμα του Συντάγματος το καθεστώς της ενοικίασης εργαζομένων; Ή μήπως υπάρχει στο Σύνταγμα διάταξη που προβλέπει ότι μπορείς να συμπεριφέρεσαι στον εργαζομένο σαν να είναι έπιπλο και μου διαφεύγει;

Να θίξουμε και το “καυτό” ζήτημα της ενημέρωσης; Εδώ κι αν σε λούζει κρύος ιδρώτας! Η πληροφόρηση, η είδηση είναι δημόσια αγαθά, όπως και η συχνότητα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αυτά δεν ανήκουν σε κανένα, ανήκουν σε όλους. Παραχωρούνται λοιπόν οι συχνότητες στους επιχειρηματίες με την υποχρέωση να ενημερώνουν και να προάγουν τον πολιτισμό (καλό ε; το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;) Πεστε μου τώρα, ω υπερασπιστές του Συντάγματος τι σχέση έχει όλος αυτός ο καραγκιόζ μπερντές των δελτίων, όπου παίζει ένα λεπτό ρεπορτάζ και ακουλουθεί καφενές με γιαλατζί opinion leaders που έχουν ως μόνο στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, με την ενημέρωση και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών; (Ναι, ναι κι αυτά τα προβλέπει το Σύνταγμα!)

Μην ψάχνετε λοιπόν σε ανεγκέφαλους πιτσιρικάδες, σε τελειωμένους χουλιγκάνους, σε ιδεολογικές τάσεις της αριστεράς, σε παρεκλίνουσες συμπεριφορές και στα οργισμένα συνθήματα όσους ζητούν να καταλυθεί το Σύνταγμα. Κάθε μέρα αποδεικνύεται με όλο και πιο έντονο τρόπο ότι αυτοί που φλερτάρουν επικίνδυνα με την ιδέα του Συντάγματος ως κουρελόχαρτου, ως προσχήματος και όχι ουσιαστικού μοχλού δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας είναι οι λάβροι υπερασπιστές του!

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Μαζί σου θα 'μαι αύριο κι ας μη σε γούσταρα ποτέ...


Αύριο ετοιμάζονται πολλοί- έτσι δηλώνουν τουλάχιστον- να βγουν στο δρόμο. Παρήγορο, θα πεις. Περίεργα ευχάριστο να βλέπεις, ακόμα κι απ' αυτούς που δεν το περιμένεις, να αφυπνίζονται, να έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Αισθάνεσαι όμως με όλους το ίδιο; Έχεις την ίδια αφετηρία; Είχες πάντα τα ίδια όνειρα; Όχι. Αλλά θα είμαστε μαζί όσο κι αν κάποιους απ' αυτούς δεν τους γούσταρα ποτέ.
Ναι λοιπόν φιλαράκο και αυριανέ συνδιαδηλωτή!
Δεν σε γούσταρα όταν προσπαθούσες να φανείς τόσο φτωχός, όσο και οι φίλοι σου ιδιωτικοί υπάλληλοι, παρουσιάζοντας τον μισθό σου χωρίς τα επιδόματα, που σε έκαναν 3 φορές “πλουσιότερο”.
Δεν σε γούσταρα όταν σε συναντούσα στην αγορά, μέρα μεσημέρι την ώρα που έπρεπε να είσαι στη δουλειά σου και να εξυπηρετείς εμένα ή κάποιον σαν κι εμένα.
Δεν σε γούσταρα όταν έκλεινες τα 30 και μετρούσες συντάξιμα.
Δεν σε γούσταρα όταν έκλεινες τα 40 και έλεγες: “του χρόνου θα κάνω τα χαρτιά μου για σύνταξη”.
Δεν σε γούσταρα όταν έκλεινες με μισό μεροκάματο Αλβανούς για να σηκώσουν το αυθαίρετο.
Δεν σε γούσταρα όταν θα έδινες για δίπλωμα και έλεγες: “με 300 ευρώπουλα, το έχω”
Δεν σε γούσταρα όταν παπαγάλιζες αριστερά τσιτάτα σε χασαποταβέρνες και ήταν εμφανές ότι το μόνο αριστερό που είχε μείνει πάνω σου ήταν ότι ήσουν αριστερόχειρας
Δεν σε γούσταρα όταν γαμοσταύριζες 4 χρόνια τους δύο μεγάλους, αλλά στις εκλογές τους ψήφιζες λέγοντας: “ας διορίσουν την αδελφή μου και μετά θα τους γράψω στ' αρχίδια μου”.
Δεν σε γούσταρα όταν τζογάριζες το '99 και αγόραζες πούρα απο περίπτερα του Κολωνακίου για να γιορτάσεις τα limit up.
Δεν σε γούσταρα όταν το 2000 έκλαιγες γιατί έχασες τα μαλλιά της κεφαλής σου από τα limit down και το μόνο που μπορούσες να κάνει πλέον ήταν να βάλεις τα πούρα στον κώλο σου.
Δεν σε γούσταρα όταν έπαιζες λουλουδοπόλεμο στα σκυλάδικα “έτσι για πλάκα”
Δεν σε γούσταρα όταν μου πλασαριζόσουν ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος κι ας ήξερα ότι τα έπαιρνες από 100 μεριές
Δεν σε γούσταρα όταν μου αράδιασες τα διάφορα “προβλήματα” στη δουλειά, στην “υπηρεσία”, που για μένα έμοιαζαν λύσεις.
Δεν σε γούσταρα όταν προσπαθούσες να “χωθείς” και να πάρεις κι εσύ ένα ψιχουλάκι από τις χρυσές προμήθειες των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αύριο στην συγκέντρωση να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να κοιτάς στα μάτια τους ανθρώπους δίπλα σου. Γιατί εκεί θα είναι ο απόμαχος των 600 ευρώ,εκεί θα είναι αυτός που έζησε στο πετσί του τι θα πει ανεργία, εκεί θα είναι κι αυτός που δουλεύει με “μπλοκάκι” και έχει ξεχάσει, εδώ και χρόνια, τι θα πει δώρο, εκεί θα είναι και η μάνα που μεγαλώνει φτύνοντας αίμα τρία παιδιά και το “πρόωρη συνταξιοδότηση” το έχει ακούσει μόνο στις ειδήσεις, εκεί θα είναι κι αυτός που δούλευε εκβιαζόμενος και ανασφάλιστος κάτω από συλλογική σύμβαση, πριν ακόμα μάθεις τι σημαίνουν τα αρχικά ΔΝΤ

Ρίξε μια ματιά γύρω σου να δεις – ίσως για πρώτη φορά- ποια είναι η πραγματική κοινωνία και όχι ο θλιβερός μικρόκοσμος, όπου είχες στεγάσει τις μικροαστικές σου ψευδαισθήσεις

Μαζί θα είμαστε αυτή τη μέρα. Γιατί ο κοινός μας εχθρός είναι και δυνατός και σαρωτικός για όλους μας. Αλλά να το ξέρεις, δεν ξέχασα. Απλώς, αν έχει αλλάξει η ματιά σου – επιτέλους- μπορώ να κάνω, από δω και πέρα, ότι δε θυμάμαι...

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η οικονομική ανάλυση!

Εντάξει λοιπόν το λύσαμε το πρόβλημα! Κάναμε τους πάντες φτωχότερους, θα τους πετάξουμε κι ένα “για την Ελλάδα ρε γαμώτο” και θα τους καλέσουμε να φανούν παραγωγικοί (αν συνεχίσουν να έχουν δουλειά) και να μη βγάλουν κιχ για τη νέα νηστεία, όμοια με αυτή μοναχού στηλίτη, που το πιο γκουρμέ πιάτο του είναι άψητη ακρίδα ερήμου.
Θα ήτο ανώριμον, θα πουν, να αρχίσουμε να φωνασκούμε και να διαδηλώνουμε ασκόπως αφού οι δανεισταί μπορεί να είναι σκληροί και απαιτητικοί, αλλά είναι η μόνη λύσις. Επίσης όλαι αυταί αι φωνασκίαι διαταράσσουν την κοινωνικήν ειρήνην και αμαυρώνουν το πρόσωπο της χώρας εις το εξωτερικόν (όπου εξωτερικόν είναι οι ίδιοι οι δανειστές και τα λαμόγια των αγορών, τα οποία μπορεί να έχουμε καταγγείλλει ως λαμόγια και αδηφάγους κερδοσκόπους, αλλά σεβόμεθα την επιθυμία των δια τουμπεκί ψιλοκομμένον)
Για να γίνουν όμως όλα αυτά εφικτά θα πρέπει να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ενημερώσεως του λαού έγκριτοι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυταί, πολλοί εκ των οποίων καταγράφουν ως εμπειρία επί των οικονομικών στο βιογραφικό τους ότι το 1986 είχαν δώσει ραντεβού μετά γκομενίσκης στο πεζοδρόμιο έξω ακριβώς από την ΑΣΟΕΕ. Ορισμένες επαίρονται ότι – επιπροσθέτως- είχαν χειριστεί με τεραστία επιτυχία το 1989, επί τρίωρον, την ταμειακή μηχανή του καταστήματος ειδών προικός του θείου Ευάγγελου στο ωραιτότατον Αμαρούσιον. Με τέτοιες περγαμηνές στα οικονομικά προφανώς αξίζουν της προσοχής μας.

Το πρώτο που θα σου πουν είναι ότι είναι ανώριμο, φαιδρό και επικίνδυνο να πιστεύεις οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δική τους άποψη. Ότι το πακέτο των 120 (ίσως και 150) δις είναι αναγκαίο και ως εκ τούτου η νηστεία στην οποία υποβάλεσαι είναι περίπου θεϊκή εντολή. Δεν θα σου πουν ότι αν δανειστείς όλα αυτά σε 2-3 χρονάκια το χρέος (με τα τοκογλυφικά επιτόκια που σου προσφέρουν οι “σύμμαχοι”) μπορεί να ξεπεράσει τα 400 δις και τότε ο μόνος τρόπος να ξεχρεώσουμε είναι να αναβλύζει πετρέλαιο ακόμα και από τα καπάκια των αποχετεύσεων στις λεωφόρους και να ανακαλυφθούν πλούσια κοιτάσματα χρυσού και ουρανίου ακόμα και στα Τουρκοβούνια.

Θα σου πουν ότι για να έρθει η ανάπτυξη θα πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας (γιατί δεν μετριέσαι ως ανθρώπινη ύπαρξη αλλά ως κόστος). Δεν θα σου πουν ότι αν αυτός ήταν ο απόλυτος κανόνας, στις χώρες του βορρά όπου οι μισθοί είναι ορισμένες φορές υπερδιπλασιοι των ελληνικών δεν θα υπήρχε όχι βιομηχανία, αλλά ούτε μικρομάγαζο επιδιόρθωσης υποδημάτων.
Θα σου πουν ότι όσο αντιπαθής και να σου είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί είναι άστοχο και εθνικά επικίνδυνο να διαμαρτύρεσαι την ώρα της διαπραγμάτευσης. Της ποιάς; Διαπραγμάτευση σημαίνει βάζω κάποιους όρους στο τραπέζι. Δεν μπορείς, θα σου πουν. Είσαι ο αδύναμος. Δε θα σου πουν ότι το χρέος είναι δικό μας βάσανο, αλλά δικό τους πρόβλημα. Και μόνο να αφήσεις ανοιχτό το ενδεχόμενο της στάσης πληρωμών (χωρίς απαραιτήτως να το κάνεις) θα φέρει μια κάποια συχνοουρία στον Γερμανό και το Γάλλο τραπεζίτη που έχει αγοράσει το χρέος σου. Όταν διαπραγματεύεσαι είναι σαν να παίζεις με μια τράπουλα στα χέρια. Και κλειστά χαρτιά έχεις και μπλοφάρεις. Όχι δεν είναι αφελές. Είναι ο κανόνας αυτού που λέμε διαπραγμάτευση. Ευτυχώς πάντως που δεν είχαμε τέτοιους διαπραγματευτές στη δεκαετία του 20 όταν οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα της χώρας γιατί τώρα στο Σχηματάρι δεν θα ήταν τα διόδια αλλά το τριεθνές Ελλάδας- Τουρκίας- Βουλγαρίας. (Για να μη θυμηθώ το “διαπραγματευτικό όπλο” που ακούει στο όνομα ΔΝΤ και παρουσιάστηκε ως το γεμάτο όπλο στο τραπέζι!!!)

Θα σου πουν ότι θα υποφέρεις αλλά σε κάποια χρόνια θα έχεις ένα κράτος απαλαγμένο από τα κρατικά βαρίδια του παρελθόντος και τη διαφθορά. Ορίστε; Στα μέτρα που αναμένεται να ανακοινωθούν υπάρχει έστω και ένα, ΕΝΑ που να έχει να κάνει με την πάταξη της διαφθοράς (που οι ίδιοι – και αρκετοί πρόθυμοι δημόσιοι υπάλληλοι έστησαν επί δεκαετίες). Που είναι τα λεφτά από την υπερτιμολόγηση των φαρμάκων, που είναι τα 32 δις που έλεγες προεκλογικά ότι οφείλονται, αλλά δεν έχουν εισπραχθεί ποτέ από το Δημόσιο. Γιατί ο ευφυής και ευτραφής στρατηγός Μπένι αγοράζει στραβά γερμανικά υποβρύχια στην εξευτελιστική τιμή των 300 εκ. ευρώ με την ελπίδα “κάποιον μαλάκα θα βρούμε στον Τρίτο Κόσμο να το πουλήσουμε;” Που είναι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που οι μεν τα έπαιξαν (και τα έχασαν) στο Χρηματιστήριο και οι δε τα σκότωσαν στα δομημένα ομόλογα. Μια πρόχειρη σούμα μου βγάζει εύκολα κάποιες δεκάδες δις, αν το “αναγεννημένο” ελληνικό κράτος θέλει στα σοβαρά να ασχοληθεί με τη διαφθορά. Πάντως το επιχείρημα ότι η δραστική περιστολή μσθών και συντάξεων μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ένα λιγότερο διεφθαρμένο κράτος δεν το ισχυρίζεται ούτε πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών εθισμένος στο LSD.

Αυτός ο “διάλογος” θα μπορούσε να συνεχιστεί με δεκάδες άλλα “ατράνταχατα” επιχειρήματα, αλλά η κοινωνικά ευαίσθητη ψυχή μου με οδηγεί στο να συνδράμω στην επανένταξη των αναλυτών στην κοινωνία και να τους προσφέρω (αφιλοκερδώς) κάποιες συμβουλές:

Συμβουλή 1η: Άνοιξε κανένα βιβλίο οικονομικών, έστω και εκλαϊκευσμένο. Κάτι θα σου μείνει.
Συμβουλή 2η: Σταμάτα – έστω για μια βδομάδα- να πηγαίνεις σε δείπνα με κυβερνητικούς γιατί νομίζεις ότι έγινες σοφός, απλώς γιατί το πιστεύει ο ομοτράπεζος σου.
Συμβουλή 3η: Σταμάτα να θαυμάζεις λαμόγια μόνο και μόνο γιατί σου συστήνονται ως “παραγωγικές δυνάμεις”
Συμβουλή 4η: Αγόρασε όποια ερμηνευτικά λεξικά βρεις στην αγορά. Εκεί θα διαπιστώσεις ότι η λέξη “κόστος” δεν αποτιμάται μόνο σε ευρώ.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η Αγία Αγορά και οι απολογητές της

Ο πιο ασφαλής τρόπος να χάσεις έναν πόλεμο είναι να υπογράψεις άνευ όρων παράδοση πριν ακόμα πολεμήσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει με άριστα από στρατιωτική ακαδημία για να διαπιστώσεις το προφανές αυτής της παραδοχής,εκτός... Εκτός κι αν ο “πόλεμος” διεξάγεται σε κοινωνικό επίπεδο.
Διαβάζω εδώ και μήνες άρθρα, αναλύσεις και αστείους αφορισμούς τα περί μονοδρόμου της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο, ως άλλος μάγος, θα έρθει και θα βάλει τάξη σ' ένα διεφθαρμένο τρικοσμικό κράτος, το οποίο ενδύθηκε δια της λαμογιάς, το ευρωπαϊκό κοστούμι και ως εκ τούτου πρέπει να τιμωρηθεί ή αν θέλουμε να είμαστε πολιτικά ορθοί να σωφρονιστεί
Να τιμωρηθεί ποιός όμως; Το διεφθαρμένο δημόσιο είναι η απάντηση. Του οποίου τα εκγλήματα είναι προφανώς τόσο μεγάλα, ώστε αυτό που του αξίζει είναι η θανατική ποινή. Το αιτούμενο λοιπόν για τους χαρτογιακάδες του ΔΝΤ (και όλους τους απολογητές του) δεν είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο Δημόσιο, αλλά να το καταργήσουμε.
Η λογική της “μόνης λύσης” και του “νοικοκυρέματος” προωθείται με ένταση και με πρόθυμους “στρατιώτες” να υπηρετήσουν την απόπειρα να βρει η κοινωνία απολύτως φυσιολογική την τιμωρία της. Και τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά νεοφιλελεύθερα. Θεωρείσαι περίπου υποστηρικτής των θηρωδιών των σταλινικών γκούλακ αν τολμήσεις να πεις ότι η μόνη λύση για τον κόσμο είναι να βγει στο δρόμο. Θεωρείσαι υπερασπιστής των διεφθαρμένων καστών που θεωρούσαν το Δημόσιο ιδιοκτησία τους (και δυστυχώς στηρίζονται από την Αριστερά που λαϊκίζει υποστηρίζοντας πολλά αμφιλεγόμενα “δικαιώματα” τους) αν τολμήσεις να υποστηρίξεις ότι η Παιδεία και η Υγεία πρέπει να παρέχονται δωρεάν και να αφορούν τους πάντες. Το ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε ένα δυσλειτουργικό, πολυέξοδο και αδιέξοδο σύστημα δεν σημαίνει ότι “ενοχοποιείται” ο δημόσιος χαρατήρας τους. Η λύση είναι η θεραπεία όχι ο θάνατος. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων ή την απελπιστική συρρίκνωση του δημοσίου με τις προτάσεις τους μου θυμίζουν τη θέση των βαθύτατα θρησκόληπτων που λένε ότι ο μόνος βέβαιος τρόπος για να μην μολυνθείς από το AIDS είναι να απέχεις πλέον δια βίου από το σεξ.
Η επίκληση των νοσηρών μηχανισμών του Δημοσίου που δημιούργησαν όντως κηφήνες- ευνοούμενους τους είναι προφανώς στάχτη στα μάτια του κόσμου για να αποδεχτεί το βασικό στόχο ΔΝΤ και των προστατών του: ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Γιατί όλα τα προτεινόμενα μέτρα στοχεύουν στον πιο αδύναμο κρίκο του συστήματος. Τα κοράκια του ΔΝΤ δεν ζητούν μόνο κατάργηση προνομίων. Ζητούν κατάργηση της ύπαρξης βασικού μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, δραστική μείωση του εισοδήματος ακόμα και γι αυτόν που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Και σε όλα αυτά οι απολογητές της νέας οικονομικής τάξης προτείνουν ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ώστε να συμφωνήσουν, χέρι- χέρι, ο Βαρδινογιάννης με τον υπάλληλο των 750 ευρώ ότι είναι αναγκαίο να φτωχύνει ο δεύτερος για να δημιουργηθούν “αναπτυξιακές ευκαιρίες” για τον πρώτο. Η παράνοια ως ιδεολογική θέση.
Όταν υπάρχει ένα πόδι που μου πατάει το κεφάλι στο χώμα, θα δαγκώσω το πόδι κι αν συνεχίσει θα το κόψω από τη ρίζα. Αυτή είναι η αντίδραση μου, γιατί αυτή η πληροφορία, αυτή η “εντολή” υπάρχει στο DNA μου. Έτσι αντιδρώ όταν απειλείται η επίβιωση μου. Κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι όταν μου πατούν το κεφάλι στο χώμα η “υγιής” αντίδραση μου είναι να αρχίσω έναν “γόνιμο και επικοδομητικό διάλογο”
Μα αυτοί οι μισθωτοί δεν έχουν καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι, θα ρωτήσει ο απολογητής; Βέβαια. Έχουν ευθύνη για το ότι δεν άνοιξαν ποτέ ομπρέλα στην καταιγίδα που ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους (εδώ και σε όλο τον κόσμο) στην κατάκτηση μιας ψευδούς ευημερίας μέσω του αχαλίνωτου δανεισμού τους. Και η τιμωρία τους ήταν ο ίδιος ο δανεισμός τους. Ζώντας το ψευδές όνειρο της καταναλωτικής ευημερίας υποθήκευσαν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Είναι θύματα μιας κολοσιαίας προπαγάνδας για έναν τρόπο ζωής που έκανε πλουσιότερους, όχι τους ίδιους, αλλά αυτούς τα συμφέροντα των οποίων εκπροσωπούν οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ. Και τώρα; Τώρα αυτό που ζητείται γι αυτό το απίστευτο κοινωνικό έγκλημα είναι να τιμωρηθεί παραδειγματικά ...το θύμα!
Οι υπερασπιστές του “αναγκαίου κακού” αδυνατούν να μας προσφέρουν ένα, έστω ΕΝΑ παράδειγμα της δράσης του ΔΝΤ, που ενώ εφάρμοσε τις “περιοριστικές πολιτικές” παρέδωσε ένα υγιές κράτος και οδήγησε στην κοινωνική ευημερία Διότι αν ο στόχος δεν είναι η ευημερία των πολλών ποιος ο λόγος της σκλαβιάς; Αν το βέβαιο αποτέλεσμα είναι η εξαθλιώση των πολλών, γιατί αυτό το κακό είναι και απολύτως “αναγκαίο”;
Η απάντηση είναι προφανής. Αφού επί δεκαετίες δανείστηκες επαρκώς, έγινες υπόδουλος δια βίου μέσω των δανεικών, τώρα φοβισμένος θα πρέπει να ανάψεις κεράκι στην Αγία Αγορά, να προσευχηθείς στο όνομα της, να της ζητήσεις να δείξει μεγαλόκαρδη και να σου αφήσει κι εσένα ένα ψιχουλάκι όταν τελειώσει το πάρτυ της “ευγενούς” και “αναπτυξιακής” κερδοσκοπίας....

Μια 36άρα αγνώστου πατρός

Μετά από 36 χρόνια αυτού που ονομάσαμε μεταπολίτευση, όλοι (ακόμα κι αυτοί που έχτισαν το εξάμβλωμα) είναι έτοιμοι να πάρουν το φτυάρι και να θάψουν το πτώμα της. Αυτή η 36άρα γεννήθηκε ως η αγαπημένη όλων. Επάνω της επενδύθηκαν όνειρα και ελπίδες, αν και όλοι παραδεχόταν ότι δεν ήταν όμορφη, ήταν και λίγο διεφθαρμένη, ήταν και λίγο αργοκίνητη, ήταν και αρκετά εγωίστρια, ήταν και εκνευριστικά ανώριμη. Κι ενώ είχε πολλές μητέρες, φαίνεται ότι ήταν αγνώστου πατρός.
Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ μιλάμε για το άρρωστο κράτος της μεταπολίτευσης οι θεράποντες ιατροί- πρωθυπουργοί αποθεώνονται ως άλλοι ημίθεοι χωρίς καμία ευθύνη για τις αναπηρίες της 36άρας.
Η αρχή έγινε το 1974 όταν γεννήθηκε το παιδί. Τότε το πήρε στην αγκαλιά ο Κωνστανίνος Καραμανλής, ο “εθνάρχης”, αυτός που εγγυήθηκε ότι δεν κινδυνεύει από τους στρατιωτικούς και το έβαλε στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αποθέωση! Ο φωτισμένος εθνάρχης όμως έχασε τις εκλογές ( ή μάλλον έβαλε τον Ράλλη να χάσει, γιατί το θεωρούσε αδιανόητο να κάτσει να χάσει ο ίδιος εκλογές). Τότε, το 1981, ήρθε ο “μεγάλος ηγέτης” Ανδρέας Παπανδρέου για να μας απαλλάξει από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό κράτος, το κράτος της δεξιάς του εμφυλίου και να δώσει ελπίδα στον μισό ελληνικό πληθυσμό που ήταν αποκλεισμένος από το πολιτικό παιχνίδι. Αποθέωση! Οκτώ χρόνια μετά ο “μεγάλος ηγέτης” χάνει για να έρθει να μας σώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, από τους πρασινοφρουρούς, από τα βρωμερά σοσιαλιστικά σκάνδαλα, να εγγυηθεί τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Αποθέωση! Το 1993 ο “μεγάλος ηγέτης” έρχεται να μας ξανασώσει από τον “εφιάλτη Μητσοτάκη” τον αποστάτη, το όνειδος της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας. Αποθέωση! Επειδή όμως καλά είναι τα μεγάλα πολιτικά οράματα αλλά χρειαζόμαστε έναν καλό “νοικοκύρη” το 1996 εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας στον “αδιάφθορο” Κώστα Σημίτη για να μας απαλλάξει από τους βερμπαλισμούς των μεγάλων ηγετών, να μας κάνει ευρωπαίους, παγκόσμιο παράδειγμα μεγαλείου, να μας κάνει να φουσκώσουμε από περηφάνεια με Ολυμπιακούς Αγώνες, να μας βάλει στην ΟΝΕ. Αποθέωση! Το 2004 ήρθε η σειρά του “σεμνού και ταπεινού” Κώστα Καραμανλή για να μας σώσει από την εκσυχρονιστική διαφθορά, να μας βάλει σε μια τάξη, να στρώσει τα οικονομικά με ειλικρινείς απογραφές. Αποθέωση! Πριν από 6 μήνες ο υιός του “μεγάλου ηγέτη” Γιώργος Παπανδρέου έρχεται για να μας δώσει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, να μας σώσει από την ανεύθυνη και εθνικά επικίνδυνη οικονομική πολιτική της δεξιάς, να μας πάρει στα στιβαρά του χέρια ώστε να μην πέσουμε αμαχητί στον καιάδα της πτώχευσης. Αποθέωση!
Οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης υπάρχουν στα δαφνοστεφανωμένα τους κάδρα αμέτοχοι στα εγκλήματα του κράτους που οι ίδιοι δημούργησαν. Δικαιωμένοι πριν ακόμα αποφασίσει η Ιστορία. Ο τρόπος ανάγνωσης της δράσης τους κανονικά θα έπρεπε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται ή για επηρμένους μεγαλομανείς ή για ανίκανους χαλβάδες που δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει μέσα στα πόδια του.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη δημοφιλής στάση: Αποθεωνείς μόνο τη γαλάζια ή την πράσινη πλευρά της ιστορίας, οπαδός όμοιος του χουλιγάνου σε ντέρμπι των “αιωνίων”, όπου το ζητούμενο είναι να διαλέξεις με φανατισμό “πλευρά”, το δικό του “Θεό”, αδιαφορώντας αν το “πρωτάθλημα” είναι ένα παιχνίδι και ανεμπνευστο και στημένο...

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Συνταγή της επιτυχίας

Χιλαρώνουμε τις Ομπάμιες και προσθέτουμε Σαρκορύζι. Ρίχνουμε μικρές μπουκίτσες sbread και ανακατεύουμε μέχρι να δέσει. Το πιάτο προσφέρεται καυτό και συνδυάζεται τέλεια με παγωμένο μισθό...

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Aπό νέο σουπερ γκρουπ "Γιωργάκης και δυό Τρύπες στο νερό")!


Παρίσι, Ουάσιγκτον ή Βερολίνο
έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας.
Όσα κι αν έχουν δανεικά πια δεν σου δίνουν,
να κάνεις στο χρέος σου το μπαι- πας

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Το νέο reality της Εθνικής Τράπεζας!


Πριν από πολλά πολλά χρόνια ήμουν φοιτητής. Με το έφτασα στην Αθήνα άνοιξα – χωρίς πολλές διατυπώσεις- έναν λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα, ώστε όταν παρίστατο ανάγκη, να μπορεί να κατατεθεί από τη γενέτειρα η γονική βοήθεια. Πέρασαν χρόνια και καιροί, έγινα ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας με δική μου δουλειά και δικά μου εισοδήματα. Η Εθνική Τράπεζα έμεινε μια ανάμνηση παλιά (κίτρινο γράμμα στο συρτάρι που λέει και ο ποιητής), καθώς οι κατά καιρούς εργοδότες μου προτιμούσαν να με πληρώνουν (όταν έμπαιναν στον κόπο) μέσω άλλων τραπεζών.
Όλ' αυτά μέχρι το σωτήριον έτος 2010 όταν η επιχείρηση με την οποία συνεργάζομαι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον γιγάντιο οργανισμο της Εθνικής Τράπεζας για να με πληρώνει. Εκεί, στον ίδιο λογαιασμό, μπήκαν και τα λεφτά από το ολιγόμηνο ταμείο ανεργίας, μετά το λουκέτο του City. Την πρώτη ανάληψη την έκανα χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα πριν από ενάμισυ μήνα περίπου. Η δεύτερη φορά όμως με έφερε μπροστά στην άρνηση του ταμία (όχι από βίτσιο, εντολές εκτελούσε) να μου δώσει έστω και ένα ευρώ. Μου είπε δε ότι ο λογαριασμός δεν έχει επαρκή στοιχεία. Του απάντησα “ωραία, να τα συμπληρώσουμε”, αλλά εισέπραξα το ύφος “μικρέ μου αφελή καταθέτη, πόσα δεν ξέρεις!”. Με πληροφόρησε λοιπόν ότι η καταχώρηση των στοιχείων έπρεπε να γίνει από το κατάστημα στο οποίο έχει ανοίξει ο λογαριασμός, δηλαδή στην πλατεία Βικτωρίας, όπου πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Υποτίθεται ότι εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί ένα σύστημα μέσω του οποίου μπορείς να κάνεις e-banking, να μεταφέρειες ποσά, να πληρώσεις λογαριασμούς, να κάνεις ότι φανταστεί το μυαλό σου σε τραπεζική συναλλαγή! Το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις είναι να επιβεβαιώσεις σε οποιοδήποτε κατάστημα τα στοιχεία της ταυτότητας σου, έσύ ο ίδιος, με την ταυτότητα στο χέρι.
Δίνω τόπο στην οργή και λέω “δε βαριέσαι, πάλι καλά που δεν είμαι από το Δυδιμότειχο, να πρέπει να πάρω 4ημερη άδεια από τη δουλειά για επιβεβαιώσω τα στοιχεία μου!” Να ενημερώσω τους αδαείς ότι μπαίνεις σ' αυτή τη διαδικασία μετά από απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος που αποφάσισε λέει να χτυπήσει, μέχρι εξοντώσεως, το μαύρο χρήμα!!!
Σήμερα το πρωί βρέθηκα στις 8.10 στο κατάστημα της πλατείας Βικτωρίας και ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος πίστεψα ότι το πολύ σε ένα τεταρτάκι θα είχα καθαρίσει. Αμ δε! Μέσα στην τράπεζα ήδη 20 συνταξιούχοι είχαν πάρει αριθμό προτεραιότητας. Φυσικό θα μου πεις. Ευτυχώς η “ενημέρωση” γινόταν από άλλο σημείο της τράπεζας, όπου υπήρχαν δύο γραφεία με ισάριθμους φιλότιμους υπαλλήλους. Πριν μπω στη διαδικασία, πονηρά σκεπτόμενος (που να 'ξερα) θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο να κλείσω το λογαριασμό στο συγκεκριμένο κατάστημα και να ανοίξω έναν νέο στου Γκύζη, όπου διαμένω, για να αποφεύγω στο μέλλον τα πήγαιν' έλα αν χρειαστεί νέα “ενημέρωση”. Μέχρι τις 9 και 10 περίμενα την ουρά των γραφείων γιατί μπροστά μου βρέθηκε α) ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που βριζόταν ακατάπαυστα, ο κύριος τσαντισμένος την εγκατέλειψε για να κάνει τσιγάρο, έξω από το κατάστημα, η κυρία αρνείτο να υπογράψει το χαρτί με τα στοιχεία της αν δεν ερχόταν ο άνδρας, βγήκε να τον αναζητήσει, την ώρα που 4 γριες είχαν σφινωθεί στις νέες πόρτες ασφαλείας με χρονοκαθυστέρηση. β) άλλη γηραιά κυρία με κινητικά προβλήματα που είχε ξεχάσει το εκκαθαριστικό, αλλά μουλάρωσε και δεν έφευγε, αφού η καημένη ήθελε να πάρει την σύνταξη της και δεν της την έδιναν χωρίς την “ενημέρωση” γ) άλλος ένας ηλικιωμένος που εκτός από το εκκαθαριστικό είχε ξεχάσει σπίτι και τη γυναίκα του, η οποία θα έπρεπε και αυτή να περάσει από “ενημέρωση” αφού είχαν κοινό λογαρισμό.
Αμέσως μετά ήταν η σειρά μου. Επειδή όμως έψαχνα την ταυτότητα μου και δεν την έβρισκα (μπορεί και να την έχω χάσει), πήγα με το διαβατήριο, το οποίο θεωρείται για οποιαδήποτε συναλλαγή ίδιας αξιοπιστίας με την ταυτότητα. Εκτός του ότι είχα την ατυχία να έρθει εκείνη την ώρα χρηματαποστολή και να καθυστερήσω άλλο ένα δεκάλεπτο (και να κολλήσουν άλλες δέκα γριες στην πόρτα ασφαλείας) ο λογαριασμός μου ενημρώθηκε και ευτυχής, μετά από ένα δίωρο, πήρα τα πόδια για το υποκατάστημα στου Γκύζη.
Εκεί συνάντησα έναν ευγενή κύριο ο οποίος πριν από μένα εξυπηρετούσε μια μεσήλικη κυρία από το εξωτερικό, μάλλον από τη Ρωσία, ενημερώνοντας την ότι πρέπει να φέρει το διαβατήριο για να διασταυρωθούν τα στοιχεία. Του λέω ότι θέλω να ανοίξω έναν νέο λογαριασμό και του δίνω το διαβατήριο και το εκκαθαριστικό της εφορίας και αμέσως αντιδρά: “Ταυτότητα δεν έχετε;”, “Μάλλον την έχω χάσει”, του λέω. “Θα έχουμε πρόβλημα”, μου λέει. “Γιατί;” ρωτώ ο αφελής. “Καλά τώρα μπορούμε να ανοίξουμε το λογαριασμό, αλλά αν θέλετε να βγάλετε και cash card το διαβατήριο δεν ισχύει”. Έτσι είναι, κυρίες και κύριοι. Με αυτά τα νέου τύπου διαβατήριο, με τις ειδικές φωτογραφίες και τα βιομετρικά στοιχεία μπορείς να ταξιδέψεις παντού στον κόσμο, ακόμα και στους φιλύποπτους Αμερικάνους, ακόμα και στο ίδιο το Γκουαντάναμο, μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε συναλλαγή από τη Γροιλανδία μέχρι τη Γη του Πυρός, εκτός από το να βγάλεις cash card στην Εθνική Τράπεζα!!! Ή μάλλον λάθος. Μπορείς να κάνεις και στην Ελλάδα αυτή την αίτηση, εκτός ... αν είσαι Έλληνας. Αν είσαι αλλοδαπός αντιθέτως υποχρεούσαι να προσκομίσεις το διαβατήριο σου.
Πριν αρχίσω τη φαρμακευτική αγωγή για να αντέξω το χτύπημα ο υπάλληλος αποφάσισε να με αποτελειώσει. Τα στοιχεία υπήρχαν και σε άλλο κατάστημα (αυτό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου δεν θυμάμαι να είχα ανοίξει ποτέ λογαριασμό) και με έστειλα και πάλι στο κατάστημα της Βικτωρίας “για να συμπτυχθούν τα στοιχεία” όπως μου είπε! Πριν ...“συμπτυχθούμε” όλοι μαζί στο κατάστημα από τα νεύρα που είχα από την πολλή “ενημέρωση” βγήκα στον καθαρό αέρα, αισιόδοξος πλέον ότι με τα νέα μέτρα δεν θα υπάρχουν πια μίζες σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τα λαμόγια δεν θα κάνουν πλέον το μαύρο χρήμα κατάλευκο μέσω τραπεζικών λογαριασμών, η διαφάνεια θα κυριαρχήσει σε όλον τον τόπο, αφού σφάξουμε προηγούμενως στο βωμό της διαφάνειας μερικές χιλιάδες συνταξιούχους και άλλους “χασομέρηδες” για να εξευμενίσουμε τους ύπουλους θεούς της διαφθοράς. Βοήθεια μας!