Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Take a walk...


Κάποτε ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Κάποιοι την είχαν γράψει στον τοίχο με μπογιά. Η ιστορία άρχισε σιγά- σιγά να ξεθωριάζει. Όπως και η μπογιά. Το σπρέι που ήρθε να φρεσκάρει την ιστορία ήταν πιο αμήχανο. Ήθελε να διηγηθεί κάτι καινούργιο, αλλά είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και με το παρελθόν. Δεν ήξερε ποιούς τόνους να επιλέξει για την ιστορία του, δεν ήξερε σε ποιό χρόνο. Στους δρόμους άλλωστε ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Όσο διαρκούν τα βλέμματα των περαστικών

Ο χρόνος που μπήκε ως συνδετικό υλικό στην άσφαλτο των λεωφόρων για να ταπεινωνεται καθημερινά από τις ρόδες των αυτοκινήτων. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, που μου θυμίζουν τις πρώτες σελίδες από το “Πλήθος” του Ανδρέα Φραγκιά. Ανισόπεδες ζωές, κουρελιασμένα συνθήματα που γαντζώνονται απελπισμένα σε μεταλλικές πεζογέφυρες

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Χωρίς λόγο. Έτσι για να επιβεβαιωθεί το αξίωμα ότι οι βόλτες δεν είναι ποτέ φυγόκεντρες. Εκεί όπου υπάρχουν τα “ιερά” της πόλης για να τα περιγελούν τα “σύμβολα” των παιδικών μας καλοκαιριών

Ένα χέρι απλωμένο, στην Κοραή ανάμεσα στον κόσμο. Ένα χέρι ακίνητο και κυρίως αόρατο για τους περαστικούς. Ένα χέρι που προεκτείνει την “κυριαρχία” τού επίσης ακίνητου σώματος στο τσιμεντένιο παγκάκι. Ένα χέρι που δεν βρήκε χώρο στη σακούλα σκουπιδιών που καλύπτει το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η πόλη ποτέ δεν είχε πρόβλημα να επιδεικνύει τα “σκουπίδια” της, ακόμα κι όταν έκανε ότι δεν τα βλέπει

Ένα κορίτσι ανάμεσα στους νομάδες της Ερμού πλένει το πιάτο της. Το πλένει μεθοδικά και επίμονα. Καθρεφτίζεται για λίγο στη μεταλλική κοιλότητα, χαμογελάει και έπειτα παίρνει και πάλι το σοβαρό βλέμμα της μεθοδικότητας για να ξεκινήσει η μαγική τελετουργία του παιδικού παιχνιδιού, που μιμείται δημιουργικά τη ρουτίνα των ενηλίκων.

Η εξαντλητική επαιτεία. Η γονιμότητα ως βάρος. Παιδιά που γεννιούνται για να γίνουν από τους πρώτους μήνες της ζωής τους αξεσουάρ φτώχειας. Ενοχλητικό ντεκόρ στον δρόμο του πιο χλιδάτου εμπορίου. Οι πύλες της επιδεικτικής ευμάρειας φρουρούνται εδώ και καιρό από τους λάθρα βιώσαντες

Μια βόλτα σε ενεστώτα χρόνο. Στο παρόν της πόλης. Μην το ψάχνεις. Το μέλλον έχει πουληθεί ήδη σε πολύ φιλική τιμή...

3 σχόλια:

Amelie Law είπε...

Άφωνη & συγκινημένη... Αχ ρε Δημήτρη..

Αβαδιστη είπε...

Καλημέρα!
Η ασχήμια της πόλης ήταν πάντα εκεί. Απλώς ήταν πιο καλά κρυμμένη.
Ηταν καμουφλαρισμένη πίσω από επίπλαστες ομορφιές.
Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι γιατί με τσάκισε η ασχήμια του κόσμου. Σήμερα το πρωί έσκασε η απάντηση. Γιατί για πολύ καιρό σταμάτησα να παραγω ομορφιά. Γιατί με σάρωσε το κύμα της ασχήμιας. Γιατί έπαψα να πιστεύω/ελπίζω ότι το να δημιουργείς ομορφιά σε ατομικό επίπεδο κάαααατι μπορεί να κάνει.
Λέω να ξαναρχίσω να χαμογελάω στους αναιδείς συντοπίτες μου ακινητοποιώντας τους έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Τα σέβη μου!

Amelie Law είπε...

KEEP ON TALKING (please)