Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Η θεωρία της ...τηλεξέλιξης


Το ανθρώπινο είδος κάνει ως συνήθως άλματα! (Thanks Svet)

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Σάββατο βράδυ - Κυριακή ξημερώματα


Η έξοδος των απελπισμένων της καθημερινότητας, βράδυ Σαββάτου, με δανεικά αυτοκίνητα, ανάμεσα σε φλύαρες κόρνες και φιλοδωρήματα στους παρκαδόρους των πεζοδρομίων.
Οι ψηλοτάκουνες γόβες ακροβατούν στις φθαρμένες δημοτικές πλάκες, πριν επιστρέψουν για εβδομαδιαία ανάπαυση σε σουηδικά έπιπλα με ντιζάιν δυσανάλογο της τιμής τους.
Φορέματα που προσκαλούν μάταια την άνοιξη σε κουρασμένους ώμους προκαλούν αναίτιες στύσεις, κάτω από τζην ξεβαμμένα…
Λίγα μέτρα από τους πάγκους των εφημερίδων, τα αλάρμ των αυτοκινήτων κάνουν γιορτινή την αγορά των DVD που συγκατοικούν αναγκαστικά με έντυπα, στα σελοφάν της εκδοτικής ευημερίας.
Γόπες τσιγάρων στα μαυρισμένα ρείθρα περιμένουν το νυσταγμένο βλέμμα των οδοκαθαριστών το πρωί της Δευτέρας.
Οι πλατείες φωτίζονται από τις πινακίδες των αλυσίδων που πωλούν αποψυγμένες πίτες, τα αντίδοτα στα αλκοολούχα με εικόνες από τα highlands και το Tennessee και περιεχόμενο από συνοικιακά αποστακτήρια.
Τρεις μετανάστες με τα χείλη σφιγμένα περιμένουν το πρώτο λεωφορείο της ημέρας και τραγουδούν από μέσα τους ένα παιδικό τραγούδι, από το οποίο τους χωρίζουν δεκάδες χρόνια και χιλιάδες χιλιόμετρα.
Μια ψηφιακή πινακίδα έξω από φαρμακείο, εναλλάσσει ακούραστα την ώρα με τη θερμοκρασία
Είναι αργά (ή νωρίς;) και αρχίζω να κρυώνω…
«Έχεις τα κλειδιά μαζί σου;»

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Δευτέρα - Παρασκευή 6-8 το απόγευμα στον City 99,5!


Από την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου ξαναπαίρνω τον αέρα μου στα ερτζιανά, αλλά σε νέο κατάστημα. Πάρτε μια γεύση στον City 99,5 Δευτέρα - Παρασκευή 6-8 το απόγευμα! Ο σταθμός δεν είναι ακόμα γνωστός σε όλους, αλλά σας βεβαιώνω ότι με την διαφημιστική καμπάνια που ξεκινά, θα πρέπει να έχετε φύγει από τη χώρα για να μην τον πάρετε χαμπάρι! Όσοι πιστοί- και άπιστοι επίσης- προσέλθετε!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Αλατίστε με!


Χιόνισε λοιπόν! Χαρά μεγάλη κάναμε, αφού εμείς οι μεσογειακοί είμαστε στερημένοι από τέτοια φαινόμενα, έχοντας ως βασικό μας μότο το «ζήσε το μύθο σου» που σε απλά ελληνικά σημαίνει «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Για δύο τρεις μέρες θα ζήσουμε διαφορετικά: Πρώτον και καλύτερον, δεν θα πάμε στις δουλειές μας, δεύτερον και αναζωογονητικό θα παίξουμε χιονοπόλεμο, τρίτον θα περπατήσουμε στους δρόμους της πόλης σαν συγκαμένοι και οι μισοί θα καταλήξουμε στο ΚΑΤ από την απότομη πτώση, τέταρτο θα καταγγείλουμε τον κρατικό μηχανισμό για την αδράνεια του, γιατί είμαστε και πολιτικά όντα.
Ανοίγω την τηλεόραση και οι ζωντανές συνδέσεις δεν είναι και τόσο ζωντανές, αφού δείχνουν άδειους παγωμένους δρόμους, όπου οι «υπηρεσίες» ρίχνουν αλάτι, τόσο αλάτι που μετριέται σε χιλιάδες τόνους. Κάποιοι τολμηροί με τζιπ – τα οποία σύντομα θα τους τα κατάσχουν γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν τις δόσεις- κυκλοφορούν στους δρόμους. Όταν μάλιστα το τετρακίνητο είναι Cayen το σκηνικό συνιστά γαστρονομική πρόταση, αφού το Cayen εκτός από «τζιπούρα» είναι και καφτερό πιπέρι, το οποίο σε συνδυασμό με το νομαρχιακό αλάτι κάνει το οδόστρωμα delicatessen!
Σκέφτομαι δε, να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να απλώσω στους αλατισμένους δρόμους μερικούς βακαλάους, για να τους έχω έτοιμους παστούς του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου, όπου το έθιμο επιτάσσει βρώσιν ιχθύος!
Στα τηλεοπτικά παραθύρια ΥΠΕΧΩΔΕ και Νομάρχες μαλώνουν για το ποιοι δρόμοι ανήκουν σε ποιόν, ποιος πρέπει να ρίχνει πού, το αλάτι ποιανού και αναρωτιέμαι γατί 187 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, όλοι πιστεύουν ότι αυτός ο τόπος είναι δικός τους, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο κανείς δεν θέλει τους δρόμους του.
Κλείνω την τηλεόραση γιατί βαρέθηκα να βλέπω το χιονισμένο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας και αρματώνομαι για την πρώτη επικίνδυνη αποστολή της ημέρας: Θα βγω έξω να πάρω ψωμί! Έχω βέβαια και μια ανησυχία σε τι τιμή θα πωλείται λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών…

Κάποτε ...στο Περού!


Ο φίλος Γιάννης μου θύμισε πάλι το ταξίδι που κάναμε μαζί πριν απο αρκετά χρόνια στο Περού, όπου κάποια στιγμή, είμαι σίγουρος, θα ξαναβρεθούμε. Ρίξε μια ματιά στο blog του

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Φίλοι …διαρκείας!


Προχθές μιλήσαμε μετά από καιρό με τον Γιώργο, πολύτιμο φίλο από τη Θεσσαλονίκη… Μαζί οργώσαμε την παραλία της, ονειρευτήκαμε ότι μπορεί να ονειρευτεί κάποιος σαν έφηβος, κάναμε σχέδια για το μέλλον… Το μεγαλύτερο κομμάτι απ’ αυτό το μέλλον το ζούμε ήδη. Οι προβλέψεις δεν ήταν φυσικά ακριβείς αλλά τι σημασία έχει… Ο Γιώργος παρέμεινε το παιδί που ονειρεύεται και επιμένει ότι ονειρεύεται να το πραγματοποιεί ή να προσπαθεί τουλάχιστον να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά.
Η ζωή πολλές φορές σε απομακρύνει από ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες κάθε μέρα να αλλάζεις τον κόσμο. Αλλά ακόμα και αν η φυσική επαφή έχει μειωθεί ξέρεις ότι όταν βρεθείς, θα ξαναρχίσεις την κουβέντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αφού δεν αλλάξαμε – ή αλλάξαμε λίγο- εμείς φίλε Γιώργο, κάποια στιγμή να μου το θυμηθείς, ίσως να αλλάξουμε τον κόσμο…

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Ζωγράφισε!!!


Για να μάθεις να κάνεις υπομονή μέχρι το τέλος!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Αλληλούια!!!


Τις τελευταίες μέρες όφειλα να είμαι χαμηλών τόνων. Σχεδόν στενοχωρημένος. Η χώρα βρισκόταν σε εθνικό πένθος για το θάνατο ενός ανθρώπου που δημιούργησε οπαδούς και φίλους με τέτοια ένταση, όσο κανένας άλλος στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας. Όφειλα να δείξω σεβασμό μπροστά στο θάνατο, γιατί οι περισσότεροι σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι αμήχανοι απέναντι στο θάνατο, δεν έχουν τα κότσια να τον λοιδορήσουν, να τον υπονομεύσουν, οπότε το βολικότερο είναι να σωπαίνουν και να βρίσκονται σε μια θλίψη – ακόμα και αν αυτή είναι προσχηματική. Δέχθηκα διάφορα μηνύματα και τηλεφωνήματα στο σταθμό που στεγάζει την εκπομπή μου, τόσο αντιφατικά, όσο και ο εκλιπών ιεράρχης. Άλλοι – οι λιγότεροι- ήθελαν περισσότερο σεβασμό (περισσότερη αναγκαστική θλίψη), άλλοι δήλωναν ότι το θέμα δεν τους αφορά, ενώ κάποιοι (ακόμα λιγότεροι) έβριζαν τον ιεράρχη, τον κιλλίβαντα του πυροβόλου όπλου, θεούς και δαίμονες, εμένα, το σύστημα, το σταθμό που δουλεύω, τους σταθμούς του μετρό… Οι τελευταίοι είναι αυτοί που ενοχλούν εδώ και χρόνια την αισθητική μου γράφοντας με σπρέι «Σκατά στο κράτος», Σκατά στο σύστημα, Θάνατος στον τάδε, θάνατος στον δείνα, πάνω στον τοίχο ενός νεοκλασικού που μόλις ανακαινίστηκε. Είναι αυτοί που έχουν καθηλώσει την πολιτική τους σκέψη και την πρακτική τους στα κλισέ μιας συμπεριφοράς 14χρονου που δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα του και δεν ξέρει πώς να κάνει δημιουργική την οργή του.
Ήμουν στον αέρα την ώρα που η πομπή έφευγε από την Μητρόπολη και διέσχιζε το κέντρο της πόλης, απλώνοντας εκεί όλο το ματαιόδοξο σκηνικό που στήνεται πάντα στις κηδείες των επωνύμων και των ανθρώπων της εξουσίας. Κραυγαλέες τελετές, στρατός, πολιτικοί, ιεράρχες και κόσμος που «αποχαιρετά» αυτόν που έδωσε ένα άλλο επικοινωνιακό προφίλ στις προκαταλήψεις του, στις δεισιδαιμονίες και στα εθνικιστικά του απωθημένα. Ο Χριστόδουλος ήρθε γιατί τον κάλεσε η εποχή του. Χαρισματικός στο επίπεδο της επικοινωνίας, βρήκε την χαραμάδα στις ρωγμές που άφησαν πίσω τους οι αυταπάτες του 20ου αιώνα και έκανε εύκολα παιχνίδι. Βρήκε ανασφαλείς νέους που ήθελαν «να πιστέψουν κάπου» και πίστεψαν σε μια πιο στυλάτη οπισθοδρόμηση. Βρήκε ανασφαλείς μεσήλικες και ηλικιωμένους που ήθελαν όσο ποτέ να πιστέψουν ότι απειλούνται από ύπουλους εχθρούς, όπως η Γαλλική Επανάσταση, το κοσμικό κράτος και ότι κατέκτησε ο δυτικός πολιτισμός εδώ και 300 χρόνια.
Στο ενδιάμεσο αυτών των σκέψεων έπρεπε να μάθω εκκλησιαστική ορολογία: Εκοιμήθη, μακαριστός κλπ. Ο φίλος μου ο Μάκης μου έλεγε ότι αυτό το μακαριστός του θυμίζει τρόπο μαγειρέματος και δεν είχε άδικο. Πριν προλάβω να διατυπώσω οποιαδήποτε σκέψη τα μαγειρέματα της διαδοχής είχαν αρχίσει.
Άλλος ένας Μακαριώτατος (οι περισσότερες προσφωνήσεις στην Εκκλησία είναι στον υπερθετικό για να μας θυμίζουν πάντα την ματαιοδοξία της εξουσίας) θα έρθει για να δώσει το στίγμα του και να υπερασπιστεί το κοσμικό κουστούμι του Ιερατείου, που θα φυλάει ως κόρη οφθαλμού τις προκαταλήψεις (που θα τις ονομάζει πάντα παραδόσεις) και θα κάνει μπίζνες με ακίνητες περιουσίες και κοινοτικά πακέτα. Θα κάνει φυσικά και κηρύγματα από άμβωνος για τη μετά θάνατο ζωή και πώς αυτή μπορεί να εκφυλίσει την προ θάνατο ζωή σε ένα ανιαρό τεστ επιτηδευμένης σεμνότητας. Ίσως, στο ενδιάμεσο, να πέφτουν και κάποια ανέκδοτα με τον Τοτό για να γίνεται πιο ανάλαφρη η εμμονή στο παρελθόντα χρόνο. Αμήν!