Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Τα ένσημα της ηθικολογίας

Συνεχίζεται απρόσκοπτα, εδώ και τρία χρόνια, η εμβριθής ανάλυση του "ελληνικού φαινομένου", από απολογητές του συστήματος, με κύριο άξονα μια επί της ουσίας απολίτικη προσέγγιση, που κατατείνει σε μια συνεχή, επίμονη, σχεδόν εμμονική ηθικολογία, που επιμένει να αγνοεί επιδεικτικά και τις κοινωνικές αιτίες, αλλά και το διεθνές περιβάλλον. Με τη χρήση επιθέτων, φορτισμένων αρνητικά, όπως "διεφθαρμένος", "συντηρητικός" ή άλλα ευφάνταστα το πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα, γίνεται αντιληπτό μόνον ως μία συλλογικά ανήθικη στάση του παρελθόντος, που πρέπει να οδηγήσει όλους μας στο εξομολογητήριο. Ο δημόσιος υπάλληλος είναι τεμπέλης, αντιμεταρρυθμιστής, σύμβολο του κακού μας παρελθόντος. Δεν είναι σύμπτωμα ενός σαθρού συστήματος για τους αναλυτές μας, είναι η αιτία του. Μπορεί σε κανένα Πανεπιστήμιο του κόσμου να μην παίρνεις πτυχίο αν ονομάζεις το σύμπτωμα αιτία, αλλά στην Ελλάδα με αυτή τη μεθοδολογία γίνεσαι σοβαρός αναλυτής. Θα ρωτήσει κανείς: Μα δεν υπάρχουν τεμπέληδες, λαμόγια, κομματόσκυλα στο Δημόσιο; Προφανώς και υπάρχουν. Στην ίδια χώρα ζούσαμε όλοι. Αλλά δεν έχουν αυτή τη στάση ως "παλιοχαρακτήρες". Δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο παλιοχαρακτήρες απ' όλους τους υπόλοιπους. Είναι αυτοί που υιοθέτησαν το πλαίσιο το οποίο δημιούργησε το ίδιο το σύστημα για να αναπαράγεται. Σε όλες τις κοινωνίες οι συντριπτικά περισσότεροι λειτουργούν με τους κανόνες που θέτει το σύστημα μέσα στο οποίο ζουν, μέσα σ' αυτό το πλαίσιο αναζητούν τον τρόπο για να ζήσουν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που φεύγουν από το πλαίσιο και συνήθως λοιδωρούνται, διώκονται ή αντιμετωπίζονται ως "βάρη". Η λύση λοιπόν δεν είναι ο "κακός" να γίνει "καλός" μέσα από ενδοσκοπήσεις, κάνοντας γιόγκα, σιάτσου ή πηγαίνοντας στον ψυχαναλυτή του. Η λύση δεν είναι επίσης η "τιμωρία". Και κυρίως δεν είναι η τιμωρία από κάποιον "καλό" ξένο, ο οποίος- και πάλι με ηθικολογικούς όρους- βαφτίζεται "σώφρων". Είναι ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποίησαν επί αιώνες οι αποικιοκράτες, χαρακτηρίζοντας τους δούλους τους, ως άξεστους, ακαλλιέργητους, ανίκανους να "εκσυχρονιστούν", οπότε το σοφό χέρι του αποικιοκράτη ήταν αυτοπόδεικτα το μόνο που μπορούσε να τους οδηγήσει με ασφάλεια προς το μέλλον. Και όλο αυτό παρουσιάζεται ως "η μοναδική λύση." Οι ίδιοι αυτοί ηθικολόγοι (ή αν είναι μικρότεροι σε ηλικία, οι μέντορες τους) ήταν που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης πλάσαραν "μοναδικές λύσεις". Μοναδική λύση ο Καραμανλής για την ομαλότητα μετά τη δικτατορία. μοναδική λύση ο Ανδρέας για την "Αλλαγή", μοναδική λύση ο Μητσοτάκης για την "κάθαρση", μοναδική λύση ο Σημίτης για τις "μεταρρυθμίσεις", μοναδική λύση ο ανηψιός Καραμανλής για "σεμνό και ταπεινό κράτος", μοναδική λύση ο ΓΑΠ "για να περάσουμε στην ψηφιακή εποχή και την κοινωνία των πολιτών". Όλες οι "μοναδικές λύσεις" τώρα που δεν φαίνονται και τόσο "μοναδικές", έχουν ως λύση μια νέα "μοναδική λύση", την τελευταία "μοναδική" προφανώς. Ότι συνέβη στην μεταπολίτευση ήταν αποτέλεσμα της δράσης "παλιοχαρακτήρων" που ως τέτοιοι επηρέασαν και τους κρατούντες και έτσι "φτάσαμε εδώ που φτάσαμε". Ένα είναι το χαρακτηριστικό αυτών των αναλύσεων. Τα βέλη στρέφονται μονίμως προς τα κάτω. Προς τα πάνω θα βρεις κριτική μόνο για "καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων". Το πρόβλημα είναι αυτός που μούντζωσε, να ένας γιατρός που τα 'παιρνε, να ένας υδραυλικός που δεν έκοβε απόδειξη, να ένας μαϊμού- τυφλός, να ένα ρεμάλι δημόσιος υπάλληλος Και αυτή η στάση είναι φυσική. Γιατί έτσι κολλάς ένσημα, που θα σου αναγνωριστούν με γενναιότητα, στη “μετά σωτηρίαν” εποχή