Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Με το ένα πόδι στη θάλασσα!


Περιμένω τις διακοπές με την ανυπομονησία ενός μικρού παιδιού. Και λίγο πριν φύγω αρχίζουν να περνάνε από το μυαλό μου δεκάδες καλοκαίρια, οι εικόνες τους, οι μυρωδιές τους… κάποια στιγμή νοιώθω και την ενόχληση της αρμύρας στην πλάτη χωρίς να έχω πλησιάσει ακόμα τη θάλασσα.
Δεν ξέρω αν τα καλοκαίρια έχεις πιο έντονη την επιθυμία να γίνεις παιδί, νομίζω όμως ότι οι μνήμες του καλοκαιριού «γράφουν» πιο έντονα, όπως τα παιδικά καλοκαίρια στη Χαλκιδική με τα γδαρμένα γόνατα απ’ τις βουτιές και τις κόντρες με τα ποδήλατα. Τα πανιασμένα δάχτυλα από τις ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα.
.Τα αρώματα των αντηλιακών, ανάκατα με τη μυρωδιά από τις φλούδες του καρπουζιού και το ψήσιμο των γεμιστών που σε μισή ώρα θα είναι έτοιμα.
Η πρώτη σου ερωτική εμπειρία στα αγγλικά, με τους πιτσιρικάδες να παίρνουν μάτι ερήμην σου την ερωτική σου απειρία.
Το πρώτο ελεύθερο κάμπινγκ στη Σάρτη μαζί με τον πρώτο μεγάλο έρωτα. Πράσινα νερά και πράσινες παγωμένες μπύρες.
Το onerdose ξφία στη Μήλο, μόνοι οι δυο σας στη σπηλιά του Παπάφραγκα,
Τα τραγανά αγγλικά του σερβιτόρου- εραστή στη Σίφνο
Η όμορφη Μαρία στη Σέριφο να κοιτάει απορημένη να τη φωνάζουν από το καράβι. Κονσέρβα και ψωμί για να μείνεις μία ακόμα μέρα στη Σαντορίνη,
Ο μελαγχολικός γυμνισμός στη Βόρεια Εύβοια
«Γιώτινγκ» με τον Γιάννη στην Τζιά.
Τηγανιτά platanos και πιράνχας πριν το ηλιοβασίλεμα στον Αμαζόνιο. Ο Σταυρός του Νότου στα μάτια σου και όχι μόνο στα τραγούδια.
Τα κρουστά στο γλέντι του γάμου με θέα τη βραδινή Τύνιδα και το μυαλό σου καρφωμένο κάπου στη Φιλοθέη.
Ένα μαγικό βράδυ στην Αντίπαρο, όταν πίστεψες ότι φτάνει ένα βράδυ για να αλλάξουν τα πάντα
Μπάνιο στην παγωμένη Βαυαρική λίμνη και τελετή έναρξης των Ολυμπιακών στα γερμανικά.
Η εκκωφαντική σιωπή που συμμάχησε ανίερα με την επίμονη υγρασία του Νείλου ένα βράδυ στο Κάιρο.
Χαλάρωση, αλλά και παναντολ για τις ημικρανίες και κρέμες για εγκαύματα στο κάμπινγκ στο Κριαρίτσι.
Η μόνη μάλλον αταίριαστη μυρωδιά για την καλοκαιρινή μνήμη ήταν η περσινή, που πέρασε με σοβάδες και ασβέστες να ανακαινίζουν το σπίτι και να βγάζουν απαγορευτικό για οποιαδήποτε παραλία.
Φέτος επιστρέφω στη θάλασσα
Να μην ξεχάσω τον αφρό ξυρίσματος και τα γυαλιά ηλίου (όπως κάνω πάντα)
Καλές διακοπές!!!

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Η εξόδιος επιταγή


Το να κρατάς στα χέρια σου, τέλη Ιουλίου, λίγο πριν από τις διακοπές σου, μια επιταγή, όπου καταγράφεται ποσό ανάλογο του μηνιαίου μισθού ενός golden boy, κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται ευλογία. Αν είναι, όμως, η τελευταία πράξη της ιδιότυπης αυτής «εθελουσίας απόλυσης» που επιλέξαμε κάποιοι από το δυναμικό του City, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Είναι, ουσιαστικά, η τελευταία πράξη στο σύντομο δράμα που ζήσαμε όλοι μετά την κατραπακιά της 22ης Ιουνίου, όπου ένα ωραίο πρωινό μάθαμε ότι το παχυλό πορτοφόλι της οικογένειας Αγγελοπούλου θα σταματούσε να συμβάλει στην επιβίωση 460 ανθρώπων, οι οποίοι πριν από πολύ λίγο καιρό πίστεψαν ότι δούλευαν σε «σίγουρο» μαγαζί.

Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη κατραπακιά… Ακολούθησαν κι άλλες… Μέσα και έξω από τις συνελεύσεις, στα διαρκή και συνεχή τηλεφωνήματα από όλους προς όλους, στις διαβουλεύσεις.

Σε ανάλογες περιπτώσεις το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις είναι να καταγγείλεις την ανάλγητη εργοδοσία, τον καπιταλισμό, τους συνδικαλιστές, την κακοδαιμονία του κλάδου και ό,τι άλλο σου έρχεται πρόχειρο στο μυαλό και στη συνέχεια ξαλαφρωμένος να αποχωρήσεις για τις αγαπημένες σου παραλίες, όπου θα ενδοσκοπήσεις επαρκώς για το μέλλον των media. Αυτή ήταν ίσως η πιο ισχυρή τάση μέσα στο σώμα των εργαζομένων του City. Οι εργαζόμενοι οι οποίοι ξεκίνησαν εκλέγοντας μία επιτροπή, την οποία αμφισβήτησαν το επόμενο λεπτό της εκλογής της. Που συζήτησαν - με πολλές πινελιές γραφικότητας συνήθως - την πρόταση για την αυτοδιαχείριση του σταθμού.

Εκεί ήταν και το κομβικό σημείο: η αυτοδιαχείριση. Πολλοί από τους ακροατές είδαν σ’ αυτήν την πρόταση την άνοιξη στα media, την ευκαιρία για ένα ραδιόφωνο χωρίς επιχειρηματικά συμφέροντα, ελεύθερο από δεσμεύσεις. Οι ακροατές δικαιούνται να είναι ρομαντικοί, ίσως και αφελείς ορισμένες φορές. Εμείς, όμως, όχι.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τα όσα διατυπώθηκαν περί αυτοδιαχείρισης και μου απέδειξαν για μία ακόμα φορά πόσο κακοί είναι οι δημοσιογράφοι, όταν καλούνται να παίξουν το ρόλο του επιχειρηματία. Η μεγάλη απογοήτευση όλου του εγχειρήματος ήταν η συμμετοχή. Και για την ακρίβεια η ΜΗ συμμετοχή. Φτάσαμε μετά από ένα μήνα να κάνουμε συνελεύσεις των 20 ατόμων, ακόμα και όταν το κύριο ζητούμενο ήταν το τι θα βάλουμε όλοι στην τσέπη τους ή αν θα διασφαλίσουμε το επαγγελματικό μας μέλλον.

Οι μόνοι που ήταν συνεπείς και με συνεχή παρουσία στις θέσεις τους ήταν οι τεχνικοί, αν και μπορεί βάσιμα κανείς να μέμφεται το σωματείο τους ότι ξεκίνησε την παρέμβαση του με μία απολύτως συντεχνιακή λογική. Αλλά δε βαριέσαι. Οι τεχνικοί έχουν τουλάχιστον σωματείο. Τι να αντιπαραθέσουμε εμείς; Τη μονίμως κοιμωμένη ΕΣΗΕΑ;

Και για να τελειώνουμε με τα περί αυτοδιαχείρισης. Όσοι υποστηρίξαμε αυτή την πρόταση το κάναμε για να δώσουμε μία παράταση ζωής στο σταθμό, να ξαναβάλουμε στο τραπέζι την επαναλειτουργία του σταθμού, κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα. Με ποιους και με ποιους όρους θα το δούμε στο άμεσο μέλλον.

Όταν αποφασίσαμε (λίγοι, λιγότεροι από 20) να ξανανοίξουμε τα μικρόφωνα, πιστέψαμε ότι ως δημοσιογράφοι (υπό απόλυση) δεν μπορούμε να απεμπολήσουμε το δικαίωμα μας να έχουμε λόγο και να κάνουμε χρήση του αέρα, που δεν είναι επιχειρηματικό ακίνητο, αλλά δημόσια περιουσία. Και το κάναμε με μεγάλο κόστος. Και με ορισμένους να σκάβουν υπογείως κάθε κίνηση που οδηγούσε στο άνοιγμα των μικροφώνων. Αυτό που κατάλαβα απ’ αυτή τη μικρή εμπειρία είναι ότι ορισμένοι με τον όρο «αυτοδιαχείριση» εννοούν τη διαχείριση όσων αφορούν τον εαυτό τους! Αλλά τελικά αυτό που έβλεπες από τα μηνύματα του κόσμου είναι ότι καταγράφει, με απόλυτη συνέπεια και ακρίβεια τις απουσίες. Και συνήθως το κοινό έχει και καλή μνήμη….

Οι ανασφάλειες, τα συναδελφικά μαχαιρώματα, η έπαρση, η ματαιοδοξία, η απάθεια, η εκνευριστική και ανεξήγητη ιδιώτευση όταν παίζεται το ίδιο σου το μέλλον ήταν δυστυχώς αυτά που κυριάρχησαν όλο αυτό το μήνα. Και απέδειξαν ότι όσο περισσότεροι είμαστε απέναντι σε ένα πρόβλημα τόσο λιγότεροι φροντίζουμε να φανούμε. Είχα γράψει στην αρχή αυτής της ιστορίας στο e-tetRadio.gr ότι αυτός ο σταθμός δεν πρόλαβε να δημιουργήσει ουσιαστικούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων του. Τα κίνητρα τους ήταν απολύτως ετερόκλητα, οι αφετηρίες και οι στοχεύσεις τους εκ διαμέτρου αντίθετες. Κι αυτό άρχισε να κραυγάζει με την πρώτη – και πολύ μεγάλη- δυσκολία.

Αρκετοί από μας θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε για τη νέα ραδιοφωνική μας στέγη. Και θα το κάνουμε κυρίως γιατί αγαπάμε αυτό το μέσο. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα μας το ανταποδώσει παρά τις αντιφάσεις μας.

Άλλωστε στις αντιφάσεις έχουμε συνηθίσει.
Προχθές ο ιδιοκτήτης στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς μου, όταν του είπα ότι υπέγραψα την απόλυση μου, με ρώτησε με ανησυχία και ειλικρινές ενδιαφέρον,: «Είσαι, δηλαδή, στον αέρα;». Και ενώ για οποιονδήποτε άλλον αυτή η ερώτηση είναι συνώνυμη του αβέβαιου μέλλοντος, εγώ ήμουν στο τσακ να του απαντήσω; «Δεν είμαι, αλλά ελπίζω σύντομα να βρεθώ!»

Δημοσιεύτηκε στο e-tetradio στις 28 Ιουλίου 2009

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Λίγο μπαγιάτικο Soulta Ferta, γιατί φρέσκο δεν έχουμε (προς το παρόν τουλάχιστον)

Επειδή κάποιοι "αμετανόητοι" ακροατές πατούν πάνω στη ματαιοδοξία του παρουσιαστή του Soulta Ferta και ζητούν να ανεβούν κάποιες εκπομπές, σήμερα προσφέρουμε (εντελώς δωρεάν) μία εξ αυτών, από τις ολίγες ημέρες που ο City 99.5 λειτούργησε με ευθύνη των εργαζομένων του ( ή κάποιων από τους εργαζομένους του για να είμαστε ακριβείς). Μέσα στις επόμενες μέρες θα ανεβούν και άλλες δύο εκπομπές έτσι για να αφήσουμε κάποιο στοκ στο blogοκατάστημα, λόγω των επικείμενων διακοπών. Για να ακούσετε δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα. Παίζει από μόνο του. Για να το σταματήσετε απλώς πατήστε pause στο player...

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Ωδή στην α-City-α!

Θυμάμαι σαν εκίνησα να εργαστώ στον Σίτυ
έκανα όνειρα πολλά, αγόρασα και σπίτι
τώρα στο στούντιο το νεκρό να τραγουδώ it’s a pity
ετούτο το εγχείρημα μου βγήκε από τη μύτη

Τώρα κλαυθμοί ακούγονται αλί, οϊμέ και τρισαλί
και όλοι ονειρεύονται να πιάσουν Γιάννα απ’ το μαλλί
μα αυτό τώρα αερίζεται στη βίλα της Μυκόνου
όπου η αυτοκράτειρα διάγει μετά πόνου.

Ο σύζυγος ο Θόδωρος βιάζεται να τελειώνει
τώρα να καθαρίσουνε, να μην περάσουν χρόνοι
Έβαλε εκκαθαριστή που τόνε λεν Μπιλλίνη
και για ν’ αντέξω το κακό χρειάζομαι ηρωίνη

Τώρα στο χώρο έρχεσαι μόνο για συνελεύσεις
κι απ’ την πολύ την σύμπνοια μάλλον θα καταρρεύσεις
που πήγαν όλα τα λεφτά, ποιος είναι golden boy
ο κάθε άνεργος στο εξής τι θάχει για να τρώει;

Πολλοί ζητούν με έμφαση να επέμβει η ΕΣΗΕΑ
η μόνιμη απουσία της ίσως να είν’ μοιραία
καμία η παρέμβαση του Πάνου του Σομπόλου
καθώς το σωματείο σου είναι εμφανώς του κώλου

Μια κάποια λύση θάτανε ν’ αρχίσεις τις δεήσεις
καθώς περιορίζονται και οι εύκολες οι λύσεις
Ή θα ανέβεις τα σκαλιά στην Παναγιά της Τήνου
ή θ’ αρχίσεις δίαιτα χωρίς να πας στου Πρίνου

Ίσως να δείξεις δουλικός να ξαναπάς στη Γιάννα
που ξέρει από δίαιτες ως φίλη του Γκαργκάνα
«Γιάννα μου παραδέξου το, με πήρες στο λαιμό σου
έλεγα μήπως μ’ έπαιρνες μούτσο στο κότερο σου»

Ίσως να βγεις και στα στενά να κάνεις σούρ(λ)τα φέρτα
να ψάχνεις για εκδίκηση με του Ζορό την μπέρτα
Γιατί η δική σου δύναμη τα πράγματα αλλάζει
γιατί η πέτρα που κυλά ποτέ δεν χορταριάζει