Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Μπροστά στα μάτια σου...

Διαβάζω μαρτυρίες, δηλώσεις και ό,τι υπάρχει στο διαδίκτυο γι αυτά τα παιδιά που συνελήφθησαν για τη ληστεία. Όχι για να τους δικαιολογήσω. Αλλά για να καταλάβω. Πάντα μου προκαλούσε αποστροφή η ευκολία των περισσότερων να καθαρίζουν με ένα "καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα" ή να ερμηνεύουν βίαιες πράξεις ως μια ατομική αντικοινωνική ψυχοπαθολογία, που δεν έχει αφορμές ή βαθύτερες αιτίες. Οι μαρτυρίες αυτές συγκλίνουν ότι ήταν έξυπνα παιδιά και μάλλον ταλαντούχα. Δεν ήταν αυτά τα "περίεργα τέρατα" που γεννήθηκαν έτσι, λειτούργησαν έτσι και έτσι αξίζουν τα χειρότερα. Και προσπαθώ να δω πού ευθύνομαι κι εγώ ο ίδιος. Και ευθύνομαι. Γιατί είμαι συνυπεύθυνος για το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτά- και χιλιάδες άλλα- παιδιά ζουν και προσπαθούν να κάνουν όνειρα. Γιατί εγώ και χιλιάδες άλλα "εγώ" είναι υπεύθυνα και χρωστάνε απαντήσεις. Αυτά τα "έμπειρα εγώ" που έχτιζαν λαθραία ψευδείς ευημερίες για μας τους ίδιους και χιλιάδες αδιέξοδα για τους επόμενους. Εγώ ο σωστός. Εγώ ο σοφός και ο "έμπειρος". Στα 15 μου η πιο σκληρή μου εμπειρία ήταν κανένας γερός καυγάς με τον πατέρα μου για παράβαση του ωραρίου της εξόδου μου από το σπίτι. Θα ήμουν ο ίδιος αν δίπλα μου έπεφτε νεκρός ο κολλητός από πυρά αστυνομικού; Δεν θα ήμουν. Αυτή η εικόνα θα με κυνηγούσε για πάντα. Δεν είναι βέβαιο ότι θα έκανα ένοπλη ληστεία. Αλλά η ζωή μου θα είχε στιγματιστεί για πάντα. Θα ήμουν εχθρός όλου αυτού που με περιέβαλε. Δεν θα το παίξω σοφός. Δεν θα το παίξω τιμητής. Δε θα υμνήσω ένοπλες ληστείες ως αντισυστημικές πράξεις. Δε θα χαρίσω σε κανέναν το ρόλο του τιμωρού. Δε θα γυρίσω το κεφάλι με απαξίωση γι αυτά τα παιδιά, για κανένα παιδί (έστω κι αν έχει ενηλικιωθεί) που μου απαντάει με το μεγαλύτερο θράσος του κόσμου στο απύθμενο δικό μου θράσος να πιστεύω ότι "όλα βαίνουν καλώς". Και δεν θα χαρίσω σε κανέναν την ευκολία, τώρα που τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς να βρει τους βολικούς εχθρούς. Γιατί είμαι συνυπεύθυνος. Γιατί κι εγώ θα πρέπει να "κατηγορούμαι για...". Για πολλά... Και για τη σημερινή βία και για την αυριανή και γι αυτή τη διάσημη "απ' όπου κι αν προέρχεται". Η πρώτη μας ποινή είναι η εικόνα αυτών των παιδιών. Και θέλουμε, δε θέλουμε θα την εκτίσουμε όλοι...