Οι άεργοι σωτήρες

Το είδος εκκολάπτεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ίσως και λίγο νωρίτερα για ορισμένους, στις “επώδυνες αυτοεξορίες” στα χρόνια της Χούντας. Είναι τα “προοδευτικά” παιδιά που βίωναν με πόνο το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα τους, με το σύνθημα, “μακριά και πονεμένοι”. Άλλοι ήταν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι! Βρίσκονταν εδώ, πέρασαν ενδεχομένως και κάποια μαύρα βράδια στα κρατητήρια, βγήκαν στον δημοκρατικό αέρα της μεταπολίτευσης με λαμπερά παράσημα αγωνιστικότητας. Η πολιτική δεν ήταν απλώς επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Έγιναν αυτό που τα κόμματα ονόμασαν “επαγγελματικά στελέχη” και έταξαν τον εαυτό τους στη “μεγάλη ιδέα” της οικοδόμησης του νέου πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης
Η μόνη δυσκολία αυτών των λαμπρών- τότε- νέων ήταν η απάντηση στο κρατικό όργανο, όταν έβγαζαν αστυνομική ταυτότητα “Επάγγελμα;”. Εκεί η απάντηση ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσες να δηλώσεις “εργάτης της Δημοκρατίας”, δεν μπορούσες να δηλώσεις “επαγγελματικό στέλεχος”. Δήλωνες συνήθως αυτό που έγραφε το πτυχίο κι ας μην είχες κολλήσει ούτε ένα ένσημο, ασκώντας το επάγγελμα. Κι αν μες τη φούρια της πολιτικής αλλαγής δεν είχες καταφέρει να πάρεις το “χαρτί” στο χέρι, όπως ονειρευόταν η μάνα σου, υπήρχαν εναλλακτικές. Δημοσιογράφος π.χ. Το κόμμα διέθετε έντυπα, όπου έγραφες συχνά το “ποίημα”. Το “ποίημα” μπορεί να μην σε έκανε ποιητή, δημοσιογράφο όμως σε έκανε σίγουρα.
Παπαρολογούσες επί ώρες, μέρες, χρόνια στις κομματικές συνεδριάσεις την ώρα που ο κόσμος ζούσε την – οδυνηρή πολλές φορές- πραγματικότητα. Ο κόσμος έχτιζε το μέλλον του με μεροκάματα, εσύ τα έχτιζες με “εισηγήσεις”. “παρεμβάσεις”, “αναλύσεις” για τον “κόσμο της εργασίας”, για “μετασχηματισμούς”, για “αλλαγές”, για “τομές”.
Για κάποιους ήρθε και η ώρα της εξουσίας. Ήταν άλλωστε και το εφηβικό όνειρο. Ήταν και η νοστιμότατη σως από το Μάη του '68 που είχαν βάλει στην πολιτική τους σαλάτα: “Η φαντασία στην εξουσία”. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία που οι μικρόνοες δήλωναν εκφραστές της φαντασίας. Εκεί το “επαγγελματικό στέλεχος” πληρωνόταν πλέον ως βουλευτής ή υπουργός. Η μάνα σου θα χαμογελούσε: “Χαλάλι! Μπορεί να ανησυχούσα που μπλέχτηκε με τα πολιτικά, αλλά το παιδί πέτυχε”.Σίγουρα κάποια λαμπάδα στο ύψος σου θα υπήρχε σε κάποιο ξωκλήσι.
Το μοντέλο σχεδόν πανομοιότυπο για όλους: Πειθήνια όργανα των αρχηγών, εκπαιδευμένοι να γίνουν μετρ στην ίντριγκα, αφού είχαν πειστεί ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις πολιτικά
Το επάγγελμα “πολιτικός” εξασφάλισε σε όλους αυτούς τους ανεπάγγελτους λαμπρή καριέρα. Και οπαδούς. Και θαυμαστές. Και συνεχιστές. Και μια καλή σύνταξη.
Στα 20 αρκετοί δεν είχαν δεύτερο βρακί. Στα 50, στα 60, στα 70 βρέθηκαν με περιουσίες. Αν υποθέσουμε ότι ήταν σφιχτοί στα οικονομικά και 2 χιλιάρικα να έβαζαν στην άκρη το μήνα μετά από 20 χρόνια στην πολιτική, θα μπορούσαν περήφανα να έχουν για τις κόρες τους, δύο ευρύχωρα τριάρια στα Πατήσια. Αλλά η “περιουσία” ήταν μεζονέτες και εξοχικά. Αλλά και σ' αυτό δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο “προοδευτικός” που ανακαλύπτει τις χαρές του καπιταλισμού είναι το ευπροσάρμοστο ον στον πλανήτη. Αν και κανένα πολιτικό κείμενο που παπαγάλιζε στα χρόνια του “αγώνα” δεν περιελάμβανε τον όρο off shore, η ανακάλυψη του τού προσέφερε ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Για χρόνια κανείς δεν ανησύχησε. Το πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο ανήκε στον κύκλο του και έτσι η “περιουσία” ήταν μια αδιόρατη υποσημείωση στην προσπάθεια για την “πρόοδο” και τον “εκσυχρονισμό” της χώρας.
Τώρα κάποιοι (όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι) μπορεί να βγουν στη σέντρα. Θα ανησυχήσουν. Αλλά θα θυμηθούν τα σοφά λόγια του αρχηγού: “Όταν κυνδινεύει να ξεκληριστεί όλη η οικογένεια, θυσιάζεις ένα από παιδιά σου”. Άλλωστε υπάρχουν νεότεροι άεργοι για να “καθαρίσουν” και να στήσουν τις offshore του μέλλοντος μας...