Ο πιο ασφαλής τρόπος να χάσεις έναν πόλεμο είναι να υπογράψεις άνευ όρων παράδοση πριν ακόμα πολεμήσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει με άριστα από στρατιωτική ακαδημία για να διαπιστώσεις το προφανές αυτής της παραδοχής,εκτός... Εκτός κι αν ο “πόλεμος” διεξάγεται σε κοινωνικό επίπεδο.
Διαβάζω εδώ και μήνες άρθρα, αναλύσεις και αστείους αφορισμούς τα περί μονοδρόμου της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο, ως άλλος μάγος, θα έρθει και θα βάλει τάξη σ' ένα διεφθαρμένο τρικοσμικό κράτος, το οποίο ενδύθηκε δια της λαμογιάς, το ευρωπαϊκό κοστούμι και ως εκ τούτου πρέπει να τιμωρηθεί ή αν θέλουμε να είμαστε πολιτικά ορθοί να σωφρονιστεί
Να τιμωρηθεί ποιός όμως; Το διεφθαρμένο δημόσιο είναι η απάντηση. Του οποίου τα εκγλήματα είναι προφανώς τόσο μεγάλα, ώστε αυτό που του αξίζει είναι η θανατική ποινή. Το αιτούμενο λοιπόν για τους χαρτογιακάδες του ΔΝΤ (και όλους τους απολογητές του) δεν είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο Δημόσιο, αλλά να το καταργήσουμε.
Η λογική της “μόνης λύσης” και του “νοικοκυρέματος” προωθείται με ένταση και με πρόθυμους “στρατιώτες” να υπηρετήσουν την απόπειρα να βρει η κοινωνία απολύτως φυσιολογική την τιμωρία της. Και τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά νεοφιλελεύθερα. Θεωρείσαι περίπου υποστηρικτής των θηρωδιών των σταλινικών γκούλακ αν τολμήσεις να πεις ότι η μόνη λύση για τον κόσμο είναι να βγει στο δρόμο. Θεωρείσαι υπερασπιστής των διεφθαρμένων καστών που θεωρούσαν το Δημόσιο ιδιοκτησία τους (και δυστυχώς στηρίζονται από την Αριστερά που λαϊκίζει υποστηρίζοντας πολλά αμφιλεγόμενα “δικαιώματα” τους) αν τολμήσεις να υποστηρίξεις ότι η Παιδεία και η Υγεία πρέπει να παρέχονται δωρεάν και να αφορούν τους πάντες. Το ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε ένα δυσλειτουργικό, πολυέξοδο και αδιέξοδο σύστημα δεν σημαίνει ότι “ενοχοποιείται” ο δημόσιος χαρατήρας τους. Η λύση είναι η θεραπεία όχι ο θάνατος. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων ή την απελπιστική συρρίκνωση του δημοσίου με τις προτάσεις τους μου θυμίζουν τη θέση των βαθύτατα θρησκόληπτων που λένε ότι ο μόνος βέβαιος τρόπος για να μην μολυνθείς από το AIDS είναι να απέχεις πλέον δια βίου από το σεξ.
Η επίκληση των νοσηρών μηχανισμών του Δημοσίου που δημιούργησαν όντως κηφήνες- ευνοούμενους τους είναι προφανώς στάχτη στα μάτια του κόσμου για να αποδεχτεί το βασικό στόχο ΔΝΤ και των προστατών του: ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Γιατί όλα τα προτεινόμενα μέτρα στοχεύουν στον πιο αδύναμο κρίκο του συστήματος. Τα κοράκια του ΔΝΤ δεν ζητούν μόνο κατάργηση προνομίων. Ζητούν κατάργηση της ύπαρξης βασικού μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, δραστική μείωση του εισοδήματος ακόμα και γι αυτόν που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Και σε όλα αυτά οι απολογητές της νέας οικονομικής τάξης προτείνουν ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ώστε να συμφωνήσουν, χέρι- χέρι, ο Βαρδινογιάννης με τον υπάλληλο των 750 ευρώ ότι είναι αναγκαίο να φτωχύνει ο δεύτερος για να δημιουργηθούν “αναπτυξιακές ευκαιρίες” για τον πρώτο. Η παράνοια ως ιδεολογική θέση.
Όταν υπάρχει ένα πόδι που μου πατάει το κεφάλι στο χώμα, θα δαγκώσω το πόδι κι αν συνεχίσει θα το κόψω από τη ρίζα. Αυτή είναι η αντίδραση μου, γιατί αυτή η πληροφορία, αυτή η “εντολή” υπάρχει στο DNA μου. Έτσι αντιδρώ όταν απειλείται η επίβιωση μου. Κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι όταν μου πατούν το κεφάλι στο χώμα η “υγιής” αντίδραση μου είναι να αρχίσω έναν “γόνιμο και επικοδομητικό διάλογο”
Μα αυτοί οι μισθωτοί δεν έχουν καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι, θα ρωτήσει ο απολογητής; Βέβαια. Έχουν ευθύνη για το ότι δεν άνοιξαν ποτέ ομπρέλα στην καταιγίδα που ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους (εδώ και σε όλο τον κόσμο) στην κατάκτηση μιας ψευδούς ευημερίας μέσω του αχαλίνωτου δανεισμού τους. Και η τιμωρία τους ήταν ο ίδιος ο δανεισμός τους. Ζώντας το ψευδές όνειρο της καταναλωτικής ευημερίας υποθήκευσαν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Είναι θύματα μιας κολοσιαίας προπαγάνδας για έναν τρόπο ζωής που έκανε πλουσιότερους, όχι τους ίδιους, αλλά αυτούς τα συμφέροντα των οποίων εκπροσωπούν οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ. Και τώρα; Τώρα αυτό που ζητείται γι αυτό το απίστευτο κοινωνικό έγκλημα είναι να τιμωρηθεί παραδειγματικά ...το θύμα!
Οι υπερασπιστές του “αναγκαίου κακού” αδυνατούν να μας προσφέρουν ένα, έστω ΕΝΑ παράδειγμα της δράσης του ΔΝΤ, που ενώ εφάρμοσε τις “περιοριστικές πολιτικές” παρέδωσε ένα υγιές κράτος και οδήγησε στην κοινωνική ευημερία Διότι αν ο στόχος δεν είναι η ευημερία των πολλών ποιος ο λόγος της σκλαβιάς; Αν το βέβαιο αποτέλεσμα είναι η εξαθλιώση των πολλών, γιατί αυτό το κακό είναι και απολύτως “αναγκαίο”;
Η απάντηση είναι προφανής. Αφού επί δεκαετίες δανείστηκες επαρκώς, έγινες υπόδουλος δια βίου μέσω των δανεικών, τώρα φοβισμένος θα πρέπει να ανάψεις κεράκι στην Αγία Αγορά, να προσευχηθείς στο όνομα της, να της ζητήσεις να δείξει μεγαλόκαρδη και να σου αφήσει κι εσένα ένα ψιχουλάκι όταν τελειώσει το πάρτυ της “ευγενούς” και “αναπτυξιακής” κερδοσκοπίας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου