Μια 36άρα αγνώστου πατρός

Μετά από 36 χρόνια αυτού που ονομάσαμε μεταπολίτευση, όλοι (ακόμα κι αυτοί που έχτισαν το εξάμβλωμα) είναι έτοιμοι να πάρουν το φτυάρι και να θάψουν το πτώμα της. Αυτή η 36άρα γεννήθηκε ως η αγαπημένη όλων. Επάνω της επενδύθηκαν όνειρα και ελπίδες, αν και όλοι παραδεχόταν ότι δεν ήταν όμορφη, ήταν και λίγο διεφθαρμένη, ήταν και λίγο αργοκίνητη, ήταν και αρκετά εγωίστρια, ήταν και εκνευριστικά ανώριμη. Κι ενώ είχε πολλές μητέρες, φαίνεται ότι ήταν αγνώστου πατρός.
Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ μιλάμε για το άρρωστο κράτος της μεταπολίτευσης οι θεράποντες ιατροί- πρωθυπουργοί αποθεώνονται ως άλλοι ημίθεοι χωρίς καμία ευθύνη για τις αναπηρίες της 36άρας.
Η αρχή έγινε το 1974 όταν γεννήθηκε το παιδί. Τότε το πήρε στην αγκαλιά ο Κωνστανίνος Καραμανλής, ο “εθνάρχης”, αυτός που εγγυήθηκε ότι δεν κινδυνεύει από τους στρατιωτικούς και το έβαλε στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αποθέωση! Ο φωτισμένος εθνάρχης όμως έχασε τις εκλογές ( ή μάλλον έβαλε τον Ράλλη να χάσει, γιατί το θεωρούσε αδιανόητο να κάτσει να χάσει ο ίδιος εκλογές). Τότε, το 1981, ήρθε ο “μεγάλος ηγέτης” Ανδρέας Παπανδρέου για να μας απαλλάξει από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό κράτος, το κράτος της δεξιάς του εμφυλίου και να δώσει ελπίδα στον μισό ελληνικό πληθυσμό που ήταν αποκλεισμένος από το πολιτικό παιχνίδι. Αποθέωση! Οκτώ χρόνια μετά ο “μεγάλος ηγέτης” χάνει για να έρθει να μας σώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, από τους πρασινοφρουρούς, από τα βρωμερά σοσιαλιστικά σκάνδαλα, να εγγυηθεί τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Αποθέωση! Το 1993 ο “μεγάλος ηγέτης” έρχεται να μας ξανασώσει από τον “εφιάλτη Μητσοτάκη” τον αποστάτη, το όνειδος της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας. Αποθέωση! Επειδή όμως καλά είναι τα μεγάλα πολιτικά οράματα αλλά χρειαζόμαστε έναν καλό “νοικοκύρη” το 1996 εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας στον “αδιάφθορο” Κώστα Σημίτη για να μας απαλλάξει από τους βερμπαλισμούς των μεγάλων ηγετών, να μας κάνει ευρωπαίους, παγκόσμιο παράδειγμα μεγαλείου, να μας κάνει να φουσκώσουμε από περηφάνεια με Ολυμπιακούς Αγώνες, να μας βάλει στην ΟΝΕ. Αποθέωση! Το 2004 ήρθε η σειρά του “σεμνού και ταπεινού” Κώστα Καραμανλή για να μας σώσει από την εκσυχρονιστική διαφθορά, να μας βάλει σε μια τάξη, να στρώσει τα οικονομικά με ειλικρινείς απογραφές. Αποθέωση! Πριν από 6 μήνες ο υιός του “μεγάλου ηγέτη” Γιώργος Παπανδρέου έρχεται για να μας δώσει ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, να μας σώσει από την ανεύθυνη και εθνικά επικίνδυνη οικονομική πολιτική της δεξιάς, να μας πάρει στα στιβαρά του χέρια ώστε να μην πέσουμε αμαχητί στον καιάδα της πτώχευσης. Αποθέωση!
Οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης υπάρχουν στα δαφνοστεφανωμένα τους κάδρα αμέτοχοι στα εγκλήματα του κράτους που οι ίδιοι δημούργησαν. Δικαιωμένοι πριν ακόμα αποφασίσει η Ιστορία. Ο τρόπος ανάγνωσης της δράσης τους κανονικά θα έπρεπε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται ή για επηρμένους μεγαλομανείς ή για ανίκανους χαλβάδες που δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει μέσα στα πόδια του.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη δημοφιλής στάση: Αποθεωνείς μόνο τη γαλάζια ή την πράσινη πλευρά της ιστορίας, οπαδός όμοιος του χουλιγάνου σε ντέρμπι των “αιωνίων”, όπου το ζητούμενο είναι να διαλέξεις με φανατισμό “πλευρά”, το δικό του “Θεό”, αδιαφορώντας αν το “πρωτάθλημα” είναι ένα παιχνίδι και ανεμπνευστο και στημένο...