Τις τελευταίες μέρες όφειλα να είμαι χαμηλών τόνων. Σχεδόν στενοχωρημένος. Η χώρα βρισκόταν σε εθνικό πένθος για το θάνατο ενός ανθρώπου που δημιούργησε οπαδούς και φίλους με τέτοια ένταση, όσο κανένας άλλος στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας. Όφειλα να δείξω σεβασμό μπροστά στο θάνατο, γιατί οι περισσότεροι σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι αμήχανοι απέναντι στο θάνατο, δεν έχουν τα κότσια να τον λοιδορήσουν, να τον υπονομεύσουν, οπότε το βολικότερο είναι να σωπαίνουν και να βρίσκονται σε μια θλίψη – ακόμα και αν αυτή είναι προσχηματική. Δέχθηκα διάφορα μηνύματα και τηλεφωνήματα στο σταθμό που στεγάζει την εκπομπή μου, τόσο αντιφατικά, όσο και ο εκλιπών ιεράρχης. Άλλοι – οι λιγότεροι- ήθελαν περισσότερο σεβασμό (περισσότερη αναγκαστική θλίψη), άλλοι δήλωναν ότι το θέμα δεν τους αφορά, ενώ κάποιοι (ακόμα λιγότεροι) έβριζαν τον ιεράρχη, τον κιλλίβαντα του πυροβόλου όπλου, θεούς και δαίμονες, εμένα, το σύστημα, το σταθμό που δουλεύω, τους σταθμούς του μετρό… Οι τελευταίοι είναι αυτοί που ενοχλούν εδώ και χρόνια την αισθητική μου γράφοντας με σπρέι «Σκατά στο κράτος», Σκατά στο σύστημα, Θάνατος στον τάδε, θάνατος στον δείνα, πάνω στον τοίχο ενός νεοκλασικού που μόλις ανακαινίστηκε. Είναι αυτοί που έχουν καθηλώσει την πολιτική τους σκέψη και την πρακτική τους στα κλισέ μιας συμπεριφοράς 14χρονου που δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα του και δεν ξέρει πώς να κάνει δημιουργική την οργή του.
Ήμουν στον αέρα την ώρα που η πομπή έφευγε από την Μητρόπολη και διέσχιζε το κέντρο της πόλης, απλώνοντας εκεί όλο το ματαιόδοξο σκηνικό που στήνεται πάντα στις κηδείες των επωνύμων και των ανθρώπων της εξουσίας. Κραυγαλέες τελετές, στρατός, πολιτικοί, ιεράρχες και κόσμος που «αποχαιρετά» αυτόν που έδωσε ένα άλλο επικοινωνιακό προφίλ στις προκαταλήψεις του, στις δεισιδαιμονίες και στα εθνικιστικά του απωθημένα. Ο Χριστόδουλος ήρθε γιατί τον κάλεσε η εποχή του. Χαρισματικός στο επίπεδο της επικοινωνίας, βρήκε την χαραμάδα στις ρωγμές που άφησαν πίσω τους οι αυταπάτες του 20ου αιώνα και έκανε εύκολα παιχνίδι. Βρήκε ανασφαλείς νέους που ήθελαν «να πιστέψουν κάπου» και πίστεψαν σε μια πιο στυλάτη οπισθοδρόμηση. Βρήκε ανασφαλείς μεσήλικες και ηλικιωμένους που ήθελαν όσο ποτέ να πιστέψουν ότι απειλούνται από ύπουλους εχθρούς, όπως η Γαλλική Επανάσταση, το κοσμικό κράτος και ότι κατέκτησε ο δυτικός πολιτισμός εδώ και 300 χρόνια.
Στο ενδιάμεσο αυτών των σκέψεων έπρεπε να μάθω εκκλησιαστική ορολογία: Εκοιμήθη, μακαριστός κλπ. Ο φίλος μου ο Μάκης μου έλεγε ότι αυτό το μακαριστός του θυμίζει τρόπο μαγειρέματος και δεν είχε άδικο. Πριν προλάβω να διατυπώσω οποιαδήποτε σκέψη τα μαγειρέματα της διαδοχής είχαν αρχίσει.
Άλλος ένας Μακαριώτατος (οι περισσότερες προσφωνήσεις στην Εκκλησία είναι στον υπερθετικό για να μας θυμίζουν πάντα την ματαιοδοξία της εξουσίας) θα έρθει για να δώσει το στίγμα του και να υπερασπιστεί το κοσμικό κουστούμι του Ιερατείου, που θα φυλάει ως κόρη οφθαλμού τις προκαταλήψεις (που θα τις ονομάζει πάντα παραδόσεις) και θα κάνει μπίζνες με ακίνητες περιουσίες και κοινοτικά πακέτα. Θα κάνει φυσικά και κηρύγματα από άμβωνος για τη μετά θάνατο ζωή και πώς αυτή μπορεί να εκφυλίσει την προ θάνατο ζωή σε ένα ανιαρό τεστ επιτηδευμένης σεμνότητας. Ίσως, στο ενδιάμεσο, να πέφτουν και κάποια ανέκδοτα με τον Τοτό για να γίνεται πιο ανάλαφρη η εμμονή στο παρελθόντα χρόνο. Αμήν!
2 σχόλια:
Αμήν εν Χριστώ αδερφέ Δημήτριε.
;-)
υ.γ. Συγχαρητήρια για τα ροκ δελτία και την εκπομπή.
Δε μου αρέσουν οι μέσοι όροι γενικώς και ειδικώς η στάση «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Στη συγκεκριμένη περίπτωση «δεν τον χώνευα αλλά θλίβομαι». Αλλά ούτε και το άσπρο – μαύρο «δεν τον χώνευα άρα δε θλίβομαι». Κάποιος πολύ δικαιολογημένα εξ αυτών θα συμπεράνει ότι δε ξέρω τί μου γίνεται εν τέλει. Πιθανώς. Όμως του Χριστόδουλου του σούρναμε διάφορα. Δικαιολογημένα πιστεύω. Προσωπικά τον θεωρούσα επικίνδυνο γιατί ήξερε. Τί ήξερε; Βασικά την τύφλα του ήξερε αλλά κατάφερνε να γίνεται αρεστός και περνούσε μηνύματα σκοταδισμού, αλυτρωτισμού και μισαλλοξοδίας. Ελάτε όπως είστε έλεγε αλλά από μέσα του συμπλήρωνε ....και θα σας αλλάξω εγώ τα φώτα. Με πάτε και σας πάω έλεγε αλλά ξανασυμπλήρωνε πάλι από μέσα του .....πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Πέθανε λοιπόν όπως όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Αλλά γιατί να νιώσω θλίψη; Η θλίψη είναι συναίσθημα που προκαλεί η απώλεια. Ενίοτε κάποιου αντικειμένου ή υλικού αγαθού γενικώς πολύ απαραίτητου για να είμαστε «υπαρξιακώς» εντάξει. Συνήθως η απώλεια ανθρώπου. Ανθρώπου σημαντικού και απαραίτητου για να είμαστε «συναισθηματικώς» εντάξει. Παρ’ όλα αυτά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Δημήτριε ότι είμαστε αμήχανοι μπροστά στο θάνατο. Φυσικά δεν αποτελώ εξαίρεση. Είμαι αμήχανη και μάλιστα πολύ. Την κηδεία – τουριστική ατραξιόν τελικά – την παρακολούθησα περίπου 5 λεπτά. Τόσο άντεξε ο σεβασμός μου. Όταν ένοιωσα ότι αυτός εξαντλείται έκλεισα την τηλεόραση και γύρισα στη δουλειά μου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Του σεβασμού δηλαδή που κατά τη γνώμη μου οφείλουμε να δείξουμε όταν πολύ απλά δεν ξέρουμε τί άλλο να κάνουμε.
Κι αν υποψιαστώ ότι τη Σούπερ Πέμπτη θα πούμε Χριστόδουλος και πάλι Χριστόδουλος ....θα πεθάάάνωωω!!!!!
Κοντός ψαλμός αλληλούια!!!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία της οποίας έκανα κατάχρηση νομίζω για ακόμη μια φορά.
Δημοσίευση σχολίου