Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Αλατίστε με!


Χιόνισε λοιπόν! Χαρά μεγάλη κάναμε, αφού εμείς οι μεσογειακοί είμαστε στερημένοι από τέτοια φαινόμενα, έχοντας ως βασικό μας μότο το «ζήσε το μύθο σου» που σε απλά ελληνικά σημαίνει «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Για δύο τρεις μέρες θα ζήσουμε διαφορετικά: Πρώτον και καλύτερον, δεν θα πάμε στις δουλειές μας, δεύτερον και αναζωογονητικό θα παίξουμε χιονοπόλεμο, τρίτον θα περπατήσουμε στους δρόμους της πόλης σαν συγκαμένοι και οι μισοί θα καταλήξουμε στο ΚΑΤ από την απότομη πτώση, τέταρτο θα καταγγείλουμε τον κρατικό μηχανισμό για την αδράνεια του, γιατί είμαστε και πολιτικά όντα.
Ανοίγω την τηλεόραση και οι ζωντανές συνδέσεις δεν είναι και τόσο ζωντανές, αφού δείχνουν άδειους παγωμένους δρόμους, όπου οι «υπηρεσίες» ρίχνουν αλάτι, τόσο αλάτι που μετριέται σε χιλιάδες τόνους. Κάποιοι τολμηροί με τζιπ – τα οποία σύντομα θα τους τα κατάσχουν γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν τις δόσεις- κυκλοφορούν στους δρόμους. Όταν μάλιστα το τετρακίνητο είναι Cayen το σκηνικό συνιστά γαστρονομική πρόταση, αφού το Cayen εκτός από «τζιπούρα» είναι και καφτερό πιπέρι, το οποίο σε συνδυασμό με το νομαρχιακό αλάτι κάνει το οδόστρωμα delicatessen!
Σκέφτομαι δε, να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να απλώσω στους αλατισμένους δρόμους μερικούς βακαλάους, για να τους έχω έτοιμους παστούς του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου, όπου το έθιμο επιτάσσει βρώσιν ιχθύος!
Στα τηλεοπτικά παραθύρια ΥΠΕΧΩΔΕ και Νομάρχες μαλώνουν για το ποιοι δρόμοι ανήκουν σε ποιόν, ποιος πρέπει να ρίχνει πού, το αλάτι ποιανού και αναρωτιέμαι γατί 187 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, όλοι πιστεύουν ότι αυτός ο τόπος είναι δικός τους, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο κανείς δεν θέλει τους δρόμους του.
Κλείνω την τηλεόραση γιατί βαρέθηκα να βλέπω το χιονισμένο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας και αρματώνομαι για την πρώτη επικίνδυνη αποστολή της ημέρας: Θα βγω έξω να πάρω ψωμί! Έχω βέβαια και μια ανησυχία σε τι τιμή θα πωλείται λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών…

3 σχόλια:

Giannis Kafatos είπε...

Το delicatessen εύρημα του παρόντος ποστακίου έδωκεν μου (για να μπω και λιγο στο κλίμα των Κυπριακών εκλογών)πολλαπλούς ... γέλωτας (ανόητε τι άλλο φαντάστηκες!). www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Ανώνυμος είπε...

Να με κι εγώ λοιπόν!! Χιονισμένη, γελαστή κι επιτέλους όχι ΑΝΩΝΥΜΗ. Φόρεσα λοιπόν τα pampers μου όπως όλοι και βγήκα. Αρχικά βγήκα στη βεράντα μου. 9.00 το πρωί. Όλα ήταν κατάλευκα και μαγικά, άστραφταν κάτω από έναν υπέροχο λαμπερό ήλιο. Και φυσικά συγκλονιστικά ήρεμα. Αχ αυτή η απίστευτη, εξωπραγματική ηρεμία του χιονιού. Που δεν ακούγεται τίποτα απολύτως. Αυτή την ησυχία τη γνωρίζουμε καλά, ειδικά στις συνοικίες, όταν είναι νύχτα ή όταν είναι χάραμα Κυριακής. Αλλά τέτοια ησυχία με τόσο λαμπερό φως είναι ασυνήθιστη. Νοιώθεις περίεργα. Τύπου: ώπα, τί γίνεται ρε παιδιά; Και θέλεις να μείνεις εκεί να απολαύσεις αυτήν τη στιγμή όσο πιο πολύ μπορείς γιατί σε λίγο θα αρχίσουν τα ηχητικά εφέ «κρίτσι κρίτσι» από τους γειτόνους σου που θα βγουν να αγοράσουν εφημερίδα. Να μείνεις εκεί μέχρι να κοκκαλώσεις οπότε θα αποτελέσεις κι εσύ μέρος αυτού του υπέροχου σκηνικού. Ως γλυπτό πάγου !! Έτοιμο να προσφέρει ένα κομματάκι του στο Martini του Τζωρτζ Κλούνεϊ!! (όπως στη γνωστή διαφήμιση). Ευτυχώς σ’ αυτή την άκρως επικίνδυνη στιγμή ήρθαν έγκαιρα άλλα σωτήρια ηχητικά εφέ – αψού αψού – να μου θυμίσουν ότι ο Κλούνεϊ είναι πολύ μακρυά και καλύτερα να μπω σπίτι μου να ντυθώ καλά και να βγω στο δρόμο να ενώσω τα δικά μου «κρίτσι κρίτσι» με των άλλων. Το χιόνι κάλυψε τη μισή Ελλάδα αλλά κάλυψε και γεγονότα όπως την είδηση «ότι οι Κοσοβάροι είναι πλέον ανεξάρτητοι». Το μάθαμε εμείς αλλά και οι Τανζανοί οι οποίοι ως γνωστόν άλλη σκασίλα δεν είχαν!! Από δω και πέρα μάλλον δε θα μας λείψουν τέτοιες ειδήσεις. Ήδη το Ναγκόρνο Καραμπάχ διαμαρτύρεται: Καλέ εμάς γιατί δεν μας έχει αναγνωρίσει κανείς τόσα χρόνια τώρα; Πάντως ζω για την ημέρα που οι Κοσοβάροι – και οι Αλβανοί γενικότερα – θα αφυπνιστούν και θα αποκτήσουν έστω και καθυστερημένα αντιιμπεριαλιστική συνείδηση ή κάποια αντί – τέλος πάντων – συνείδηση και θα φωνάζουν «έξω οι Αμερικάνοι». Ελπίζω να μη χρειαστεί να φωνάξουν «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών» για μια φορά ακόμη. Μακάρι τότε να μην έχουμε κουφαθεί εμείς οι παλιές καραβάνες του αντιαμερικανισμού. Κάτι που είναι πολύ πιθανό εγώ τουλάχιστον να πάθω (να κουφαθώ) αν συνεχίσω να ακούω την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να δολοφονεί ξένα τραγούδια. Τώρα μ’ αυτό το ανεκδιήγητο κατά τη γνώμη μου «Πάμε Χαβάη» - It’s a pitty το ξένο τραγούδι - και παλιότερα με τη διασκευή-ο θεός να την κάνει του how you remind me των Nickelback.

Ως συνήθως έφτιαξα μια ωραία σαλάτα: Κόσοβο με Χιόνι και σάλτσα 4 Τραγούδια. Ιδανική να συνοδέψει το δικό σου κυρίως πιάτο: Βακαλάος στο Δρόμο με Χοντρό Αλάτι, πιπέρι Καγιέν και μια πρέζα Μάτσου Πίτσου. Ολέ!!!

Ανώνυμος είπε...

τυχερούληδες... πείνασα!