Όλα έχουν ένα τέλος. Έστω και αν κάποτε ως έφηβος ή φοιτητής πίστευες ότι αυτό το αυταπόδεικτο δεν αληθεύει. Ένα κομμάτι της πολιτικής μου εκπαίδευσης γύρισε σελίδα να διέκοψε την έντυπη έκδοση του. Το περιοδικό ΑΝΤΙ, που αποτελούσε κάποτε, τις "περιοδικές μας βίβλους" (μαζί με τον Σχολιαστή) έκλεισε. Γράφω αυτές τις λίγες γραμμές όχι με διάθεση νοστολγίας, αλλά με εκείνο το συναίσθημα που λες αντίο σε έναν παλιό φίλο, που φρόντισες πρώτος απ' όλους να ξεχάσεις εσύ.
5 σχόλια:
Θυμάμαι φίλε μου πως μάζευες τα περιοδικά, πόσο μεγάλο αρχείο είχες από πολύ νεανική ηλικία.
Θυμάμαι τις "ντάνες" από το αντί στο σπίτι σου στην Αλκιβιάδου.
Θυμάμαι αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά από χαρτί στο δωμάτιο.
Θυμάμαι...
Εγώ η συνήθως λαλίστατη και περιγραφική και φλύαρη να που τώρα δε βρίσκω λόγια για τον αποχαιρετισμό. Να περιγράψω τα συναισθήματά μου για μια ολόκληρη εποχή που σφραγίστηκε από αυτά τα δύο έντυπα και που πια έφτασε στο τέλος. Τώρα πάμε γι'άλλα ή πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;
Ζωή σε μας
@ γιώργος
Κι εγώ θυμάμαι Γιώργο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι απλώς άλλαξε η εποχή. Η διάθεση παραμένει η ίδια
@ νάση
πάμε γι άλλα! Αλλά και στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, δε με χαλάει. Από κει άλλη το Αντι παραμένει ενεργό διαδυκτιακά!http://www.anti.gr/
Δεν είναι καθόλου το ίδιο Δημήτρη μου. Και δε χρειάζεται να το εξηγήσω αυτό σε σένα. Οι "ντάνες" μαρτυρούν ότι το καταλαβαίνεις. Τις δικές μου τις ξέκανα νωρίς δυστυχώς. Κι έχω μετανοιώσει πικρά. Άλλος με τη βάρκα μου;
Δημοσίευση σχολίου