Ναρκώστε τους αριθμολάγνους!

Οι αμερικάνικες εκλογές βρίσκονται στην τελική ευθεία, οι ελληνικές εκλογές συζητιούνται από τη στιγμή που βγήκαν τα αποτελέσματα των προηγούμενων και ο κόσμος είναι μονίμως ανήσυχος για να μάθει τι σκέφτεται. Όλα αυτά βρίσκουν τη γιατρειά τους στους δημοσκόπους, οι οποίοι φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν με νούμερα για απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν την καθημερινότητα μας όπως «ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός». Όπου πάντα – και στο παρελθόν και τώρα- καταλληλότερος αναδεικνύεται αυτός του οποίου η πολιτική ξεσηκώνει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις (ο Σημίτης τότε, ο Καραμανλής τώρα)
Από την άλλη και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ξεφυτρώνει μια νέα ομάδα ψυχοπαθών ψηφοφόρων που αλλάζει άποψη κάθε μισάωρο. Σήμερα ο Ομπάμα προηγείται με 10 μονάδες, αύριο με 4, μεθαύριο με 10 πάλι και την άλλη βδομάδα με 5. Η άλλη σταθερή ομάδα με κατασταλαγμένες ιδέες είναι η ΟΦΑ ( όπου φυσάει ο άνεμος). Αυτοί δηλαδή που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν αυτό που θεωρούν ότι θα ψηφίσουν οι περισσότεροι από τους άλλους.
Όλα αυτά δεν γίνονται μια φορά το μήνα, αλλά σχεδόν καθημερινά. Αν είναι Κυριακή μάλιστα θα σε φιλοδωρήσουν με τουλάχιστον 3 δημοσκοπήσεις, όπου θα μάθεις αυτό που ήδη ήξερες, αλλά με πολλά νούμερα, μηδενικά και υποδιαστολές. Επίσης θα μάθεις και άλλα εξίσου συγκλονιστικά: Ότι ο κόσμος ανησυχεί για την ακρίβεια, για την ασφάλεια, για την παιδεία, για την υγεία… Τι μου λες; Τέτοια αποκάλυψη είχε να γίνει από τότε που ο Ιωάννης κλείστηκε στη σπηλιά στην Πάτμο και άρχισε να γράφει για τα σημεία και τα τέρατα.
Με όλο αυτό τον βομβαρδισμό έχω αρχίσει να παθαίνω μία απώθηση για τα νούμερα. Και αυτά των δημοσκοπήσεων και αυτά που φορούν κουστουμάκια κοψοχρονιά από το στοκ του Αρμάνι και τα υποστηρίζουν. Όπως καταλάβατε είμαι εκνευρισμένος κατά 98,456%.

Τσα!

Ίσως να περίμενα να αλλάξει η εποχή, να δω βροχές, να νοιώσω στους ώμους μπουφανάκι (απ’ αυτά που τα χρειάζεσαι μετά βίας έναν μήνα το χρόνο). Ίσως πάλι η φιλοδοξία να ανακαινίσω σπίτι με οδήγησε σε τέτοια πνευματική κόπωση, που έκανε και το πνεύμα απρόθυμο και τη σάρκα έτοιμη για 12ωρους ύπνους. Με το έναν ή με τον άλλον τρόπο άφησα για μήνες ορφανό το blogόσπιτο στο οποίο επιστρέφω με πρόθεση να γίνω μόνιμος κάτοικος του.
Σ’ αυτούς τους 5 μήνες μου έγιναν γνωστές, μέχρι πρότινος άγνωστες λέξεις (και ονόματα) όπως Εφραίμ, Δαϊλάκης, συμμετείχα σε καλλιτεχνικά γεγονότα όπως η συναυλία της Μαντόνα (ποιος να μου το ‘λεγε πριν από μερικά χρόνια), αναγκάζομαι να ζω χωρίς το σχόλιο της Μάρας, ενώ πρέπει να προσθέσω άλλο ένα άγχος στα τόσα που με καταδυναστεύουν, αφού οφείλω να αγωνιώ και για το αν θα καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία (πράγμα που δεν μου ακούγεται απαραιτήτως κακό, αλλά όταν σκέφτομαι ότι ο γιάπης μαλακίζεται, εμείς πληρώνουμε το λογαριασμό, εγκαταλείπω ακόμα και τη σκέψη).
Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ο επίμονος Ομπαμισμός που επικρατεί στον πλανήτη και θα κορυφωθεί το Νοέμβριο, όπου αν μας βγει ο «ηλιοκαμένος» θα γιορτάσουμε με μπαλόνια, σερπαντίνες και κομφετί τη νίκη του «σοσιαλίζοντα» φιλελεύθερου. Υπάρχει άλλωστε και το κατάλληλο περιβάλλον αφού μετά την κρατική επιδότηση των χρεών των τραπεζών, πέρα από τον Ατλαντικό έχει επικρατήσει ο υπαρκτός καπιταλισμός.
Τέλος πάντων, ας μην φλυαρήσω άλλο.
Καλώς σας (ξανα)βρήκα!