Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Η εργατική τάξη και η παλίρροια


(Οποιοδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική)

Χέρια σκούρα, τραχιά, ψημένα, απ' αυτά που σου σφίγγουν το χέρι σαν τανάλια όταν σε χαιρετούν. Αυτά είναι τα χέρια των “μεγάλων” όταν μεγαλώνεις σε μια εργατοσυνοικία. Τα χέρια έχουν γραμμένα πάνω τους τα μεροκόματα και τα όνειρα έχουν κοντά πόδια. Ένα ψυγείο, μια τηλεόραση, ένα αυτοκίνητο μεταχειρισμένο. Το μόνο όνειρο που σε κάνει να ψηλώνεις είναι να σπουδάσουν τα παιδιά. Το μεγάλο όνειρο. Για τους περισσότερους οι σπουδές σταματούσαν στο Δημοτικό ή στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Αν έκανες μια μικρή έρευνα στο σόι ο αριθμός των πτυχίων ήταν ή έτεινε προς το μηδέν.

Δεκαετία του '70. Δυτική Θεσσαλονίκη. Αμπελόκηποι. Ακόμα παίζαμε στις αλάνες, λίγο πριν τις καταπιεί η αντιπαροχή. Μελανιές, σημάδια στα πόδια, στα χέρια, στο πρόσωπο. Τα ρούχα μες το χώμα και τη βρώμα. Απελπισμένες μανάδες, κάποιες ακόμα έπλεναν στο χέρι. Βλέπεις στην εκπλήρωση των ονείρων κέρδισε η τηλεόραση. Άγνωστος πόλεμος- λευκότερα λευκά: 1-0.
Το περιβάλλον των παιδικών μου χρόνων ήταν οικοδόμοι, πλακάδες, επιπλοποιοί, ο σταμνάς στη γωνία προς την οδό Πέραν, η οικογένεια των “γύφτων” με τον πατέρα της οικογένειας να περνά τον χρόνο του ρωτώντας επί χρόνια τους περαστικούς από το παράθυρο του ημιυπόγειου: “Τι ώρα είναι;”. Τότε αυτό το σκηνικό δεν μου φαινόταν φτωχό. Εγώ άλλωστε αισθανόμουν σχεδόν πλούσιος. Ο πατέρας ήταν επιχειρηματίας. Βιοτεχνία Ετοίμων Ενδυμάτων. Ένα ημιυπόγειο δίπλα ακριβώς στο πατρικό μου. Το “εργοστάσιο”, όπως θα το έλεγε αργότερα η Σόφη κι εγώ θα χαμογελούσα. Είχαμε και αυτοκίνητο. “Καραβάν” τα έλεγαν τότε, “σεντάν” αργότερα. Ακόμα και τα εκπληρωμένα όνειρα τέλειωναν σε ένα “αν”.

Δύο από τα 4 σχολεία στα οποία φοίτησα είχαν θεμελειωθεί από την Χούντα. Η μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα του Στυλιανού Παττακού έμενε για χρόνια, εκεί δίπλα στην είσοδο, για να δέχεται την πρέπουσα μεταπολιτευτική κακοποίηση από τους πιτσιρικάδες, δηλαδή από μας.
Τα βιογραφικά στο σχολείο πολύ συχνά είχαν “Τόπος γεννήσεως: Αμβούργο, Ντυσελντορφ ή Στουτγκάρδη”. Παιδιά μεταναστών, πολλά μεγαλωμένα απ' τις γιαγιάδες, οι γονείς εργάτες, επισκέπτες του ίδιου τους του σπιτιού για χρόνια. Ένα ακόμα επεισόδιο στην ιστορία αυτών των συνοκιών, δημιουργήματα προσφύγων. Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες.
Δεν πεινάσαμε ποτέ! Το χαρτζηλίκι μπορεί να ήταν μικρό αλλά έφτανε. Το “έκτακτο” της γιαγιάς θα πήγαινε για το βινύλιο των “Sex pistols”. Της γιαγιάς από την πλευρά του πατέρα. Ο παππούς ήταν συνταξιούχος σιδηροδρομικός. Ο μόνος δημόσιος υπάλληλος της οικογένειας και μάλλον ο τελευταίος. Η άλλη γιαγιά έπαιρνε μια μικρή σύνταξη, ο παππούς έπαθε εγκαφαλικό από το 1971. Ευτυχώς ο πατέρας φρόντισε να του κολλήσει κάποια ένσημα, πριν γίνει το “κακό”. Τα λίγα λεφτά δεν επηρρέαζαν ποτέ την κουζίνα. Ζυμωτό ψωμί, λαλαγγίτες, λαχανοντολμάδες που σε οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια ευτυχή βαρυστομαχιά.

Το μαγαζί πήγαινε καλά. Αγοράστηκε και το εξοχικό στην Νέα Καλλικράτεια. Αν και εκεί βρισκόταν το βασίλειο των αυθαιρέτων το δικό μας ήταν νόμιμο, ένα διαμέρισμα 50 τετραγωνικών σε πολυκατοικία. Τιμήσαμε αρκετά το παράδοξο να ζούμε σε μονοκατοικία στην πόλη και σε πολυκατοικία στις διακοπές. Εκεί, στις διακοπές γνώρισα για πρώτη φορά παιδιά που πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο. Στον δικό μου κύκλο δεν υπήρχε ούτε ένας. Καλά παιδιά, αν και η πιθανότητα να βρεις κάποιον ξενέρωτο ανάμεσα τους ήταν θεαματικά μεγαλύτερη. Όχι ότι εμείς είμασταν οι μεγαλύτερες αλήτρες της υφηλίου. Κανένα χούφτωμα στα σκοτεινά δίπλα στις γραμμές του τρένου, κοπάνημα μέχρι αφυδατώσεως με Black Sabbath και Ramones σε ντίσκο με ροκ πρωινά(!!!), Αισθανόμασταν ασφαλείς. Τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, αν και γι αυτό το “καλύτερα” δεν είμασταν απολύτως σίγουρα όταν αρχίσαμε να αναμασάμε τσιτάτα από Μάρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν, Γκράμσι ανακατεμένα σε σιγανή φωτιά με Σαββόπουλο, Σιδηρόπουλο και ισχυρές δόσεις από “Power to the people” και “God save the queen”. Ασυνάρτητο μείγμα, σούρεαλ κουβέντες, παρέες που ονειρεύονταν, πέντε ακόρντα στην κιθάρα η μουσική μας παιδεία, αλλά έφταναν και για τα όνειρα και για τα αυτιά της κοπέλας, η οποία θα μας χάριζε περήφανες στύσεις.
Απολυτήριο με 13,8, η Ανώτατη εκπαίδευση μπορεί να περιμένει. Μεροκάματα σε βιοτεχνία παιδικών ενδυμάτων, στα Goody's στην έκθεση, σε ξυλουργείο να κουβαλάς κορμούς δέντρων και να πέφτεις με 40 πυρετό μέσα σε 15 μέρες.

Όλα αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν το μηχανογαφικό “κλήρωσε” ΑΣΟΕΕ. Κακός βαθμός στο απολυτήριο, επιτυχών της κατηγορίας “κι ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα”. Ο πατέρας υπερήφανος ήταν έτοιμος να ενισχύσει. Νέος τόπος διαμονής πλατεία Βικτωρίας. Γείτονας με συνταξιούχο μπάτσο. Συνταξιούχος γύρω στα 40 κάτι, με παιδί 2 χρονών. Πρώτη φορά θα το έβλεπες μα όχι τελευταία.

Εκείνο που έψαχνες όμως ήταν μία δημοσίευση. Μία έστω. Και ήρθε. “Νέα Οικολογία”. Απρίλιος 1987. Αμοιβή 10.000 δραχμές. Οι πύλες της δημοσιογραφίας είχαν ανοίξει πλέον, έστω και ως χαραμάδα. Θα περίμενες περίπου δύο χρόνια για δουλειά σε καθημερινή βάση. Νέα καθημερινή εφημερίδα, χτύπησες την πόρτα, σε πήραν. Μήνες απλήρωτος. Ακόμα και τις μετακινήσεις πολλές φορές τις πλήρωνες εσύ. Μετά το 6μηνο κάποια “χαρζιλίκια” από το λογιστήριο. Ξενύχτια, τρέξιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η γονική βοήθεια σπάνια έφτανε πλέον. Πάλευες για να συνεχίσεις, πάλευες για να μην γαμοσταυρίσεις έμπειρους απατεωνίσκους δημοσιογράφους, που γελούσαν βροντερά, όταν διηγούνταν τρόπους για να εξαπατήσεις τον αναγνώστη. Έκλαιγες από τα νεύρα σου. Μόνο στα ασανσέρ και τις τουαλέτες. Εκεί και μόνο εκεί, λένε, πρέπει να κλαίνε οι άντρες. Η εφημερίδα άλλαξε αφεντικό. Πήγε σε πλούσια χέρια. Και αφού αυτά τα χέρια θέλουν να γίνουν πάντα πλουσιότερα, το '91 η εφημερίδα κλείνει και μαζί της κλείνει και μια συμφωνία μαμούθ στον ΟΤΕ. Όλοι άνεργοι. Η πρώτη μου φορά

Ευτυχώς τα πλούσια χέρια διέθεταν και ραδιοσταθμό. Εκεί συνέχισες. Εκ των υστέρων θα μάθαινες ότι σύμβαση εργασίας δεν υπήρξε ποτέ. Δεκέμβρης του '91. Ατύχημα στην Κηφισίας. Συντριπτικό κάταγμα κνήμης και νεκρώσεις του δέρματος. Εξάμηνη ταλαιπωρία. Ο διευθυντής σε διαβεβαιώνει ότι “δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη δουλειά”. Την ώρα που κάνεις πλαστική στο δέρμα η διεύθυνση αλλάζει. Φιλόδοξη διευθύντρια, μετέπειτα γνωστή παρουσιάστρια. Με μία πατερίτσα στο χέρι ανεβοκατεβαίνεις Μαρούσι- Βικτώρια. Η “φιλόδοξη” σου λέει: “Δεν το ήξερα ότι θα γυρίσεις, είχα την εντύπωση ότι θα μείνεις στη Θεσσαλονίκη” Προφανώς είχε βγάλει το συμπέρασμα διαβάζοντας τα άστρα. Την τελευταία φορά που συναντήθηκες σε αποπήρε λέγοντας ότι έχει πολύ δουλειά. Το σκέφτηκες, αλλά δεν της έφερες την πατερίτσα στην περιποιημένη ξινή της μούρη. Άνεργος, κουτσαίνοντας, μήνες επαγγελματικής σιωπής. Τοτε αν δούλευες σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση δεν ήσουν δημοσιογράφος για την ΕΣΗΕΑ. Το “συνδικαλιστικό” όργανο ανακαλύπτει το καινούργιο με την ταχύτητα που το Βατικανό αναγνωρίζει το ότι η γη γυρίζει.

Η επαφή με τη Θεσσαλονίκη είναι πλέον κυρίως τηλεφωνική. Και κυρίως με τη μάνα σου. “Ο μπαμπάς που είναι;”, “στο μαγαζί ακόμα, χάλασε μια μηχανή”.15ωρα δουλειάς. Και ο αδελφός εκεί δούλευε. Και έριχνε τα περισσότερα λεφτά του στα ντράμς. Αυτό ήταν το απόλυτο όνειρο του.
Θα περάσουν χρόνια στο ρεπορτάζ, θα περάσεις και από το πολιτικό. Θα σιχαθείς την τόσο ξεδιάντροπη συναλλαγή. Όχι απ' όλους. Αλλά από ενοχλητικά αρκετούς. Θα το παρατούσες με την επόμενη απόλυση από “αριστερό” διευθυντή, που θα σου πει ανακοινώντας σου την απόλυση λόγω περικοπών: “Δεν ήταν δική μου απόφαση. Το τηλέφωνο μου είναι πάντα ανοιχτό. Πάρε με για ότι χρειαστείς”. Εργοδότης μεταμφιεσμένος σε μητέρα Τερέζα. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα.

Στη Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι διορίστηκαν, δάσκαλοι κατά κανόνα. Άλλοι πάντα ανήσυχοι, άλλοι βολεμένοι. Κανένας πλούσιος. Στην καλύτερη περίπτωση να “κλήρωνε” κανένα διαμερισματάκι από αντιπαροχή. “Την Κατερίνα την έβαλαν στην Τράπεζα. Βολεύτηκε αυτή” θα σου έλεγε η μάνα σου. Στην τράπεζα και στο Δημόσιο ποτέ δεν “έμπαινες”. Πάντα σε έβαζαν.
Η ευημερία του μικρομεσαίου πατέρα άρχισε να κλονίζεται. Βιοτεχνίες στήνονταν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, εκεί απ' όπου κάποτε τα εκδρομικά γύριζαν γεμάτα σαλάμια, τυριά και βαριά αρώματα. Ο τζίρος έπεφτε, οι εισφορές ανέβαιναν. Η οικογένεια θα βίωνε μέσα στην επόμενη δεκαετία τον “Τιτανικό” της. Το ΙΚΑ θα καταπιεί το πατρικό σπίτι, το εξοχικό, την ψυχραιμία μας.
Μετά την τελευταία απόλυση, η έξοδος από τις δουλειές θα λεγόταν πλέον “αποχώρηση”. Δουλειά μόνο με μπλοκάκι. Ποτέ δώρα, ποτέ αποζημίωση. Και το ΤΕΒΕ να τρέχει. Κάποτε δούλεψες (7ωρο) για 500 ευρώ το μήνα, μείον τα 300 του ΤΕΒΕ, 200 ευρώ. Εξευτελιστικό ακόμα και για μετανάστη χωρίς χαρτιά.
Το “λαμπερό” 2004 το πέρασες άνεργος. Τα δις σφύριζαν πάνω απ' το κεφάλι σου. Φούσκωναν όλοι από περηφάνεια. Για σένα το μόνο που φούσκωνε ήταν το υπόλοιπο των καρτών σου.
Όταν χάθηκε το πατρικό δεν πήγες στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελες να είσαι μπροστά. Μερικά χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις περάσει από το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι. Πάντα από απέναντι.
Έφτασε το 2008 για να ξαναπάρεις μισθολόγιο. Με κρατήσεις για 4 ταμεία(!!!!). Τέσσερα. Αλλά δε βαριέσαι τα λεφτά ήταν καλά. Ευτυχώς. Γιατί οι γονείς περίμεναν 8 μήνες για τη σύνταξη (μετά από 42 χρόνια ασφάλισης) και η περιουσία τους πλέον ήταν ένα εκκωφαντικό τίποτα. Έπρεπε να στείλεις κι εκεί. Χαλάλι ήταν καλή η σύνταξη. Ευτυχώς βρήκε δουλειά κι ο αδελφός. 800 ευρώ, 60 ώρες τη βδομάδα, ούτε ένα ευρώ από υπερωρίες.

Τώρα η σύνταξη θα μειωθεί. Το δικό μου χρέος το ΤΕΒΕ είναι πενταψήφιο. Ευτυχώς υπάρχει δουλειά... Η δουλειά που λέει ότι πρέπει να είσαι ειλικρινής απέναντι στον κόσμο, πρέπει να είσαι πάντα με τον πιο αδύναμο κρίκο και απέναντι στην εξουσία. Έτσι τουλάχιστον έλεγε το ρομαντικό μας μυαλό αρκετά χρόνια πριν, όταν μπαίναμε σ΄αυτό τον χώρο Αλλά τελευταίως έχω ένα έντονο σφύξιμο στο στομάχι και ένα “άι σιχτίρ” κάτω απ' τη γλώσσα όταν διαβάζω άρθρα, αναλύσεις, σχόλια για τις “ευθύνες που έχουμε όλοι μας”, εκτιμήσεις για το μέλλον της εργατικής τάξης από ανθρώπους που για να έχουν μια ιδέα του τι είναι αυτό κάνουν αναζήτηση στο Google πληκτρολογώντας working class.
Αγαπητοί μου “σωτήρες”, “αναλυτές”, “σοφοί” και “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” καλό θα είναι να σταματήσετε να μιλάτε έτσι αψήφιστα για την εργατική τάξη, ζητώντας απ' αυτήν να σας πετάξει το σωσίβιο. Πάρτε τώρα τα κουβαδάκια σας και πηγαίνετε να παίξετε σε άλλη παραλία. Γιατί στη δική μας παραλία όταν θα έρθει η παλίρροια το πιθανότητερο είναι να πνιγείτε! Εμείς έχουμε μάθει κολύμπι από παλιά! Ο κανόνας για μας ήταν να κολυμπάμε στα βαθιά και χωρίς ναυαγοσώστες...

28 σχόλια:

Unknown είπε...

Γεια σου φιλε Δημητρη.
Τολμω το "φιλε" αν και γνωριζομαστε, μονο διαδικτυακα, αλλα οσα διαβασα εδω ειναι λιγο πολυ κομματι και της δικης μου ζωης.
Δρομοι παλιοι, βιοι παραλληλοι, βασανα κοινα.
Κι εκεινο το ευαισθητο βλεμα που αποτυπωνει ο φακος σου σε φωτογραφιες που μιλανε στην καρδια και αγγιζουν την ψυχη.
Νασαι καλα, γερός, κι εργαζομενος...

microsoult είπε...

@ kyriakos. Ήμουν βέβαιος όταν το έγραφα ότι θα υπήρχαν πολλές παράλληλες διαδρομές. Ευχαριστώ πολύ που το μοιράστηκες...

Φράνσις είπε...

Πρωτη φορα βλεπω δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων με τοσο συγκινητικό τροπο, ΟΧΙ κλαψιάρικο!

Αβαδιστη είπε...

Εκλεκτέ συνάδελφε!
Αυτό έχω να πω μόνο!

Pastaflora είπε...

Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίες. Για πολλούς και διάφορους λόγους...
Τα σέβη μου, Δημήτρη.

tzotza είπε...

καλημερα δημητρη! :)
σε ακουω τοσα χρονια στο ραδιοφωνο...
βλεπω και τις φωτογραφιες σου στο facebook...
τωρα ειδα και το blog σου...
μπορει να μη σε γνωριζω personally speaking...
αλλα οταν σε διαβαζω...
σε ακουω...
βλεπω ο,τι βλεπεις μεσα απο την φωτογραφικη σου μηχανη...
αισθανομαι αυτα που γραφεις...
ειναι σαν να σε γνωριζω και απο κοντα...
απλα να πω ο,τι εχουνε πει ολοι οι υπολοιποι πριν απο μενα...
απλα υπεροχο γραπτο...
λες και μεγαλωνα και εγω απο κοντα ητανε...
πολυ ομορφο...
πολυ...
και πολυ συγκινητικο...
νασαι καλα και σευχαριστω που τα μοιραστικες ολα αυτα...

καλημερα!
:)

agnostospolemos είπε...

Δημητρη πρώτη φορά σε διάβασα μέσω της pastaflora και μου κίνησε την περιέργεια...Παράλληλες διαδρομές όπως είπε και κάποιος φίλος ...
Καλή συνέχεια!

microsoult είπε...

@ auburn kate. Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, γιατί- ούτως ή άλλως- ο στόχος μου δεν ήταν να εκβιάσω συναισθήματα

microsoult είπε...

@ Αβαδιστη. Σπάνια ένα τόσο σύντομο σχόλιο είναι τόσο κολακευτικό. Ευχαριστώ!

microsoult είπε...

@ Pastaflora. Συνήθως οι σχολές διδάσκουν συνταγές επιτυχίας. Πολύ φοβάμαι ότι το κείμενο είναι ...εκτός ύλης. Σ' ευχαριστώ!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Σε βρίσκω τυχαία, αλλά "άκουσα" όλο το κείμενο απνευστί... γιατί το άκουσα, μάλλον, δεν το διάβασα - όπως ακούει κανείς έναν φίλο, έναν συγγενή...
Εύχομαι το καλύτερο! Και το εννοώ - όπως το εννοεί κανείς για έναν φίλο, έναν συγγενή...

Βασίλης Αξελής είπε...

Πόσοι από εμάς θα παραμείνουν έτσι με το κεφάλι ψηλά;

Alkistis είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο κάπως αναθάρρησα...
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ήθος και αξιοπρέπεια σε αυτή τη χώρα...
Σ' ευχαριστώ για την πρώτη αισιόδοξ σκέψη που έκανα εδώ και μήνες...

lifeable είπε...

Άφθονο ψυχικό σθένος...Σ' ευχαριστώ.!

Ανώνυμος είπε...

όσο και να συμφωνείς με όσα λέει μια φωνή στο ραδιόφωνο, δεν είναι το ίδιο με το νιώθεις πως με τον άλλο έχεις κοινά βιώματα και να τον αισθάνεσαι ως άνθρωπο - καθρέφτη.
το να συνεχίσεις δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το πω εγώ το έχεις σίγουρα, όχι στο DNA,αμάν!!! μάς το πήρε κι αυτό ο Παπακωνσταντίνου!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω αν κλαίω επειδή δεν πιστέυω οτι θα ρθει ποτέ η παλιρροια, ή επειδή εχει αργησει ή επειδή δεν ξέρω τι θα αφησει πίσω της..το μόνο που ξέρω είναι οτι η αλληλεγγύη μας,εστω και νοερά ειναι η δυναμη μας.

Ανώνυμος είπε...

Εσένα σ' άκουγα κάτι πρωινά στο ραδιόφωνο πηγαίνοντας στη δουλειά, με ακουστικά μέσα στο λεωφορείο. Μετά κάπου χάθηκες. Είχα καταλάβει πως είμαστε πατριώτες με περίπου κοινά βιώματα. Να σου πω οτι έτσι ήταν κι απ' την άλλη μεριά της πόλης, προς τη Μπότσαρη. Τότε, τώρα άλλαξαν όλα.
Πάω τώρα μια βόλτα να δω τις φωτογραφίες σου, μ' αρέσουν οι φωτογραφίες.

microsoult είπε...

@ Asteroid. Σ' ευχαριστώ πολύ! Δεν φαντάζεσαι πόσους συγγενείς είδα και άκουσα ότι έχω το τελευταίο 24ωρο! Πρώτη φορά έχω εκπλαγεί τόσο θετικά!

microsoult είπε...

@ Βασίλης. Ελπίζω - και τελευταίως πιστεύω όλο και πιο πολύ- ότι θα είναι πολλοί αυτοί...

microsoult είπε...

@ Alkistis. Πιο πολύ γι αυτό χαίρομαι. Για τις αισιόδοξες σκέψεις!

pinelopi είπε...

Πολύ συγκινητικό κείμενο, και δυστυχώς, αντιπροσωπευτικό της ελληνικής κοινωνικής κινητικότητας..

Petros M. είπε...

Αγαπητε δημητρη η φωνη σου , και το χιουμορ σου ομορφενε τα λιοπυρωμενα μεσημερια που επλενα 25 αυτοκινητα εναντι 35 € , αλλα χαθηκες και εσυ , χαθηκαν και τα 35 € μαζι με σχεδον ολους τους πελατες μου...
Ομως βλεπω οτι δεν ειμαι μονος μου, βλεπω ακουω και διαβαζω ολο και περισσοτερα τον τελευταιο καιρο ανοιχτα μυαλα, καθαρες και δυνατες φωνες να γινοντε ενα με την δικη μου.
Σε ευχαριστω για ολη την δυναμη που αντλησα και συννεχιζω να αντλω απο την δουλεια σου.
Σε περιμενω ξανα στα ερτζιανα με το καυστικο σου χιουμορ σημαια και στα μπλογκ με τον γραπτο σου λογο πηγη αισιοδοξιας.

amaranthus είπε...

καλο κουραγιο φιλε δεν σε ξερω αλλα η ιστορια σου μπορουσε να ειναι και δικη μου

Anna είπε...

Respect. Ta eipes ola. Mallon eimai mia gennia meta, se akoma pio meteori katastasi kai milia makria. Auti ti stigmi kanw mia praktiki 3 minwn se ena festival sto London opou mou plirwnoun 10 lires ti mera gia kolatso kai travel expenses. Auta ustera apo 4 xronia hmi-ergasias sto sunny-Athens. Kapote ta legame apo to Metaixmio meta sto Festival Athinwn (panta tilefwnikws Dimitri mou tora kai internetikws to live exathi)

God save the world's bullshits!

Anna Martinou

Vio είπε...

Όχι, δεν είναι το κείμενό σου που συνταράσσει (συγκινεί αξιοπρεπώς ναι), είναι τα σχόλια που ανατριχιάζουν ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο στο βίωμα. Πόση ανάγκη!...

microsoult είπε...

@ Petros M. Αυτό που εμένα με κάνει αισιόδοξο είναι ότι αυτο το κείμενο διαβάζεται από ανθρώπους με παρόμοιες εμπειρίες με αυτή ακριβώς τη διάθεση. Να 'σαι καλά Πέτρο και τα ξαναλέμε!

microsoult είπε...

@ Anna. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά!!!! Εύχομαι καλό κουράγιο! Και φυσικά τώρα που ξαναποκτήσαμε επαφή δεν θα χαθούμε!

Unknown είπε...

Καλημερα Δημητρη! Ο γραπτος σου λογος ειναι αξιοθαυμαστος, παντα με συγκινει .. Ειμαι και εγω της γενιας που την αναγκασαν να παψει να ονειρευεται, γιαυτο και τα τελευταια δυο χρονια ζω εξω απο την πατριδα. Κριμα που ο χωρος σας πληττει απο δημοσιογραφικα σκουπιδια, που θελουμε να τους καλουμε και Δημοσιογραφους και ανθρωποι, αληθινοι δημοσιογραφοι σαν και σενα, μενουν στο περιθωριο.. Να εισαι παντα καλα και να γραφεις, παντα ετσι και παντα αληθινα!!!
Με ολη μου την εκτιμηση και τον θαυμασmο μου,
Κορινα :)