Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Ο αναπτήρας, η φωτιά και ο ξηρός πάγος


Δεν θυμάμαι καν χρονιά. Κάπου μεταξύ του '88 και του ΄90. Στο κέντρο της πόλης. Στην Ομόνοια. Το καφενείο “Το Νέον” μετρούσε τις τελευταίες του μέρες πριν γίνει εστιατόριο self-service και στη συνέχεια ένα άδειο κουφάρι, μια κενή υπενθύμιση για το παρελθόν της πόλης. Ο χειμώνας δίσταζε να μπει, Δεκέμβρης μήνας και τα μπουφάν παρέμεναν στα χέρια των περαστικών σαν χρυσή εφεδρεία για το χειμωνιάτικο αυτονόητο.
Είχα ξεκινήσει με τα πόδια από τη σχολή. Πάντοτε το Βικτώρια – Ομόνοια το έκανα με τα πόδια. Ποτέ με τον ηλεκτρικό. Βρήκα τον τότε συμφοιτητή μου Κώστα καθισμένο σε ένα τραπέζι που έβλεπε στην οδό Δώρου. Δίπλα του ένας γκριζομάλλης, γύρω στα 40 με σκληρά χαρακτηριστικά χαμογελούσε κοιτώντας έξω από το τζάμι. Τους καλημέρισα και κάθησα αφήνοντας στο τραπέζι το βιβλίο της Μακροοικονομικής που είχα πάρει με καθυστέρηση- πάντα με καθυστέρηση- από το βιβλιοπωλείο “Το οικονομικόν”. Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες, ο Κώστας μας άφησε για λίγο. Περίμενε το οικογενειακό έμβασμα στην Εθνική. Δεν θα αργούσε, είπε. Βέβαια, αν έχεις σκοπό να κάτσεις στην ουρά της Εθνικής δεν μπορείς να δώσεις με βεβαιότητα τέτοια υπόσχεση
Η αμηχανία δύο αγνώστων που μοιράζονται στο ίδιο τραπέζι. Πήρε το βιβλίο της Μακροοικονομικής και το έβαλε πάνω στην “Ελευθεροτυπία” που υπήρχε πάνω στο τραπέζι καλύπτοντας το πρωτοσέλιδο με τους τεράστιους τίτλους. Τότε τα πρωτοσέλιδα έκραζαν την πραμάτεια τους με τεράστιους τίτλους. Εποχή των σκανδάλων Κοσκωτά, του καλαμποκιού, του αυριανικού παρακράτους, της πρώτης μπόχας που ανέδυε η “Αλλαγή”
- ΑΣΟΕΕ; με ρώτησε κοιτώντας ακόμα το βιβλίο
- Ναι, του απάντησα
- Εσύ; έκανα την αφελή ερώτηση, λες και περίμενα στην ηλικία του να ασχολείται με εξεταστικές
- Εγώ δεν σπούδασα... από μαλακία μου... δεν ήξερα και τι ήθελα... μουσικός ήθελα να γίνω
- Και;
- και.... τίποτα
Ξαναγύρισε το βλέμμα έξω στο δρόμο.
- Τους βλέπεις; μου λέει χαμογελώντας.
Δεν περίμενε απάντηση
- Σε λίγα χρόνια, σε 5, σε 10, σε 20 θα χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους, θα πηδάνε από τα παράθυρα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά θα βγάζουν τον σκασμό γιατί θα αισθάνονται ένοχοι.
- Ποιοι; ρώτησα έτσι για να ρωτήσω κάτι
- Όλοι αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν κοπάδι γιατί ο τσοπάνης σφύριζε όμορφα
Δεν ξαναμίλησα. Ήταν μάλλον περιττό να κάνω άλλη μια ερώτηση τη στιγμή που ο συνομιλητής δεν την χρειαζόταν. Η σιωπή κράτησε κάποια λεπτά. Στη διάρκεια της έπιασε στα χέρια έναν αναπτήρα. Τα δάχτυλα κιτιρινισμένα μαρτυρούσαν χρόνιο καπνιστή. Κρατούσε τον αναπτήρα με τον δείκτη και τον αντίχειρα, τον χτυπούσε ξαφνικά με τον μέσο, έφερνε μια γρήγορη στροφή, σταματούσε για λίγο, τον χτυπούσε στο μαρμάρινο τραπέζι και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Σαν ένας δικός του μετρητής του χρόνου ή καλύτερα ένας μετρονόμος, αφού τα όνειρα του ανήκαν στη μουσική.
- Έχεις πάει Αμερική; με ρώτησε συνεχίζοντας το “παιχνίδι” του
- Όχι, του απάντησα κοφτά
- Έκανα 4 χρόνια στην Αμερική. Στο Σαν Φρανσίσκο. Μη ρωτάς πώς. Ένας έρωτας... αρχίδια έρωτας... τέλος πάντων. Εκεί κηνυγάς το όνειρο, δανείζεσαι για να το κάνεις πραγματικότητα και στη συνέχεια βουτάς. Έτοιμοι είναι για μακροβούτια σου λέω.
- Για να το λες, απάντησα ψάχνοντας να βρω συνοχή στα λόγια. Εσείς οι μεγαλύτεροι έχετε ζήσει περισσότερα, είπα για να τον κολακεύσω, κάτι όμως που μάλλον δεν κατάφερα, αφού το βλέμμα του έγινε πιο σκοτεινό και καρφώθηκε πάνω μου
- Μαλακίες, μικρέ! Αυτό μας βολεύει να πιστεύετε εσείς οι πιτσιρικάδες. Εγώ ξέρεις που ήμουνα όλα αυτά τα χρόνια; Πουθενά! Στο τίποτα. Πάντα είχα ένα άλλοθι. Στον πόλεμο ήμουν αγέννητος, στο Πολυτεχνείο πολύ μεγάλος, στη μεταπολίτευση πολύ κουρασμένος. Έχουμε κολλήσει σαν τις βδέλες στις στιγμές κάποιων που έτυχε να βρεθούν στη ρωγμή του χρόνου και ρουφάμε “παράσημα”
Προσπάθησα να σταματήσω το παραλήρημα, περισσότερο γιατί με φόβησε, παρά γιατί διαφωνούσα λέγοντας διάφορα ασυνάρτητα για εξεγέρσεις και για τη “φωτιά” που είχαν κάποια χρόνια...
- Ρε μικρέ, σταμάτα να λες μαλακίες. Άκου, σε έχουν πείσει ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά... Πίπες! Έχεις πάει σε συναυλίες έτσι; Ξηρός πάγος είναι, φίλε. - Τρελλή κάπνα, ροκιά και φωτιά πουθενά... Ξηρός πάγος. Μούφα καπνός δηλαδή...-
Ναι, είπα και ήταν η μόνη λέξη που μπορούσα να βγάλω από το στόμα μου. Σκέφτηκα να του πω ότι πάω μέχρι την Εθνική να δω τι κάνει ο Κώστας, αλλά σε λίγο σηκώθηκε από την καρέκλα του
- Εγώ την κάνω. Να πάρω ένα; με ρώτησε δείχνονας με το βλέμμα του τα τσιγάρα μου
- Βέβαια
- Το έχω κόψει, δεν θα το ανάψω
- ΟΚ
Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα και άφησε τον αναπτήρα στο τραπέζι
- Κράτα τον, μου είπε.
- Ευχαριστώ
- Και πού 'σαι μικρέ. Όπου βλέπεις καπνό μην ψάχνεις να βρεις φωτιά. Κάπου αλλού μπορεί να σιγοκαίει... κι αν δεν τη βρεις βάλτην εσύ, μου είπε σχεδόν ψυθιριστά κλείνοντας μου το μάτι
Με το που βγήκε απο το καφενείο άναψα τσιγάρο. Πάντα μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ την ιδιορυθμία των άλλων. Πέρασαν από τότε πάνω από 20χρόνια. Τον θυμήθηκα χθες βλέποντας έναν εξηντάρη στα “ορεινά” των Εξαρχείων με ένα σβηστό τσιγάρο στο στόμα να ψάχνει σ' ένα ψυγείο ανάμεσα σε πολύχρωμα μπουκάλια. Δίπλα του μια χειρόγραφη ταμπέλα συνέχιζε να ξεθωριάζει από τον ήλιο: “Πωλείται πάγος”

7 σχόλια:

Αβαδιστη είπε...

Κάνατε ανακαίνιση αγαπητέ!
Καλορίζικος!
Σας χρωστώ μια ενημέρωση... αλλά έμπλεξα με τα καπνά κι εγώ...

Ξερός Πάγος η αλήθεια, ε?

bernardina είπε...

Τώρα θα το πάρεις στραβά και θα θυμώσεις αν πω ότι σου βγήκε σε καλό που "έφυγες" από το μικρόφωνο και έπιασες τα μπλογκ; Ειδήμων δεν είμαι, αλλά ΙΜΗΟ ο γραπτός λόγος σού πάει περισσότερο από τον προφορικό -ίσως επειδή εδω δεν σε περιορίζει ούτε ο χρόνος ούτε οι "γραμμές" των άλλων.
Keep up the good job.
(Κι αν το πρόσωπο που περιγράφεις βρίσκεται μόνο στη γόνιμη φαντασία σου, και πάλι ωραίο είναι)

microsoult είπε...

@ Αβάδιστη. Σας αρέσει το νέο ντεκορασιόν;;;
Περιμένω ενημέρωση

microsoult είπε...

@ bernardina. Μην ανησυχείς, δεν παρεξηγούμαι εύκολα!
Απλώς σε ορισμένα ραδιόφωνα, όπως και τον RED, το περιβάλλον είναι αρκετά περιοριστικό και έχει ως στόχο να αμβλύνει το προσωπικό σου στίγμα!
Το πρόσωπο είναι πραγματικό. Οι διάλογοι δεν είναι φυσικά λέξη προς λέξη, αλλά η ατάκα του "ξηρού πάγου" έχει ειπωθεί κι εγώ απλώς τη μεταφέρω με αρκετά χρόνια καθυστέρηση

Φράνσις είπε...

το "Νεον" το προλαβα ως self-service καφε εστιατόριο. Και ρημαζα καθε φορα πο πηγαινα την παστα black forest και την πατατοτονοσαλάτα του... Δεν λυπηθηκα καθολου που εκλεισε. ισως γιατι και το προσωπο με τοοποιο συνηθιζα να πηγαινω εκει, το εχω διαγραψει. Και δεν ηταν καν εραστής. (Αληθεια, ξηρο παγο χρησιμοποιουν στις συναυλιες;)Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

"Πάντα μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ την ιδιορυθμία των άλλων"... Σα νάχω μια ανάμνηση ολόιδια κι εγώ, πάλι απο τα φοιτητικά χρόνια, γύρω στα Εξάρχεια επίσης. Δεν μπορώ να την ανασύρω ακριβώς, αλλά το αίσθημα είναι το ίδιο. Αυτοί οι τύποι ανθρώπων, κάτι σαν φιλόσοφοι του δρόμου, που σε κάνουν να νιώθεις αμήχανα, γιατί λενε αλήθειες αλλά βγάζουν και μια μελαγχολια.. Πάρα πολύ οικείο Δημήτρη!!! Και όμορφα καταγραμμένο.

Kat Tzam- Kafrin είπε...

Ένα λαθος στο προηγούμενο. Δεν ήθελα να μπω ως ανώνυμη, μπερδεύτηκα! kafrin-tzamkat ή Kat Tzam λοιπόν. Καλημέρα!