Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Η Θεία Βία


Κάποτε πάνω από το πτώμα κυριαρχούσε η σιωπή ή ένας λυγμός. Ακόμα κι αν κάποιος οδηγούνταν σε παραλήρημα ήταν αδιάφορος αν θα είχε κοινό και ποτέ δεν φιλοδοξούσε οι ακατάληπτες κραυγές του να ονομαστούν “δημόσιος λόγος'.
Τώρα πάνω από το πτώμα στήνεται μονίμως ένα φεστιβάλ παπαρολογίας με πιασάρικα νούμερα που “διασκεδάζουν” το κοινό με αναλύσεις για τη βία, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, ερωτήματα για τα κίνητρα και ευχολόγια για το μέλλον
Ένας είναι ο κοινός παρονομαστής σχεδόν όλων των “αναλύσεων”: Η απλούστευση! Ένας κόσμος χωρισμένος σε θύματα και δολοφόνους ή διεφθαρμένους και επαναστάτες
Ήμουνα νιος και γέρασα να ακούω για μάχες ανάμεσα στο Θεό και στο Διάβολο, στο Καλό και στο Κακό, στον αγνό οικογενειάρχη και στον βέβηλο κομμουνισμό, στον εξαθλιωμένο εργάτη ή τον φωτισμένο διανοούμενο και τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό
Διαφορετικές θεωρίες,, ίδια λογική: Ένας κόσμος χωρίς αποχρώσεις. Ένας κόσμος χωρισμένος με την ακρίβεια διαβήτη σε καλούς και κακούς. Και η βεβαιότητα ότι η δική μου βία είναι αυτοδικαίως δικαιωμένη.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι που περιγράφουν τη βία που γεννιέται κοινωνικά ως αποτέλεσμα μιας διαστροφικής ροπής προς την ανθρωποκτονία, αρνούμενοι ότι η κρατική βία, τα “άδικα αλλά επιβεβλημένα”, το σπρώξιμο προς το περιθώριο, η υπόσχεση ενός ζοφερού μέλλοντος γεννούν- σχεδόν πάντα- ένα μπάσταρδο που λέγεται Βία, πεινασμένο μονίμως, που δεν αργεί να δείξει επιθετικά τους κυνόδοντες του και να επιτίθεται. Κι αυτό το σκυλί δεν είναι ποτέ πιστό και υπάκουο.
Από την άλλη “επαναστάτες” σε ρόλο Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.Θεός- τιμωρός, Θεός- ζωχάδας που αφαιρεί χωρίς περιστροφές τις ζωές των “αμαρτωλών”. Και όποιος διαφωνεί θα βαφτιστεί αυτομάτως κι αυτός “αμαρτωλός” και θα πέσουν πάνω οι δέκα πληγές του σεχταριστή Φαραώ.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία. Αυτών που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος ήταν πάντα ένα αγνό, φιλήσυχο πλάσμα που κάπου στο δρόμο ξεστράτισε και θα πρέπει να επιστρέψει σε έναν κόσμο γεμάτο χαμόγελα και λουλούδια, έναν κόσμο όπου όλοι θα αγκαλιάζονται και θα φιλιούνται, θύτες και θύματα, αδικοπραγούντες και αδικημένοι μαζί, χέρι- χέρι, θα οδεύσουν προς το γαλήνιο τους μέλλον. Καλές οι προθέσεις, αλλά τέτοιο κλίμα δεν υπάρχει ούτε σε στοκατζίδικο πορτ μπεμπέ, πόσο μάλλον στην κανονική ζωή
Όση ανάγκη έχουμε από δημιουργία, τόση ανάγκη έχουμε και από στάχτη. Όση ανάγκη έχουμε από θεραπεία, τόση ανάγκη έχουμε από το τραύμα και από το αίμα που τρέχει απ' αυτό. Θα ήθελα να είναι αλλιώς. Αλλά μόνο 5-10 σελίδες να διαβάσω από την ιστορία του ανθρώπινου είδους θα δω να επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η βία είναι ανεξίτηλα γραμμένη στο DNA μας.
Τι φταίει για όλα αυτά;
Δεν ξέρω. Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω ένα νέο Ευαγγέλιο με έτοιμες απαντήσεις
Νομίζω ότι η ρίζα του κακού είναι αυτή η εμμονή του ανθρώπινου είδους να παραμείνει στη νηπιακή ηλικία, όπου ο κόσμος θα είναι χωρισμένος σε καλούς και κακούς, σε θεούς και δαίμονες, σε φίλους και εχθρούς. Έτσι είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις το παιχνίδι σου, να πάρεις το πιστόλι- χριστουγεννιάτικο δώρο και να πυροβολήσεις τον κακό. Αλλά στα παιδικά παιχνίδια ο κακός πεθαίνει μόνο για μια μέρα. Την επόμενη ανασταίνεται και είναι έτοιμος να δεχτεί και πάλι τα παιδικά άσφαιρα
Ο δικός μας κόσμος όμως, ο ενήλικος δεν είναι ακριβώς ο ίδιος. Οι περισσότεροι εδώ και χρόνια έχουμε πάρει άδεια οπλοφορίας από τον προσωπικό μας Θεό πυροβολούμε αδιακρίτως τον δικό μας “εχθρό”. Σε λίγο στο πεδίο της μάχης θα ψάχνεις για θύμα και δεν θα βρίσκεις. Και τότε το μόνο διαθέσιμο θύμα θα είσαι εσύ ο ίδιος. Αλλά δεν θα στρέψεις το όπλο στον εαυτό σου. Γιατί θα δειλιάσεις. Γιατί ο Θεός που σου σύστησαν στο σχολείο θεωρεί την αυτοκτονία αμάρτημα. Και τότε θα ψάξεις τους θεούς σου για να ζητήσεις συγχώρεση (πάλι σαν μετανιωμένο παιδί) και δεν θα τους βρίσκεις. Γιατί οι θεοί σου ενηλικιώθηκαν... και αυτοκτονούν χωρίς τύψεις....

7 σχόλια:

anemosnaftilos είπε...

Respect!

Αβαδιστη είπε...

Ναι ο θάνατος είναι air time πλέον, είναι θέμα για πάνελ, είναι παπαρολογία, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από το γεγονός και το αίτιο.
Είναι μακριά από το σπίτι μας κι όπου θέλει ας είναι...


Η ανακαίνισις πάντως είναι τρεεεε σικ, σας πάει!

Kat Tz. είπε...

Κατ'αρχάς με γειά το νέο ντύσιμο! Έψαχνα κι εγώ για ν' αλλάξω το δικό μου, αυτό δεν το είχα δει.
Δημήτρη, συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις και μου αρέσει ιδιαίτερα και το στυλ γραφης. Ο "θεός ζωχάδας", "η απλούστευση" η "νηπιακή ηλικία", για μένα φράσεις-κλειδιά. Δεν ξέρω ακόμα πώς να δημοσιεύω σχόλια μεσω του δικού μου σεμνού και ταπεινού μπλογκ, θα κάνω δοκιμές όταν θάχω χρόνο. (Πολλά ανάλογα θα ήθελα να γράψω κι εγώ εκεί,αλλά ο σκοπός του είναι διττός, δεν ειναι εντελώς προσωπικό, αν μου επιτρέψεις θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα δικά σου, επειδή τα θεωρώ σημαντικά. Αν σου είναι εύκολο μπες να δεις: "Βιβλιόσπι(ρ)το"

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δεν έχεις καθόλου άδικο... Ωστόσο, όσο περισσότερη "παπαρολογία" παράγουμε και διαχέουμε εν ζωή τόσο περισσότερη θα παραχθεί και πάνω από το κουφάρι μας! Να το θυμόμαστε κι αυτό...
Καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν, δηλαδή!

microsoult είπε...

@ Anemosnaftilos. Thanx!
@ Αβάδιστη. Έτσι ακριβώς!
Χαίρομαι για τη θετική υποδοχή της ανακαίνισης!

microsoult είπε...

@ Kafrin- tzamkat.
Με μεγάλη μου χαρά! Μπορείς να αναδημοσιεύεις ότι θέλεις!

microsoult είπε...

@ Asteroid. Όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι άλλωστε, η παπαρολογία... θερίζει!