Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Φυσικά φαινόμενα



Είναι κάτι σαν φυσικός νόμος πλέον. Η βροχή ξεκινά λίγο πριν παρκάρω το αυτοκίνητο, περίπου 5 τετράγωνα μακριά από το σπίτι. Φυσικά και δεν έχω ομπρέλα. Την παίρνω μαζί μου μόνο τις μέρες που οι προβλέψεις της ΕΜΥ πέφτουν έξω και η βροχή αργεί- εκτός απ’ την αγάπη- μια μέρα. Συνήθως έχω μαζί μου χάρτινες σακούλες, ευάλωτες στο νερό και άχρηστες μετά από 5 σταγόνες, που σχεδόν πάντα τις σημαδεύουν με εκπληκτική ακρίβεια.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το αυτοκίνητο κάνοντας τη θετική σκέψη ότι τουλάχιστον η βροχή θα πλύνει το αυτοκίνητο, που έχω καιρό να το οδηγήσω σε μια λυτρωτική waterland κάποιου βενζινάδικου.

Οι σταγόνες πέφτουν άτακτα με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο που σε ραίνουν οι σταγόνες από τα air condition στα πεζοδρόμια. Ένας ουρανός γεμάτος με τεράστια air condition… Θα έχει ζέστη εκεί πάνω…

Όταν βάλω το κλειδί στην πόρτα, ο ήχος της βροχής έχει γίνει έντονος, το soundtrack της καταιγίδας παίζει στην διαπασών. Τα βιβλία μέσα στη χάρτινη σακούλα έχουν βραχεί. Θα κρατήσουν για πάντα την ανάμνηση αυτής της βροχής, ανάμνηση που εγώ θα αντικαταστήσω σύντομα με την επόμενη ενοχλητική μπόρα.

Κοιτάω από το παράθυρο. Η βροχή δεν φαίνεται. Ο Δήμος δεν ενημερώθηκε για την αλλαγή της ώρας και τα φώτα του παραμένουν σβηστά. Παρ’ όλα αυτά ο ήχος μου φέρνει στο μυαλό μια μπόρα πριν χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην Τσιμισκή, με μια παρέα που δεν προσπαθούσε να κρυφτεί, απλώς δοκίμαζε πόσο νερό μπορούν να κρατήσουν τα ρούχα της. Ή εκείνη την μπόρα στην Ακαδημίας, έξω από την «Έλλη», τα καθίσματα μούσκεμα και στην ταινία η πρωταγωνίστρια στην ντουζιέρα… Δεν θυμάμαι την ταινία… Η συχνοουρία και ένας έρωτας λίγων εβδομάδων υπονομεύουν και τον πιο φανατικό σινεφίλ του πλανήτη.

Απορώ γιατί καταφεύγω σε τόσες αναμνήσεις… Έχω στα πόδια μου μια καταιγίδα, μια μπόρα όλη δική μου…και δεν ξέρω τι να την κάνω…

8 σχόλια:

Xristos είπε...

Άαααχ... Εγώ τι να πω που έφυγα άνθρωπος(λέμε τώρα) από το σπίτι και γύρισα παπάκι...?Είναι νόμος της φύσης, ακριβώς έτσι όπως το περιγράφεις... Αλλά αυτός είναι από τους νόμους που εμένα μ'αρέσουν...
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

Βρήκα το κείμενό σου λυρικό. Αλλά εγώ είμαι και προκατειλημμένη ...υπέρ σου. Το ξέρεις αυτό!! Σου εύχομαι σύντομα να βρεις τί να κάνεις την επόμενη μπόρα κι αυτό το ...κάτι να σου δημιουργήσει αναμνήσεις - ευχάριστες φυσικά - χωρίς όμως να παραμείνει - το "κάτι" - ανάμνηση!! Όσο για το σινεμά μην πίνεις πολλά υγρά πριν πας και να το αποφεύγεις τις κρίσιμες εβδομάδες!!! Φιλιά

Pastaflora είπε...

κάνε την soundtrack. και βρες όλα τα τραγούδια της βροχής που θα σε συντροφεύουν κάτι απογεύματα σαν κι αυτό.

Φράνσις είπε...

Αυτο το "η συχνοουρία και ο έρωτας λίγων εβδομαδων..." είναι ο,τι πιο ειλικρινες. Ρε Τζιμ,θα το πειστεψεςι ότι εχω αντιοαθησει το "Θανατος στη Βενετία" στο Αττικόν το είχα δει, επειδή με βασανιζε ενας βήχας που προσπαθουσα να τον πνιξω κι αυτος κι αυτος ο σκασμενος όλοσήκωνε κεφαλι να παρει αέρα;Τι βιβλια ειχες μεσα στη σακουλα; Αυτο μ' ενδιαφέρει! Παρε τωρα ενα, μια προταση: ΜΠΛΕ -η ιστορία ενος χρώματος.Του Μισέλ Παστουρώ(εκδ.ΜΕΛΑΝΙ, 2007) Τώρα το διαβάζω. Πολυ ενδιαφέρον.Οσο για τη βρόχα, κι εγώ εχω μια μανια να κουβαλαω ομπρελα όταν δε χρειάζεται.Μη μου το θυμιζεις γιατι συγχίστηκα που την προπερασμενη βδομαδα πηγα να δω το EL GRECO, περιχαρης φορώντας μπαλαρίνες, και επεστρεψα παπί, βρίζοντας και με μπαλαρίνες βάρκες.Γαμωτι.Συμπάσω απολύτως, κι ας μην εχω βγαλει αδεια οδήγησης ακομη.Καλημερααααα!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σε όλους
Εγώ πάλι συχνοουρία δεν έχω - so far - αλλά από το άλλο το ...ρημάδι έχω χάσει συναυλία!!! Και ποιά λέτε; Στο Ρόδον τη συναυλία του Έρικ Μπάρτον!!! Δηλαδή στη συναυλία πήγα αλλά ...πότε άρχισε, πότε τέλειωσε, τί μεσολάβησε αλλού εγώ, δηλαδή εκεί, αλλά σ' αυτόν που είχα δίπλα μου. Κι ένα περίεργο πράγμα βρε παιδί ούτε κι εκείνος θυμάται τίποτα από τη συναυλία!!!

Φράνσις είπε...

(2): ξεχασα να σου πω ότι είναι πολυ ομορφο αυτο το ποστ.Εύγε φίλτατε bookworm!

Ανώνυμος είπε...

microsoult, καλός και στην ελαφρά ποίηση και στα πιο "εσωτερικά" ποιητικά κείμενα. Το δεύτερο δεν μπορούμε να το ανακαλύψουμε τόσο εύκολα, όταν σε ακούμε στον αέρα. Συνέχισε... please

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

βγες έξω και κάτσε για πέντε λεπτά. Κάθαρση...