Είμαι ήρωας του '21 (του 2021)

Κάνοντας μια αναδρομή σ' αυτά που διδάχθηκα στο σχολείο, σ' αυτά που αναμένει το έθνος από μένα και σ' αυτά που οφείλω εγώ στο έθνος, αποφάσισα να γίνω ήρωας του '21 που έρχεται. Αφού θα έχω καταφέρει να επιβιώσω μέχρι τότε και συνταξιούχος ακόμα δεν θα είμαι, λέω να σηκώσω το λάβαρο της εξέγερσης ( που θα το στείλω με ταχύτητες DSL να λάμπει στον ουρανό), να βρω και έναν από τους νέους και "προοδευτικούς" ιεράρχες για να τον έχω στο πλάι μου να με ευλογήσει, να μαζέψω 10-20 δίμετρα παλληκάρια και να αρχίσω τις επιθέσεις σε αγάδες και κοτζαμπάσηδες.
Θα δώσω στον Βασίλειο Κωστέτσο να μου ράψει τη φουστανέλα για να έχω στο πλευρό μου και όλες τις νοικοκυρές των πρωινάδικων, θα δώσω το γραφείο Τύπου στον Νίκο Χατζηνικολάου ώστε να υπονομεύσω από τα μέσα το κατεστημένο, θα ντύσω τον Παναγιώτη Ψωμιάδη Παύλο Μελά και θα τον στείλω να εξοντώσει με δηλώσεις του τους εχθρούς του έθνους και καβάλα στο virtual άλογο μου θα ροβολήσω για να κατακτήσω τα στενά του Ψυρρή (τα νέα Δερβενάκια). Μέχρι το 2050 φιλοδοξώ να δω τον ανδριάντα μου στο πάρκο των Αμπελοκήπων, εκεί που βρίσκεται σήμερα το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ταλαιπωρημένο από τις κουτσουλιές των περιστεριών, που θα ταίζονται καθ' εκάστην με μεταλλαγμένα ψίχουλα από το ψωμί του μέλλοντος.
Τέλος θα αναθεσω στον μουσικοσυνθέτη Φοίβο τη σύνθεση του νέου Ύμνου εις την ματαιοδοξίαν, τον οποίο θα παιανίζει η μπάντα των Χάκερ, όταν θα καταθέτει στεφάνι στον ανδριάντα μου ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξης Τσίπρας
Ζήτω το Έθνος!

Απ- ασφάλισα!

Τώρα που το ασφαλιστικό ψηφίστηκε και καταλάγιασε – προς το παρόν μάλλον- ο κουρνιαχτός, έχω μερικά αφελή ερωτήματα, εγώ ο προνομιούχος- κατά Λαζόπουλο- ασφαλισμένος δημοσιογράφος, που κινδυνεύω να γίνω πρότυπο διαδοχικής ασφάλισης, αφού έχω ασφαλιστεί, μέχρι σήμερα, σε 4 ταμεία κι έχω άλλα 25 χρόνια δουλειάς μες το νερό.
Αυτό που αναρωτιέμαι εδώ και μήνες είναι το που βρίσκεται για τον περισσότερο κόσμο το θέμα στο ασφαλιστικό. Για τους περισσότερους δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα αφού στο ΙΚΑ ήταν ασφαλισμένοι, στο ΙΚΑ παραμένουν. Αυτοί, που είναι πάνω από 3 εκατομμύρια, παίρνουν τους χαμηλότερους μισθούς, έχουν- και είχαν όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 65 χρόνια και γνωρίζουν καθημερινά το μεγαλείο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Προφανώς το θέμα της συζήτησης δεν ήταν γι αυτούς. Δεν ήταν για τους αγρότες. Δεν ήταν για τους μικροεπαγγελματίες, αφού η ενοποίηση στα ταμεία τους έχει γίνει εδώ και καιρό. Άρα η συζήτηση γίνεται για τους δημοσίους υπαλλήλους και για την ακρίβεια για τα ταμεία κάποιων απ’ αυτούς. Θα μου πεις, θα αρχίσεις τώρα τη συζήτηση για τους ράθυμους δημοσίους και άλλα «δεξιά» επιχειρήματα, που διασπούν την εργατική τάξη και αβαντάρουν τις κυβερνητικές επιλογές; Θα την αρχίσω ακόμα και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ συνοδοιπόρος της μεγαλοαστικής τάξης!
Πρώτον, όταν ο σύντροφος Κάρολος Μαρξ έκανε λόγο για εργατική τάξη δεν είχε υπόψη του ένα παιδάκι με προβλήματα επαγγελματικού προσανατολισμού, που ο πατέρας του είχε κολλητιλίκια με βουλευτή, έχωνε από την πίσω πόρτα το παιδάκι στο δημόσιο, στη συνέχεια το παιδάκι, μάθαινε εξαντλητικά πασιέντζα επί 15-25 χρόνια, έβγαινε στην σύνταξη, το δημόσιο του έχωνε κάποια εκατομμυριόπουλα εφάπαξ και μία σύνταξη για καμιά 30αριά χρόνια για να έχει καλά γεράματα. Πριν βγει στη σύνταξη μάλιστα έχωνε και το δικό του παιδάκι στο ίδιο «μαγαζί» για να μη χαλάσει η οικογενειακή παράδοση. Αυτός είναι ο κανόνας της «εργατικής τάξης» στο Δημόσιο, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και εμείς οι «αριστεροί» ζητάμε από την υπόλοιπη την κανονική εργατική τάξη, που γαμιέται ολημερίς και ολονυχτίς για 650 ευρώ, επί 40 χρόνια, που δεν «προβλέπονται» γι αυτήν ούτε κάποιες βασικές ιατρικές παροχές, να σταθεί αλληλέγγυα στον παραπάνω «εργάτη» του Δημοσίου, που όταν ο κανονικός εργάτης βρεθεί στην υπηρεσία του, χάνοντας πολλές φορές και το μεροκάματο, τον αντιμετωπίζει σαν παρείσακτο βρωμιάρη σε κοσμική εκδήλωση.
Για σταθείτε ρε σύντροφοι! Τι κοινωνική ανάλυση είναι αυτή, που με έχει κάνει να σκέφτομαι να αρχίσω τις επισκέψεις σε ψυχαναλυτή; Αυτός είναι ο πολίτης που ονειρευόμαστε; Αυτός που οι συνδικαλιστές του βρίσκονταν πάντα πιο κοντά στην πολιτική εξουσία, καβάντζωσε 5 παροχές, γράφοντας επί χρόνια τους υπόλοιπους στα καλοθρεμμένα αρχίδια του και τώρα ζητάει να γίνουν όλοι ένα σώμα, μια ψυχή για να συνεχίζει να διαλέγει σκελετούς γυαλιών ακόμα και για τα ανίψια του (παροχή του ταμείου του) τη στιγμή που ο όλος χρειάζεται ιατρική φροντίδα για δερματική πάθηση και του λένε ότι τα φάρμακα αυτά υπάγονται στα καλλυντικά και δεν χορηγούνται; (Πραγματικό περιστατικό)
Έπειτα αυτό το στιλάκι του τσαμπουκο-συνδικαλιστή – παλιός γνώριμος από τη δεκαετία του 80- που με ύφος διοικητή ρωμαϊκής επαρχίας δηλώνει αγωνιστής της εργατικής τάξης, τη στιγμή που έχει ξεχάσει από πότε έχει να δουλέψει, μας αρέσει; Είναι ο λαϊκός αγωνιστής που ονειρευόμαστε; Ή είναι αυτός που το εφάπαξ του θα το πάρει ως βουλευτής γιατί για κει έχει βάλει, συνήθως, πλώρη και θα ψηφίζει τροπολογίες για κάποιο ασφαλιστικό του μέλλοντος;
Είμαστε όλοι σ’ αυτό το σκηνικό ένα; Ανήκουμε όλοι στην ίδια τάξη; Έχετε πάει σε συγκέντρωση της ΓΣΕΕ για το ασφαλιστικό όπου συμμετέχουν και «αγωνιστές» πρώην υπουργοί, υπεύθυνοι για το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στο Χρηματιστήριο, που τώρα ανακάλυψαν τους εργατικούς αγώνες; Εγώ με το ζόρι συγκράτησα τον εαυτό μου από την «εκτροπή» στην συγκέντρωση της ΕΣΗΕΑ, όπου έπρεπε να πορευτώ χέρι- χέρι με κάποια λαμόγια, κάποιους τρόφιμους της εξουσίας, απλώς γιατί έτυχε να ασφαλιζόμαστε στο ίδιο ταμείο.
Θα μου πεις μην πας εκεί. Πήγαινε στην άλλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Τώρα δέσαμε! Οι κλασσικοί ενωτικοί τύποι! Που αν δεν το παίξουν νταβατζήδες της εργατικής τάξης το θεωρούν ιδεολογική απόκλιση!
Ναι. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έκαναν τρελό πλιάτσικό στα λεφτά των ασφαλισμένων. Ναι πρέπει να απολογηθούν και κάποιοι να ζήσουν και τη θαλπωρή του σωφρονιστικού συστήματος. Ναι, όλες οι ρυθμίσει για το ασφαλιστικό γίνονται πρόχειρα και αποσπασματικά, χωρίς αναλογιστικές μελέτες. Ναι η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική, αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι βιομήχανοι και οι εργάτες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση είναι πιο πολύπλοκη. Τα ίδια αντιμετωπίζουν και στην Ευρώπη. Στη Γαλλία για παράδειγμα υπάρχουν «αριστεροί» θεωρούν ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά οι αποκλεισμένοι των προαστίων και οι εργαζόμενοι στις μεταφορές με τις συντάξεις των 2500 ευρώ στα 50. Και φυσικά κοιμούνται τον ύπνο τον βαθύ, γιατί τέτοιο «πάντρεμα» είναι αδύνατο να γίνει
Δεν ξέρω πότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε και να αναλύουμε αυτά που συμβαίνουν με τα δεδομένα και τις αυταπάτες του 20ου αιώνα
Άλλοι θέλουν να ζήσουν στο 1968, άλλοι το 74, άλλοι τη δεκαετία του χτισίματος νεόπλουτων του 80, άλλοι τη χρυσή δεκαετία του ’90 με το σοφό σαρδαμάρχοντα Σημίτη, όπου οι εργολάβοι έκαναν πάρτυ καθ’ εκάστη.
Θέλει κανείς να ζήσει στον 21ο αιώνα ή όση ζωή μας απομένει σ’ αυτόν τον αιώνα θα την ζήσουμε με «αγωνιστικά» reunion party, ώσπου να φανεί κατά το 2050 κανένας «πάνσοφος» πολιτικός σωτήρας, που θα κάνει τα πλήθη να παραληρούν όταν θα διαπιστώσει – ανακαλύπτοντας την πυρίτιδα- ότι οι εποχές άλλαξαν;

Το βασίλειο μου για έναν καφέ!

Οι «σύντομοι» καφέδες στο κέντρο της πόλης είναι μία από τις συνήθειες που αρνούμαι να εγκαταλείψω από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά παρά τις τραυματικές εμπειρίες με τις οποίες έχει εμπλουτιστεί αυτή η εμπειρία. Έχω μάλιστα λαμπρόν παρελθόν αφού άσκησα το άθλημα σε πλείστες όσες πλατείες και στενοσόκακα,. Εξάρχεια, Ν. Σμύρνη, Χαλάνδρι, Μαρούσι, Πειραιάς, ακόμα και στο ένδοξο μεγαλοαστικό Κολωνάκι, όπου για δεκαετίες η εμμηνόπαυση απολαμβάνει τον ελληνικό της στα στοιχισμένα τραπεζάκια ή παπαρολογεί με ύφος σημαίνοντος προσώπου στο άβολο Ντα Κάπο.
Οι συνήθειες του καφέ όμως έχουν αλλάξει και έχουν αποσυντονίσει το νευρικό μου σύστημα το οποίο έφερνα πάντα σε λογαριασμό με ένα διπλό εσπρέσσο. Τον εσπρέσσο δεν το έπινα πάντα, αφού διετέλεσα κι εγώ, επί σειρά ετών εραστής του παραδοσιακού φραπόγαλου, στο οποίο επανέρχομαι συχνά πυκνά, όταν χτυπούν την πόρτα οι θύμησες (αριστερός ποιητικός λόγος) της νιότης μου.
Η βασική αλλαγή των τελευταίων ετών είναι τα Σταρμπακς, τα οποία τείνουν να φτάσουν τον αριθμό των περιπτέρων και προσφέρουν χιλιάδες εναλλακτικές εκτός από κανονικό καφέ. Είναι σελφ – σερβις (αυτά και το Ντα Κάπο) και τιμούν όσο κανένα άλλο τους μη καπνιστές. Κάθε φορά που καλούμαι να πιω ρόφημα στην εν λόγω σειρά ροφημάτων, κάτω από τη σόμπα εξωτερικού χώρου (ως καπνιστής κάθομαι έξω) έχω μια ακατανίκητη διάθεση να φωνάξω «Φονιάδες του καφέ, Αμερικάνοι» κάνοντας παράλληλα στην παρέα μου μια ενδελεχή ανάλυση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Αλλά και εκτός της αμερικάνικης αλυσίδος, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Εκατοντάδες συμπαθείς μετανάστες - μικροπωλητές πραγματοποιούν αθόρυβες εφορμήσεις στα τραπέζια, ανά δίλεπτο περίπου, γεγονός που υπονομεύει τη διάθεση σου να επικοινωνήσεις με τον συνδαιτυμόνα σου. Λουλούδια, μπρελόκ και κυρίως CD και DVD φυτρώνουν από το πουθενά στο ύψος της μύτης σου. Δεν ξέρω αν η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική, τη συζήτηση τη σκοτώνει σίγουρα.
Κατά τραγική σύμπτωση έχεις επιλέξει να πιεις τον καφέ σου την ώρα που η συμπαθής και χαρίεσσα (κατά τον Εμπειρίκο) γκαρσόνα σχολάει, οπότε πλησιάζει στο διάστημα που οι πλανόδιοι μετρούν τις εισπράξεις και σου πετάει το τετριμμένο : «Μήπως μπορείτε να με πληρώσετε». Φυσικά και πληρώνεις με soundtrack τα εκατοντάδες σπαστικά ringtones που δοκιμάζει σαδιστικά η διπλανή παρέα των εφήβων, που εορτάζει την απόκτηση του νέου Nokia, με κάμερα, μπλου τουθ, τοστιέρα και ηλεκτρική βούρτσα για ίσιωμα φράντζας Emo.
Αφού έχεις πληρώσει 5 ευρώ (4,20 συν 0,80 μπουρμπουάρ για να μη σε πουν και γύφτο) για τον καφέ που δεν ήπιες αποφασίζεις να επιστρέψεις στην οικία σου και να δοκιμάσεις την παραδοσιακή φραπεδιά που ποτέ δεν σε πρόδωσε. Παρά το γεγονός όμως ότι σουπερ- μάρκετ πήγες χθες, καφέ δεν πήρες και έτσι αποφασίζεις να βολευτείς με το φακελάκι δώρο από κυριακάτικη εφημερίδα! Το προϊόν όμως είναι νέο και δοκιμάζεται στον δικό μου ουρανίσκο και στο δικό μου στομάχι με ελάχιστη επιτυχία. Τα νεύρα μου βρίσκονται σε κρίσιμη φάση και να φανταστείς ότι δεν ήπια έναν καφέ ολόκληρο.

Η διαχρονική Ελλάδα!

Ανακαλώντας μνήμες από ένδοξο παρελθόν της ελληνικής τηλεόρασης, θυμήθηκα τη μαγική λέξη "αμωνιαζόλ" που στοίχειωσε την παιδική μου ηλικία, καθώς δεν μπορούσα να ανακαλύψω την ακριβή σημασία της, αν και ως άριστος μαθητής κατανοούσα ότι η ρίζα της είναι σαφώς η αμμωνία. Ξαναβλέποντας το αξεπέραστο διαφημιστικό σποτ διαπίστωσα, ώριμος πλέον ότι:
1. Οι στρατιωτικές μπάντες στην Ελλάδα ήταν πάντα έτοιμες να αντιμετωπίσουν φυσικές καταστροφές (εν προκειμένω τον άσπρο σίφουνα)
2. Ένας από τους μουσικούς είναι εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες, αφού ρίχνει, χωρίς ενοχές, μια γενναία μυτιά, στον άσπρο σίφουνα
3. Ότι τα καθαριστικά στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, κυκλοφορούν και σε άρωμα πεύκου και σε άρωμα λεμονιού.
Είμαι επίσης ευτυχής διότι το πρόγραμμα που περιλαμβάνει τη διαφήμιση εκπέμπεται από την ERT sat ώστε όλος ο πλανήτης να γίνει κοινωνός των μεγάλων αρετών του γένους!

Συνδικαλισμός του Κώλου!

Και ξαφνικά έπρεπε να μιλήσει ο Λάκης Λαζόπουλος στο show του για να ανακαλύψει αυτή η χώρα ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που συναλλάσσονται με την εξουσία (πολιτική, οικονομική ή όποια άλλη διασφαλίζει θέσεις και φράγκα). Έπρεπε να μιλήσει επώνυμος με θεαματικότητα για να ανακαλύψουμε την προνομιακή μεταχείριση του ταμείου των δημοσιογράφων από την κυβέρνηση, που έμεινε μόνο και έρημο (και πλούσιο) σε αντίθεση με τους υπόλοιπους «ενοποιημένους».
Έπρεπε να μιλήσει ο «σοφός Λάκης» για να μάθουμε ότι η δημοσιογραφική κλίκα άφησε απ’ έξω τους τεχνικούς της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, που για τους δημογέροντες της ΕΣΗΕΑ δεν κάνουν ρεπορτάζ, δεν ξενυχτάνε, δεν ανέχονται τις παραξενιές των ψωνισμένων ρεπόρτερ! Ο ανεκδιήγητος κ. Τσαλαπάτης, του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ μάλιστα βγαίνοντας σε τηλεοπτικό παραθύρι, ξεστόμισε το εξής απίθανο : «σήμερα η κυρία Πετραλιά είπε ότι θα ενταχθούν στο ταμείο και οι τεχνικοί, ένα ακόμα δώρο στους εργοδότες»!!! Ώστε το να έχουν τα ίδια ασφαλιστικά δικαιώματα με τους δημοσιογράφους οι τεχνικοί είναι δώρο στους εργοδότες κομαντάντε Τσαλαπάτη;
Όλη αυτή η υποκρισία των δημογερόντων της ΕΣΗΕΑ θα πρέπει να σταματήσει. Κάποτε το μαγαζί ήταν club που δεν δεχόταν ως μέλη κυρίως τους αριστερούς (εκτός αν είχαν διατελέσει γκόμενες διευθυντή ή εκδότη), άφησε (και αφήνει) επί χρόνια εκατοντάδες δημοσιογράφους να φεσώνονται με ΤΕΒΕ λόγω της φάμπρικας των δελτίων παροχής υπηρεσιών, κάνει μονίμως τα στραβά μάτια στην άμισθη εργασία των νέων δημοσιογράφων, βγάζει αστείες ανακοινώσεις όπου εκφράζει οργή, θλίψη και άλλα επαναστατικά, αλλά από δράση, τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω, κηρύσσει δίωρες στάσεις εργασίας που μπορούν να κριθούν μόνο με τη φράση «του κώλου τα εννιάμερα».
Αι σιχτίρ επιτέλους συνδικαλιστές της συμφοράς, που κάποιοι από σας έχετε χάσει το λογαριασμό από πόσα γραφεία Τύπου πληρώνεστε, άλλοι αγωνιάτε για το πάγιο αίτημα του κλάδου να έχει δωρεάν είσοδο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, άλλοι έχετε γίνει κωλομεγλυφάτοι της εκάστοτε εξουσίας, που σας καλεί στα πάρτυ της Προεδρίας για να μετρήσει πιο εύκολα τους υπηκόους της.
Ευτυχώς δεν έχω βγάλει ταυτότητα στην ΕΣΗΕΑ για να μην μπω στον κόπο να πάω να την παραδώσω!

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι του Andreas Feininger

Dear Buster!!!

Αντί για καλημέρα μια μικρή δόση από τον αγαπημένο μου Buster Keaton, που ήταν ίσως ο πρώτος που απέδειξε ότι στον κινηματογράφο τίποτα δεν είναι αδύνατο

Μακεδονομάχοι και Ζορο- άστρες

Όπως ίσως θα προσέξατε στο βιογραφικό μου αναφέρω – με πόνο ψυχής- ότι λόγω της μετανάστευσης μου στην Αθήνα δεν συμμετείχα στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, η οποία τότε ήταν μία και ήταν ελληνική και όποιος είχε διαφορετική άποψη είχε έτοιμη μία θέση στην κόλαση μαζί με αλλόθρησκους που θα τον ανασκολόπιζαν εις τους αιώνες των αιώνων.
Σύσσωμη – τότε- η πολιτική ηγεσία ύψωσε το – χαμηλό ούτως ή άλλως – ανάστημα της και δήλωσε ότι δεν θα δεχθεί όνομα που θα περιλαμβάνει, έστω ως συνθετικό, το όνομα Μακεδονία. Πέρασαν κάμποσα χρονάκια και η αβάφτιστη γειτόνισσα αποκαλείται απ’ όλους Μακεδονία σκέτο και παίρνοντας αέρα από την υπερήφανη ελληνική εξωτερική πολιτική ονειρεύεται μεγάλες Μακεδονίες που φτάνουν περίπου μέχρι τα βόρεια προάστια της Αττικής.
Η πολιτική ηγεσία πλέον ανακάλυψε τον ρεαλισμό που της έλειπε και τώρα διαπραγματεύεται ανώδυνους προσδιορισμούς όπως Άνω , Κάτω, έξω δεξιά, αριστερά όπως μπαίνουμε, κέντρο- απόκεντρο και άλλα χαριτωμένα…
Αυτό που δεν άλλαξε είναι οι «πάνσοφες» παρεμβάσεις του Μίκη Θεοδωράκη, που ανέκραξε και πάλι «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και σε μια παραληρηματική ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης στα Βαλκάνια, πρότεινε να κλείσουμε τα σύνορα στο άτακτο κρατίδιο. Κι αν Θεοδωράκης έχει μια ιστορία στην πλάτη που μας κάνει ανεκτικούς στην ασυνάρτητη πολιτική του σκέψη των τελευταίων 30 χρόνων, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους συμπατριώτες μου Μακεδονομάχους, που αυτή τη φορά υπερασπίστηκαν τα δίκια του τόπου με τη μάσκα του Ζορό!!!
Ο επικίνδυνα γραφικός Ψωμιάδης ο μονογενής, σήκωσε τη σημαία του αγώνα φορώντας τη στολή και τη μάσκα του Ζορό και αφού το Τριώδιο δεν έχει κλείσει ακόμα περιμένω το επόμενο Σαββατοκύριακο νέο αγωνιστικό παρόν από τον Ψωμιάδη - Λούκυ Λουκ, που ιππεύοντας τη Ντόλυ – Βουκεφάλα θα καταφέρει καίριο πλήγμα στους οχθρούς του έθνους, όπου γης.
Τώρα πλέον μπορώ να ελπίζω βάσιμα ότι όταν προσερχόμαστε στα διπλωματικά τραπέζια η διεθνής κοινότητα θα μας αντιμετωπίζει με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζουμε κι εμείς τα θέματα μας
Ζήτω το Έθνος!