Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Χορεύετε; Μέρα μεσημέρι;

Από το μεσημέρι της Παρασκευής είναι αδύνατο να αποφύγω την πληροφορία ότι από το μεσημέρι της Κυριακής δεν αποκλείεται να έχουμε στην Αττική χιονόστρωση (επακόλουθο της έντονης χιονόπτωσης, σκέφτομαι με τα φτωχά μετεωρολογικά μου). Βγαίνω στο μπαλκόνι να δω με τα ίδια μου τα μάτια τα «φαινόμενα», αλλά εκτός του κρύου, μόνο κάποια σύννεφα προσπερνούν αθόρυβα τις ανενεργές πέργκολες των γύρω ταρατσών.

Από τις ίδιες αυτές ταράτσες το κέντρο της πόλης απέχει μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια, όταν αποφασίσει κανείς να τα βάλει σε κίνηση για να ζεσταθούν και δεν εμπιστευτεί το σύστημα clima του νέου του αυτοκινήτου. Η Ιπποκράτους μοιάζει ακόμα και τα μεσημέρια της Κυριακής με έκθεση αυτοκινήτων και οι οδηγοί των λεωφορείων εκτελούν καταβάσεις ανάλογες μ’ αυτές των σκιέρ, προσπαθώντας να διεκδικήσουν ανά 10 μέτρα, λίγο από το λεωφορειόδρομο, που θεωρητικά τους ανήκει αποκλειστικά. Όταν έχεις φτάσει στην Ακαδημίας έχεις την αίσθηση ότι περνάς ένα αόρατο σύνορο, όπου μια μαγική δύναμη εξαφανίζει την μικροαστική αυτοκινούμενη έπαρση και παραδίδει τα ιστορικά κτίρια σε ρυθμούς που παραπέμπουν σε αυγουστιάτικες μέρες. Ακόμα και οι πινακίδες «Εκτελούνται έργα» ζουν τις πιο μοναχικές στιγμές τους χωρίς τους εργάτες που θα επιβεβαίωναν την τετριμμένη τους προειδοποίηση.

Ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία, ρωσίδες μετανάστριες έχουν στρώσει «τραπέζι» στα παγκάκια διασκεδάζοντας τη μέση ηλικία τους με σπιτικές τυρόπιτες, αδιάφορες αν λίγο πιο κάτω, στο σταθμό του Μετρό, το εμπόριο των πλανόδιων δεν ξέρει από αργίες και προσπαθεί να ψαρέψει επιβάτες- πελάτες προσφέροντας τσάντες, ομπρέλες και υπνόσακους σε τιμές ευκαιρίας.

Ο καιρός δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει τραγικά απαραίτητες τις ομπρέλες και έτσι κάποιοι από τους πωλητές τις ανοίγουν και κάνουν τον κύκλο του τετραγώνου, χωρίς όμως να χορεύουν όπως θα ήθελε το διεστραμμένο, καλλιτεχνίζον μυαλό μου. Άλλωστε ο αφρικανός μετανάστης να μην έχει καν ιδέα ότι απ’ αυτόν τον πλανήτη πέρασε ο Gene Kelly, αλλά κι αν ακόμα το ξέρει του λείπει το κατάλληλο σκηνικό, που δεν είναι πάντως δύσκολο να δημιουργηθεί σε μια πόλη που με την πρώτη ψιχάλα θρηνεί για τις φραγμένες της αποχετεύσεις…


Η Κοραή, από την άλλη, θρηνεί για τα λιγότερα ATM των τραπεζών της (άλλα σπασμένα, άλλα κρυμμένα πίσω μεταλλικά ρολά, κάτι που προφανώς φέρνει λιγότερους χρεωμένους «προσκυνητές» στον πεζόδρομο της. Τρεις- τέσσερις τιμούν περπατώντας τα fast-food. Ακόμα και η αφισοκόλληση βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία. Σκόρπιες λίγες αφίσες στην μεταλλική περίφραξη ανακαινιζόμενης τράπεζας. Εκεί έχει στρώσει ένας άστεγος τη χαρτονένια ησυχία του ή τουλάχιστον προσπαθεί να την στρώσει…


Κάτι φαίνεται να τον ενοχλεί… Όχι φυσικά η οικονομική κρίση. Είμαι βέβαιος ότι αν τολμήσεις να του μιλήσεις γι αυτήν θα ξεσπάσει σ’ ένα βροντερό γέλιο που θα φτάσει μέχρι τ’ αυτιά των πλανόδιων που πωλούν υπνόσακους λίγο πιο πάνω και δεν πρόκειται ποτέ να τον κάνουν πελάτη τους, αν και αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι μοιάζει να είναι σαν ο μόνος εν δυνάμει πελάτης τους.
Ψιθυρίζει ακατάληπτες βρισιές και σηκώνει το χέρι του γέροντας ελαφρά τον καρπό. Το σηκώνει και το ξανακατεβάζει… Σαν χορευτική φιγούρα… σαν μια βαθιά ριζωμένη ανάμνηση από κάποιον νεανικό χορό… ντυμένος με κοστούμι… εκείνη φορά ένα λιτό κολιέ και απλώνει το χέρι της… Χορεύετε;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέρω τί έκανες χθες Κυριακή!!!
Αλλά κι εσύ βρε παιδί μου κάτι σχόλια για τα σλάλομ των λεωφορείων!! Εδώ καταπατούνται οι λωρίδες συνεχώς δε θα γίνει το Σαββατοκύριακο που δεν ισχύει η απαγόρευση; Τί λες τώρα!!! Αν όμως σήκωνες τα μάτια σου στον ουρανό, μετά το μεσημέρι κατά το απόγευμα, άλλο τίτλο θα είχε το σχόλιό σου: Ελικόπτερα πετούν πάνω απ' την πόλη!! Ε! πώς σου φαίνεται;;
Ή μήπως "άνω σχώμεν τας καρδίας";;

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την ιδέα της ξύλινης κούκλας. Έβαλα και στη δική μου κολιέ. Έχω ακριβώς την ίδια.
Επίσης, ευχαριστώ για την πληροφορία για το blog. Το στερητικό σύνδρομο του Σαββατοκύριακου μειώνεται. Αλληλούϊα!!!!!!!!!!!!!!

Φράνσις είπε...

Αν σου πω οτι Παρασκευη μεσάνυχτα ξενυχτουσα με Αμελί, και ξαναέσκασα στον κλαυσίγελο(ναι, ναι) θα με πιστεψεις; Ακουω τη μουσικη του Τiersen και συγκινουμαι βρε Τζιμ.Αντε να μου χαθεις! Οσο γιατη χιονόστρωση, νομιζω πως μας στρογγυλοκαθισε η Ανοιξις και δεν εχεισκοπο να το κουνήσει, μέχρι νεωτέρας.... οικολογικης επαναφοράς.Φιλια.