Το να κρατάς στα χέρια σου, τέλη Ιουλίου, λίγο πριν από τις διακοπές σου, μια επιταγή, όπου καταγράφεται ποσό ανάλογο του μηνιαίου μισθού ενός golden boy, κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται ευλογία. Αν είναι, όμως, η τελευταία πράξη της ιδιότυπης αυτής «εθελουσίας απόλυσης» που επιλέξαμε κάποιοι από το δυναμικό του City, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Είναι, ουσιαστικά, η τελευταία πράξη στο σύντομο δράμα που ζήσαμε όλοι μετά την κατραπακιά της 22ης Ιουνίου, όπου ένα ωραίο πρωινό μάθαμε ότι το παχυλό πορτοφόλι της οικογένειας Αγγελοπούλου θα σταματούσε να συμβάλει στην επιβίωση 460 ανθρώπων, οι οποίοι πριν από πολύ λίγο καιρό πίστεψαν ότι δούλευαν σε «σίγουρο» μαγαζί.
Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη κατραπακιά… Ακολούθησαν κι άλλες… Μέσα και έξω από τις συνελεύσεις, στα διαρκή και συνεχή τηλεφωνήματα από όλους προς όλους, στις διαβουλεύσεις.
Σε ανάλογες περιπτώσεις το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις είναι να καταγγείλεις την ανάλγητη εργοδοσία, τον καπιταλισμό, τους συνδικαλιστές, την κακοδαιμονία του κλάδου και ό,τι άλλο σου έρχεται πρόχειρο στο μυαλό και στη συνέχεια ξαλαφρωμένος να αποχωρήσεις για τις αγαπημένες σου παραλίες, όπου θα ενδοσκοπήσεις επαρκώς για το μέλλον των media. Αυτή ήταν ίσως η πιο ισχυρή τάση μέσα στο σώμα των εργαζομένων του City. Οι εργαζόμενοι οι οποίοι ξεκίνησαν εκλέγοντας μία επιτροπή, την οποία αμφισβήτησαν το επόμενο λεπτό της εκλογής της. Που συζήτησαν - με πολλές πινελιές γραφικότητας συνήθως - την πρόταση για την αυτοδιαχείριση του σταθμού.
Εκεί ήταν και το κομβικό σημείο: η αυτοδιαχείριση. Πολλοί από τους ακροατές είδαν σ’ αυτήν την πρόταση την άνοιξη στα media, την ευκαιρία για ένα ραδιόφωνο χωρίς επιχειρηματικά συμφέροντα, ελεύθερο από δεσμεύσεις. Οι ακροατές δικαιούνται να είναι ρομαντικοί, ίσως και αφελείς ορισμένες φορές. Εμείς, όμως, όχι.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τα όσα διατυπώθηκαν περί αυτοδιαχείρισης και μου απέδειξαν για μία ακόμα φορά πόσο κακοί είναι οι δημοσιογράφοι, όταν καλούνται να παίξουν το ρόλο του επιχειρηματία. Η μεγάλη απογοήτευση όλου του εγχειρήματος ήταν η συμμετοχή. Και για την ακρίβεια η ΜΗ συμμετοχή. Φτάσαμε μετά από ένα μήνα να κάνουμε συνελεύσεις των 20 ατόμων, ακόμα και όταν το κύριο ζητούμενο ήταν το τι θα βάλουμε όλοι στην τσέπη τους ή αν θα διασφαλίσουμε το επαγγελματικό μας μέλλον.
Οι μόνοι που ήταν συνεπείς και με συνεχή παρουσία στις θέσεις τους ήταν οι τεχνικοί, αν και μπορεί βάσιμα κανείς να μέμφεται το σωματείο τους ότι ξεκίνησε την παρέμβαση του με μία απολύτως συντεχνιακή λογική. Αλλά δε βαριέσαι. Οι τεχνικοί έχουν τουλάχιστον σωματείο. Τι να αντιπαραθέσουμε εμείς; Τη μονίμως κοιμωμένη ΕΣΗΕΑ;
Και για να τελειώνουμε με τα περί αυτοδιαχείρισης. Όσοι υποστηρίξαμε αυτή την πρόταση το κάναμε για να δώσουμε μία παράταση ζωής στο σταθμό, να ξαναβάλουμε στο τραπέζι την επαναλειτουργία του σταθμού, κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα. Με ποιους και με ποιους όρους θα το δούμε στο άμεσο μέλλον.
Όταν αποφασίσαμε (λίγοι, λιγότεροι από 20) να ξανανοίξουμε τα μικρόφωνα, πιστέψαμε ότι ως δημοσιογράφοι (υπό απόλυση) δεν μπορούμε να απεμπολήσουμε το δικαίωμα μας να έχουμε λόγο και να κάνουμε χρήση του αέρα, που δεν είναι επιχειρηματικό ακίνητο, αλλά δημόσια περιουσία. Και το κάναμε με μεγάλο κόστος. Και με ορισμένους να σκάβουν υπογείως κάθε κίνηση που οδηγούσε στο άνοιγμα των μικροφώνων. Αυτό που κατάλαβα απ’ αυτή τη μικρή εμπειρία είναι ότι ορισμένοι με τον όρο «αυτοδιαχείριση» εννοούν τη διαχείριση όσων αφορούν τον εαυτό τους! Αλλά τελικά αυτό που έβλεπες από τα μηνύματα του κόσμου είναι ότι καταγράφει, με απόλυτη συνέπεια και ακρίβεια τις απουσίες. Και συνήθως το κοινό έχει και καλή μνήμη….
Οι ανασφάλειες, τα συναδελφικά μαχαιρώματα, η έπαρση, η ματαιοδοξία, η απάθεια, η εκνευριστική και ανεξήγητη ιδιώτευση όταν παίζεται το ίδιο σου το μέλλον ήταν δυστυχώς αυτά που κυριάρχησαν όλο αυτό το μήνα. Και απέδειξαν ότι όσο περισσότεροι είμαστε απέναντι σε ένα πρόβλημα τόσο λιγότεροι φροντίζουμε να φανούμε. Είχα γράψει στην αρχή αυτής της ιστορίας στο e-tetRadio.gr ότι αυτός ο σταθμός δεν πρόλαβε να δημιουργήσει ουσιαστικούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων του. Τα κίνητρα τους ήταν απολύτως ετερόκλητα, οι αφετηρίες και οι στοχεύσεις τους εκ διαμέτρου αντίθετες. Κι αυτό άρχισε να κραυγάζει με την πρώτη – και πολύ μεγάλη- δυσκολία.
Αρκετοί από μας θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε για τη νέα ραδιοφωνική μας στέγη. Και θα το κάνουμε κυρίως γιατί αγαπάμε αυτό το μέσο. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα μας το ανταποδώσει παρά τις αντιφάσεις μας.
Άλλωστε στις αντιφάσεις έχουμε συνηθίσει.
Προχθές ο ιδιοκτήτης στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς μου, όταν του είπα ότι υπέγραψα την απόλυση μου, με ρώτησε με ανησυχία και ειλικρινές ενδιαφέρον,: «Είσαι, δηλαδή, στον αέρα;». Και ενώ για οποιονδήποτε άλλον αυτή η ερώτηση είναι συνώνυμη του αβέβαιου μέλλοντος, εγώ ήμουν στο τσακ να του απαντήσω; «Δεν είμαι, αλλά ελπίζω σύντομα να βρεθώ!»
Δημοσιεύτηκε στο e-tetradio στις 28 Ιουλίου 2009
