Η ζωή σου συνεχίζει να κυλάει τόσο επίπεδη, όσο και η οθόνη των απείρων ιντσών που θα χρωστάς μέχρι (θεωρητικά) το έλλειμμα του κράτους να γίνει μικρό και ασήμαντο, σαν τα ανεκπλήρωτα μικροαστικά σου όνειρα. Οι σφαλιάρες που τρώνε οι άρχοντες σου στο εξωτερικό σου μεταβιβάζονται με πολλαπλάσια δύναμη, αλλά εσύ – φύσει μεσογειακός και αισιόδοξος- αντιλαμβάνεσαι το φτύσιμο, αλλά αντί διαμαρυρίας ανοίγεις ομπρέλα (κοψοχρονιά από τον μαυρούλη στην Ερμού)
Αντί να οργιστείς και με τους άρχοντες και με τον εαυτό σου, συμβαίνει ένα μυστήριο, μεγαλύτερο κι απ' αυτά που αναδεικνύει, χρόνια τώρα, ο Χαρδαβέλλας. Έχεις εντρυφήσει με σχολαστικότητα εμμονικού μκροβιολόγου στο διαζύγιο ξανθής αγαπημένης Παναγιάς, που διαπρέπει χρόνια με ατάκες και απορίες που παραπέμπουν σε ευφυία αμιβάδας και μελαχροινού τηλεστελέχους που προφανώς θα έχει μόνιμη απορία γιατί ασχολείσαι τόσο επίμονα μαζί του.
Ζούμε την αποθέωση του ασήμαντου, αυτό που συστήνεται σαν το αντίδοτο στους πόνους και τους στεναγμούς και στο τέλος σε καταντά κάτι σαν φυτό μη επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχεις δύο επιλογές: Ή ξεριζώνεις το φυτό κινδυνεύοντας να κατηγορηθείς ως αντιοικολόγος από τη μεσημβρινή κουτσουμπόλα ή το ποτίζεις κάθε μέρα για να φας σύντομα τους καρπούς του, που λόγω των ισχυρών παραισθησιογόνων που διαθέτουν, θα σε κάνουν να βλέπεις την ήττα σου ντυμένος παρανυφάκι στον λαμπερό γάμο της βλακείας με την παράνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου