Παραδεισένια μίζα

Εχθές καθώς σαβούρωνα ένα βουνό γαρίδες
με ρώτησε ομοτράπεζος “ειδήσεις μήπως είδες;”
Κι ανοίγω αμέσως την TV με κάποια αγωνία
πίνοντας μια γερή γουλιά, λευκό από Μαντινεία

Ευθύς εις την οθόνη μου βλέπω χοντρή κεφάλα
να ομολογεί στο χαλαρό πως ήτανε κουφάλα
τα πήρε από τους Γερμανούς αλλά ως χορηγία
διότι τότε η κυβέρνησις ήταν παντού αγία

Ήτανε πριν από καιρό, στην εποχή Σημίτη
που αν και βρώμαγε πολύ είχαν κλειστή τη μύτη
η χώρα εκσυχρονίζετο είχε μεγάλους στόχους
δεν έψαχνε για σκάνδαλα, δεν έψαχνε για ενόχους

Από τη θλίψη την πολλή και το βαρύ στομάχι
ύπνος βαθύς με τύλιξε κι ένα μικρό συνάχι
Παρόλα αυτά εμύριζα, ήταν μεγάλη η μπόχα
έφτανε μέχρι το Μπακού έφτανε και στην Ντόχα

Στον ύπνο εμφανίστηκαν τρεις άγγελοι Κυρίου
κρατούσαν μια επιταγή ενός εκατομμυρίου
“Γιατί κοιμάσαι τέκνον μου και χάνεις επεισόδια
την ώρα που γιορτάζονται της μίζας τα εισόδια;”

Ολίγον αιφνιδιάστηκα που είδα τους αγγέλους
ήμουν σχεδόν βέβαιος: ήτο η αρχή του τέλους.
Μ΄ αυτοί με καθυσήχασαν με χτύπησαν στην πλάτη
μ' ενα πλατύ χαμόγελο, μου έκλεισαν το μάτι.

“Έχουμε νέα τέκνον μου, που θα σε συγκινήσουν
στη Siemens επωλήθηκε μέρος του Παραδείσου
εμείς που είμασταν κοντά στον Άγιο Πατέρα
χορηγηθήκαμε αδρώς, θα κάνουμε καριέρα”

Κι όταν τους ρώτησα ευθύς τί θέλουν από μένα
μου απαντήσαν αυστηρά: “Μη βιάζεσαι, ένα- ένα”
Πρώτον θα κράταγα κρυφή την αποκάλυψη τους
έπρεπε να έχουνε κι αυτοί την κάποια κάλυψη τους.

Δεύτερον το αντίτιμο της άγιας χορηγίας
θα το επλήρωνα εγώ, “δε θέλω μαλακίας”
Τρίτον θα έλεγα παντού σε Ανατολή και Δύση
ότι η πώληση αυτή ήταν η μόνη λύση.

Αν δεν τα έκανα αυτά και έκανα την πάπια
θα μπαινα στα κατάστοιχα, τα μαύρα τα κοιτάπια
Ολημερίς κι ολονυχτίς θα έβραζα στον Άδη
θα με βασάνιζαν πολύ, θα μού βγαζαν το λάδι

Πετάχτηκα απ' τον ύπνο μου λουσμένος στον ιδρώτα
η τηλεόραση στη ΝΕΤ, έπαιζε Νίνο Ρότα
απ' όλο αυτό το όνειρο τι να πιστέψω πρώτα
από την παραζάλη μου χτύπησα και στην πόρτα

Μου πέρασε απ' το μυαλό να τους γαμοσταυρίσω
ψύχραιμα σκέφτηκα μετά, τις ταρζανιές ν' αφήσω
μπορούσα να εναντιωθώ, να πάρω το καλέμι
αλλά με τέτοιες απειλές μέχρι κι η Όλγα Τρέμη