Το χάσαμε το μυαλό, πατριώτη!

Ο “πατριωτισμός” στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι σαν μαγειρικό πολυεργαλείο. Προσφέρεται για να σερβίρεις από το πιο νερόβραστο πιλάφι μέχρι την πιο γκουρμέ ασυναρτησία. Ο στόχος είναι, σχεδόν πάντα, να σερβιριστεί έτσι ώστε να το καταπιείς αμάσητο.
Στον κόσμο των νεοφιλελεύθερων σοσιαλιστών που κυβερνούν τη χώρα το “πολυεργαλείο” εκσυχρονίστηκε (όπως τόσα άλλα, στα χέρια τους, επί μία εικοσαετία)
Κάποτε το στερεότυπο του πατριώτη είχε ταυτιστεί με τον μουστακαλή συντηρητικό μεσήλικα που ήταν έτοιμος να ζωθεί τα φυσεκλίκια και να ανακαταλάβει, από τους αιμοσταγείες Οθωμανούς, την Αγιά Σοφιά. Σ' αυτό προστέθηκε και αρκετό χουντικό κιτσαριό με χλαμίδα και φουστανέλα και έτσι ο όρος “πατριώτης” έχασε τη γοητεία του, τουλάχιστον στα μάτια των τοποθετημένων πολιτικά από το κέντρο και αριστερά
Σ' αυτήν την “πατριωτική” καρικατούρα η απάντηση της αριστεράς ήταν μία άλλη μορφή πατριωτισμού που είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας και έχει τις ρίζες της τόσο στον αντιφασιστικό αγώνα, όσο και στο μεταπολεμικές κοινωνικές διεκδικήσεις που είχαν ως βάση την απαλλαγή από τη σκιά των διεθνών προστατών.
Τα χρόνια πέρασαν ο καθένας έραψε για τον εαυτό του (και στα μέτρα του) το “νέο” πατριωτικό κουστουμάκι για να έχει να πορεύεται στις “δύσκολες εθνικές στιγμές”. Το μόνο που άλλαξε- ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός- ήταν το soundtrack που συνόδευε τις πατρωτικές κορώνες. Δεν χρειαζόταν εμβατήρια για να επενδύσεις στον “πατριωτισμό” σου. Μπορύσες να το κάνεις άνετα ακούγοντας από Θεοδωράκη μέχρι Pink Floyd. Ο σουρρεαλισμός άλλωστε δεν γνώρισε ποτέ ύφεση σ' αυτή τη χώρα!
Τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός επικαλείται τον “πατριωτισμό”μας για να καταπιούμε – φυσικά αμάσητα- τα μέτρα, που η κυβέρνηση του λαμβάνει μετά από τις εντολές της τρόικας. Το ζητά ενώ προηγουμένως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι υπάρχουν εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία (κάτι που απαγορεύει το σύνταγμα), έχει καταργήσει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων (παραβιάζοντας το Σύνταγμα),έχει αποφασίσει να πουλήσει μεγάλα κομμάτια του εθνικού πλούτου (ίσως ακόμα και το Σύνταγμα- την πλατεία εννοώ)
Μπορεί το πολιτικό παιχνίδι γύρω από τον πατριωτισμό να είχε πολλές εκδοχές, μπορεί να χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει πολλές μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας, αλλά είναι η πρώτη φορά που η επίκληση του γίνεται ώστε οι Έλληνες να επιβεβαιώσουν τον πατριωτισμό τους αποδεχόμενοι την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.
Προφανώς η νέα lifestyle εκδοχή του “πατριώτη” είναι ο καλογυμνασμένος μουστακαλής (μην χάνουμε και επαφή με το παρελθόν) με casual ντύσιμο (και t-shirt Nautica με την ελληνική σημαία στο στήθος), που θα υποδέχεται χαμογελαστός, σαν ευγενής σερβιτόρος, ακόμα κι αυτόν που έρχεται στη χώρα με πρόθεση να του κλέψει το πορτοφόλι! Ο νέος “πατριώτης” θα φιλοξενεί τους “επισκέπτες” σπίτι του, θέλει- δε θέλει, θα τους παραδίδει τα κλειδιά (μαζί με τους τίτλους ιδιοκτησίας) και θα ρωτάει πάντα πρίν ταϊσει τα παιδιά του ή τους γέρους του.
Είναι γλυκός αυτός ο “πατριώτης”! Τόσο γλυκός, που δοκιμάζονας τον, μετά την πρώτη μπουκιά έχεις μια έντονη τάση προς έμετο...