Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Ξημερώνει 17...


Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση: Μια στυφή μελαγχολία σαν ξημερώνει 17 Νοεμβρίου. Τότε ήμουν πολύ μικρός και πολύ μακριά. Δεν θυμάμαι τίποτα. Έπρεπε να χτίσω τις μνήμες αργότερα, όταν οι επέτειοι είχαν φτάσει σε διψήφια νούμερα. Όταν είχε ήδη χτιστεί γύρω από το κτίριο της Πατησίων μια βιομηχανία «μνήμης» από εξουσιομανή τσιράκια και ένας ασεβής καραγκιόζ-μπερντές «επαναστατικής» προσομοίωσης
Δηλώσεις, στεφάνια, διαγκωνισμοί των οργανώσεων για το πρώτο τραπεζάκι- πίστα, τσίκνα από τα «βρώμικα», βιομηχανία γαρυφάλλων ίδια μ’ αυτά που το βράδυ γίνονταν ιπτάμενα στα σκυλάδικα.
Προδομένες νεότητες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις copy – paste από αδιάθετα μπαλκονάτων λόγων, εκκωφαντικά τίποτα που στήνουν χρόνια τώρα παρελάσεις πλήξης με επαναστατική σως από τα σαλόνια των μεταπτυχιακών τους.
Αφίσες- συνθήματα- πανώ - συνθήματα, Αμερικάνικη πρεσβεία, Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει, μολότωφ, κρότου- λάμψης, δακρυγόνα, ματωμένα πρόσωπα, καμένοι κάδοι, ζητάδες, βρισιές, κωλοδάχτυλα, κατάληψη, συλλήψεις… τα συνεργεία του Δήμου. «Η κίνηση στην Πατησίων έχει αποκατασταθεί… να περάσουμε τώρα σε άλλες ειδήσεις»…
Κι ύστερα επιστροφή στο καθημερινό μεταπολιτευτικό σαράκι, το ίδιο, απαράλλαχτο, που σου φύτεψε με επιτυχία στο μυαλό ότι μπορείς να επαναστατείς μόνο …χθες.
Κακοφόρμισε το σόου σύντροφοι.
Αν θέλεις μέλλον, ψάξε να το βρεις στα μάτια των 20άρηδων. Όσο αναιδή ή απελπισμένα κι είναι. Εκεί κατοικεί το επόμενο Πολυτεχνείο

6 σχόλια:

Morpheus είπε...

"Τη γενιά σου θα τη σώσει μια μεγάλη θλίψη, ένα μεγάλο κακό... Αυτό σας χρειάζεται για να συνέλθετε... Και να ξεφύγετε απ' τα καλούπια τα δικά μας..."
Έτσι μου είχαν πει πριν 2 χρόνια και πόσο με θύμωσαν... Τώρα που πατάω τα 20 αναρωτιέμαι "εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε την δικτατορία... Μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθερία;"
Καλό ξημέρωμα...

Φράνσις είπε...

Ρε Τζιμ, τα είπες όλα πάλι. Υποκλίνομαι.Ο "λεκές" στις γραβατες και τα μοδάτα συνολακια τους, εχει την μαγικη ιδιοτητα να εμφανίζεται και αν εξαφανίζεται κατα το δοκούν, οταν βολευουν οι περιστασεις... Για τους σημερινους 20αρηδες, συγγνωμη αλλα λιγο χλωμό έως νεκρο το βλεπω. Βλεπω πολλη γαιδουριά,αγένεια, ημιμάθεια κ.λ.π. Οχι δεν γερόντεψα απλώς σκεφτομαι μηπως όλη αυτη η ευμαρεια που εχουν οι περισσοτεροι απ ΄την κουνια κιολας, τα κανει εντελως μουροχαβλα. Παντως φαντασία και ορμη εχουν. Το θεμα ειναι ΠΟΥ τη διοχετεύουν. Αλλα να σου πω, κι αν ειναι κοταρες οι 20αρηδες, οι σχεδον 40αρηδες, δεν τα τιναξαν ακομη..:-))

Aggelos Spyrou είπε...

Κι εγώ ήμουν πολύ μικρός στο πολυτεχνείο, όμως βλέποντας κάθε γενιά να διηγείται κάτι "δύσκολο" από τη ζωή της που "ξεπεράστηκε", σκεφτόμουν ποιο θα είναι το δικό μου "δύσκολο" να διηγούμαι.

Και φοβόμουν ότι θα είναι ο πόνος στη μέση από τον καναπέ, αλλά ευτυχώς προέκυψε η ..."κρίση"!

Έτσι, βρήκα την ιστορία μου και νιώθω πολύ χαρούμενος πλέον!

:)

Ανώνυμος είπε...

έβγαλες τη photo σου;
ΚΑΚΩΣ!

Ανώνυμος είπε...

σήμερα δεν είχες εκπομπή!
τι σου κάνανε πάλι;;;
και σε είχα συνηθίσει!

Ανώνυμος είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!