Ένα συγνώμη... αυτό μόνο

Πιτσιρικάς είχα τη βεβαιότητα ότι θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Ναι, το πίστευα. Είχα εκείνη την σχεδόν αλαφροϊσκιωτη ματιά αυτού που πιστεύει στα μικρά καθημερινά θαύματα. Και το πίστευα γιατί έβλεπα και σ' άλλα μάτια αυτή τη βεβαιότητα. Θέλαμε να κρατήσουμε κάτι από την αποφασιστικότητα και το άρωμα των μυθικών βιωμάτων των προηγούμενων γενεών, τη μεταπολεμική, του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, αλ λά ταυτοχρόνως να τις προσπεράσουμε, να συνθέσουμε το χαρμάνι με τα ανεξίτηλα χρώματα που θα βάφαμε το μέλλον. Το δικό μας και των επόμενων. Και βλέπαμε καθημερινά μεγαλύτερους και συνομήλικους να πουλάνε για τριάντα αργύρια εκείνο το καθαρό βλέμμα με αντάλλαγμα λίγα γραμμάρια καταναλωτικής πρέζας. Και μάθαμε να ποζάρουμε. Και μάθαμε και στους επόμενους να ποζάρουν. Και το μάθαμε και στα παιδιά μας. Και το Τέρας γεννιόταν. Και γρύλιζε. Αλλά πού να το ακούσεις μέσα σε τόση φασαρία; Που να το δεις μέσα σε τόσες "επιτυχίες"; Κι όταν τα φώτα χαμήλωσαν το είδαμε. Και αρχίσαμε και φλυαρούμε. Να φλυαρούμε ακατάπαυστα. Μόνο αυτό μάθαμε να κάνουμε με επιτυχία. Να φλυαρούμε, μήπως στο μεταξύ βρούμε άλλοθι. Ναι, φίλε μου, τον αλλάξαμε τον κόσμο. Γιατί κάναμε τόσα όνειρα, αλλά τους εφιάλτες τους αφήσαμε για τους επόμενους. Βρισκόμαστε μπροστά σε έφηβους και ψελίζουμε δικαιολογίες για το ότι θα δουλέψουν σαν σκλαβάκια, θα βλέπουν συμμορίες νεοναζί και κάποιοι θα τους θεωρούν σωτήρες, θα πληρώνουν το δικό μας λερωμένο μάρμαρο. Λερωμένο όχι από αίμα, αλλά από εμμονές, ματαιοδοξίες και αυτές χιλιοανακυκλωμένες γαμημένες "προοπτικές" Εύχομαι η Ιστορία απλώς να μας αγνοήσει, όταν θα υπογράφει το γραπτό της εποχής μας. Εγώ δεν έχω για τον εαυτό μου καμια δικαιολογία. Ένα συγνώμη θέλω να πω μόνο στους μικρότερους... Αυτό... ένα συγνώμη...