Καλά Χριστούγεννα!

Τελικά τον αδίκησα τον δήμαρχο, αφού στην πλατεία Συντάγματος δεν στήθηκε η ζαχαρούπολη, προφανώς γιατί η εποχή έγινε πιο light με λιγότερα γλυκά και λυπηρά. Αντιθέτως περίμενα ότι λόγω επικαιρότητας μπορεί στο Σύνταγμα να στολίσουν κάποιους emo και μετά να τους φωτογραφίσουν με τον Τέρενς Κουίκ, που έκανε τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει τη νεανική κουλτούρα. Χωρίς επιτυχία βέβαια, αφού όταν μία πιτσιρίκα του μίλησε για hardcore punk αυτός κατάλαβε σκληρή τσόντα!
Εν πάση περιπτώσει το δέντρο μας δεν είναι το ψηλότερο της Ευρώπης, αλλά αυτό δεν μας πειράζει αφού έχουμε πεδίο δόξης λαμπρόν στο Euro 2008, όπου θα υπερασπιστούμε τα μοναδικά μας γονίδια, που ως βασική πληροφορία έχουν τη νίκη επί των βαρβάρων!
Εγώ ετοιμάζομαι να εκδράμω στη μαμά πατρίδα (και στη μαμά σκέτο), οπότε το blogoκατάστημα θα μείνει κλειστό μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου, όταν και θα επιστρέψω δριμύτερος και περίπου 5 κιλά βαρύτερος από εορταστικά τραπέζια της Θεσσαλονίκης!
Καλά Χριστούγεννα!

Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματα τους!

Και αυτή τη βδομάδα θα κληθώ να αγωνιστώ, ως μάχιμος δημοσιογράφος, που βγαίνει στους δρόμους για την ασφάλιση του, ανεξάρτητα αν εγώ δεν έχω την ίδια ασφάλιση, για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Επίσης θα κληθούν να συμμετέχουν και οι νέοι –δόκιμοι όπως λέγονται- συνάδελφοι, που και είναι ανασφάλιστοι και θα κάνουν να δούνε ευρώ στα χέρια τους κανα δυό χρονιάκια.
Στις προηγούμενες συγκεντρώσεις συνάντησα κόσμο που είχα χρόνια να τον δω και χάρηκα αλλά και διάφορα λαμόγια – κυρίως τηλεοπτικά- που θα έπρεπε να είχαν διαγραφει από την Ένωση Συντακτών εδώ και αιώνες. Σ’ αυτές τις τελευταίες συγκεντρώσεις ζω κι εγώ – όπως και πολύ άλλοι- την αντίφαση να κατεβαίνεις μαζί με ανθρώπους που δεν εκτιμάς καθόλου για δικαιώματα που έχουν καβαντζώσει άλλοι και όχι εσύ.
Έτσι λοιπόν στην επόμενη συγκέντρωση θα βροντοφωνάξω «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματα τους» και στη συνέχεια θα πάω να ζητήσω δουλειά στο «αναψυκτήριο» του Μαγγίνα για να μάθω από τους Ινδούς «φιλοξενούμενους» του πώς φτιάχνεται το σωστό κοτόπουλο με κάρι και να τους διδάξω πως φτιάχνεται και πως τρώγεται η συνδικαλιστική σαλάτα και πώς δεν χωνεύεται με τίποτα!

Η Αστυνομία που όλοι ονειρευόμαστε!

Απίστευτο δείγμα αστυνομικής ετοιμότητας στο L.A. Στείλτε τώρα και τους δικούς μας για μετεκπαίδευση!

Να μου ζήσω και να με χαίρομαι!

Επειδή όσο περνάει ο καιρός η πιθανότητα να κερδίσω το Όσκαρ και να ευχαριστήσω τη μητέρα μου για το γεγονός ότι με έφερε στον κόσμο μειώνεται, παίρνω το θάρρος να ξεδιπλώσω τη ματαιοδοξία μου σ’ αυτή την προσωπική σελίδα.
Η 7η Δεκεμβρίου προφανώς με σημάδεψε, αφού προστέθηκα και εγώ στο έμψυχο δυναμικό του πλανήτη. Από τότε αναζητώ σημάδια για την σημαντικότητα της ημέρας, τα οποία τα βρήκα εύκολα ελέω wikipedia. Το σημαντικότερο ίσως γεγονός πριν τη γέννηση μου ήταν η επίθεση των Ιαπώνων στο Pearl Harbor το 1941, κάτι που προφανώς δεν θυμάμαι ο ίδιος, γιατί αν το θυμόμουν θα ήμουν γύρω στα 70 και θα είχα μια πιθανότητα να παίρνω σύνταξη, κάτι που τώρα δεν το έχω καθόλου σίγουρο.
Βέβαια το ότι μπήκαν οι Αμερικάνοι στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και το ημερολόγιο έδειχνε 7 Δεκεμβρίου δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά από τότε τους έχει μείνει κουσούρι και όταν δεν εμπλέκονται σε πολέμους – σπάνια- τους δημιουργούν, για να μην έχουν και τα αεροπλανοφόρα να κάθονται.

Την ίδια ημερομηνία γεννήθηκε και ο Noam Chomsky κάτι που δείχνει την τάση προς την φιλομάθεια, αλλά και την αμφισβήτηση. Επίσης 7 Δεκεμβρίου γεννήθηκε και ο Tom Waits, αγαπημένος μου καλλιτέχνης, αν και η φωνή μου μοιάζει με τη δική του μόνο όταν έχω αρπάξει χοντρή γρίπη και έχω συνταγή από γιατρό για ισχυρά αντιβηχικά.
Άλλη μεγάλη μορφή είναι ο μπασκετμπολίστας Larry Bird. Απ’ αυτόν έχω μια περίεργη εικόνα, αφού τον θυμάμαι με την Dream team στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, ξαπλωμένο στο παρκέ να μην αντέχει τους πόνους από τη μέση του. Αυτό μου δημιουργεί μερικά ερωτηματικά για την κατάσταση της σπονδυλικής μου στήλης μετά τα 50, αλλά το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία.
Τέλος την 7η Νοεμβρίου ήρθε στον κόσμο η πορνοσταρ Chasey Lane, κάτι που δείχνει ότι το είδος μας ή δεν έχει ταμπού στον έρωτα ή ότι έχει ρέψει στη μαλακία.

Κλείνοντας να ευχηθώ στον πλανήτη μακροημέρευση, ευτυχία και ειρήνη!

Ένα γνωστό μου, άγνωστο τραγούδι…

Ένα μικρό κορίτσι κρατά στο δεξί του χέρι ένα άδειο μπουκάλι μπύρας. Δεν το κοιτάει. Αυτό που κοιτάει είναι ο δρόμος. Τα χείλη του κινούνται ανεπαίσθητα… μάλλον ψιθυρίζει απ’ αυτά τα αυτοσχέδια τραγούδια των παιδιών σε μια γλώσσα που ξεχνάνε μόλις γίνουν δεκτά στο κόσμο των ενηλίκων. Το βλέμμα του τώρα καρφώνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο… το τραγούδι συνεχίζεται… χαμογελάει για λίγο. Τα ρούχα του είναι λερωμένα… το χέρι με την άδεια μπύρα αρχίζει να κινείται… μάλλον στο ρυθμό του τραγουδιού. Ένα περιστέρι προσγειώνεται δίπλα στο αριστερό του παπούτσι και προσπαθεί να αφαιρέσει κάποιο υπόλειμμα τροφής που έχει μείνει εκεί, άγνωστο πόσο… Αρχίζει να κινείται με αργά βήματα προς την κολώνα που βρίσκεται στο κέντρο του πεζοδρομίου… το περιστέρι ακολουθεί. Απλώνει το χέρι πίσω από την κολώνα και σέρνει ένα μικρό χαρτόκουτο… βάζει μέσα το άδειο μπουκάλι… βγάζει μια παλιά τηλεφωνική συσκευή… κάνει πως μιλάει… σταματά για λίγο… βγάζει ένα ασημόχαρτο και το δίνει στο περιστέρι… ξαναφέρνει το ακουστικό στο αυτί του… νομίζω ότι ψιθυρίζει το ίδιο τραγούδι… προσπαθώ να αφουγκραστώ. Το κινητό μου χτυπάει με τον προβλέψιμο ήχο της Nokia… «Θα αργήσεις;». «Όχι, έρχομαι αμέσως»… το μικρό κορίτσι συνεχίζει να τραγουδά ερήμην μου… όσο απομακρύνομαι τόσο πιο δυνατά ακούω το τραγούδι… αλλά όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να το επαναλάβω ποτέ…

Jingle Intel, Jingle Intel, Duo Core!

Ρε συ, μπήκε Δεκέμβριος και δε μιλάς; Άνοιξα blog, περιμένω κόσμο, μπήκε ο χειμώνας και δεν έχω στρώσει ούτε τα χαλιά. Έτσι απροετοίμαστο με βρίσκει πάντα η αλλαγή της εποχής. Δεν με βοηθάει και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που μου βγάζει κάτι 20άρια μέσα στο –υποτιθέμενο- καταχείμωνο και αποπροσανατολίζομαι, όπως πέρσι οι αρκούδες που ήθελαν να πέσουν για το χειμωνιάτικο ύπνο και ο χειμέριος καύσων τις είχε κρατήσει άγρυπνες και νευρικές, τόσο που ήταν έτοιμες να κατέβουν στην πόλη για να τις συνταγογραφήσουν οι γιατροί του ΕΣΥ κανά δυο κουτιά laxotanil να βρούνε την υγεία τους.
Ευτυχώς εγώ, προς το παρόν, φάρμακα δεν χρειάζομαι. Κάνω μία βόλτα στη γιορτινή Αθήνα και σκάει το χειλάκι μου, από χαρά και όχι από το ψύχος (γιατί αντιπαθώ και τα Liposan, με οποιαδήποτε γεύση).

Ως ευαίσθητος, για το κλίμα, πολίτης κατεβαίνω στο κέντρο με το μετρό, στάση Σύνταγμα (connecting with tram). To πρώτο στολίδι που αντικρίζω μου φέρνει στο νου τα πέτρινα χρόνια των έργων του μετρό. Είναι αυτά τα μεταλλικά τείχη με κολλημένες Α4 σελίδες που γράφουν «Ευχαριστούμε για την κατανόηση. Δήμος Αθηναίων». Αλλά αυτοί που ξέρουν λένε ότι το προσωρινό μάντρωμα της πλατείας αξίζει τον κόπο γιατί αυτόν τον καιρό κατασκευάζεται η πόλη των ζαχαρωτών, όπου η ζάχαρη πωλείται στη ίδια τιμή με την κοκαΐνη, αλλά δε βαριέσαι, τουλάχιστον τα παιδιά εθίζονται στη ζάχαρη και όχι στα βαριά ναρκωτικά.

Το δέντρο δεν το βιαζόμαστε, το φωτίζουμε σχεδόν προπαραμονή Χριστουγέννων, συμβάλλοντας έτσι ενεργά στην εξοικονόμηση ενέργειας. Τουλάχιστον το δέντρο πλέον, θυμίζει δέντρο και αντικατέστησε εκείνη την ψηλότερη σιδεριά της Ευρώπης, που είχε φυτέψει με τα χεράκια του ο ιδρυτής της σχολής καγκελαρία ρουστικάνα, Δημήτης Αβραμόπουλος.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία πάντως είναι πιο ενεργή. Όταν ο ήλιος πέφτει, ο νέος καθεδρικός ναός της κατανάλωσης το Attica, όπου οι μισθωτοί καταναλώνουν το 13ο μισθό πριν ακόμα τον πάρουν στα χέρια τους, ανάβει σαν το φλιπεράκι, για να γιορτάσει από νωρίς και τις άγιες μέρες και τις εισπράξεις των εταιρειών που στεγάζονται εκεί.

Έργα όμως στην πλατεία δεν κάνει μόνο ο δήμος Αθηναίων, αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που ετοιμάζει νέο κατάστημα αφιερωμένο στον πολιτισμό με CD, βιβλία, DVD και ηλεκτρονικά, ένα νέο ναό του πνεύματος, που θα τον βλέπουν οι τουρίστες και θα φωτογραφίζονται με τον ίδιο ζήλο, που βγάζουν τις αναμνηστικές τους μπροστά στα μάρμαρα της εποχής του Περικλέους. Και για να δοθεί έμφαση στον πολιτισμό ( που είναι, ως γνωστόν, η βαριά μας βιομηχανία) στα εγκαίνια θα τραγουδήσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Νταλάρας της εποχής μας (οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κάποτε στους μισούς δίσκους συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας). Εκεί θα ακουστεί και το γνωστό αριστούργημα «Χέρια ψηλά» που μετά από τόσες live εκτελέσεις νομίζω ότι θα πρέπει να το υιοθετήσει και η Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ. για τους πιο εθνικόφρονες) όταν προβαίνει σε μαζικές συλλήψεις.

Εκεί θα ψάξω να βρω και ανταγωνιστικές τιμές στο τμήμα laptop, αφού προηγουμένως θα έχω κάνει και μια βόλτα από τη Στουρνάρη, η οποία όταν δεν εορτάζεται το Πολυτεχνείο, είναι η Silicon Valley και βάλε.
Το πρώτο μου laptop δεν το χάρηκα για πολύ αφού απαλλοτριώθηκε μια νύχτα του Αυγούστου από το σπίτι μου την ώρα που κοιμόμουν και έτσι συνέχισα να πληρώνω τις δόσεις, χωρίς να έχω το προϊόν στα χέρια, κάτι που μου τόνωσε το αίσθημα φιλανθρωπίας, αφού όταν είσαι φιλάνθρωπος δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, εκτός αν είσαι celebrity και κάνεις, δι αυτής της οδού, δημόσιες σχέσεις.

Λέω να ξανακατέβω στο κέντρο σε καμιά βδομάδα αφού ακόμα βρίσκεται under construction και στο ενδιάμεσο να στρώσω και τα χαλιά, γιατί το Δεκέμβριο έχω και γενέθλια, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι συγγενής, έστω εξ αγχιστείας, με το θείον βρέφος.

Iggy-κεν η ώρα!

Το αλάνι που με έπαιρνε πάντα από τα μούτρα και που εγώ δεν υπήρξα ποτέ. Σ’ ένα κομμάτι που πρέπει να έχεις κολλήσει κάποια «ένσημα» στο είδος για να μπεις στον κόσμο του. Η εκκωφαντική αρχή, έπειτα ο ύπουλος, υπόγειος, σχεδόν απειλητικός λυρισμός της κιθάρας και μετά αυτή η έκρηξη ενέργειας που σπάνια θα βρεις πάνω στη σκηνή, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Πηγαίνω κάθε φορά στα live του Iggy από μία διαστροφική περιέργεια ποτέ ο «“γέροντας» θα κουνήσει λευκή σημαία
Αλλά ακόμα κι αν κάποτε συμβεί αυτό, ξέρω ότι θα μου έχει την απάντηση πληρωμένη: “Now I’m ready to close my eyes”

Σκουπίδι μ’ έκανες!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για ανακύκλωση, θα ‘ναι μακρύς ο δρόμος σου, φίλε συμπολίτη. Αν είσαι δε, και κάτοικος του Δήμου Αθηναίων, πάρε μαζί σου και μια φωτογραφική μηχανή, γιατί αν βρεις κάδο ανακύκλωσης, αξίζει να τον απαθανατίσεις, αφού είναι τόσο σπάνιος πλέον, όσο κάποιες απειλούμενες σαύρες στην έρημο Καλαχάρι!

Το ξέρω, κάποιοι fans των μετρ των δημοσίων σχέσεων δημάρχων της σεμνής και ταπεινής παράταξης, θα πουν ότι είμαι λαϊκιστής, εγκάθετος του Θόδωρου Πάγκαλου, ανηψιός της Αλέκας Παπαρήγα, μυστικός πράκτορας που σκοπεύει να κουρέψει τους θεσμούς ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά όχι, έχω στοιχεία!

Δυστυχώς δε μένω κοντά σε πλατεία με αυτούς τους θηριώδεις «ανακυκλωτήρες», όπου μπορείς να πας με ένα πλαστικό μπουκάλι, να το παραδώσεις, να κερδίσεις ένα λεπτό (όχι σε χρόνο, σε χρήμα) και ως χουβαρντάς μεσοαστός να το αποδώσεις σε φιλανθρωπική οργάνωση. Επίσης τα συγκεκριμένα σημεία είναι πάρα πολύ καλά για φωτογράφηση δημάρχων, αντιδημάρχων και άλλων δημοτικών αρχόντων που μπορούν να κρατήσουν τη φωτογραφία και να την εντάξουν στα επόμενα προεκλογικά φυλλάδια.
Επίσης δεν κατοικώ στην Ηρώδου Αττικού, Σύνταγμα, Ρηγίλλης και σε άλλα, πλησίον των κέντρων εξουσίας, σημεία, όπου οι μπλε κάδοι και υπάρχουν και τυγχάνουν της προσοχής των απορριμματοφόρων.

Αν όμως κάνεις το λάθος να μένεις «κέντρο- απόκεντρο» Κυψέλη, Γκύζη, Αμπελόκηπους, Πατήσια κλπ, τότε σε περιμένουν δυνατές περιπέτειες ανάλογες με αυτές του ράλι Παρίσι – Ντακάρ.

Δεν χρειάζεται να πληρώσεις εισιτήριο για Βομβάη, Ισλαμαμπάντ, οι εικόνες του τρίτου κόσμου υπάρχουν στο κατώφλι του σπιτιού σου. Ο κάδος (ο κανονικός) θα μείνει γεμάτος για 2 και 3 μέρες ώσπου να αρχίζει να θυμίζει alternative χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο με επιμέλεια με τα σκουπίδια που στοιβάζουν οι γείτονες σου! Ο κάδος ανακύκλωσης που έκανε μια γκεστ εμφάνισης τον περασμένο Μάρτιο έχει ήδη αναχωρήσει «για άλλη γη, για άλλα μέρη»!

Το περασμένο Σάββατο βγήκα στο δρόμο με δύο σακούλες. Μία με τα σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται και μία με τα ανακυκλώσιμα. Ο πρώτος κάδος ξεχειλισμένος. Ο δεύτερος εκτός από ξεχειλισμένος, στολισμένος και με δύο παλιά στρώματα και ένα σκαμπό. Ο τρίτος εκτός του στολισμού είχε πάνω του και μια αφίσα αριστερής οργάνωσης που τιμούσε τον Λένιν!
Η μανία της Αριστεράς με την αφισοκόλληση είναι άλλωστε αθεράπευτη, κάτι που με κάνει να αποφεύγω να μένω για πολλή ώρα ακίνητος όταν βρίσκομαι στο κέντρο και δίπλα σε στάση λεωφορείων ή σε οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια, φοβούμενος ότι θα γυρίσω σπίτι «στολισμένος» με αφίσα για τα 90χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης
Ο τέταρτος κάδος ο πέμπτος… ο έκτος…

Τελικά απελπίστηκα και επέστρεψα τις σακούλες στο σπίτι. Για κάδο ανακύκλωσης βέβαια, ούτε λόγος! Αφού πλέον όταν βγαίνω με σακούλα που περιέχει ανακυκλώσιμα, νοιώθω ότι βγάζω σκύλο βόλτα! Παίρνεις τη σακούλα την γυρίζεις 5-6 τετράγωνα και έπειτα την επιστρέφεις σπίτι και την …ταΐζεις. Αρχίζω να πιστεύω ότι σε λίγο η σακούλα θα αρχίσει να μου γαβγίζει και να μου κάνει χαρές όταν επιστρέφω σπίτι!
Και πάνω στην απελπισία, ακούω την είδηση ότι ο Δήμος Αθηναίων, όχι μόνο δεν σχεδιάζει να μαζεύει τα σκουπίδια στην ώρα τους, αλλά σχεδιάζει να ρίχνει πρόστιμα για όποιον αφήνει τα σκουπίδια έξω από τον κάδο! Ωραία, τώρα γίναμε Γερμανία!

Μου έρχεται να συνθέσω ένα υβριστικό τετράστιχο, αφού το σκουπίδι κάνει άριστα ρίμα με κάτι βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια των αρένων, αλλά δεν θέλω να ρίξω το επίπεδο!
Θα βγάλω τη σακούλα βόλτα να ξεσκάσω!

Το ΕΣΡ …σφουγγαρίζει!

Επιτέλους κάποιος ασχολήθηκε με την ηθική διάπλαση των παίδων, επιτέλους κάποιος αρχίζει να βάζει φρένο στον τηλεοπτικό κατήφορο που πλήττει τα παιδιά και την ευαίσθητη ψυχή τους.
Το ΕΣΡ με περισσή τόλμη και παρρησία θα ασχοληθεί επιτέλους με το διαβρωτικό για τις παιδικές ψυχές πρόγραμμα υπό τον ύποπτο τίτλο «Μπομπ ο Σφουγγαράκης»! Ένας ευσυνείδητος πολίτης έκανε την καταγγελία και το όργανο ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, όπως είχε κάνει με το φιλί των γκέι (τσ, τσ, τσ!) στο σήριαλ του Παπακαλιάτη ή τη διαφήμιση τσίχλας (!), όπου καταδικάστηκε το γεγονός ότι δύο κορίτσια έτειναν να φιληθούν. Έτσι γλύτωσε το έθνος από την κατρακύλα προς τη γενικευμένη ομοφυλοφιλία και διατήρησε το αρρενωπό, λεβέντικο προφίλ του.

Από την ταπεινή μου θέση θα ήθελα να προτείνω να απαγορευτούν δια παντός:
1. Ο Αστερίξ, γιατί εμφανίζει μια σκανδαλώδη απάθεια προς το γυναικείο φίλο, αν και ως ήρωας θα έπρεπε να έχει πολλές ευκαιρίες.
2. Ο Ποπάϋ για εκτεταμένη χρήση αναβολικών ουσιών, επιμελώς καμουφλαρισμένων σε κονσέρβες με σπανάκι
3. Το Τομ και Τζέρι για την εμφανώς βίαιη συμπεριφορά του κατοικιδίου γάτου.
4. Ο Λούκυ Λουκ γιατί η μόνη στενή σχέση που έχει με θηλυκό είναι η Ντόλυ, η οποία είναι ως γνωστόν άλογο, σχέση που κινεί βάσιμες υποψίες για κτηνοβασία.
5. Ο Γούντυ ο Τρυποκάρυδος για την εκτεταμένη καταστροφή των δέντρων, που είναι τόσο χρήσιμα για την ισορροπία του πλανήτη.

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μακρύς, αλλά είμαι βέβαιος ότι οι ταγοί της ηθικής μας ακεραιότητας θα κάνουν με ευσυνειδησία το έργο τους.
Αντιθέτως τα παιδιά, για να γίνουν σωστοί καταναλωτές όταν θα μεγαλώσουν, θα πρέπει να βλέπουν τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα διαφημίσεις. Το κράτος έχει φροντίσει να τα προστατεύσει από τις διαφημίσεις παιχνιδιών, που μεταδίδονται μετά τις 10 το βράδυ. Υπάρχει όμως αρκετό υλικό καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, αφού η διαφήμιση μιας κούκλας σκέτης απαγορεύεται, αλλά η διαφήμιση ενός γλειφιτζουριού με μια κούκλα δώρο επιτρέπεται!

Υ.Γ. Επίσης προτείνω τη μετάθεση του τηλεοπτικού καραγκιόζη μετά τα μεσάνυχτα, καθώς είναι ύποπτη η σχέση του με τον Χατζηαβάτη, ενώ θα πρέπει να κατηγορηθεί και για κατ’ επανάληψη ξυλοδαρμό ανηλίκων (κολητήρι) και άλλων ευπαθών κοινωνικών ομάδων.

ΖΗΤΩ ΤΟ (ΣΤΡΕΙΤ) ΕΘΝΟΣ!

Το "εφάπαξ" παρελθόν

«Από τις 14 Νοεμβρίου θα απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση γύρω από τους χώρους του Πολυτεχνείου»
Εδώ και χρόνια είναι συνήθως η πρώτη είδηση που σου υπενθυμίζει την επέτειο, λες και τις εκδηλώσεις διοργανώνει η Τροχαία Αθηνών. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει… Tα τελευταία χρόνια όταν γίνεται μια πορεία, ενημερωνόμαστε από τα ραδιόφωνα για το ποιοι δρόμοι είναι κλειστοί ή μποτιλιαρισμένοι και σχεδόν ποτέ τι ζητάνε αυτοί που πορεύονται.

Η επέτειος βέβαια «πορεύεται» με άλλους όρους. Μια γιορτή που τα 34 της χρόνια την οδηγούν μάλλον σε μια πρόωρη κλιμακτήριο, σε μια ημερομηνία που έρχεται κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο που έρχονται κάποια γενέθλια στη ζωή του καθενός και τα γιορτάζεις γιατί «έτσι συνηθίζεται».
Και πάλι ερωτήματα «πιο είναι το νόημα», ΕΞΩ αι ΗΠΑ, η ματωμένη σημαία, πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, το Πολυτεχνείο ζει… ξέφτια από τη μετεφηβική ορμή μιας γενιάς που προσπάθησε μ’ αυτά να πλέξει το ρούχο των δικών μας αδιεξόδων.

Η γενιά του Πολυτεχνείου σε λίγα χρόνια θα συνταξιοδοτηθεί, αν και πολιτικά το μεγαλύτερο της μέρος έχει πάρει ήδη μειωμένη σύνταξη. Μερικοί έγιναν συντηρητικοί, ψηφίζοντας «προοδευτικά», άλλοι ανακάλυψαν την ελεύθερη αγορά και άρχισαν τις βουτιές στο «μέλι»
Κάποιους απ’ αυτούς τους γνώρισα μανιασμένους καριερίστες, που έχοντας φτάσει στα όρια της παράνοιας, προσπαθούσαν να παντρέψουν το επαναστατικό τους παρελθόν με το management της ματαιοδοξίας τους.

Αυτοί βέβαια ήταν οι λίγοι. Οι περισσότεροι δεν έγιναν ούτε ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, ούτε στελέχη πολυεθνικών…
Οι περισσότεροι, σεμνά και ταπεινά, έχουν ένα άνετο τεσσάρι στα βόρεια ή στα νότια προάστια, μετρούν με τη μεζούρα το εφάπαξ που θα εισπράξουν σύντομα για να αγοράσουν ένα εξίσου άνετο τεσσάρι στα παιδιά τους, αν δεν το έχουν κάνει ήδη…

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, σύντροφοι, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά…

«Μπορείς, Dimitri, μπορείς»

Μια βδομάδα με ημερήσια απασχόληση από 13 έως 15 ώρες προφανώς δεν σου αφήνει περιθώρια να ασχοληθείς με το blog σου, ακόμα και αυτό είναι νεογέννητο. Τα μόνα νεογέννητα που δεν διαπραγματεύονται τη φροντίδα των γονιών τους είναι αυτά των φίλων μου και το βλέπω κάποια πρωινά ή και βράδια στα μάτια τους, που εκλιπαρούν έστω για λίγα λεπτά ύπνου.
Εγώ πάλι μπορώ άνετα να γυρίσω σπίτι, να κάνω το μπάνιο μου, να παραγγείλω το φαγητό μου και να θρονιαστώ στον καναπέ με την ελπίδα ότι θα δω το DVD που μόλις νοίκιασα. Όλα τα προλαβαίνω εκτός από το τελευταίο. Δεν θυμάμαι την τελευταία εβδομάδα να είδα ταινία πέρα από το δεύτερο chapter, με αποτέλεσμα να την επιστρέφω μετά από 5 μέρες χωρίς να τη δω και έχοντας πληρώσει κάτι κοντά στην τιμή αγοράς της.
Το πιο οδυνηρό απ’ όλα όμως είναι ο ακατάστατος ύπνος… Κοιμάμαι έχοντας αφήσει, φυσικά, ανοιχτή την τηλεόραση και ξυπνάω κάποια στιγμή, μέσα στο μαύρο χάραμα, βλέποντας διάφορους φουσκωτούς, να κοπανιούνται σε όργανα γυμναστικής, που έχουν κατασκευαστεί από πρωταθλητές της ανθρώπινης φαντασίας. Όλα αυτά στα μεταμεσονύχτια telemarketing, που πιστεύουν ότι οι επόμενοι πελάτες τους είναι εισοδηματίες ξενύχτηδες. Εμένα όμως αυτές οι θολές εικόνες αποπροσανατολίζουν τα όνειρα μου.
Με βλέπω σε παγοπίστα, αγέρωχο, να εκτελώ διπλά και τριπλά λουπ και ακούω τη φωνή του Κωστάλα να με εμψυχώνει «Μπορείς, Dimitri, μπορείς». Και αφού ολοκληρώσω το πρόγραμμα μου κάθομαι λαχανιασμένος και μαζεύω θρυμματισμένο πάγο από την πίστα για να παγώσω το κοκτέιλ της νίκης.
Ξαναξυπνάω και προσπαθώ με ένα ζάπινγκ να προσπεράσω τα πλαστά χαμόγελα των πωλητών οργάνων για σφιχτοδεμένα σώματα… αλλά και πάλι με παίρνει ο ύπνος. Τώρα ξυπνάω από μία φωνή που φωνάζει «Πάρε με τώρα» και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι του Κωστάλα! Το ζάπινγκ είχε σταματήσει στο TV Magic, όπου το κόκκινο του Ολυμπιακού δίνει τη σκυτάλη στο κόκκινο ενός απέραντου τηλεοπτικού μπουρδέλου. Αφού δεν χρειάζομαι τις υπηρεσίες της σιλικονάτης ξανθιάς που ερεθίζεται έστω και με το άγγιγμα μιας μύγας, αποφασίζω να σηκωθώ, αφού ούτως ή άλλως ξυπνάω γύρω στις 6. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του πεζόδρομου βλέπω έναν τύπο γύρω στα 20 να περιμένει στο δρόμο έχοντας περασμένα στο ώμο του δύο παγοπέδιλα! Στις 6 και μισή το πρωί! Ή μήπως το ονειρεύτηκα;

Φυσικά φαινόμενα

Είναι κάτι σαν φυσικός νόμος πλέον. Η βροχή ξεκινά λίγο πριν παρκάρω το αυτοκίνητο, περίπου 5 τετράγωνα μακριά από το σπίτι. Φυσικά και δεν έχω ομπρέλα. Την παίρνω μαζί μου μόνο τις μέρες που οι προβλέψεις της ΕΜΥ πέφτουν έξω και η βροχή αργεί- εκτός απ’ την αγάπη- μια μέρα. Συνήθως έχω μαζί μου χάρτινες σακούλες, ευάλωτες στο νερό και άχρηστες μετά από 5 σταγόνες, που σχεδόν πάντα τις σημαδεύουν με εκπληκτική ακρίβεια.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το αυτοκίνητο κάνοντας τη θετική σκέψη ότι τουλάχιστον η βροχή θα πλύνει το αυτοκίνητο, που έχω καιρό να το οδηγήσω σε μια λυτρωτική waterland κάποιου βενζινάδικου.

Οι σταγόνες πέφτουν άτακτα με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο που σε ραίνουν οι σταγόνες από τα air condition στα πεζοδρόμια. Ένας ουρανός γεμάτος με τεράστια air condition… Θα έχει ζέστη εκεί πάνω…

Όταν βάλω το κλειδί στην πόρτα, ο ήχος της βροχής έχει γίνει έντονος, το soundtrack της καταιγίδας παίζει στην διαπασών. Τα βιβλία μέσα στη χάρτινη σακούλα έχουν βραχεί. Θα κρατήσουν για πάντα την ανάμνηση αυτής της βροχής, ανάμνηση που εγώ θα αντικαταστήσω σύντομα με την επόμενη ενοχλητική μπόρα.

Κοιτάω από το παράθυρο. Η βροχή δεν φαίνεται. Ο Δήμος δεν ενημερώθηκε για την αλλαγή της ώρας και τα φώτα του παραμένουν σβηστά. Παρ’ όλα αυτά ο ήχος μου φέρνει στο μυαλό μια μπόρα πριν χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην Τσιμισκή, με μια παρέα που δεν προσπαθούσε να κρυφτεί, απλώς δοκίμαζε πόσο νερό μπορούν να κρατήσουν τα ρούχα της. Ή εκείνη την μπόρα στην Ακαδημίας, έξω από την «Έλλη», τα καθίσματα μούσκεμα και στην ταινία η πρωταγωνίστρια στην ντουζιέρα… Δεν θυμάμαι την ταινία… Η συχνοουρία και ένας έρωτας λίγων εβδομάδων υπονομεύουν και τον πιο φανατικό σινεφίλ του πλανήτη.

Απορώ γιατί καταφεύγω σε τόσες αναμνήσεις… Έχω στα πόδια μου μια καταιγίδα, μια μπόρα όλη δική μου…και δεν ξέρω τι να την κάνω…

Καλή εβδομάδα!

Μια κοινωνική προσφορά του Woody Allen
στο μετρό


και στο παρκάρισμα

Το Πασοκόδραμα ή ποίηση για πράσινα άλογα (κούρσας)

Εδώ και μέρες προσπαθώ
μα δε το καταφέρνω
να απαλλαγώ από το ΠΑΣΟΚ
και όλο χάπια παίρνω

Μέχρι και οι ημικρανίες μου
μπορεί να έχουν βάση
σε ομιλίες σε στάδια
ή ανοιχτές σε δάση

Είναι μου λένε κρίσιμη
η εκλογική τους μάχη
μα μόνο που τους σκέφτομαι
με πιάνει το στομάχι

Δεν το μπορώ στο ζάπινγκ μου
να βλέπω Βενιζέλο
να μου το παίζει αριστερός
το θέλω, δε το θέλω

Ούτε τον άλλον τον μπορώ
με μάνα Μαργαρίτα
που δεν κατάλαβε Χριστό
παρά τη νέα ήττα

Οι νέοι οι σοσιαλιστές
συγκρούονται με ζέση
ίσως τους πείραξε ο καιρός
του φθινοπώρου η ζέστη

Είσαι χοντρός ρε σύντροφε
κι εσύ ‘σαι μόνο γόνος
είστε κι δυο ανόητοι
τους λέει ο τρίτος, μόνος

Δεν ξέρουν και η Άννα τους
με ποιον θα κάνει ταίρι
όσοι δεν έχουν υπομονή
ρωτούν τον Πρετεντέρη

Μέχρι κι ο πρώην αρχηγός
απ’ το μουντό Λονδίνο
μιλάει μόνο αγγλικά
και τον καφέ μου χύνω

Λέει λοιπόν ο αδιάφθορος
Αι ντοντ λάικ δε σιτουέσιον,
αλλά με τέτοια αγγλικά
βλέπεις το μέλλον αίσιον;

Πασόκοι κάντε γρήγορα
και βγάλτε νέο αφέντη
να αρχίσει πάλι η γιορτή
και της Βουλής το γλέντι

Και οι δεξιοί αδημονούν
να είναι όλα εντάξει
θέλουν να αλλάξετε μαζί
το άρθρο το 16

Ένα μικρό "ασυνάρτητο" παραμύθι

Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα, που πίστευε, όπως πολλές άλλες, ότι ήταν μικρότερη απ’ όσο της άξιζε. Είχε όμως σοφούς παππούδες και ήρωες που διδάσκονταν στα αναγνωστικά των ξένων. Ένοιωθε ρίγη συγκίνησης να τη συνεπαίρνουν όταν οι λέξεις των ξένων της θύμιζαν τις δικές της. Εξαγριωνόταν με την έπαρση των μεγάλων ξένων όταν δεν την αντιμετώπιζαν με το σεβασμό που έπρεπε.
Πέρασαν χρόνια μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, η χώρα δεν μεγάλωνε, αλλά γινόταν λίγο πιο πλούσια. Οι υπήκοοι ήταν ευτυχείς, είχαν πλέον αυτοκίνητα των μεγάλων ξένων, έχτισαν σπίτια, άρχισαν να «δημιουργούν» τη «νέα» χώρα, που θα κατακτούσε και πάλι τον κόσμο. Κάποιοι μάλιστα από τους υπηκόους βαφτίστηκαν «προοδευτικοί», ήθελαν αλλαγές, δίκαιες κοινωνίες και άλλα ηχηρά.
Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ ήταν η δυσπιστία τους, το μίσος τους μερικές φορές για τον πλούσιο θείο Σαμ, που μπορεί να ήταν μισητός, αλλά τα προϊόντα του ήταν μαγνήτης, δεν μπορούσαν οι υπήκοοι να αντισταθούν στη γοητεία τους. Και όταν είδαν ότι οι μεγάλοι ξένοι δεν είχαν σκοπό να τους παραδώσουν μια θέση στο πάνελ των ισχυρών, ξαναέβγαλαν τις σημαίες από τα ένδοξα ντουλάπια, όπως όταν ετοιμάζονταν για τον πόλεμο. Συνέχιζαν να πιστεύουν ότι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μάθει ένα νήπιο είναι να βηματίζει σωστά σε στρατιωτική παρέλαση. Δημιούργησαν νέους ήρωες, λαμπερούς, με φωτογένεια, που τους έραιναν με λουλούδια σε κλειστούς χώρους με φωτορυθμικά, όπως έκαναν κάποτε στους δρόμους με τα παιδιά που γυρνούσαν από τον πόλεμο. Άρχισαν να τους γοητεύουν φιλόδοξοι ιερωμένοι, γιατί αυτοί είχαν στην κατοχή τους την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και όταν νοιώθεις ένοχος ή αμαρτωλός είναι καλό να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που θα ξεπλύνει με μιας τις αμαρτίες σου.
Και όταν κουράζονταν να τα σκέφτονται όλα αυτά, μαζεύονταν σε μεγάλα φωτεινά εμπορικά κέντρα και έκαναν σπονδές στην κατανάλωση και σιωπηρά συμπόσια σε self service αλυσίδες εστίασης.
Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…

O Cave σε μια βόλτα στο ...Βερολίνο

Από τους καλύτερους "γάμους" στη μεγάλη οθόνη! From her to eternity στο Wings of desire του Wenders!

Ο χαβαλές και η καταγωγή των ειδών

Ο χαβαλές έχει την καταγωγή του στις παρέες – κατά κανόνα στις εφηβικές- και είναι πάντα ένα στοιχείο που τις ενώνει, έστω κι αν όσο μεγαλώνεις θυμάσαι κάποιες «εκτροπές» με κάτι ανάμεσα σε νοσταλγία και ενοχή. Ο χαβαλές δεν έχει μέτρο, δοκιμάζει πάντα τα όρια μας, αλλά και τα όρια των άλλων απέναντι μας.
Κάποιοι, που η εφηβεία τους χάνεται κάπου στα βάθη του χρόνου, αποφάσισαν, λίγο πριν την κλιμακτήριο, να κάνουν το χαβαλέ τηλεοπτικό προϊόν. Και τότε ο Δαρβίνος δικαιώνεται και πάλι, αφού όλοι αρχίζουν να πιθηκίζουν, είτε ως «δημοσιογράφοι», είτε ως «διασκεδαστές».
Γιατί είναι άλλο να βλέπεις καμία φορά Λιακόπουλο για να ακούσεις τι σχέση έχει ο κουραμπιές με τον πλανήτη Άρη ή για τη καθοριστική δράση των νεφελίμ, των χερουβείμ και των καραμπιμπερίμ και άλλο να τον καλείς σε ενημερωτικά πάνελ ως ιστορικό αναλυτή.
Άλλο είναι να κάνεις χαβαλέ με την παρέα σου ακούγοντας κάποια από τα «αγγλόφωνα» άσματα της Έφης Θώδη και άλλο να αποτελεί μόνιμο «πολιτιστικό» θέμα της εκπομπής σου
Άλλο, τέλος, η σατιρική εκπομπή και άλλο το τηλεοπτικό στριπτιζάδικο και η πασαρέλα για σταρλετίτσες.
Ο χαβαλές ανήκει στις παρέες του!!!Αν θέλετε να κάνετε τηλεόραση που προσφέρει κοινωνικά, κάντε μεταμεσονύχτιες πολιτικές εκπομπές στην ΕΡΤ για να μας παίρνει εύκολα ο ύπνος!

Με φώναξε κανείς;

Μετά από ώριμη σκέψη και αφού είδα ότι έχω αντιμετωπίσει με επιτυχία μια παλιά, διαδεδομένη ίωση που είχε ως μοναδικό σύμπτωμα το αξίωμα «μην ασχολήσε με ότι είναι στη μόδα», αποφάσισα, σε μια σεμνή ιδιωτική τελετή, να βαπτιστώ «blogger». Αποφάσισα δε, αντί για «ορθόδοξος» blogger, να βαπτιστώ «διαμαρτυρόμενος», έτσι για να μην πάνε στράφι τα μαθήματα επαναστατικής γυμναστικής της εφηβείας μου και των πρώτων νεανικών μου χρόνων.
Το όνομα που αποφάσισα ως πολυθεσίτης – πατέρας και νονός- να δώσω στο blog είναι Microsoult σε μια προσπάθεια να κληροδοτήσω στο εγχείρημα μου το θράσος μιας πολυεθνικής που έχει μπει, με το έτσι θέλω, σε όλα τα σπίτια, όλου του πλανήτη.
Μετά απ’ αυτό το παραλήρημα σας χαιρετώ και υπόσχομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων να σας «ενοχλώ» συχνά!

Υ.Γ. Στη φωτο που συνοδεύει το πρώτο κείμενο το μουστάκι είναι ψεύτικο και μπήκε για να δώσει έναν τόνο λεβέντικο, την ώρα που η χώρα δοκιμάζεται από εχθρούς εσωτερικούς, εξωτερικούς και κατά κανόνα φανταστικούς!