Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Ένα μικρό "ασυνάρτητο" παραμύθι


Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα, που πίστευε, όπως πολλές άλλες, ότι ήταν μικρότερη απ’ όσο της άξιζε. Είχε όμως σοφούς παππούδες και ήρωες που διδάσκονταν στα αναγνωστικά των ξένων. Ένοιωθε ρίγη συγκίνησης να τη συνεπαίρνουν όταν οι λέξεις των ξένων της θύμιζαν τις δικές της. Εξαγριωνόταν με την έπαρση των μεγάλων ξένων όταν δεν την αντιμετώπιζαν με το σεβασμό που έπρεπε.
Πέρασαν χρόνια μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, η χώρα δεν μεγάλωνε, αλλά γινόταν λίγο πιο πλούσια. Οι υπήκοοι ήταν ευτυχείς, είχαν πλέον αυτοκίνητα των μεγάλων ξένων, έχτισαν σπίτια, άρχισαν να «δημιουργούν» τη «νέα» χώρα, που θα κατακτούσε και πάλι τον κόσμο. Κάποιοι μάλιστα από τους υπηκόους βαφτίστηκαν «προοδευτικοί», ήθελαν αλλαγές, δίκαιες κοινωνίες και άλλα ηχηρά.
Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ ήταν η δυσπιστία τους, το μίσος τους μερικές φορές για τον πλούσιο θείο Σαμ, που μπορεί να ήταν μισητός, αλλά τα προϊόντα του ήταν μαγνήτης, δεν μπορούσαν οι υπήκοοι να αντισταθούν στη γοητεία τους. Και όταν είδαν ότι οι μεγάλοι ξένοι δεν είχαν σκοπό να τους παραδώσουν μια θέση στο πάνελ των ισχυρών, ξαναέβγαλαν τις σημαίες από τα ένδοξα ντουλάπια, όπως όταν ετοιμάζονταν για τον πόλεμο. Συνέχιζαν να πιστεύουν ότι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μάθει ένα νήπιο είναι να βηματίζει σωστά σε στρατιωτική παρέλαση. Δημιούργησαν νέους ήρωες, λαμπερούς, με φωτογένεια, που τους έραιναν με λουλούδια σε κλειστούς χώρους με φωτορυθμικά, όπως έκαναν κάποτε στους δρόμους με τα παιδιά που γυρνούσαν από τον πόλεμο. Άρχισαν να τους γοητεύουν φιλόδοξοι ιερωμένοι, γιατί αυτοί είχαν στην κατοχή τους την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και όταν νοιώθεις ένοχος ή αμαρτωλός είναι καλό να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που θα ξεπλύνει με μιας τις αμαρτίες σου.
Και όταν κουράζονταν να τα σκέφτονται όλα αυτά, μαζεύονταν σε μεγάλα φωτεινά εμπορικά κέντρα και έκαναν σπονδές στην κατανάλωση και σιωπηρά συμπόσια σε self service αλυσίδες εστίασης.
Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…

4 σχόλια:

Xristos είπε...

Μην το πεις σε κανένα παιδάκι αυτό το παραμύθι, γιατί σίγουρα στον ύπνο του θα δει εφιάλτες...

Ανώνυμος είπε...

Κι εμείς ... bloggarame και ούτε βήμα να κάνουμε μπορούμε;! Υποψιάζομαι, ότι εννοούσες ένα μικρό "ψεύτικο" παραμύθι, δηλαδή ένα μικρό μη παραμύθι; Αχ, πώς μας μπερδεύεις έτσι!!! Πάντως καλύτερα να βλέπει κανείς τους εφιάλτες εκεί που πρέπει, δηλαδή στον ύπνο του! Επ’ ευκαιρίας, να σε συγχαρώ για μια ωραία κίνηση ξεbloggαρίσματος και επικοινωνίας!

microsoult είπε...

χ
ευτυχώς, απ' όσο ξέρω, δεν έχω παιδάκια, αλλά ούτε κοιμίζω αλλονών,οπότε οι παιδικές ψυχές δεν κινδυνεύουν!
svet
"τα παραμύθια δεν είναι αληθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα", που λένε και κάποιοι συμπατριώτες μου. Ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια γιατί είναι η τροφή του "καλλιτέχνη"

Ανώνυμος είπε...

απο τα πιο ωραια παραμυθια που διαβασα!!μακαρι να μας ελεγαν τετοια οταν ειμασταν μικρα!μη φοβαστε!δεν θα εβλεπε κανενα εφιαλτες!μπραβο microsoult!