Take a walk 2

Τα παιδιά παίζουν. Με τον ήλιο στα πόδια τους. Έναν ήλιο ζωγραφισμένο μαύρο με τις μπογιές που περίσσεψαν από τις φλύαρες σκέψεις των γονιών τους

Οι γονείς τους είναι βέβαιοι. Τα παιδιά θα φτάσουν ψηλά. Αλλά θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουν. Και θα κρατάνε τσίλιες μην τυχόν και έρθουμε, πάλι εμείς, να προσθέσουμε το σύμβολο της παύσης στα τραγούδια του μέλλοντος τους

Το φανάρι ανάβει πράσινο. Μπορείς να περάσεις απέναντι. Εκεί όπου το κεφάλι είναι σκυμμένο, αδιάφορο για την όμορη οργή

Οι δρόμοι πάντως είναι τόσο σιωπηροί για να κατοικούνται από τους εν δυνάμει οργισμένους. Μόνο στα ατσάλινα ρολά των τραπεζών έχουν μείνει κάποια σημάδια, που ασφυκτιούν στις μεταλλικές παγίδες και κινούνται βίαια προς το δρόμο

Κάποιες φορές πάλι το χαμόγελο ενός κοριτσιού που κρατά τον τηλεβόα μπορεί να ακυρώσει τον σκυθρωπό μινιμαλισμό των συνθημάτων

Οι μικροαστοί αυτόν τον καιρό ονειρεύονται διακοπές. Να αφήσουν τα σπίτια τους απαλλαγμένα από την παρουσία τους να ξεκουραστούν από τις χειμερινές τους εμμονές. Ίσως κατά τη διάρκεια της απουσίας τους κάποια απ' αυτά να αρχίσουν να παρουσιάζουν παράδοξες συμπεριφορές. Μερικές φορές τα λουλούδια μπορεί να ανθίσουν ακόμα κι αν ξεχάσεις να τα ποτίσεις

Εκεί στην παραλία θα μας περιμένει ένα περίγραμμα. Μια βάρκα ακίνητη θα περιμένει να την γεμίσεις περιεχόμενο για να αρχίσει το ταξίδι στα ανοιχτά...

Ου ραδιοφονεύσεις!

Η απόλυση μου από τον RED δεν ήταν προφανώς κάτι που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας του ραδιοφώνου, επιβεβαίωσε όμως ότι η δημοσιογραφική ιδιότητα, στς μέρες μας, μπορεί να αποτελέσει από μόνη της λόγω απόλύσης. Και είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο μπορεί να συμβεί αυτό, καθώς είναι μάλλον απίθανο να απολυθεί κανείς ως πολύ γιατρός, πολύ υδραυλικός ή πολύ μηχανικός.
Ο κήπος της ραδιοφωνικής παραδοξότητας ανθίζει εδώ και χρόνια στο μέγαρο του Νέου Φαλήρου, όπου 4 ραδιόφωνα χτίζουν το προφίλ ενός “σοβαρού” συγκροτήματος ΜΜΕ.
Η σοβαρότητα αυτή χτίστηκε από το 2004 και με το “ροκ παιδί” του συγκροτήματος τον RED, που έκανε θεαματικά νούμερα από τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Το παράδοξο όμως ήταν πάντα εκεί, πανταχού παρόν και εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Έπρεπε δε, να υπηρετείται πιστά από ολίγον παραγωγούς μέχρι πολύ δημοσιογράφους. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Ως προς το μουσικό μέρος για τον RED δεν γεννήθηκε ποτέ ο Nick Cave, η Patti Smith έκανε δειλά την εμφάνιση της γύρω στο 2006, οι Pearl Jam δεν δημιουργήθηκαν ποτέ, οι Beatles έγραψαν συνολικά 3 κομμάτια και από το 2008 και μετά στην Αγγλία δεν παρήχθη ποτέ μουσική
Για τις εκπομπές του σταθμού δεν παίζονταν ποτέ τρέιλερ. Αντιθέτως πριν ξεκινήσεις την εκπομπή σου άκουγες τρέιλερ της εκπομπής που ακολουθούσε ...στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ!
Απαγορευόταν δια ροπάλου να μεταβληθεί η λίστα των τραγουδιών. Ακόμα κι αν μιλούσες για το θάνατο ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή για τη συναυλία στην οποία ο σταθμός ήταν χορηγός επικοινωνίας δεν εθεωρείτο απαραίτητο να συνοδευτεί η πληροφορία από το ανάλογο τραγούδι. Έτσι μπορεί κάποιος να μιλά για τη συναυλία των Metallica και το κομμάτι που ακολουθεί να είναι Pink!
Δεν αναφέρω αυτά τα παραδείγματα για να πλήξω το κύρος του σταθμού και να επιτεθώ κατά της λογικής του playlist. Θέλω απλώς να σημειώσω ότι όλες αυτές οι παραδοξότητες, που δεν έχουν βάση σε καμία “γνώση” του μέσου, αποτελούν τον άξονα πάνω στον οποίον κρίνεται η επαγγελματική επάρκεια ενός επαγγελματία του χώρου
Στη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον χρόνων που βρέθηκα στα μικρόφωνα του σταθμού προσπάθησα, κυρίως με άξονα το χιούμορ, να μιλήσω και για τη μουσική και για την κοινωνία (από την οποία γεννιέται άλλωστε η μουσική) και για την πολιτική (για την οποία καθόλου δεν αδιαφόρησε η ροκ στην ιστορία της). Το αν το έκανα επιτυχώς ή όχι θα το κρίνουν οι ακροατές.
Αν έπρεπε να είμαι λιγότερο δημοσιογράφος για να κάνω “λιγότερο” ραδιόφωνο, με λιγότερη άποψη και λιγότερο σεβασμό προς τον ακροατή, τότε καλώς απολύθηκα.
Στόχος τελικά δεν είναι οι “πολύ” δημοσιογράφοι. Είναι να παραμείνει “ζωντανός” ο “λιγότερο” ακροατής και ο “περισσότερο” καταναλωτής του ραδιοφώνου.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα σχολιάσουν: “Και καλά εσύ τι έκανες για όλα αυτά τόσα χρόνια:”. Ομολογώ, ελάχιστα. Άλλωστε και με το σημερινό κείμενο δεν ισχυρίζομαι ότι προσπάθησα να κάνω κάποια τομή στη λειτουργία του ραδιοφώνου. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει οι παραγωγοί να έχουν σύμμαχο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Και προς το παρόν δεν το έχουν...
(Δημοσιεύτηκε στο www.e-tetradio.gr στις 14 Ιουνίου 2010)

Take a walk...

Κάποτε ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Κάποιοι την είχαν γράψει στον τοίχο με μπογιά. Η ιστορία άρχισε σιγά- σιγά να ξεθωριάζει. Όπως και η μπογιά. Το σπρέι που ήρθε να φρεσκάρει την ιστορία ήταν πιο αμήχανο. Ήθελε να διηγηθεί κάτι καινούργιο, αλλά είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και με το παρελθόν. Δεν ήξερε ποιούς τόνους να επιλέξει για την ιστορία του, δεν ήξερε σε ποιό χρόνο. Στους δρόμους άλλωστε ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Όσο διαρκούν τα βλέμματα των περαστικών

Ο χρόνος που μπήκε ως συνδετικό υλικό στην άσφαλτο των λεωφόρων για να ταπεινωνεται καθημερινά από τις ρόδες των αυτοκινήτων. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, που μου θυμίζουν τις πρώτες σελίδες από το “Πλήθος” του Ανδρέα Φραγκιά. Ανισόπεδες ζωές, κουρελιασμένα συνθήματα που γαντζώνονται απελπισμένα σε μεταλλικές πεζογέφυρες

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Χωρίς λόγο. Έτσι για να επιβεβαιωθεί το αξίωμα ότι οι βόλτες δεν είναι ποτέ φυγόκεντρες. Εκεί όπου υπάρχουν τα “ιερά” της πόλης για να τα περιγελούν τα “σύμβολα” των παιδικών μας καλοκαιριών

Ένα χέρι απλωμένο, στην Κοραή ανάμεσα στον κόσμο. Ένα χέρι ακίνητο και κυρίως αόρατο για τους περαστικούς. Ένα χέρι που προεκτείνει την “κυριαρχία” τού επίσης ακίνητου σώματος στο τσιμεντένιο παγκάκι. Ένα χέρι που δεν βρήκε χώρο στη σακούλα σκουπιδιών που καλύπτει το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η πόλη ποτέ δεν είχε πρόβλημα να επιδεικνύει τα “σκουπίδια” της, ακόμα κι όταν έκανε ότι δεν τα βλέπει

Ένα κορίτσι ανάμεσα στους νομάδες της Ερμού πλένει το πιάτο της. Το πλένει μεθοδικά και επίμονα. Καθρεφτίζεται για λίγο στη μεταλλική κοιλότητα, χαμογελάει και έπειτα παίρνει και πάλι το σοβαρό βλέμμα της μεθοδικότητας για να ξεκινήσει η μαγική τελετουργία του παιδικού παιχνιδιού, που μιμείται δημιουργικά τη ρουτίνα των ενηλίκων.

Η εξαντλητική επαιτεία. Η γονιμότητα ως βάρος. Παιδιά που γεννιούνται για να γίνουν από τους πρώτους μήνες της ζωής τους αξεσουάρ φτώχειας. Ενοχλητικό ντεκόρ στον δρόμο του πιο χλιδάτου εμπορίου. Οι πύλες της επιδεικτικής ευμάρειας φρουρούνται εδώ και καιρό από τους λάθρα βιώσαντες

Μια βόλτα σε ενεστώτα χρόνο. Στο παρόν της πόλης. Μην το ψάχνεις. Το μέλλον έχει πουληθεί ήδη σε πολύ φιλική τιμή...

Οδηγίες για σεμνούς διαδηλωτές

Έχεις κάποιες μικρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; Είσαι οργισμένος; Νοιώθεις αδικημένος; Έχεις τη διάθεση να διαμαρτυρηθείς; Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, φίλε μου! Είναι σεβαστή η διαμαρτυρία σου, είναι ιερή η άποψη σου αρκεί να υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι ωσάν τον νεατερνταλ, να θυμίζεις το αποκρουστικό “ταγάρι” των 70's.
Στην προσπάθεια να συμβάλλουμε στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία, αλλά με ευπρέπεια και αίσθημα ευθύνης προτείνουμε στους διαμαρτυρόμενους εναλλακτικούς τρόπους διαμαρτυρίας, που θα προάγουν το πολιτικό ήθος και δεν θα δυναμιτίσουν την κοινωνική ζωή, όπως πολύ σωστά αναφέρουν πλείστοι όσοι αρθρογράφοι!
Πρώτον, το καλύτερο είναι να μην κατέβεις σε καμία διαδήλωση. Σκέψου ότι η πράξη σου αυτή θα σταματήσει την κυκλοφορία των οχημάτων, θα μειώσει την εμπορική κίνηση, θα διώξει τους τουρίστες. Σκέψου ότι και οικολογικώς δεν είναι πρέπον να συναθροιστείς με κάποιες χιλιάδες άλλους, αφού τόσες ιδρωμένους αγωνιστικές μασχάλες είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μια δυσάρεστη οσμή, που μυρίζοντας την οι δειρχόμενοι τουρίστες θα δημιουργήσουν τις χειρότερες των εντυπώσεων και έτσι θα πληγεί η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Έπειτα με τόσες μαζεμένες αναπνοές, σε τόσο λίγα τετραγωνικά, είναι βέβαιο ότι η μέση θερμοκρασία θα ανεβεί τουλάχιστον 8 βαθμούς και θα μαραθούν τα λουλουδάκια που σου έχει βάλει ο Δήμος στις ζαρντινιέρες για να καλωσορίσει την άνοιξη!
Τα πανο σου να μην περιέχουν επιθετικά συνθήματα. Πρότιμησε τα μετριοπαθή: “Όλοι το ίδιο είμαστε Λαός και Κολωνάκι”, “Ουάου, τι ωραία μέτρα!”, “Σας αγαπώ”, “Σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω”!
Αφού θα κρατάς τα πανό με τα ενωτικά συνθήματα, απορώ σε τι αποσκοπεί το να φωνασκείς ασκόπως. Οι καλύτερες διαδηλώσεις είναι οι βουβές. Έτσι και δεν θα ηχορυπαίνεις και θα κρατήσεις σε άριστη κατάσταση της φωνητικές σου χορδές!
Όταν περνάς από το Σύνταγμα μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μην χρησιμοποιείς εμπρηστικά συνθήματα που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Θυμήσου εθνεγερτικά συνθήματα που μας ένωσαν όλους τις στιγμές των εθνικών θριάμβων. Θυμήσου το EURO, το 2004 και φώναξε δυνατά “Ειναι βαριά, βαριά η πούτσα του τσολιά”, ένα σύνθημα που μας ένωσε όλους στις μεγάλες στιγμές, που χαμογελούσαμε με ικανοποίηση ακόμα κι όταν βλέπαμε να το φωνάζουν 5χρονα.
Ειδικώς όταν απεργούν οι ναυτεργάτες καλό θα ήτο, αντί διαφόρων αντιαισθητικών παλαιοκομμουνιστικών συνθημάτων να φωνάζουν “καλέ κορίτσια ο στόλος!”
Δείξε λίγο παραγωγικός, λίγο αγωνιστικά ευφυής! Βρες έναν σπόνσορα για την κινητοποίηση σου!
Τόσες επιχειρήσεις υιοθέτησαν επαναστατικά συνθήματα, έχουν γίνει επαναστάσεις στις σερβιέτες, στα κινητά κι εσύ έχεις ακόμα την ιδεολογική ακαμψία να μην συνεργάζεσαι μαζί τους. Σκέψου ότι αυτές οι εταιρείες διαθέτουν υψηλό διαφημιστικό μπάτζετ και έτσι το μήνυμα σου είναι πιο εύκολο να παίξει στο prime- time της τηλεόρασης.
Μην αντιδράς όταν τα ΜΑΤ σου ρίχνουν δακρυγόνα! Αντιθέτως καλό θα ήτο να πάρεις μια βαθιά εισπνοή, ώστε να ερεθιστούν επάρκως οι διακρυγόνοι αδένες και να καθαρίσει ο οργανισμός από τις τοξίνες. Αν είσαι φρόνιμος το υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ σκέφτεται να αντικαταστήσει τα δακρυγόνα με διάφορες κολώνιες για να καταπολεμείται και η αγωνιστική ιδρωτίλα
Μην πετάς μπουκάλια, νεράτζια και πέτρες κατά των δυνάμεων της τάξης. Βρες μια μεγάλη πέτρα, πλησίασε με χαμόγελο τον ΜΑΤατζή, καθήστε μαζι στην πέτρα και μοιραστείτε αδελφωμένα το νερό και το νεράτζι.
Μην καταλαμβάνεις το οδόστρωμα! Ακόμα και αν μαζευτείτε ένα εκατομμύριο κόσμος, διαδηλώστε στο πεζοδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς στο πεζόδρομιο θα βγεις σε λίγο καιρό για να ζήσεις, οπότε είναι καλό να το συνηθίζεις

Ο νοικοκύρης – λαμόγιο ζει, αυτός μας οδηγεί

Χθες αποφασίσαμε (αποφάσισαν) να πουλήσουμε κι άλλα “ασημικά”, δημόσια “ασημικά”, ώστε το σπάταλο κράτος να μειωθεί, να εξοικονομηθούν λεφτά και πριν προλάβουν να μπουν στο Δημόσιο Ταμείο να πακεταριστούν, ώστε να ταξιδέψουν one way ticket για τις τράπεζες- δανειστές των φιλεύσπλαχνων συμμάχων. Ενδέχεται δε αγοραστής (έστω και δια της τεθλασμένης) να είναι ο ίδιος ο δανειστής, οπότε θα έχουμε το εξαιρετικό “αναπτυξιακό”: Σου δίνω κάποια εκατομμύρια για να αγοράσω τη δημόσια επιχείρηση και αμέσως μου τα δίνεις πίσω, γιατί μου τα χρωστάς!!!
Είναι η συνέχεια στο νεοφιλελεύθερο παραμύθι περί νοικοκυρέματος που πλασάρεται με αρκετή επιτυχία εδώ και χρόνια. Το κράτος σου είναι διεφθαρμένο, θα έρθουν κάποιοι καλοί κύριοι θα στο αγοράσουν, θα στο εξυγιάνουν και θα σου προσφέρουν υπηρεσίες φτηνές και αξιόπιστες. Δεν είναι δύσκολο να πειστείς όταν έχεις ζήσει ένα όντως διεφθαρμένο κράτος, του οποίου όμως το βασικό θύμα ήσουν εσύ.
Σου λένε ότι τώρα με την εφαρμογή των όρων του μνημονίνου είναι η ευκαιρία να εκσυχρονιστείς, να σταματήσουν οι λαμογιές του Δημοσίου, να απαλλαγείς επιτέλους από έξοδα περιττά και σκανδαλώδη. Και στην συνέχεια χρησιμοποιώντας ως όπλο την περιπτωσιολογία σου αραδιάζουν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, επιδόματα- σκάνδαλα, έξοδα για δημόσιες χλιδές, υπερβάσεις και λαδώματα. Ε, δεν μπορεί, θα συμφωνήσεις. Όλα αυτά τα, μικρά ή μεγάλα, λαμόγια τα έχεις ζήσει επί χρόνια στην καθημερινότητα σου, θα κουνήσεις συνκαταβατικά το κεφάλι σου και θα πεις το μεγάλο ΝΑΙ! Για να συμπληρωθεί το πακέτο πρέπει να νοιώθεις και λίγο συνένοχος. Δεν μπορεί. Κάποια παγαποντιά έκανες κι εσύ τόσα χρόνια. Μήπως έχεις θείο- μαϊμού ανάπηρο; Γιατί δεν τον κατήγγειλες; Μήπως έβαλες βίσμα για μετάθεση; Μήπως τα έχωσες σε εφοριακό; Μήπως, ακόμα κι δεν έκανες τίποτα απ' όλα αυτά, για μια στιγμή σκέφτηκες να τα κάνεις έστω; Είσαι λοιπόν συνένοχος! Και σου αξίζει μια γενναία απελευθέρωση (όχι δική σου, των αγορών)
Έτσι λοιπόν, με την πλύση εγκεφάλου από πολιτικούς, πολιτικάντηδες και “σοβαρούς” αρθρογράφους θα καταπιείς το χάπι της “αγίας ιδιωτικοποίησης”. Κάποτε το επιχείρημα ήταν ότι δεν μπορεί ο φορολογούμενος να πληρώνει χρέη δημόσιων υπηρεσιών. Σωστό. Πολλές όμως από τις επιχειρήσεις που πουλήθηκαν ή πωλούνται είναι κερδοφόρες. Με ποια λογική παραχωρώ το συλλογικό κέρδος στο ατομικό του επενδυτή; Κάποιες άλλες είναι επιδοτούμενες γιατί έτσι προστατεύεται το πιο φτωχό κομμάτι της κοινωνίας. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι συγκοινωνίες. Αν λειτουργήσουν με απόλυτα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια το εισιτήριο θα πρέπει να εκτοξευθεί στα 3-4 ευρώ. Η επιδότηση του προστατεύει τους ασθενέστερους. Αν μέσα σ' αυτούς τους οργανισμούς υπάρχουν λαμόγια να τα στείλετε στην ψειρού να μετράνε τους καημούς και τους αναστεναγμούς.
Αν λειτουργήσουν όλα για την “αγία” αγορά, χωρίς κρατική στήριξη, ο κάτοικος του μικρού νησιού θα βλέπει καράβι μόνο στις αφίσες του ΕΟΤ, ο κάτοικος του ορεινού χωριού θα κατεβάινει στην πόλη με τα πόδια, γιατί δεν θα “συμφέρει” να περνάει ούτε παπί από το χωριό του.
Ωραία, θα σου πουν, αλλά κερδίζεις από την πτώση των τιμών λόγω του ανταγωνισμού. Ε, βέβαια! Αυτό κι αν είναι επιχείρημα. Τα περισσότερα σουπερ- μαρκετ πέρασαν σε ξένους επενδυτές την τελευταία δεκαετία κι αυτό που συνέβη είναι να σου πουλάνε μέχρι και 200% ακριβότερα από το ακριβότερο μπακάλικο στη Βαυαρία. Ή θέλεις να θυμηθούμε την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, όταν χιλιάδες πλήρωναν λογαριασμούς σε ιδιωτικές εταιρείες και έκαναν τις κλήσεις τους απο το περίπτερο, γιατί το τηλέφωνο στο σπίτι δεν λειτουργούσε;
Θέλεις να βγεις και μια βόλτα στις εθνικές οδούς, που υποτίθεται ότι είναι δημόσια έργα παραχωρούμενα σε ιδιώτες; Ξεκινάς για Θεσσαλονίκη και στην επιστροφή έχουν φυτρώσει κι άλλα (και ακριβότερα) διόδια. Αλλά αυτά είναι ιδιωτών, όχι του κακού δημοσίου. Οπότε κανένα πρόβλημα. Πληρώνω και μ' αρέσει!
Θέλεις να θυμηθούμε τις χιλιάδες υπερβάσεις στο κόστος των δημοσίων έργων, τα δις που πήγαν στις τσέπες των εργολάβων και όχι φυσικά στο Δημόσιο Ταμείο;
Ο ελεγκτής με το παγωμένο βλέμμα που ξεσκονίζει τα οικονομικά της χώρας δεν είναι μέλος ομάδας αδελφότητας για τη σωτηρία φτωχών χωρών. Είναι εκπρόσωπος συμφερόντων. Δεν ενδιαφέρεται για την πάταξη της διαφθοράς. Ενδιαφέρεται να εκβιάσει για λιγότερο κράτος, στοχεύοντας κυρίως στον κοινωνικό του ρόλο και όχι στη διαφθορά. Ενδιαφέρεται για φθηνή εργασία. Αλλιώς δεν θα ήταν τόσο λυσσαλέα η επιμονή του να μειώσει βασικούς μισθούς και συντάξεις πείνας στα όρια του μηδενισμού τους. Οι προνομιακοί συζητητές του είναι αυτοί που τζογάρησαν με τη φούσκα των ακινήτων, που τζογάρησαν πριν από 2 χρόνια με τις διεθνείς τιμές των τροφίμων στέλνοντας στον υποσιτισμό άλλα 80 εκατομμύρια ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, που συνεχίζουν να τζογάρουν με το χρέος των χωρών δένοντας τες με τοκογλυφικά επιτόκια. Είναι τα αθεράπευτα παγκόσμια λαμόγια, που μπροστά τους τα λαμόγια του ελληνικού Δημοσίου μοιάζουν με αειπάρθενες κορασίδες.
Αυτοι που αντιδρούν στο ξεπούλημα της χώρας δεν είναι απολογητές των απατεώνων του Δημοσίου. Δεν είναι ευτυχείς με το γεγονός ότι κάποιοι αραχτοί βύζαιναν αμέριμνοι τη γελάδα του Δημοσίου. Δεν είναι σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Δεν νοιώθουν ανακούφιση που το μικρολαμόγιο του Ελληνικού Δημοσίου θα αντικατασταθεί από το μεγαλολαμόγιο των διεθνών αγορών. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το πιστέψουν κάποιοι αναλυτές- απολογητές του ξεπουλήματος υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα που ο ηθικός τους κώδικας δεν τους επιτρέπει να γίνουν σύμμαχοι κανενός λαμόγιου. Είτε φορά τη φθαρμένη στολή του Δημοσίου, είτε το απαστράπτον κοστούμι των αγορών...

Οι άεργοι σωτήρες

Το είδος εκκολάπτεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ίσως και λίγο νωρίτερα για ορισμένους, στις “επώδυνες αυτοεξορίες” στα χρόνια της Χούντας. Είναι τα “προοδευτικά” παιδιά που βίωναν με πόνο το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα τους, με το σύνθημα, “μακριά και πονεμένοι”. Άλλοι ήταν πιο μπαρουτοκαπνισμένοι! Βρίσκονταν εδώ, πέρασαν ενδεχομένως και κάποια μαύρα βράδια στα κρατητήρια, βγήκαν στον δημοκρατικό αέρα της μεταπολίτευσης με λαμπερά παράσημα αγωνιστικότητας. Η πολιτική δεν ήταν απλώς επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Έγιναν αυτό που τα κόμματα ονόμασαν “επαγγελματικά στελέχη” και έταξαν τον εαυτό τους στη “μεγάλη ιδέα” της οικοδόμησης του νέου πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης
Η μόνη δυσκολία αυτών των λαμπρών- τότε- νέων ήταν η απάντηση στο κρατικό όργανο, όταν έβγαζαν αστυνομική ταυτότητα “Επάγγελμα;”. Εκεί η απάντηση ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσες να δηλώσεις “εργάτης της Δημοκρατίας”, δεν μπορούσες να δηλώσεις “επαγγελματικό στέλεχος”. Δήλωνες συνήθως αυτό που έγραφε το πτυχίο κι ας μην είχες κολλήσει ούτε ένα ένσημο, ασκώντας το επάγγελμα. Κι αν μες τη φούρια της πολιτικής αλλαγής δεν είχες καταφέρει να πάρεις το “χαρτί” στο χέρι, όπως ονειρευόταν η μάνα σου, υπήρχαν εναλλακτικές. Δημοσιογράφος π.χ. Το κόμμα διέθετε έντυπα, όπου έγραφες συχνά το “ποίημα”. Το “ποίημα” μπορεί να μην σε έκανε ποιητή, δημοσιογράφο όμως σε έκανε σίγουρα.
Παπαρολογούσες επί ώρες, μέρες, χρόνια στις κομματικές συνεδριάσεις την ώρα που ο κόσμος ζούσε την – οδυνηρή πολλές φορές- πραγματικότητα. Ο κόσμος έχτιζε το μέλλον του με μεροκάματα, εσύ τα έχτιζες με “εισηγήσεις”. “παρεμβάσεις”, “αναλύσεις” για τον “κόσμο της εργασίας”, για “μετασχηματισμούς”, για “αλλαγές”, για “τομές”.
Για κάποιους ήρθε και η ώρα της εξουσίας. Ήταν άλλωστε και το εφηβικό όνειρο. Ήταν και η νοστιμότατη σως από το Μάη του '68 που είχαν βάλει στην πολιτική τους σαλάτα: “Η φαντασία στην εξουσία”. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία που οι μικρόνοες δήλωναν εκφραστές της φαντασίας. Εκεί το “επαγγελματικό στέλεχος” πληρωνόταν πλέον ως βουλευτής ή υπουργός. Η μάνα σου θα χαμογελούσε: “Χαλάλι! Μπορεί να ανησυχούσα που μπλέχτηκε με τα πολιτικά, αλλά το παιδί πέτυχε”.Σίγουρα κάποια λαμπάδα στο ύψος σου θα υπήρχε σε κάποιο ξωκλήσι.
Το μοντέλο σχεδόν πανομοιότυπο για όλους: Πειθήνια όργανα των αρχηγών, εκπαιδευμένοι να γίνουν μετρ στην ίντριγκα, αφού είχαν πειστεί ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις πολιτικά
Το επάγγελμα “πολιτικός” εξασφάλισε σε όλους αυτούς τους ανεπάγγελτους λαμπρή καριέρα. Και οπαδούς. Και θαυμαστές. Και συνεχιστές. Και μια καλή σύνταξη.
Στα 20 αρκετοί δεν είχαν δεύτερο βρακί. Στα 50, στα 60, στα 70 βρέθηκαν με περιουσίες. Αν υποθέσουμε ότι ήταν σφιχτοί στα οικονομικά και 2 χιλιάρικα να έβαζαν στην άκρη το μήνα μετά από 20 χρόνια στην πολιτική, θα μπορούσαν περήφανα να έχουν για τις κόρες τους, δύο ευρύχωρα τριάρια στα Πατήσια. Αλλά η “περιουσία” ήταν μεζονέτες και εξοχικά. Αλλά και σ' αυτό δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο “προοδευτικός” που ανακαλύπτει τις χαρές του καπιταλισμού είναι το ευπροσάρμοστο ον στον πλανήτη. Αν και κανένα πολιτικό κείμενο που παπαγάλιζε στα χρόνια του “αγώνα” δεν περιελάμβανε τον όρο off shore, η ανακάλυψη του τού προσέφερε ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Για χρόνια κανείς δεν ανησύχησε. Το πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο ανήκε στον κύκλο του και έτσι η “περιουσία” ήταν μια αδιόρατη υποσημείωση στην προσπάθεια για την “πρόοδο” και τον “εκσυχρονισμό” της χώρας.
Τώρα κάποιοι (όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι) μπορεί να βγουν στη σέντρα. Θα ανησυχήσουν. Αλλά θα θυμηθούν τα σοφά λόγια του αρχηγού: “Όταν κυνδινεύει να ξεκληριστεί όλη η οικογένεια, θυσιάζεις ένα από παιδιά σου”. Άλλωστε υπάρχουν νεότεροι άεργοι για να “καθαρίσουν” και να στήσουν τις offshore του μέλλοντος μας...